..

Kαι μεις τι περιμένουμε. Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν; Οι αχόρταγοι κάτι θα μας δώσουν; Ότι οι λύκοι θα μας ταϊσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν; Ότι από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρης να της βγάλουμε τα δόντια; Τέτοια περιμένουμε; (Μπ. Μπρεχτ)

Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Κομμουνιστής δήμαρχος και στην Καισαριανή!!!!!!


Στη «Λαϊκή Συσπείρωση» ο Δήμος Καισαριανής, μετά τις επαναληπτικές εκλογές που έγιναν σήμερα με ποσοστό 51,52% έναντι 48,48% του αντιπάλου του. Η Καισαριανή είναι ένας επιπλέον δήμος που έρχεται να προστεθεί στους τέσσερις δήμους που έχουν ήδη αναδείξει δημοτική αρχή τη «Λαϊκή Συσπείρωση».

Ο Ηλίας Σταμέλος είναι ο τέταρτος κομμουνιστής δήμαρχος σε αυτήν την ιστορική συνοικία της Αθήνας και το αποτέλεσμα στέλνει μήνυμα αντίστασης στις λογικές της υποταγής στην αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης, του κεφαλαίου και της ΕΕ. 

Καισαριανή: Νέος δήμαρχος ο Ηλίας Σταμέλος από το ΚΚΕ

Λίγο μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, φίλοι και οπαδοί του ΚΚΕ πραγματοποίησαν πορεία στους δρόμους της Καισαριανής, από το εκλογικό κέντρο της «Λαϊκής Συσπείρωσης» προς την κεντρική πλατεία της πόλης, φωνάζοντας συνθήματα όπως: «Δήμαρχος αγωνιστής, όχι διαχειριστής» και «Εννιά δεκαετίες αγώνας και θυσία το ΚΚΕ στην πρωτοπορία». Αυτή την ώρα, στην κεντρική πλατεία το γλέντι έχει ανάψει με χορό και τραγούδια. 

ΣΥΡΙΖΑ: Το νέο πλυντήριο των παλαιών ..........πολιτικών!!!!!!!!!!


 Το εύρος των συμμαχιών καθορίζεται από τη στρατηγική κάθε κόμματος. Αυτήν τη θέση έρχεται να επιβεβαιώσει ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική διεύρυνσης των συμμαχιών του. Είναι φυσικό μια δύναμη που έχει στρατηγική για το κεφάλαιο να μπορεί να κάνει συμμαχίες με εκπροσώπους απ' όλο το παλιό και νέο αστικό πολιτικό προσωπικό.
Δεν πρέπει, επίσης, να διαφεύγει η επιμονή με την οποία ορισμένα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θέτουν τον τελευταίο καιρό ζήτημα εθνικής συνεννόησης και συναίνεσης στα μείζονα προτάγματα της αστικής τάξης. Είναι και αυτό ενδεικτικό του σημείου ως το οποίο είναι διατεθειμένος να φτάσει ο ΣΥΡΙΖΑ αν πρόκειται να υπηρετήσει αποτελεσματικά το στρατόπεδο στο οποίο έχει ταχθεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνει ανοιχτό προσκλητήριο σε όποιον απ' το αστικό πολιτικό σύστημα είναι πρόθυμος να βάλει πλάτη στους κυβερνητικούς του στόχους, εγκαταλείποντας ακόμα και αυτήν τη θολή «αντιμνημονιακή» γραμμή συμμαχιών. Ετσι, μέσα στη βδομάδα «κλείδωσε» η συνεργασία με την πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ και πρώην υφυπουργό των κυβερνήσεων Γ. Α. Παπανδρέου Θ. Τζάκρη, ενώ «τελειωμένη δουλειά» θεωρείται η συνεργασία με την πρώην βουλευτή των ΑΝΕΛ Χρ. Γιαταγάνα και η ...συλλογή συνεχίζεται.
Το προανήγγειλε ο Αλ. Τσίπρας σε κομματική σύσκεψη το περασμένο Σαββατοκύριακο. Στο όνομα του «να μη χαθεί το ραντεβού με την Ιστορία», ζήτησε κινητοποίηση ώστε να κάνει ο λαός δική του υπόθεση την εναλλαγή στον κυβερνητικό θώκο και προέτρεψε τα στελέχη του να αποκτήσουν αντίληψη «ανοιχτών συμμαχιών». Επιχειρώντας να αντικρούσει επιφυλάξεις που προβάλλουν διάφοροι στο εσωτερικό του κόμματος που βλέπουν ανταγωνιστικά τους νεοεισερχόμενους, ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε πως ο ΣΥΡΙΖΑ «δε θα γίνει πλυντήριο». Πλην όμως σε αυστηρό ύφος προειδοποίησε οργανώσεις που προβάλλουν εμπόδια στην εγγραφή και ανάδειξη στελεχών, προερχόμενων κυρίως απ' το ΠΑΣΟΚ αλλά όχι μόνο, ότι δε θα τους επιτραπεί «να γίνουν πεδίο αντιπαράθεσης ομάδων συμφερόντων στο όνομα του τάδε υποψήφιου ή του δείνα υποψήφιου... Δεν είναι δυνατό να θεωρούμε ότι έχουν θέση δίπλα μας μόνο όσοι ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ του 4% αλλά πρέπει να φτιάξουμε ένα πλατύ μέτωπο και να πάρουμε το 40% ή το 45%».

Μια σειρά διαρροές από τις συναντήσεις των Μηλιού - Σταθάκη στο City του Λονδίνου ανέφεραν ότι ο Γ. Σταθάκης στην ερώτηση με ποιους θα συνεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ για την επόμενη κυβέρνηση ανέφερε το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ.
Από την «ενότητα της Αριστεράς», τη «συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων» και την «αντιμνημονιακή συμμαχία» στη «συμμαχία με όποιον θέλει να ρίξει τη συγκυβέρνηση». Η πολιτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνει άλλωστε και τις κοινωνικές συμμαχίες που επιδιώκει να εκφράσει: Τμήματα του κεφαλαίου, μαζί με ανώτερα μεσαία στρώματα, τμήματα της εργατικής αριστοκρατίας και από πίσω να σέρνονται υποταγμένοι... οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί αγρότες και αυταπασχολούμενοι.
Αυτό που ξεπερνά κάθε όριο γελοιότητας είναι όταν στελέχη του αυτό το παζάρι προσπαθούν να το συγκρίνουν με το ΕΑΜ, όταν συγκρίνουν την Τζάκρη με τον Σαράφη, τη Γιαταγάνα με τον Λαμπράκη, τον Μιχελογιαννάκη με τον Γληνό...

Οι συνευρέσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο Συνδικάτο Μετάλλου


Η συνεύρεση συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ με στελέχη της ΠΑΣΚΕ,ή ακόμα και της ΔΑΚΕ, σε κοινά ψηφοδέλτια, πάντα απέναντι στις δυνάμεις που στηρίζει το ΠΑΜΕ, δεν είναι καινούριο φαινόμενο. Πάμπολλες  παραδείγματα από αρχαιρεσίες σε σωματεία, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, όπου τα ψηφοδέλτια που συγκροτεί ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός τους χωράνε όλους. Αρκεί να δημιουργείται μια «δύναμη πυρός» ικανή να αντιπαρατεθεί στις ταξικές δυνάμεις για λογαριασμό της εργοδοσίας, να υπονομεύει θετικές διεργασίες στον κλάδο ή στον τόπο δουλειάς, να ανακόπτει αγωνιστικές διαθέσεις. Η περίπτωση όμως του Συνδικάτου Μετάλλου είναι ένα βήμα πιο μπροστά, καθώς ρίχνει κυριολεκτικά τις μάσκες των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ και αναδεικνύει τον υπονομευτικό τους ρόλο στο κίνημα.

Το ψηφοδέλτιο που «κατεβάζουν» οι εργοδοτικοί στο Συνδικάτο Μετάλλου φέρει τον τίτλο του συνδυασμού με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει σε όλες τις αρχαιρεσίες στο Μέταλλο. Επίσης, ένα από τα πρώτα στελέχη του στον κλάδο είναι υποψήφιος με τον ίδιο συνδυασμό. Αρα, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη συγκρότηση του συγκεκριμένου ψηφοδελτίου. Σ' αυτό συναντιούνται με τον πρόεδρο της ΠΟΕΜ και ένα από τα πρώτα στελέχη της ΠΑΣΚΕ στα ΕΑΣ. Για τις θέσεις της πλειοψηφίας της ΠΟΕΜ, οι εργάτες ξέρουν πολλά. Δεν πάει άλλωστε πολύς καιρός απ' όταν η Ομοσπονδία τους καλούσε να απεργήσουν και να κινητοποιηθούν με αίτημα να πάρουν οι βιομήχανοι φτηνότερο ρεύμα, για να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητά τους και να γλιτώσουν τάχα οι εργαζόμενοι τις μαζικές απολύσεις.


Την εποχή που τα έλεγαν αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίαζε σε ημερίδα του για την Ενέργεια τη χαιρετιστήρια επιστολή από τους βιομήχανους - μεγάλους καταναλωτές Ενέργειας και υποσχόταν να στηρίξει τα αιτήματά τους. Την ίδια περίοδο, βέβαια, ο Μάνεσης έκανε ομαδικές απολύσεις στη «Χαλυβουργία Ελλάδος», το «Χαλυβουργείο» της Θεσσαλονίκης ήταν ένα βήμα πριν το λουκέτο και η «Χαλυβουργία» στο Βόλο ξεκινούσε νέα επίθεση σε ό,τι είχε απομείνει όρθιο για τους μεταλλεργάτες. Κι αυτό παρά τις διαβεβαιώσεις από το κράτος, ως μέτοχος της ΔΕΗ, πως θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να μειώσει το κόστος του ρεύματος για τα μονοπώλια του Μετάλλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ στήριξε και στηρίζει πολιτικά και συνδικαλιστικά τους βιομήχανους στον κλάδο του Μετάλλου. Αυτό είναι το σημείο συνάντησης των συνδικαλιστών του με τους παραδοσιακούς εκπροσώπους του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και αυτό πρέπει να «διαβάσουν» οι εργαζόμενοι πίσω από τις κολεγιές τους στα συνδικάτα.

Την ίδια περίοδο, όμως, γινόταν και η δίκη των ηρωικών χαλυβουργών. Ανάμεσα σ' αυτούς που κατέθεσαν τη μήνυση και εμφανίστηκαν σαν μάρτυρες κατηγορίας στο δικαστήριο, είναι δύο εργαζόμενοι της «Χαλυβουργίας» του Μάνεση στον Ασπρόπυργο. Οι δυο τους βρήκαν θέση στο ψηφοδέλτιο που κατεβάζουν οι εργοδοτικοί στο Συνδικάτο Μετάλλου. Το γεγονός ότι τους απέσυραν κακήν κακώς και κατόπιν εορτής, σε τίποτα δεν αλλάζει την ουσία. Για την πλειοψηφία της ΠΟΕΜ, που στηρίζει το ψηφοδέλτιο των εργοδοτικών στο Συνδικάτο Μετάλλου, καμιά έκπληξη δεν προκαλούν οι εξελίξεις. Η ΠΟΕΜ στάθηκε από την πρώτη ώρα εχθρικά απέναντι στον αγώνα των χαλυβουργών και στη διάρκεια των διώξεων δεν έβγαλε ούτε μια ανακοίνωση. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα, προσπάθησαν να φανούν ότι στηρίζουν τάχα τον αγώνα των χαλυβουργών, ότι αντιτίθενται στις διώξεις.


