Νίκος Μπογιόπουλος: Το σικέ παιχνίδι τρόικας - κυβέρνησης!!!!!!!!

  Το παιχνίδι της κυβέρνησης με την τρόικα είναι σικέ. Τόσο σικέ που οι δεύτεροι, οι της τρόικας, αξιοποιούνται ακόμα και για να ποζάρουν οι πρώτοι, οι της κυβέρνησης, σαν… «αντιστασιακοί».

   Η κυβέρνηση και η τρόικα από κοινού κατεδαφίζουν ακόμα και τα ερείπια που μαζί και χέρι - χέρι δημιούργησαν στον τόπο.

 Το καραγκιοζιλίκι με τις κάθε φορά «σκληρές διαπραγματεύσεις», με τις κάθε φορά «κόκκινες γραμμές», με τα κάθε φορά «τελεσίγραφα» και με τις κάθε φορά «εμπλοκές» στις δόσεις ή τα σούρτα – φέρτα της τρόικας στην Ελλάδα, το έχουμε ζήσει από το 2010 καμιά τριανταριά φορές.

    Τα πράματα είναι ξεκάθαρα: Ό,τι γίνεται στην Ελλάδα δεν γίνεται ούτε επιβάλλεται παρά και ενάντια στην κυβέρνηση. Γίνεται επειδή το θέλει και η κυβέρνηση. Γίνεται, δηλαδή, επειδή το θέλουν και τα εντός Ελλάδας οικονομικά και κοινωνικά συμφέροντα που εκπροσωπεί η κυβέρνηση. Πρόκειται, παρεμπιπτόντως, για τα ίδια συμφέροντα που σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο εκπροσωπεί και η Κομισιόν, και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ – η τρόικα δηλαδή.

«Διαφωνίες»…

    Φυσικά μεταξύ της κυβέρνησης και των εταίρων της υπάρχουν και διαφωνίες. Διαφωνίες που υπαγορεύονται από τις εσωτερικές ανάγκες της κυβέρνησης στην προσπάθειά της να διαχειριστεί την κοινωνική οργή και ταυτόχρονα να διασφαλίσει την όποια εκλογική της επιβίωση. Μόνο που αυτές οι διαφωνίες δεν έχουν να κάνουν με το αν θα συνεχιστεί η συνταγή με το «κώνειο». Επ’ αυτού συμφωνούν: Θα συνεχιστεί εις τον αιώνα τον άπαντα!

    Οι διαφωνίες τους, λοιπόν, έχουν να κάνουν άλλοτε ως προς τη δοσολογία του δηλητηρίου και άλλοτε ως προς το σερβίρισμά του. Αλλά επειδή ακριβώς οι διαφωνίες τους έχουν να κάνουν με τα δευτερεύοντα, επειδή είναι για τα ελάσσονα και τα διαδικαστικά και επειδή στα κύρια και στα σημαντικά συμφωνούν, γι’ αυτό στο τέλος τα βρίσκουν. Πάντα.

    Μάλιστα επιμένουμε και στο εξής: Ακόμα κι αν κάποια στιγμή «τα σπάσουν», θα είναι κι αυτή μια εξέλιξη στο πλαίσιο της ίδιας προσυμφωνημένης τακτικής τους να υπηρετήσουν με άλλο τρόπο τον ίδιο στόχο. Άλλωστε ζούμε στη χώρα που το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα  κάποτε έβγαλε την Ελλάδα από το (στρατιωτικό σκέλος) του ΝΑΤΟ ώστε να εξασφαλίσει την παραμονή και τη βαθύτερη ενσωμάτωση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ…

Ιδού οι… «διαφωνίες»

    Ασφαλής απόδειξη (μια ακόμα) για όλα τα παραπάνω είναι τα βασικά στοιχεία του προϋπολογισμού για το 2015 που κατατέθηκε προχτές.

    Αυτός ο προϋπολογισμός, που παρουσιάστηκε μετά από μακρά προσπάθεια της κυβέρνησης να εμφανίσει «στροφή» στην πολιτική της, πλασαρίστηκε ως απόδειξη ότι η κυβέρνηση «ανθίσταται» στην τρόικα και τις απαιτήσεις της, και που δήθεν συνιστά την… «φιλολαϊκή» εκδοχή της κυβερνητικής πολιτικής, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τα εξής:

Επιβολή νέων φόρων ύψους 1,4 δισ. ευρώ. Δηλαδή νέοι άμεσοι φόροι για τα λαϊκά στρώματα ύψους 500 εκ. ευρώ και νέοι έμμεσοι φόροι ύψους 900 εκ. ευρώ.

Καμία μείωση φορολογικών βαρών για τα λαϊκά νοικοκυριά, παρά τις εξαγγελίες για… «εκπτώσεις» στα χαράτσια, το πετρέλαιο, τον φόρο «αλληλεγγύης» κλπ.