Οι εξελίξεις τούς αποκαλύπτουν. Τα τσιράκια της εργοδοσίας, οι απεργοσπάστες βρήκαν τη θέση τους στο ψηφοδέλτιο των συνδικαλιστικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό δεν πρέπει να το αφήσουν αναπάντητο οι μεταλλεργάτες, κάθε τίμιος και καλοπροαίρετος εργαζόμενος, ανεξάρτητα αν δε συμφωνεί σε όλα με τις ταξικές δυνάμεις. Μια πρώτη απάντηση δόθηκε την Πέμπτη, με τη μαζική συμμετοχή των μεταλλεργατών στην απεργία και στη συγκέντρωση στην Ομόνοια. Επόμενος κορυφαίος σταθμός είναι οι εκλογές του Συνδικάτου Μετάλλου. Να ξεπεράσει κάθε προσδοκία η συμμετοχή, να γίνει με τη συμβολή όλων το Συνδικάτο ο πραγματικός εκφραστής των εργαζομένων, των μεταλλεργατών της Αττικής.
Η απάντηση όμως πρέπει να ξεπεράσει τα όρια του κλάδου, επειδή αφορά συνολικά το συνδικαλιστικό κίνημα, τη στάση και το ρόλο κάθε δύναμης που δρα σ' αυτό. Αποδεικνύεται ότι ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, παλιός και νέος, δεν έχει όρια στην προσπάθεια να φέρει σε πέρας την αποστολή του. Η γραμμή του πρέπει να ηττηθεί παντού. Είναι όρος αναγκαίος για την ανασύνταξη του κινήματος το να πετάξουν οι εργαζόμενοι τους εργοδοτικούς έξω από τα σωματεία τους.
ΕΣΑΚ-ΑΤΕ

Διαλέξτε...

Γελοιογραφία: Δημήτρης Γεωργοπάλης

«Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εμφανίζεται αδιάφορο για το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα», δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης, μιλώντας σε βουλευτές που μετέχουν στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής. Η εκπληκτική αυτή δήλωση, αν μη τι άλλο, προδίδει και το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης με τους εκπροσώπους των δανειστών της χώρας.

Γελοιογραφία: Δημήτρης Γεωργοπάλης

Ούτε λίγο, ούτε πολύ ο υπουργός Οικονομικών «μαρτύρησε» ότι αυτό που ζητάει η κυβέρνηση από την τρόικα είναι… στοργή και κατανόηση. Αυτό μεταφράζεται σε: «Μειώστε λίγο τις απαιτήσεις σας, γιατί διαφορετικά θα πάμε σε εκλογές, θα τις χάσουμε και τότε θα έχετε να κάνετε με τους… άλλους».

Ομως,  προκύπτει από τη δήλωση του κ. Χαρδούβελη, ότι η απάντηση των «τροϊκανών» ήταν κάπως έτσι: «Δεν μας νοιάζει!».

Γελοιογραφία: ΚΥΡ
Τελικά, από τη δήλωση του υπουργού τι έχει μεγαλύτερη σημασία; Η αποκάλυψη ότι η κυβέρνηση το μόνο που «διαπραγματεύεται» είναι το πολιτικό της μέλλον; Η, μήπως, η αποκάλυψη ότι οι δανειστές δεν έχουν κανένα πρόβλημα αν βρεθεί στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ;

Διαλέξτε…


Πηγή: Ημεροδρόμος
 

Η διανοητική-ιδεολογική καταδίκη της «παλαιάς και κακής» Μεταπολίτευσης.

Για το κίνημα στις Σκουριές Χαλκιδικής.

του Σίμου Ανδρονίδη υποψήφιος διδάκτορας ΑΠΘ
«Και να που φτάσαμε εδώ χωρίς αποσκευές Μα μ’ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι…». (Τάσος Λειβαδίτης, ‘Αλλά τα βράδια’). 
Το ζήτημα μίας ‘νέας’ Μεταπολιτευτικής έγκλησης συμφύεται οργανικά με την δραστηριοποίηση των πολιτικών κομμάτων.  Ήδη διάφοροι πολιτικοί αναλυτές στοχάζονται πάνω στην αναγκαιότητα συγκρότησης μίας ριζικά και δομικά διαφορετικής Μεταπολίτευσης. Σε αυτό το πλαίσιο, συσχετίζουν το όλο πλαίσιο της «παλαιάς» Μεταπολιτευτικής θέσμισης και «αρχιτεκτονικής» με το «ξέσπασμα» της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Αγνοώντας την προσίδια δομή και κίνηση του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής συνδέουν την «ξέσπασμα» της βαθιάς οικονομικής-καπιταλιστικής κρίσης με μία συγκεκριμένη κοινωνική και πολιτική περίοδο, εκεί όπου οι εργαζόμενοι-καταναλωτές «ζούσαν πάνω από τις δυνατότητες τους». 

Ο απλοϊκός και αντιεπιστημονικός αναγωγισμός του τύπου «παλαιά και κακή» Μεταπολίτευση= οικονομική και πολιτική κρίση αδυνατεί να προσλάβει το «όλον» της κίνησης και λειτουργίας του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Σε αυτήν την περίπτωση, η δομική δυσλειτουργία του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού ανάγεται στη μη ορθή πολιτική διαχείριση καθώς και στον λαϊκισμό των δύο κύριων πολιτικών κομμάτων (ΠΑΣΟΚ & Ν.Δ. Βέβαια στην ανάλυση τους, τα «σκήπτρα» του λαϊκισμού τα κρατάει το Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ).  Η επιστημονικοφανής εστίαση στο φαινόμενο του λαϊκισμού προσδίδει «νομιμοποίηση» σε μία συγκεκριμένη ανάλυση περί οικονομικής και πολιτικής κρίσης. 
Η συγκεκριμένη ανάλυση αγνοεί: 
1. το όλο  πλαίσιο της Μεταπολιτευτικής αναπαραγωγής του άρχοντος αστικού συγκροτήματος εξουσίας, ήτοι το πώς αρθρώθηκε και διαμεσολαβήθηκε στο πεδίο του κοινωνικού η  κυριαρχία της αστικής τάξης,
 2. το πλαίσιο της αναπαραγωγής του μπλοκ των λαϊκών-κυριαρχούμενων τάξεων, 
3. την συνάρθρωση και εκπροσώπηση κοινωνικών συμφερόντων από τα πολιτικά κόμματα. Είναι εντυπωσιακό το πώς η «ιδεολογική» αντίληψη περί εργαζομένων που για πολύ καιρό «ζούσαν πάνω από τις δυνατότητες» τίθεται στην προμετωπίδα ενός ευρύτερου «αντιλαϊκίστικου» λόγου και «πνεύματος» που ανάγει την σύνολη κοινωνική και πολιτική Μεταπολιτευτική διευθέτηση σε «εμπόδιο» που θέτει προσκόμματα στον δομικό εκσυγχρονισμό και εξευρωπαϊσμό της χώρας. 

Με αυτό τον τρόπο, μεταβαίνουμε σε μία προσίδια και τύποις «επιστημονική» αντίληψη που αποκόπτεται από τις διεργασίες εκείνες που καθορίζουν και «επικαθορίζουν» συνάμα τον ρυθμό ανάπτυξης και εξέλιξης του ελληνικού κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού. Ο εργαζόμενος, ο βασικός, άμεσος και θεμελιώδης «δρών παράγων της παραγωγής» (είναι πάντα επίκαιρη η θεωρητική συνεισφορά του Νίκου Πουλαντζά) μετασχηματίζεται σε καταναλωτή που ξοδεύει χρήματα αλόγιστα, επιδιώκοντας με αυτόν τον τρόπο την συγκρότηση μίας «νέας υλικότητας», μίας «νέας υλικής» ζωής που υπερβαίνει το καλώς εννοούμενο «υλικό» μέτρο. 

Ομιλώντας με κοινωνιολογικούς όρους, θα λέγαμε πως στη βάση αυτής της «επιστημονικής» αντίληψης η ίδια η εργατική τάξη μετασχηματίζεται σε πλέρια «καταναλωτική» τάξη η οποία συγκροτείται «φαντασιακά» και ανανοηματοδοτείται κοινωνικά «καταναλώνοντας». Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος μας προσφέρει μία συνοπτική περιγραφή αυτής της αντίληψης: «Η Ελλάδα μπήκε στον αστερισμό του «περίπου». (σ.σ: αναφέρεται στην πρώτη περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ). Οι προσδοκίες ανανεώθηκαν, οι λέξεις άλλαξαν, και διαμορφώθηκε μια κοινή συναίνεση η οποία στηριζόταν στην παραδοχή πως είναι καλύτερο να ζούμε με προσδοκίες οι οποίες είναι εξωπραγματικές αλλά πραγματοποιούνται εν μέρει, στο περίπου δηλαδή, παρά να προσαρμόσουμε τις προσδοκίες μας στην αφόρητα πεζή και αδιάφορη πραγματικότητα». (1) 

  (1)Βλ.σχετικά, Θεοδωρόπουλος Τάκης, ‘Παλαιά και νέα μεταπολίτευση’, Εφημερίδα Καθημερινή, 27.07.2014, www.kathimerini.gr. Κατά τον συγγραφέα, η ‘νέα’Μεταπολίτευση «απαιτεί την αποσυμφόρηση της λειτουργίας της (σ.σ: της Δημοκρατίας) από τον λεκτικό πληθωρισμό, πληγή εξίσου σοβαρή με τον λαϊκισμό». Ο λαϊκισμός και η λεκτική υπερβολή ορίζουν και προσδιορίζουν συνάμα το εύρος της «παλαιάς» Μεταπολιτευτικής διευθέτησης. Ο διανοητικός «αντιλαϊκισμός» ως «επιστημονικό» συγκείμενο αδυνατεί να προσλάβει το «όλον» της κίνησης των κοινωνικών τάξεων και των πολιτικών κομμάτων. Ουσιαστικά, αδυνατεί να προσλάβει το προτσές του τρόπου λειτουργίας του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Κάπως «μεταφυσικά» και αδιανόητα, ο λαϊκισμός ορίζεται και φορτίζεται ως «ιός» που είχε «προσβάλλει» τα πολιτικά κόμματα και τα κοινωνικά συγκείμενα. Ο διανοητικός «αντιλαϊκισμός» ωσάν δόση φαρμάκου, απαλλάσσει το κοινωνικό «σώμα» που «ασθενεί» από τον «ύπουλο ιό». Δύναται να κάνουμε λόγο για την «ιατρικοποίηση» των ευρύτερων «κρισιακών» νοημάτων και ορολογιών. Μία πολύ καλή ανάλυση προσφέρει η Αθηνά Αθανασίου στο βιβλίο της ‘Η κρίση ως κατάσταση έκτακτης ανάγκης’. Η αντιστροφή των νοημάτων οδηγεί σε εκείνο το διανοητικό σχήμα όπου η λεκτική υπερβολή ευθύνεται για τις συνέπειες της βαθιάς οικονομικής-καπιταλιστικής κρίσης.

H επιδίωξη της εργατικής και των σύμμαχων τάξεων μα μεταβάλλουν ριζικά τους όρους της κοινωνικής και «υλικής» αναπαραγωγής τους ανασημαίνεται ως προσίδια μορφή μίας «μερικής» αντίληψης του κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι που συμπυκνώνεται στο δόγμα της με κάθε τρόπο ικανοποίησης των «υλικών» αναγκών, πέρα και πάνω από το οικονομικό-ταξικό «γνωρίζειν» και «ανήκειν». 

Η παραγωγή των όρων και των προϋποθέσεων για την ανάδυση, την διαμόρφωση και την τελική αποκρυστάλλωση της διευρυμένης αναπαραγωγής του μπλοκ των λαϊκών-υποτελών τάξεων,  στοχοποιείται ως αλόγιστη σπατάλη, η αλλιώς και με βάση την  λογική του συγγραφέα, ως ζωή στο «περίπου». Επίσης, δεν δίδεται η παραμικρή έμφαση στην εμπροσθοβαρή κίνηση του μπλοκ των λαϊκών τάξεων. Η στοχοποίηση και η «ενοχοποίηση» των υλικών όρων συγκρότησης και αναπαραγωγής των λαϊκών κοινωνικών τάξεων συμφύεται οργανικά με το κρίσιμο και «κρισιακό» συγκείμενο: η «μερική» πρόσληψη της κοινωνικής και πολιτικής «κανονικότητας» και η αλόγιστη οικονομική σπατάλη οδήγησαν στο ευρύτερο «κρισιακό» κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον. Τώρα, οι εργαζόμενοι, οι πάντα «δρώντες παράγοντες της παραγωγής» θα υποστούν την βάσανο της «εξαγνιστικής λιτότητας».
 Και εδώ η λέξη και η έννοια της λιτότητας αποκτά δύο «κρισιακά» υποδείγματα: 
1. Το υπόδειγμα της οικονομικής λιτότητας που μετουσιώνεται «αρμονικά» στην αντίληψη και στην απτή «κανονικότητα» της περιστολής μισθών και συντάξεων καθώς και των δημόσιων δαπανών, (η περιβόητη  οικονομική και «κρισιακή»  λιτότητα υπερβαίνει το όλο Μεταπολιτευτικό πεδίο της αλόγιστης οικονομικής σπατάλης), και,
 2. Αναδύεται στην πολιτική «επιφάνεια» το αξίωμα της «πνευματικής» λιτότητας. Έτσι, η «πνευματική» λιτότητα, νοούμενη και οριζόμενη ως λιτότητα βίου, αξιών και νοημάτων μετατοπίζεται προς την κατεύθυνση της «ολικής» ανασημασιοδότησης του πεδίου του κοινωνικού: η λιτότητα βίου και αξιών ισοδυναμεί με την «λιτότητα» και την «εξασθένιση» των λαϊκών-εργατικών απαιτήσεων και διεκδικήσεων. 
 Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του κράτους, (οι «κρατούντες» την κυρίαρχη ιδεολογία, οι μηχανισμοί που φέρουν την αστική ιδεολογία ως ιδεολογικό-φορτισμένο «όλον»), τείνουν να νοηματοδοτήσουν εκ νέου το πεδίο της «κρισιακής» εκφοράς και άρθρωσης των κοινωνικών τάξεων. Με αυτόν τον τρόπο το πεδίο του κοινωνικού ανασυγκροτείται και ανασημαίνεται ως πεδίο που ενσωματώνει τα χαρακτηριστικά που «υπερπροσδιορίζουν» τον ρόλο και την κοινωνική-οικονομική παρουσία και λειτουργία του άρχοντος αστικού συγκροτήματος εξουσίας. 
Οι «δρώντες παράγοντες της παραγωγής» που υπερέβησαν τα προσδιορισμένα όρια του «υλικού» τους βίου πρέπει να υποστούν την τιμωρητική βάσανο της λιτότητας, ωσάν η απόκτηση ενός αυτοκινήτου να ανάγεται αυτομάτως στην «μεταφυσική» αντίληψη περί τιμωρίας της «σπατάλης». 

Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Δυναμική συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στη Βέροια


Στη Βέροια, με τα συνθήματα όπως «Εργάτη μη δεχτείς με ψίχουλα να ζεις», «Εργάτη μη μειώνεις τις απαιτήσεις, ταξικοί αγώνες για νέες κατακτήσεις», «Εδώ, εδώ με αγώνα ταξικό, γιατί εμείς δεν ζούμε με 400 ευρώ», δεκάδες διαδηλωτές πορεύτηκαν τους δρόμους της Βέροιας, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα του ΠΑΜΕ. Προηγήθηκε συγκέντρωση στην πλατεία Ωρολογίου με ομιλητή τον Κυριάκο Μαυρομάτη, μέλος του ΔΣ του Σωματείου Ιδιωτικών Υπαλλήλων. 


Στη συγκέντρωση συμμετείχαν και το σωματείο Συνταξιούχων ΙΚΑ Βέροιας, το παράρτημα της ΟΓΕ και η γραμματεία της ΠΑΣΥ.





Πηγή: alli-apopsi.gr

Ευρωπαϊκή Ενωση" Οι .........."φιλέλληνες"!!!!!!!!!!


Πολύ φιλάνθρωπα, ρε παιδί μου, τα στελέχη της ΕΕ. Η αντιπροσωπεία της Κομισιόν στην Ελλάδα δίνει Συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση των αποτελεσμάτων της εκδήλωσης «12 ώρες για την Ελλάδα: μία ιστορία φιλίας και αλληλεγγύης». Η εκδήλωση αποτελεί πρωτοβουλία του κ. Jimmy Jamar, επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Κομισιόν στις Βρυξέλλες και ομάδας πολιτών διαφόρων εθνικοτήτων στις Βρυξέλλες, με στόχο να σταλεί στον ελληνικό λαό ένα έμπρακτο μήνυμα αλληλεγγύης και φιλίας σε καιρούς κρίσης.


 Για το 2014, τα έσοδα από την εκδήλωση θα δοθούν στο International Foundation for Greece, στόχος του οποίου είναι η στήριξη ομάδων του πληθυσμού με σοβαρά προβλήματα λόγω κρίσης. Ο J. Jamar θα επιδώσει στο International Foundation for Greece τραπεζική επιταγή ύψους 11.393 ευρώ από τα έσοδα της εκδήλωσης «12 Ωρες για την Ελλάδα», ως μια συμβολική χειρονομία στήριξης στο έργο του συγκεκριμένου φορέα, που, με αυτά τα χρήματα, θα αγοράσει πετρέλαιο θέρμανσης για 35 σχολεία στη Βόρεια Ελλάδα. Ετσι η ΕΕ (μαζί βεβαίως με την κυβέρνηση), αφού εφαρμόζει πολιτική δραστικών περικοπών σε μισθούς, συντάξεις, Υγεία, Πρόνοια Παιδεία, φοροληστεύοντας ταυτόχρονα το λαό, για να ενισχύει το κεφάλαιο, προσπαθεί να εξωραϊστεί, κάνοντας μετά εκδηλώσεις φιλανθρωπίας, μαζεύοντας ψίχουλα για την αντιμετώπιση της εξαθλίωσης που σπέρνουν. 

Παρίσι: Το....... αδιέξοδο;;;;;;


«Αδιέξοδο στο Παρίσι», αυτό διατυμπάνιζαν χτες όλα τα αστικά ΜΜΕ, σχετικά με τις διαπραγματεύσεις κυβέρνησης - τρόικας, αναπτύσσοντας μια σειρά σενάρια για το τι πρόκειται να γίνει. Από τη φιλοκυβερνητική πλευρά, εκφράζεται η ανησυχία για αβεβαιότητα, ανασφάλεια, κινδύνους πολιτικής αποσταθεροποίησης. Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, μιλάνε για ταπείνωση της κυβέρνησης στο Παρίσι, για ανικανότητα διαπραγμάτευσης, για την κυβέρνηση που είναι έτοιμη να δεχτεί ό,τι θέλουν οι δανειστές. Την ίδια στιγμή, μια σειρά από παράγοντες του αστικού πολιτικού συστήματος επαναφέρουν το ζήτημα της ανάγκης συνεννόησης ανάμεσα στις βασικές δυνάμεις της αστικής διαχείρισης, έτσι ώστε να μπορέσει να συγκροτηθεί ένα διαπραγματευτικό μέτωπο και να δοθεί μήνυμα πολιτικής σταθερότητας στους δανειστές.

Γελοιογραφία: Δημήτρης Γεωργοπάλης

Το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα δεν μπορούμε να το προβλέψουμε. Αρκετά ενδεχόμενα είναι, πάντως, ανοιχτά. Για τους εργαζόμενους είναι βασικό ζήτημα να μην αποπροσανατολιστούν σε αυτές τις συνθήκες. Να μην υποκύψουν ούτε στους εκφοβισμούς και την καταστροφολογία για τον κίνδυνο η Ελλάδα να μείνει μόνη της, που επισείει η κυβέρνηση, ούτε στις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις, που καλλιεργεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι μια κυβερνητική εναλλαγή με αυτόν στο τιμόνι θα εξασφαλίσει μια φιλολαϊκή διαπραγμάτευση.


Μπροστά τους βρίσκεται η συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής, τα αντιλαϊκά προαπαιτούμενα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου που θα είναι εδώ όπως και να εξελιχθεί η διαπραγμάτευση, με κάθε κυβέρνηση στο έδαφος του αντιλαϊκού δρόμου ανάπτυξης του κεφαλαίου και της ΕΕ. Μπροστά τους βρίσκεται μια ζωή με τσακισμένα δικαιώματα, με υποβαθμισμένες λαϊκές ανάγκες, μια ζωή μειωμένων απαιτήσεων. Δεν πρέπει οι εργαζόμενοι να κάνουν τα αδιέξοδα του συστήματος δικά τους αδιέξοδα. Εχουν τη δυνατότητα να βγουν από τους φαύλους κύκλους του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, να απεγκλωβιστούν από τα διάφορα αντιλαϊκά σενάρια της υποταγής και της αναμονής.

 Μόνος δρόμος που υπάρχει είναι να γίνουν οι ίδιοι, το εργατικό - λαϊκό κίνημα πραγματική αντιπολίτευση στα μονοπώλια, στα κόμματά τους, στην εξουσία τους, στην ΕΕ. Αυτόν το δρόμο δείχνουν τόσο το πανελλαδικό συλλαλητήριο την 1η Νοέμβρη όσο και η χτεσινή πανεργατική απεργία, παρά τις δυσκολίες με τις οποίες αναμετρήθηκε και την υπονόμευσή της από τον παλιό και νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό. Με ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα και λαϊκή συμμαχία να βάλουν εμπόδια στην αντιλαϊκή επίθεση, να διαμορφωθούν προϋποθέσεις για ριζική ανατροπή της σημερινής κατάστασης με ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων με το λαό, την εργατική τάξη να συγκροτούν τη δικιά τους εξουσία. Προϋπόθεση είναι η ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ με κάθε τρόπο.
Χρειάζεται, λοιπόν, ετοιμότητα και επαγρύπνηση, ο λαός να παρέμβει με κάθε τρόπο στις εξελίξεις.
"Ρ" 28112014

Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2014

Νίκος Μπογιόπουλος: Το σικέ παιχνίδι τρόικας - κυβέρνησης!!!!!!!!


  Το παιχνίδι της κυβέρνησης με την τρόικα είναι σικέ. Τόσο σικέ που οι δεύτεροι, οι της τρόικας, αξιοποιούνται ακόμα και για να ποζάρουν οι πρώτοι, οι της κυβέρνησης, σαν… «αντιστασιακοί».

   Η κυβέρνηση και η τρόικα από κοινού κατεδαφίζουν ακόμα και τα ερείπια που μαζί και χέρι - χέρι δημιούργησαν στον τόπο.

 Το καραγκιοζιλίκι με τις κάθε φορά «σκληρές διαπραγματεύσεις», με τις κάθε φορά «κόκκινες γραμμές», με τα κάθε φορά «τελεσίγραφα» και με τις κάθε φορά «εμπλοκές» στις δόσεις ή τα σούρτα – φέρτα της τρόικας στην Ελλάδα, το έχουμε ζήσει από το 2010 καμιά τριανταριά φορές.

    Τα πράματα είναι ξεκάθαρα: Ό,τι γίνεται στην Ελλάδα δεν γίνεται ούτε επιβάλλεται παρά και ενάντια στην κυβέρνηση. Γίνεται επειδή το θέλει και η κυβέρνηση. Γίνεται, δηλαδή, επειδή το θέλουν και τα εντός Ελλάδας οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα που εκπροσωπεί η κυβέρνηση. Πρόκειται, παρεμπιπτόντως, για τα ίδια συμφέροντα που σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο εκπροσωπεί και η Κομισιόν, και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ – η τρόικα δηλαδή.


«Διαφωνίες»…

    Φυσικά μεταξύ της κυβέρνησης και των εταίρων της υπάρχουν και διαφωνίες. Διαφωνίες που υπαγορεύονται από τις εσωτερικές ανάγκες της κυβέρνησης στην προσπάθειά της να διαχειριστεί την κοινωνική οργή και ταυτόχρονα να διασφαλίσει την όποια εκλογική της επιβίωση. Μόνο που αυτές οι διαφωνίες δεν έχουν να κάνουν με το αν θα συνεχιστεί η συνταγή με το «κώνειο». Επ’ αυτού συμφωνούν: Θα συνεχιστεί εις τον αιώνα τον άπαντα!

    Οι διαφωνίες τους, λοιπόν, έχουν να κάνουν άλλοτε ως προς τη δοσολογία του δηλητηρίου και άλλοτε ως προς το σερβίρισμά του. Αλλά επειδή ακριβώς οι διαφωνίες τους έχουν να κάνουν με τα δευτερεύοντα, επειδή είναι για τα ελάσσονα και τα διαδικαστικά και επειδή στα κύρια και στα σημαντικά συμφωνούν, γι’ αυτό στο τέλος τα βρίσκουν. Πάντα.

    Μάλιστα επιμένουμε και στο εξής: Ακόμα κι αν κάποια στιγμή «τα σπάσουν», θα είναι κι αυτή μια εξέλιξη στο πλαίσιο της ίδιας προσυμφωνημένης τακτικής τους να υπηρετήσουν με άλλο τρόπο τον ίδιο στόχο. Άλλωστε ζούμε στη χώρα που το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα  κάποτε έβγαλε την Ελλάδα από το (στρατιωτικό σκέλος) του ΝΑΤΟ ώστε να εξασφαλίσει την παραμονή και τη βαθύτερη ενσωμάτωση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ…


Ιδού οι… «διαφωνίες»

    Ασφαλής απόδειξη (μια ακόμα) για όλα τα παραπάνω είναι τα βασικά στοιχεία του προϋπολογισμού για το 2015 που κατατέθηκε προχτές.

    Αυτός ο προϋπολογισμός, που παρουσιάστηκε μετά από μακρά προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει «στροφή» στην πολιτική της, πλασαρίστηκε ως απόδειξη ότι η κυβέρνηση «ανθίσταται» στην τρόικα και τις απαιτήσεις της, και που δήθεν συνιστά την… «φιλολαϊκή» εκδοχή της κυβερνητικής πολιτικής, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα εξής:

Επιβολή νέων φόρων ύψους 1,4 δισ. ευρώ. Δηλαδή νέοι άμεσοι φόροι για τα λαϊκά στρώματα ύψους 500 εκ. ευρώ και νέοι έμμεσοι φόροι ύψους 900 εκ. ευρώ.
Καμία μείωση φορολογικών βαρών για τα λαϊκά νοικοκυριά, παρά τις εξαγγελίες για… «εκπτώσεις» στα χαράτσια, το πετρέλαιο, τον φόρο «αλληλεγγύης» κλπ.
Οι μόνες μειώσεις φόρων (ύψους 100 εκ.ευρώ) αφορούν στη φορολόγηση των Νομικών Προσώπων, δηλαδή βασικά στα μονοπώλια, τις πολυεθνικές και τους μεγαλοκεφαλαιούχους!
Νέα μείωση κοινωνικών δαπανών ύψους 1,5 δισ. ευρώ που συμπαρασύρει όλους τους τομείς (Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση) ακόμα βαθύτερα στον Καιάδα της ανυπαρξίας.
Μόνο η δαπάνη για ασφάλιση και περίθαλψη μειώνεται το 2015 κατά 460 εκ. ευρώ από το 2014 και κατά 2 δισ. ευρώ από το 2013!
Νέα μείωση κατά 400 εκ. ευρώ των δαπανών του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.   
Νέο «τσουνάμι» ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, αφού ο ρυθμός του ξεπουλήματος (που περιλαμβάνει λιμάνια, αεροδρόμια, ακίνητα κλπ) αναμένεται να… οχταπλασιαστεί (!) καθώς τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις το 2015 τα έχουν προϋπολογίσει στα 2,5 δισ. ευρώ από 360 εκ. ευρώ το 2014.
   

 Αν λοιπόν αυτός είναι ο… «φιλολαϊκός» προϋπολογισμός της κυβέρνησης, αν έτσι «σκίζει τα Μνημόνια», αν αυτό είναι το «καλό σενάριο» για όσα περιμένουν τον ελληνικό λαό και το νέο έτος, τότε προκύπτουν τρία συμπεράσματα:

       Πρώτον: Όσοι μιλούν για «ξέφωτο» που «αχνοφαίνεται» και για άλλες τέτοιες παρλαπίπες, προφανώς ανήκουν σε εκείνο το ξιπασμένο είδος των χορτάτων που θεωρούν τα δισεκατομμύρια «στραγάλια» ειδικά όταν αυτά πέφτουν με την μορφή νέων βαρών στις πλάτες των πεινασμένων.

       Δεύτερον: Αν αυτό είναι το «καλό σενάριο» που η κυβέρνηση το επεξεργάστηκε μόνη της χωρίς να «ενδίδει» στην τρόικα – και για το οποίο μας απειλούν, μάλιστα, ότι η τρόικα δεν έχει δώσει ακόμα την έγκρισή της – αφενός μπορεί να αντιληφθεί κανείς τι πραγματικά σχεδιάζουν, αφετέρου να διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση και οι εγχώριοι φίλοι της δεν χρειάζονται συμβουλές ή υποδείξεις για το πώς να πίνουν το αίμα του ελληνικού λαού. Μπορούν – πράγματι – να το κάνουν κι από μόνοι τους…  

       Τρίτον: Πίσω από τη θεωρία για τις «διαφωνίες» μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας η αλήθεια που ανακύπτει είναι ότι δεν υπάρχει μέτρο που να πάρθηκε εντός της περιόδου των Μνημονίων, άλλοτε με πρόσχημα την κρίση, άλλοτε με πρόσχημα το χρέος, άλλοτε υπό τον ζόφο της ιδεολογικής καταστολής του «όλοι μαζί τα φάγαμε», που να μην το ζητούν οι βιομήχανοι και η εγχώρια πλουτοκρατία εδώ και 30 χρόνια. Τέτοια είναι τα μέτρα που περιλαμβάνονται και στον προϋπολογισμό του 2015, και που η κυβέρνηση τον έφτιαξε από μόνη της…

    Με άλλα λόγια, στην κρίση που προκάλεσαν οι εργολάβοι, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και το πολιτικό τους σύστημα, τόσο οι ντόπιοι όσο και οι ξένοι, βρήκαν τον «παπά» για να θάβουν «πέντε – πέντε» ανθρώπους, δικαιώματα και κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα.


«Οι ντόπιοι μεγάλοι»

    Το τελικό συμπέρασμα, επομένως, είναι ότι το «σικέ» παιχνίδι μεταξύ κυβέρνησης – τρόικας, έχει ένα και μόνο στόχο: Να εξωραΐσει το ρόλο πότε του ενός και πότε του άλλου. Να εμφανίσει τους «μέσα» καλύτερους από τους «έξω». Να αθωώσει τους μεν έναντι των δε. Να διαμορφώσει μια απατηλή εικόνα για να χάνεται από το προσκήνιο το ενιαίο και αδιαίρετο της ευθύνης τόσο του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού παράγοντα που από κοινού μετατρέπουν την καπιταλιστική κρίση σε ανθρωπιστική καταστροφή.   

    Κι αν έτσι είναι τα πράγματα, τότε και η αλήθεια για την έξοδο του λαού από το σικέ παιχνίδι μεταξύ ντόπιων και ξένων δυναστών, δεν είναι άλλη από εκείνη που περιέγραφε ο Βάρναλης:

«Τις φορές, που ο δεµένος πετάχτηκε απάνου/ µε τα δόντια να κόψει του ξένου τυράννου/ το λυτάρι, δεµένος βρισκότανε πάλι./ Τονε δένανε τρίδιπλα οι ντόπιοι µεγάλοι.

Τώρα η Νύχτα τελειώνει... Παθοί και µαθοί/ ξέρουν, όταν η µάχ’ η µεγάλη δοθεί,/ για να µην ξαναχάσουνε τη λεφτεριά τους,/ θ’ αφανίσουνε πρώτα τα ντόπια θεριά τους».

 enikos. gr

Συνθήκες γαλέρας για τους νέους εργαζόμενους!!!!!!





Τα μέτρα κατά της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης, δε στρέφονται μόνο κατά των σημερινών συνταξιούχων ή των ασφαλισμένων που βρίσκονται σε ηλικία κοντά στη σύνταξη. Κυρίως, στοχοποιούν τη νέα γενιά εργαζομένων, ανεξάρτητα από το Ταμείο Ασφάλισης. Κατά των νέων ασφαλισμένων στρέφεται αντικειμενικά και η αύξηση του αριθμού των ενσήμων από τα 4.500 στα 6.000 ένσημα για το δικαίωμα στην κατώτερη σύνταξη, όπως σχεδιάζουν με τα διαβούλιά τους συγκυβέρνηση και τρόικα.

Το συγκεκριμένο μέτρο θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια, όταν η σημερινή γενιά φτάσει σε ηλικία συνταξιοδότησης, που πλέον έχει οριστεί - με το νέο σύστημα - στο 67ο έτος της ηλικίας, να μην έχει τη δυνατότητα να λάβει καμία σύνταξη. Και αυτό δεν είναι υπερβολή. Η πρόσφατη μελέτη του ΚΕΠΕ για το Ασφαλιστικό δείχνει ότι το 26% αυτών που συνταξιοδοτήθηκαν από το ΙΚΑ τα τελευταία χρόνια, μόλις που μπόρεσαν να εξασφαλίσουν την κατώτερη σύνταξη με 15 έτη ασφάλισης, ενώ οι μισοί συνταξιούχοι πήραν σύνταξη με λιγότερα από 22 έτη Ασφάλισης.

Στην περίπτωση, λοιπόν, που αυξηθούν τα ελάχιστα ένσημα στα 6.000 και στα 6.500 ένσημα (στα 20 με 22,5 έτη ασφάλισης), όπως σχεδιάζεται, οι μισοί συνταξιούχοι δε θα δικαιούνται σύνταξη. Κάτι ανάλογο ισχύει για όλα σχεδόν τα Ταμεία. Και αν η συνταξιοδότηση είναι μια δύσκολη υπόθεση για τους σημερινούς 65άρηδες, θα γίνει άπιαστο όνειρο για τη νέα γενιά.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, άλλωστε, πως οι σημερινοί εργαζόμενοι κάτω των 40 ετών, με το νόμο Σιούφα που ψηφίστηκε το 1992, δέχτηκαν την πρώτη ομοβροντία των ανατροπών στην Ασφάλιση, με την οποία αυξάνονταν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και μειώνονταν οι συντάξεις τους. Με το νόμο αυτό, χαράχτηκε η πρώτη διαχωριστική γραμμή σε «παλιούς» πριν το 1993 ασφαλισμένους και στους «νέους». Από τότε, βέβαια, κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι των ανατροπών. Η επίθεση επεκτάθηκε και σε άλλες ηλικιακές ομάδες και σε όλα τα Ταμεία.
Τώρα οι «νέοι» ασφαλισμένοι, με το νέο μέτρο, κινδυνεύουν να μην κατοχυρώνουν καθόλου το δικαίωμα στη σύνταξη, αφού πέρα από τη χειροτέρευση των όρων και των προϋποθέσεων στη συνταξιοδότησή τους, έχουν δραματικά ανατραπεί και οι όροι εργασίας. Και αυτό κάνει ακόμα πιο επώδυνη μια τέτοια ανατροπή.

Αξίζει μόνο να αναφερθεί ότι η ανεργία που παγιώνεται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα στη χώρα μας (27,8% το Α' τρίμηνο του 2014), ειδικά στους νέους, είναι διπλάσια στην ηλικιακή ομάδα 15 έως 24 (56,7%) και αρκετά υψηλότερη (42,4%) στην επόμενη ηλικιακή ομάδα, από 25 έως 29 ετών.

Μάλιστα, η τάση αυτή δεν αποτελεί εγχώριο μόνο φαινόμενο, αλλά πανευρωπαϊκό. Οι 3 στις 4 θέσεις που χάθηκαν, κατά τη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ήταν θέσεις νέων μέχρι 24 ετών. Από τις 22,557 εκατ. θέσεις εργασίας που κατείχαν νέοι μέχρι 24 ετών το 2008, το 2013 είχαν απομείνει 18,254 εκατ. θέσεις εργασίας. Την ίδια στιγμή, η μερική απασχόληση σε αυτήν την ηλικιακή ομάδα, από το 26,2% το 2008 εκτινάχτηκε στο 31,9% το 2013. Δηλαδή, το 1/3 των σημερινών νέων εργαζομένων, όταν εργάζονται, απασχολούνται σε προσωρινές και ευέλικτες μορφές απασχόλησης, που δύσκολα εξασφαλίζουν συνεχή ασφάλιση. Κατά συνέπεια, η προβολή αυτού του μέτρου στο μέλλον, είναι σίγουρο ότι θα οδηγήσει σε μια γενιά που, μετά το τέλος του εργασιακού της βίου, δε θα έχει καταφέρει να εξασφαλίσει κανένα εισόδημα για να επιβιώσει. Και αυτό είναι μια εξέλιξη που όλοι οι εργαζόμενοι, σύσσωμη η εργατική τάξη δεν πρέπει να το επιτρέψουν.
"Ρ" 26112014

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Λιάνα Κανέλλη: Ανευ μακιγιάζ!!!!!!


Αμα βγει το μακιγιάζ από το πρόσωπό της, πλυθεί λίγο με σαπούνι και νερό, κατεβεί από τα δεκατετράποντα τακούνια της αστικής υπεροψίας, αφαιρεθεί το ψεύτικο στήθος που μοιάζει μ' αυτό της πρόθυμης τροφού πέντε παιδιών μ' ένα βύζαγμα, άμα το κασιδιάρικο κεφάλι της στερηθεί τη λαμπερή περούκα, άμα γενικώς ξεφτιασιδωθεί χωρίς καν να γδυθεί, ώστε να «λάμψει», τάχα μου, η γυμνή αλήθεια, η Ευρωπαϊκή Ενωση φαίνεται και είναι ως έχει. Μια Φόνισσα χωρίς Παπαδιαμάντη... Οσο και να προσαρμοστούν ή να αμφισβητηθούν οι αριθμοί, όταν έρχονται να επιβεβαιωθούν από τη βουβή αλήθεια της διπλανής πόρτας, τότε ξεπετιούνται από την άβυσσο της πραγματικότητας και καίνε. Το 33% των γυναικών στο «χώρο» που λέγεται ΕΕ, έχουν πέσει θύματα σωματικής ή και σεξουαλικής βίας. Εξήντα δύο εκατομμύρια γυναίκες (με αναγωγή στον πληθυσμό, πηγή FRA, Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.) 62.000.000. Αριθμός που αφορά γυναίκες άνω των 15 ετών. Αν σ' αυτό το νούμερο προστεθούν και τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια θύματα κακοποίησης, τότε παθαίνεις βέρτιγκο στην κόλαση και βλέπεις για ουρανό τον πάτο του κρατήρα ενός ενεργού ηφαιστείου αποκτήνωσης...


Κι επειδή ο οικονομικός προπαγανδιστικός μακιγιέρ επιμένει στο διαχωρισμό βορρά - νότου, όταν αναφέρεται στα τεχνητά μέλη του ευρωσώματος της Γηραιάς Ηπείρου (χα!) η πρωτιά ανήκει στον εργατικό πετυχημένο βορρά με πρώτες στην κακοποίηση γυναικών: τη Δανία (52%), τη Φινλανδία (47%), τη Σουηδία (46%), την Ολλανδία (45%), τη Γαλλία και τη Βρετανία να ακολουθούν με 44%... Η Ελλάδα έχει ποσοστό δηλωμένων, επιμένω δηλωμένων, περιστατικών κακοποίησης 25%, κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσον όρο του 33% . Δε θα παραθέσω εδώ τους αριθμούς ειδικότερων παραμέτρων όπως η άσκηση ψυχολογικής βίας ή η σεξουαλική παρενόχληση που έτσι κι αλλιώς χτυπάνε ταβάνι παντού.
Ομως στην πατρίδα μας οι γυναίκες δε ζητάνε βοήθεια. Μεγάλη αναστολή η ντροπή, η ανέλεγκτη έκθεση και η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι, όπου και να πας, βοήθεια δε θα βρεις έξω από κάποιο φίλο-η ή συγγενή που μπορεί να στέρξει. Εδώ, στην Αστυνομία καταφεύγει το 14% μόλις, ενώ το 11% καταφεύγει σε δικηγόρο, το 6% στο νοσοκομείο και το 1% στις έτσι κι αλλιώς λιγοστές κοινωνικές υπηρεσίες. Στα... πραγματικά και κοινωνικά «νεκροταφεία» κακοποιημένων γυναικών δεν συλλέγονται ούτε τηρούνται αρχεία...


Σ' αυτήν την Ευρώπη του πολιτισμού, που ανατριχιάζει και δικαίως, με τις απαγωγές κοριτσιών «δυτικής παιδείας» από τερατώδεις «Μπόκο Χαράμ» σέχτες, που πρώτα χρηματοδοτεί κι ύστερα καμώνεται ότι εκπλήσσεται που στέλνει κι ανθρώπους σε μηχανισμούς φανατικών σφαγέων της κλασικής ιμπεριαλιστικής σχολής (όπως το ISIS) οι γυναίκες εκπαιδεύονται συστηματικά να «ποστάρουν» στα κοινωνικά δίκτυα μόνο τη μακιγιαρισμένη τους μορφή. Αυτοεκτίθενται στο ψευδές ιδεώδες μιας «θετικής» αποδοχής. Ετσι ήρθε σα «φυσική» εξέλιξη και η διαδικτυακή κακοποίηση και παρενόχληση, η σκοτεινή πλευρά σ' ένα φως που εκβαρβαρίζει ανεπαισθήτως τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος διόγκωσης του άθλιου αυτού αριθμού στην ταχύτατα οπισθοδρομούσα ΕΕ, είναι η αποϊδεολογικοποίηση της κακοποίησης των γυναικών. Με επιδερμικές ψυχαναλύσεις, ιατρικοφιλοσοφικές προσεγγίσεις αληθοφανέστατες μάλιστα, με αναγωγή σε κοινωνικούς αυτοματισμούς που αναπαράγονται ως αρχέγονες, του τύπου «πεινάω - σκοτώνω» όχι επαναστατώ, «ξεπέφτω οικονομικά - αυτοκτονώ» όχι οργανώνομαι και παλεύω κ.λπ. η κακοποίηση των γυναικών ως μορφή βίας, φυλακίζεται στην κοινωνική και ατομική παθογένεια. Το καλύτερο, δηλαδή, διαβατήριο για το φασισμό τυπώνεται στο πετσί των γυναικών, της μάνας που τους γέννησε...

Ο Σίμος Ανδρονίδης και η " Σχεδία Μνήμης " του Αλέκου Χατζηκώστα!!


  Καλησπέρα και από εμένα. Ευχαριστώ πολύ τον κύριο Χατζηκώστα για την ιδιαίτερα τιμητική του πρόταση να είμαι ένας από τους εισηγητές στην παρουσίαση του νέου του βιβλίου που έχει τίτλο ‘Σχεδία’ Μνήμης. Και τι σημαίνει ‘Σχεδία’ Μνήμης; Ποια μπορεί να είναι το νόημα μίας σειράς διηγημάτων με τον τίτλο ‘Σχεδία’ Μνήμης; Ο ίδιος ο τίτλος του βιβλίου περικλείει και ενσωματώνει οργανικά στάσεις, αξίες και νοήματα που συμπυκνώνουν και νοηματοδοτούν την ίδια την ζωή. Μία ζωή, που μέσω της καθημερινής της «αποτύπωσης»,  «καθαγιάζεται» στο πεδίο του συλλογικού «πράττειν», και πάνω απ’ όλα, στο πεδίο της «ζώσας» μνήμης. Η ‘Σχεδία’ Μνήμης περιλαμβάνει μικρά και γεμάτα από νοήματα «λογοτεχνικά» διαμαντάκια τα οποία τέμνουν και ανατέμνουν ταυτόχρονα το κοινωνικό αλλά και πολιτικό γίγνεσθαι. 

 Και εδώ ακριβώς έγκειται η ικανότητα του συγγραφέα Αλέκου Χατζηκώστα: Μέσα από τύποις καθημερινές ιστορίες, μέσα από την «ζωή» ανθρώπων που διαβιούν εντός του «χωροχρόνου» της βαθιάς οικονομικής κρίσης παρουσιάζει και αποτυπώνει την «μεγάλη» εικόνα, έτσι ώστε τα διηγήματα του να λειτουργούν ως ένα λογοτεχνικό παλίμψηστο που περιέχει και ξεδιπλώνει σταδιακά  εικόνες και αξίες που νοηματοδοτούν και ανασημασιοδοτούν ένα συγκεκριμένο πρότυπο και υπόδειγμα ανθρώπου. Oι ιστορίες του Αλέκου Χατζηκώστα εκκινώντας από την περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας, «φωτίζουν» την Μεταπολιτευτική κοινωνική και πολιτική συγκρότηση και καταλήγουν στο «κρισιακό σήμερα». Ένα «σήμερα» που προσδιορίζεται από τις συνέπειες της βαθιάς οικονομικής κρίσης. 

 Και ο άνθρωπος διαβαίνει μέσα από τις ιστορίες του, περνάει μέσα από το «πυρίκαυστο» πεδίο της ζωής και ανάγεται στο φως, το λυτρωτικό-αφετηριακό φως μίας «νέας» ζωής γεμάτης από αξίες που δύναται να καθορίσουν και να «επικαθορίσουν» το κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Είναι εξόχως χαρακτηριστικός ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας προτιμά να «κλείσει» το τελευταίο διήγημα που έχει τον τίτλο ‘ΤΟ ΛΟΤΤΟ’: Δεν βαριέσαι, έτσι και έτσι χαΐρι δεν έχουμε. Τουλάχιστον, ας αλλάξουμε τα γούρια μας και ποιος ξέρει, μπορεί να φτιάξουμε μόνοι μας την τύχη μας». Μετά έκλεισε την πόρτα και ενώθηκε με τους συμφοιτητές του…  

 Εδώ το τέλος που λαμβάνει τα χαρακτηριστικά της ερωτικής απογοήτευσης νοείται και ορίζεται ως «νέα» αρχή, ως αφετηρία μίας πράξης και πρακτικής που στην προμετωπίδα της φέρει το «πρόσημο» του συλλογικού «ανήκειν». Στο ίδιο πλαίσιο η «αλλαγή», η μεταβολή θα λέγαμε, νοείται ως μία διαδικασία ατομικού μετασχηματισμού που, την ίδια στιγμή ανάγεται και ενσωματώνεται στο συλλογικό πράττειν, στο πράττειν μίας φοιτητικής κινητοποιήσεις με συγκεκριμένη στόχευση και «ποιοτικό» περιεχόμενο. Είναι εξαιρετική η ικανότητα του συγγραφέα να αντλεί και να αποτυπώνει «όψεις» που άπτονται της καθημερινότητας και του καθημερινού γίγνεσθαι. Καίριος και καυστικός, με την «πένα» του ανάγεται και ανοίγεται στη μεγάλη «θάλασσα της ζωής» και της «ζώσας» μνήμης. 

 Η πένα του αποκαθάρει και «φωτίζει» ταυτόχρονα τις κρυμμένες «γωνίες» όχι μόνο της καθημερινότητας που τείνει να γίνει  κανονικότητα, αλλά και τις «κρυμμένες» γωνίες της κοινωνικής και πολιτικής «ολότητας». Το παλίμψηστο, ανοίγει, απλώνεται στο «χώρο» και στο «χρόνο, εκεί που το ύφος και το περιεχόμενο της καθημερινής ζωής τέμνουν και ανατέμνουν το πεδίο του κοινωνικού. 

 Η «υπόγεια» πολιτικοποίηση «φιλτράρεται» και διαμεσολαβείται στο πεδίο ενός «ημερήσιου» και συνηθισμένου πράττειν, ενώ, την ίδια στιγμή, μεταβάλλοντας δομικά και ριζικά τα νοήματα, (κάτι που αποτελεί ικανότητα του συγγραφέα) διεκδικεί τις «δάφνες» μίας έντονης και αποκρυσταλλωμένης πολιτικής παρέμβασης. 
 Στην αρχή του διηγήματος Το «πραξικόπημα» διάβασα το πιο εύστοχο λογοτεχνικό αλλά και πολιτικό σχόλιο που θα μπορούσε να ειπωθεί για την ανυπόστατη και  βαθιά αντιδραστική θεωρία των «δύο άκρων» πέρα και πάνω από τους κανόνες μίας politically correct ορθότητας: «ΤΙ ΛΕΣ ΡΕ Μ…Α. ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ οι αντάρτες με τους δοσίλογους; Οι τραμπούκοι με τα μαύρα μπλουζάκια, με τους εργάτες που παλεύουν με το ψωμί τους; Αυτά σας έμαθαν εκεί στο Αμέρικα που σπουδάσατε; Τα είπε μαζεμένα και ξέσπασε μουντζώνοντας την οθόνη της τηλεόρασης που, εκείνη την ώρα, μιλούσε ο πρωθυπουργός για «τα δύο άκρα».  

 Ο συγγραφέας, μέσω της τρέχουσας και ενεργής λογοτεχνικής παρέμβασης αποδομεί την θεωρία των δύο άκρων, προβαίνοντας σε ένα καίριο πολιτικό σχόλιο για την εποχή μας, την εποχή του ευρύτερου «κρισιακού» περιβάλλοντος εντός του οποίου δραστηριοποιούνται «μαύρα τέρατα». Και αυτό το πετυχαίνει αφενός μεν με τον λόγο ενός λογοτεχνικού αντιήρωα, ένας λόγος που κινούμενος στον «αέναο» κύκλο της ζωής μετασχηματίζεται την ίδια στιγμή σε αντιηγεμονική ιδεολογία που ενσωματώνει αντιφασιστικά χαρακτηριστικά, αφετέρου δε με την επίκληση της πάντα ενεργής και «πυρίκαυστης» μνήμης. «ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ οι αντάρτες με τους δοσίλογους; Οι τραμπούκοι με τα μαύρα μπλουζάκια με τους εργάτες που παλεύουν για το ψωμί τους; Η «ζώσα» μνήμη επανέρχεται και μέσω της πένας του συγγραφέα, επενεργεί στο ιδιαίτερο βεβαρημένο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι. Οι αντάρτες της συλλογικής κινητοποίησης και δραστηριοποίησης, οι αντάρτες του αντιφασιστικού αγώνα ανασημασιοδοτούν και ανασυγκροτούν το «μαύρο» πολιτικό παίγνιο.

Πετυχημένη «στάση» της «Σχεδίας Μνήμης» στην Αλεξάνδρεια

 Ο συγγραφέας «εγγίζει» τις όψεις μίας ζωής γεμάτης από όνειρα και φως. Με οδηγό την ‘Σχεδία’ Μνήμης διαβαίνει την μεγάλη «θάλασσα» της ζωής, ή αλλιώς, την πάντα μεγάλη «θάλασσα της μνήμης», μία μνήμη που αντιπαρατίθεται άμεσα με το έρεβος της λήθης και της συλλογικής «αμνησίας». Οι ιστορίες του αποτελούν καθημερινά ψηφιδωτά, αμαλγάματα μίας έντονης αγωνιστικής παρουσίας του συγγραφέα, που όχι μόνο αποτυπώνονται στο χαρτί, αλλά και αποκρυσταλλώνονται στο πεδίο του κοινωνικού. Οι λέξεις και τα νοήματα του ταξιδεύουν στο «χώρο» και στο «χρόνο» της βαθιάς οικονομικής κρίσης.

  Οι λέξεις του συγγραφέα γίνονται φως, σάλπισμα μίας νέας πορείας εντός του «πεδίου» της ζωής. Οι μικροϊστορίες του νοούνται ως νοήματα που επαναχαράσσουν τα όρια της κανονικότητας, «διεισδύουν» στις μύχιες και αθέατες όψεις της ζωής, ανασυγκροτούν το κατακερματισμένο συλλογικό πράττειν, αποκαλύπτοντας μας έναν συγγραφέα ο οποίος κάνει μετουσιώνει σε ενεργητική πρακτική και πράξη  το αξίωμα του Αντόνιο Γκράμσι: όλοι οι άνθρωποι δύνανται να επιτελέσουν λειτουργίες διανοούμενου. Οι οργανικοί διανοούμενοι, όπως γράφει και ο Αντόνιο Γκράμσι, «είναι οι μεγαλύτερες δυνατές «εξειδικεύσεις» ορισμένων μορφών της πρωταρχικής δραστηριότητας του νέου κοινωνικού τύπου που η νέα τάξη έφερε στο φως». 


 Και ο Αλέκος Χατζηκώστας, μέσω και της καθημερινής του παρουσίας με την εφημερίδα ‘Η Άλλη Άποψη’ μετουσιώνει και ενσωματώνει οργανικά  εκείνα τα χαρακτηριστικά ενός ενεργού διανοούμενου, ο οποίος με ακρίβεια χειρουργού, τέμνει και ανατέμνει το βεβαρημένο και φορτισμένο πεδίο της κρίσιμης και «κρισιακής» εποχής. Αφουγκράζεται τους παλλόμενους χτύπους της ζωής, ανάγει τον έρωτα σε κινητήριο και αφετηριακό νόημα, «εγγίζει» το λυτρωτικό φως της μνήμης, ενώ, την ίδια στιγμή εγκιβωτίζει στο «χώρο» του κοινωνικού τα ψήγματα μίας λογοτεχνίας που ορίζεται και προσδιορίζεται ως ο αρμός μίας αφετηριακής εκκίνησης προς τον «χώρο» μίας άλλη ζωής. 

 Η ‘Σχεδία Μνήμης’, και δεν είναι καθόλου υπερβολή εγγίζει το ποίημα ‘Ελευθερωτές’ του σπουδαίου Χιλιανού Pablo Neruda. Το δέντρο του Νeruda, το δέντρο της ζωής ενσωματώνει μνήμες, στάσεις, αξίες και πρότυπα μίας ζωής καμωμένης και ριζωμένης  στη συλλογικότητα και στον αγώνα. «Αυτό είναι το δέντρο των ελεύτερων. Το δέντρο γη, το δέντρο σύννεφο, το δέντρο ψωμί, το δέντρο ακόντιο, το δέντρο γροθιά, το δέντρο φωτιά. Το πνίγουν τα φουρτουνιασμένα νερά του νύχτιου καιρού μας, μα στο κατάρτι του ζυγιάζεται της εξουσίας του ο τροχός».  

 Όπως και το δέντρο του Neruda, έτσι και η ‘Σχεδία’ Μνήμης του Αλέκου Χατζηκώστα ανατέμνει την «ζώσα» μνήμη ταξιδεύοντας και χαρτογραφώντας τα «φουρτουνιασμένα νερά του νύχτιου καιρού μας». Η ‘Σχεδία’ του περικλείει το φως, το λυτρωτικό νερό που ξεδιψά στους «άνυδρους» καιρούς που ζούμε και την λυτρωτικό μνήμη. Όπως έγραψε πάλι ο Pablo Neruda, «ίσως, ίσως οι άνθρωποι σα σιδεράς να καταφεύγει στη θράκα, στις σφυριές του σίδερου πάνω στο σίδερο, χωρίς να μπαίνει στις τυφλές πολιτείες του κάρβουνου, χωρίς να κλείνει τα μάτια και να γκρεμίζεται κάτω σε βύθη, σε νερά, σε ορυχτά, σε χαλασμούς».  
 Και η ‘Σχεδία’ Μνήμης δεν «γκρεμίζεται σε βύθη, σε νερά, σε ορυχτά, σε χαλασμούς». Οι λέξεις και τα νοήματα του Αλέκου Χατζηκώστα ταξιδεύουν, οι «μέρες του αφηγούνται» για να θυμηθούμε έναν άλλο σπουδαίο Λατινοαμερικάνο συγγραφέα, τον Ουρουγουανό Eduardo Galeano. Η ίδια η λογοτεχνική του πράξη αφηγείται την μικροϊστορία που συμπυκνώνει αξίες ζωής που την ίδια στιγμή ανάγονται στο πεδίο της μακροϊστορίας. 

ΣΥΡΙΖΑ : Όταν πέφτουν οι ........μάσκες!!!!!!



«Εξω τα κόμματα από το κίνημα», «έξω τα συνδικάτα», «άμεση δημοκρατία», «να τα βρουν όλοι», ήταν ορισμένα από τα βασικά συνθήματα του λεγόμενου «κινήματος των πλατειών», που τόσο πολύ προβλήθηκε και αποθεώθηκε το καλοκαίρι του 2011, τόσο από αστικά ΜΜΕ όσο και από κόμματα όπως η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μάλιστα το είχε χαρακτηρίσει «τομή στα μεταπολιτευτικά χρονικά». Το πόσο αυτή η διαδικασία συνέβαλε στην πραγματικότητα στον αποπροσανατολισμό και την εκτόνωση κάθε μαζικής αντίδρασης στην αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου, πόσο συγκαλύφτηκε ο πραγματικός εχθρός των εργαζομένων, δηλαδή το κεφάλαιο, το πόσο ενισχύθηκαν αντιδραστικές θέσεις και αυταπάτες - ψευδαισθήσεις είναι πια σε όλους γνωστό.

Τα θυμίζουμε όλα αυτά γιατί τον τελευταίο καιρό αυτή η ατζέντα των «πλατειών» έχει περάσει σε κεντρικό πολιτικό πλάνο. Ετσι, π.χ., κυβέρνηση και πρυτάνεις προωθούν την λογική «έξω τα κόμματα από το φοιτητικό κίνημα», από τα πανεπιστήμια και τα σχολεία, προωθούνται «ανοιχτές ηλεκτρονικές ψηφοφορίες» με στόχο τη διάλυση των φοιτητικών συλλόγων και των μαζικών διαδικασιών, ετοιμάζονται, κατ' απαίτηση του ΣΕΒ, νόμοι περιορισμού της συνδικαλιστικής δράσης στο όνομα της «άμεσης δημοκρατίας». Ενώ, ταυτόχρονα, δυναμώνουν οι φωνές στο αστικό πολιτικό σύστημα που μιλάνε για συνεννόηση, συναίνεση ανάμεσα στα βασικά κόμματα αστικής διαχείρισης...

Πετυχημένη «στάση» της «Σχεδίας Μνήμης» στην Αλεξάνδρεια

Πετυχημένη «στάση» της «Σχεδίας Μνήμης» στην Αλεξάνδρεια

Με επιτυχία συνεχίστηκε, αυτή τη φορά στην Αλεξάνδρεια, το ταξίδι των παρουσιάσεων του βιβλίου του δημοσιογράφου-συγγραφέα Αλέκου Χατζηκώστα, «Σχεδία Μνήμης». Στην αίθουσα των συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου, το απόγευμα της Παρασκευής 21/11 έγινε η παρουσίαση του βιβλίου, με τη συμμετοχή δεκάδων πολιτών και για το οποίο μίλησαν οι :
Σοφία Γιάγκα, φιλόλογος
Παντελής Τσαλουχίδης, φιλόλογος, κριτικός λογοτεχνίας
Σίμος Ανδρονίδης, υποψήφιος διδάκτορας ΑΠΘ
Και ο ίδιος ο συγγραφέας Αλέκος Χατζηκώστας
Τους παρευρισκόμενους καλωσόρισε εκ μέρους του εκδοτικού οίκου “ARS POETICA”  η Κυριακή Παπαστεργίου, ενώ σύντομη παρέμβαση με αναφορές στην προσωπικότητα του συγγραφέα έκανε ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Αλεξάνδρειας Νίκος Μπρουσκέλης. Μετά το τέλος των εισηγήσεων ακολούθησε πλούσιος διάλογος με το κοινό.
Η παρέμβαση της Σοφίας Γιάγκα
 «Σχεδία Μνήμης» ,το νέο βιβλίου του Αλέκου Χατζηκώστα …Μία σχεδία που ταξιδεύει στο χώρο και στο χρόνο και κουβαλάει ατομικές και συλλογικές μνήμες… Το ταξίδι αυτό δεν είναι ούτε εύκολο ,ούτε ακίνδυνο… ούτε ανώδυνο …Σίγουρα  όμως είναι λυτρωτικό… Μία σχεδία που μάς χωράει όλους μέσα… αν και μικρή …Και  όταν λέω όλους, εννοώ ΟΛΟΥΣ …Και όχι μόνο εμάς αλλά και τις αποσκευές μας, δηλαδή τις ΜΝΗΜΕΣ, τα ΟΡΑΜΑΤΑ ,τις ΔΙΑΨΕΥΣΕΙΣ μας …Γιατί η «Σχεδία Μνήμης» αποτελεί  ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο της εποχής πριν ,κατά τη διάρκεια και μετά τη Δικτατορία και φτάνει ως την εποχή μας… Να δηλώσω πως με τον Αλέκο είμαστε  «σειρά» ,καθώς λένε και οι άντρες, και τα βιώματά μας είναι κοινά, λίγο πολύ. Όσοι , λοιπόν, ανήκουμε στην ίδια γενιά με τον Αλέκο, θα αναγνωρίσουμε  στη «Σχεδία Μνήμης» όλα εκείνα τα στοιχεία που σημάδεψαν τη ζωή μας …Την έντονη πολιτικοποίηση με τα στοιχεία του ρομαντισμού, τη μουσική ,την αυταρχικότητα των καθηγητών ,τον έρωτα ,την διασκέδαση και κυρίως το σήμα κατατεθέν της, τη ντισκοτέκ, την οικογενειακή ιεραρχία. Θα νοσταλγήσουμε ,θα συγκινηθούμε, θα χαμογελάσουμε τρυφερά… Θα αναρωτηθούμε γιατί ;Γιατί ενώ ξεκινήσαμε με τόσα όνειρα , με τόσες προσδοκίες, με τόσα οράματα φτάσαμε σήμερα σε αυτήν την κατάσταση .Κατάσταση για την οποία ευθύνεται ,πρωτίστως, η γενιά μας… Αλλά και οι νεότεροι θα ανακαλύψουν μέσα από τη μυθοπλασία και θα γνωρίσουν καλύτερα εκείνη τη γενιά ,για την οποία ακούν από τους γονείς τους, τους δασκάλους τους ,το σχολείο ,τις πολιτικές και ιστορικές αναλύσεις. Μια γενιά που δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν σήμερα …
Το έργο έχει σίγουρα πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία ,όσο κι αν  επιλέγει ο Αλέκος την τριτοπρόσωπη αφήγηση, όσο κι αν σε ορισμένα σημεία προσπαθεί να μάς παραπλανήσει, «καμουφλάροντας» τον βασικό ήρωα  των διηγημάτων του. Έναν βασικό ήρωα με πολλές φαινομενικές αντιφάσεις….

 Αναγνωρίζει ο αναγνώστης  σ αυτόν τον Αλέκο… την έντονη πολιτικοποίηση του ,την αγάπη του για τη μουσική και ιδιαίτερα για τον Στέλιο Καζαντζίδη ,την δημοσιογραφική του ιδιότητα ,την αγάπη του για το μπάσκετ, την ευαισθησία ,όσο κι αν κάνει τον σκληρό, την αγάπη του για το γυναικείο φύλο, έστω κι αν συχνά τρώει χυλόπιτες …Όμως καταφέρνει ο συγγραφέας και διαπλέκει το προσωπικό με το κοινωνικό…
Ο βασικός ήρωας εκπροσωπεί τη γενιά μας, μια γενιά που ήταν φορέας του καινούριου, για την εποχή εκείνη, του προοδευτικού ,του επαναστατικού ,μια γενιά που ήταν ή  το «έπαιζε» ψαγμένη και κουλτουριάρα αλλά ήταν και πολύ λαϊκή , κατά βάθος, και σε πολλές περιπτώσεις συντηρητική …Γιατί η γενιά μας μεγάλωσε με γονείς λαϊκούς ,απλούς ,παραδοσιακούς ,που έστω και υποσυνείδητα «μπόλιασαν» με την παρουσία τους ,τη δική μας ψυχοσύνθεση, με αυτές τις αντιφάσεις που ανέφερα προηγουμένως..Και το αποτέλεσμα… Ένας αξιοπερίεργος ,ίσως κατάλληλος για επιστημονική έρευνα «τύπος». Μοντέρνος αλλά και παραδοσιακός …Πολιτικοποιημένος αλλά και θρησκευόμενος …Κουλτουριάρης αλλά και λαϊκός…


Ο βασικός χώρος του έργου είναι μια επαρχιακή κωμόπολη, χωρίς να κατονομάζεται …Εύκολα αναγνωρίζει ο αναγνώστης σ αυτήν τη Βέροια, γενέθλιο τόπο του συγγραφέα ,αλλά  παράλληλα και  το δικό του γενέθλιο τόπο, που συγκεντρώνει, λίγο πολύ, τα ίδια χαρακτηριστικά. Γιατί κάθε τόπος έχει το δικό του μεγαλοπαράγοντα ,που εκμεταλλεύτηκε καταστάσεις ,πολιτικές κυρίως ,και πλούτισε προβάλλοντας παράλληλα ένα ανθρωπιστικό προσωπείο .Κάθε τόπος έχει το δικό του «ήρωα» ,που κόντρα στις αυθαιρεσίες της δικτατορίας και της εκάστοτε εξουσίας αντιστέκεται και αγωνίζεται. Έχει τη δική του νεολαία ,που παρά τις απαγορεύσεις της εξουσίας και της οικογένειας  , συνεχίζει να διασκεδάζει, να ερωτεύεται, να ονειρεύεται, να αγωνίζεται, να ελπίζει…
Μία επισήμανση, που ίσως να σχετίζεται με το φύλο του συγγραφέα και του βασικού του ήρωα, είναι πως η γυναίκα στα διηγήματα αυτά έχει ένα δευτερεύοντα και συμπληρωματικό ρόλο. Ενσαρκώνει το εκάστοτε αντικείμενο του πόθου του ήρωα, τον έρωτα ,τη γυναίκα του ,τη μητέρα του αλλά σε κανένα διήγημα δεν πρωταγωνιστεί .Οι βασικοί ήρωες είναι άντρες και πλαισιώνονται από γυναίκες «κομπάρσους».
Άλλη μία επισήμανση αφορά στον τρόπο που ο συγγραφέας διαχειρίζεται το συναίσθημα. Υπάρχει ένα μέτρο, ένα «κράτημα», θα έλεγα, ακόμη και σε στιγμές που είναι πιο φορτισμένες συγκινησιακά. Σα να φοβάται ο ήρωας ή ίσως ο συγγραφέας να αφεθεί …να εκτεθεί…
Χαρακτηριστικό στοιχείο του έργου αποτελούν και οι ευρηματικοί και συχνά ανατρεπτικοί τίτλοι. Αναφέρω χαρακτηριστικά: «Ε.Κ.ΟΝ» ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ, Η Κυριακή της ορθοδοξίας κλπ. Όπως και το τέλος των περισσοτέρων διηγημάτων ,που είναι συχνά ανεπάντεχο, απρόσμενο, αινιγματικό ,διηγηματικό...Γνωρίζει ο Αλέκος την τεχνική του διηγήματος και ουσιαστικά ξέρει να χειρίζεται τον αναγνώστη και να κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του ,εντείνοντας πολλές φορές την αγωνία του ως το τέλος.
Η έκταση των περισσοτέρων διηγημάτων είναι αρκετά σύντομη ,αλλά όπως φαίνεται και από αυτή και από την προηγούμενη συλλογή «φλερτάρει» ο συγγραφέας και με τη μεγαλύτερη «φόρμα» ,καθώς και στις δύο υπάρχει από ένα διήγημα, που από άποψη έκτασης τείνει προς τη νουβέλα .Σε αυτή τη συλλογή τέτοιο παράδειγμα αποτελεί «Το Χρέος». Πειραματίζεται  ίσως ο συγγραφέας με μεγαλύτερες φόρμες’ Αναμένουμε τη συνέχεια…
Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από το τελευταίο διήγημα της συλλογής, που έχει τον τίτλο το «ΛΟΤΤΟ» .Εκεί ο βασικός ήρωας ,που είναι φοιτητής, παίζει ΛΟΤΤΟ ,για να ανταπεξέλθει στα έξοδα μιας πολυέξοδης αιθέριας ύπαρξης ,με ακριβά γούστα, όταν περνά μια πορεία συμφοιτητών του, κρατώντας πανό με το αιώνιο, αλλά πάντα επίκαιρο, σύνθημα: «ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΟΡΟΙΔΙΑ».
…Τότε ο ήρωας κοίταξε για τελευταία φορά το ΛΟΤΤΟ που είχε συμπληρώσει .Πλησίασε τον πράκτορα και …σκίζοντας το δελτίο είπε: «Δε βαριέσαι, έτσι και έτσι χαΐρι δεν έχουμε. Τουλάχιστον ας αλλάξουνε τα γούρια μας και ποιος ξέρει; μπορεί να φτιάξουμε μόνοι μας την τύχη μας». Μετά έκλεισε την πόρτα και ενώθηκε με τους συμφοιτητές του…
Αυτό το πνεύμα αποπνέει και το βιβλίο..Ένα πνεύμα συλλογικότητας και αισιοδοξίας ,παρά τις όποιες δυσκολίες…Δε μεμψιμοιρεί ο συγγραφέας ,δεν απογοητεύεται .Αντιμετωπίζει  τα πάντα γύρω του με χιούμορ ,μεγάλη αίσθηση αυτοσαρκασμού και αυτό το εισπράττει και ο αναγνώστης… Άλλωστε  ο Αλέκος αυτή την αισιοδοξία τη δείχνει και με τη στάση της ζωής του. Παρά τις όποιες ιδεολογικές μας διαφορές, μικρότερες ή μεγαλύτερες, οφείλουμε να παραδεχτούμε όλοι ότι ο Αλέκος δεν το βάζει κάτω …Συνεχίζει να αγωνίζεται και να ονειρεύεται ….Όπως ακριβώς και ο ήρωας του…
 Καλοτάξιδη η «Σχεδία» σου Αλέκο… Εύχομαι ,από δω και πέρα, «ο άνεμος» που κινητοποιεί τη σκέψη σου να είναι «ούριος» …Γιατί οι ΜΝΗΜΕΣ σου, είναι και ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ…
η άλλη άποψη

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014

Σίμος Ανδρονίδης: Η "νέα" Αμερική!!!!!!


Γράφει ο Σίμος Ανδρονίδης, υποψήφιος διδάκτορας ΑΠΘ
«I warn you of the fate, Proven true to late, Your tongue twist perverse, Come drink now of this curse, And now I fill your brain, I spin round again, My poison fills your head As I tuck you into bed, You feel my fingertips, You won’t forget my lips, You’II feel my cold breath, It’s the kiss of death». (Megadeth, ‘Tornado of Souls, 1990).

Το ξέσπασμα της οικονομικής-καπιταλιστικής κρίσης στις ΗΠΑ το 2008, συνέβαλλε στην δομική μεταβολή των όρων αναπαραγωγής των κοινωνικών τάξεων. Η διευρυμένη αναπαραγωγή του άρχοντος αστικού συγκροτήματος εξουσίας ισοδυναμεί με την ταυτόχρονη «μείωση» της δυνατότητας διευρυμένης αναπαραγωγής του μπλοκ των λαϊκών-κυριαρχούμενων τάξεων. Η προσίδια και «φορτισμένη» διαχείριση της οικονομικής-καπιταλιστικής κρίσης τείνει να διαμορφώνει το έδαφος για την ανάδυση και την αποκρυστάλλωση εγκάρσιων τομών που αφενός μεν επηρεάζουν την «χωρική» κατανομή της σύνολης κοινωνικής «ολότητας», αφετέρου δε ανασυγκροτούν το πλαίσιο παρέμβασης των κοινωνικών τάξεων.


Η διαχείριση και η ρύθμιση των ενεργών και τρεχουσών «ροών» της βαθιάς και πολυεπίπεδης οικονομικής-καπιταλιστικής κρίσης αναδιατάσσει το όλο πλέγμα του κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι, καθότι επανεγγράφει στο πεδίο του κοινωνικού την «βιωμένη» πολιτική και οικονομική κυριαρχία του άρχοντος αστικού συγκροτήματος εξουσίας. Και η συγκεκριμένη επανεγγραφή συντελείται με «νέους» και «ποιοτικούς» όρους. Η «κρισιακή κανονικότητα στη Μέκκα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού ορίζεται και προσδιορίζεται από την «μερικότητα» των όρων διεξαγωγής της ταξικής-κοινωνικής σύγκρουσης.
Και λέγοντας «μερικότητα», εννοούμε την αδυναμία του κοινωνικού μπλοκ των λαϊκών τάξεων να αρθρωθεί ως τάξη απέναντι σε τάξη, διαθέτοντας συγκεκριμένη κοινωνική ισχύ και «ενέργεια». Εκεί όπου διευρύνεται το κοινωνικό, ταξικό και εισοδηματικό χάσμα, καθότι ο αναπροσδιορισμός του κοινωνικού γίγνεσθαι συντελείται με τους όρους μίας περαιτέρω «ποιοτικής» ισχυροποίησης της κυρίαρχης τάξης.


Η κρίση των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων αποτυπώνει και σκιαγραφεί με ενάργεια το πεδίο της «νέας κρισιακής κανονικότητας» στις ΗΠΑ. Χιλιάδες άτομα που ως επί το πλείστον συμφύονται οργανικά με το μπλοκ των λαϊκών-κυριαρχούμενων τάξεων έχασαν τις κατοικίες τους λόγω της «τραπεζικής» πολιτικής των μαζικών κατασχέσεων. Η απώλεια της κατοικίας ισούται με την ανάδυση μίας «οντολογίας συρρίκνωσης» του ανθρώπινου όντος, κάτι που διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για την αποκρυστάλλωση μορφών ενός «αβίωτου βίου» εξόν του πλαισίου της «οικιακής ασφάλειας».
 Οι κατασχέσεις των κατοικιών εντάσσονται οργανικά και αρμονικά στη λογική μίας διαχείρισης της «κρισιακής» εκφοράς που, την ίδια στιγμή, διευρύνει το κοινωνικό, ταξικό και εισοδηματικό χάσμα μεταξύ κυρίαρχων και κυριαρχούμενων τάξεων. Μία ενδελεχής παρατήρηση της «χωρικής» κατανομής των μεγάλων αστικών κέντρων στις ΗΠΑ, καταδεικνύει και αποδεικνύει την  μορφή και τον τύπο που προσλαμβάνει η «νέα» κρισιακή «κανονικότητα» στις ΗΠΑ. Οι «κρισιακές» ρήξεις και εγκάρσιες τομές «εγχαράζουν» την «νέα» μορφή της πόλης, ήτοι του «κρισιακού» αστικού χώρου.


Πλέον,  η «νέα» Αμερική του Δημοκρατικού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα απαγορεύει μέχρι και την διανομή συσσιτίων στα μεγάλα αστικά κέντρα. Πιο συγκεκριμένα, «η τελευταία έκθεση (Οκτώβριος 2014) του National Coalition for the Homeless (σ.σ: Εθνικού Συνασπισμού για τους Άστεγους) αποκαλύπτει ότι 31 αμερικανικές πόλεις έχουν λάβει νομοθετικά μέτρα που περιορίζουν σημαντικά άτομα και οργανώσεις που προσφέρουν συσσίτια στους άστεγους!».[1]
Ο στόχος της συγκεκριμένης πολιτικής είναι προφανής: η «απομάκρυνση» από τον χώρο πραγματοποίησης εμπορικών και οικονομικών δραστηριοτήτων (κέντρα μεγάλων πόλεων) όλων όσοι δεν ανήκουν και δεν περιλαμβάνονται οργανικά στη «νέα» αστική δομή, η οποία και υπεροπροσδιορίζεται πλέον από το πλέγμα και το πλαίσιο των δραστηριοτήτων που ασκούν μερίδες του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Οι πένητες και οι αποκλεισμένοι, οι άστεγοι και οι ομάδες που παρέχουν τροφή στους άστεγους αίρουν τα θεμελιώδη και προσίδια χαρακτηριστικά που ορίζουν και νοηματοδοτούν την έννοια του  «αξιοβίωτου βίου». 

Η «λειτουργία» του «αβίωτου βίου» συμφύεται οργανικά με την «νέα» χωρική κατανομή των μεγάλων αστικών κέντρων στις ΗΠΑ, στον χώρο όπου πλέον η αδυναμία μίας διευρυμένης ατομικής και συλλογικής αναπαραγωγής αντιμετωπίζεται ως ποινικό αδίκημα.  Και είναι εξόχως χαρακτηριστικό το ότι στις ΗΠΑ, το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού συγκεντρώνει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, κάτι που δύναται να ανασυγκροτήσει την όλη εξουσιαστική διάρθρωση του αστικού συγκροτήματος εξουσίας.


Η «νέα» «τοπικότητα» και «υλικότητα» του κοινωνικού και οικονομικού γίγνεσθαι, ανασυστήνει  ως κοινωνική «υπερδομή» την κυρίαρχη τάξη, όταν τα μέλη της αντίθετης κοινωνικής δομής κατατάσσονται στην κατηγορία του πένητα από επιλογή, του πένητα που δεν εκμεταλλεύεται τις πλείστες όσες ευκαιρίες κοινωνικής ανέλιξης και προόδου.
Η εργατική τάξη στις ΗΠΑ έχει υπερβεί προ πολλού το σημείο-μηδέν, έχει μετασχηματιστεί η ίδια σε σημείο-μηδέν. Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων του μπλοκ των κυριαρχούμενων τάξεων αποκρυστάλλωνεται στην χωρική διάρθρωση των μεγάλων αστικών κέντρων στις ΗΠΑ. Έτσι, η «νέα» Αμερική δομείται με τα θεμελιώδη συστατικά της κοινωνικής απόκλισης και «ασυνέχειας», που τείνουν να εγγράψουν στο πεδίου του κοινωνικού, την «ολική» οικονομική και κυριαρχία του αστικού συνασπισμού εξουσίας.

Οι κοινωνικές συμμαχίες που συγκροτεί η κυρίαρχη τάξη αποκλίνουν από τον τρόπο και την μορφή της εξυπηρέτησης των εργατικών-ταξικών συμφερόντων. Απαιτείται «μια Πόλη της Εργασίας στα σπλάχνα της Πόλης του Κεφαλαίου, μια πόλη που θα διοχέτευε στα κανάλια της όλες τις ροές που θα δημιουργούσε ο κοινωνικός τρόπος οργάνωσης της παραγωγής δημόσιων, συλλογικών αγαθών, και θα άρδευε έτσι τα χωράφια της κόκκινης αλληλεγγύης,  όπου ένας και μοναδικός συλλογικός εργαζόμενος θα πάλευε να απαλλαγεί από την Πόλη του Κεφαλαίου και από το τέρας που της δίνει μορφή».[2]

[1] Βλ.σχετικά, Μπαζού Βάλια, ‘Ποινικοποιούν άστεγους και συσσίτια’, Εφημερίδα Το Ποντίκι, 27/10/2014, topontiki.gr.
[2] Βλ.σχετικά, Ιωακείμογλου Ηλίας, ‘Από την Πόλη του Κεφαλαίου στην Πόλη της Εργασίας’, Περιοδικό Θέσεις, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2014, Τεύχος 128, σελ.95.
πηγη: Η άλλη άποψη

ΠΡΟΣΟΧΗ

Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε.

Το ιστολόγιο bellos blogspot.com εκφράζουν απολύτως οι αναρτήσεις που αναφέρουν την υπογραφή bellosblog. Αναρτήσεις άλλων ή αναδημοσιεύσεις ή σχόλια που δημοσιεύονται σ'αυτό το ιστολόγιο, εκφράζουν αυτούς που τα υπογράφουν και όχι απαραίτητα το bellosblog