Οι μόνες μειώσεις φόρων (ύψους 100 εκ.ευρώ) αφορούν στη φορολόγηση των Νομικών Προσώπων, δηλαδή βασικά στα μονοπώλια, τις πολυεθνικές και τους μεγαλοκεφαλαιούχους!

Νέα μείωση κοινωνικών δαπανών ύψους 1,5 δισ. ευρώ που συμπαρασύρει όλους τους τομείς (Παιδεία, Υγεία, Κοινωνική Ασφάλιση) ακόμα βαθύτερα στον Καιάδα της ανυπαρξίας.

Μόνο η δαπάνη για ασφάλιση και περίθαλψη μειώνεται το 2015 κατά 460 εκ. ευρώ από το 2014 και κατά 2 δισ. ευρώ από το 2013!

Νέα μείωση κατά 400 εκ. ευρώ των δαπανών του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων.   

Νέο «τσουνάμι» ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, αφού ο ρυθμός του ξεπουλήματος (που περιλαμβάνει λιμάνια, αεροδρόμια, ακίνητα κλπ) αναμένεται να… οχταπλασιαστεί (!) καθώς τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις το 2015 τα έχουν προϋπολογίσει στα 2,5 δισ. ευρώ από 360 εκ. ευρώ το 2014.

   

 Αν λοιπόν αυτός είναι ο… «φιλολαϊκός» προϋπολογισμός της κυβέρνησης, αν έτσι «σκίζει τα Μνημόνια», αν αυτό είναι το «καλό σενάριο» για όσα περιμένουν τον ελληνικό λαό και το νέο έτος, τότε προκύπτουν τρία συμπεράσματα:

       Πρώτον: Όσοι μιλούν για «ξέφωτο» που «αχνοφαίνεται» και για άλλες τέτοιες παρλαπίπες, προφανώς ανήκουν σε εκείνο το ξιπασμένο είδος των χορτάτων που θεωρούν τα δισεκατομμύρια «στραγάλια» ειδικά όταν αυτά πέφτουν με την μορφή νέων βαρών στις πλάτες των πεινασμένων.

       Δεύτερον: Αν αυτό είναι το «καλό σενάριο» που η κυβέρνηση το επεξεργάστηκε μόνη της χωρίς να «ενδίδει» στην τρόικα – και για το οποίο μας απειλούν, μάλιστα, ότι η τρόικα δεν έχει δώσει ακόμα την έγκρισή της – αφενός μπορεί να αντιληφθεί κανείς τι πραγματικά σχεδιάζουν, αφετέρου να διαπιστώσει ότι η κυβέρνηση και οι εγχώριοι φίλοι της δεν χρειάζονται συμβουλές ή υποδείξεις για το πώς να πίνουν το αίμα του ελληνικού λαού. Μπορούν – πράγματι – να το κάνουν κι από μόνοι τους…  

       Τρίτον: Πίσω από τη θεωρία για τις «διαφωνίες» μεταξύ κυβέρνησης και τρόικας η αλήθεια που ανακύπτει είναι ότι δεν υπάρχει μέτρο που να πάρθηκε εντός της περιόδου των Μνημονίων, άλλοτε με πρόσχημα την κρίση, άλλοτε με πρόσχημα το χρέος, άλλοτε υπό τον ζόφο της ιδεολογικής καταστολής του «όλοι μαζί τα φάγαμε», που να μην το ζητούν οι βιομήχανοι και η εγχώρια πλουτοκρατία εδώ και 30 χρόνια. Τέτοια είναι τα μέτρα που περιλαμβάνονται και στον προϋπολογισμό του 2015, και που η κυβέρνηση τον έφτιαξε από μόνη της…

    Με άλλα λόγια, στην κρίση που προκάλεσαν οι εργολάβοι, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και το πολιτικό τους σύστημα, τόσο οι ντόπιοι όσο και οι ξένοι, βρήκαν τον «παπά» για να θάβουν «πέντε – πέντε» ανθρώπους, δικαιώματα και κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα.

«Οι ντόπιοι μεγάλοι»

    Το τελικό συμπέρασμα, επομένως, είναι ότι το «σικέ» παιχνίδι μεταξύ κυβέρνησης – τρόικας, έχει ένα και μόνο στόχο: Να εξωραΐσει το ρόλο πότε του ενός και πότε του άλλου. Να εμφανίσει τους «μέσα» καλύτερους από τους «έξω». Να αθωώσει τους μεν έναντι των δε. Να διαμορφώσει μια απατηλή εικόνα για να χάνεται από το προσκήνιο το ενιαίο και αδιαίρετο της ευθύνης τόσο του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού παράγοντα που από κοινού μετατρέπουν την καπιταλιστική κρίση σε ανθρωπιστική καταστροφή.   

    Κι αν έτσι είναι τα πράγματα, τότε και η αλήθεια για την έξοδο του λαού από το σικέ παιχνίδι μεταξύ ντόπιων και ξένων δυναστών, δεν είναι άλλη από εκείνη που περιέγραφε ο Βάρναλης:

«Τις φορές, που ο δεµένος πετάχτηκε απάνου/ µε τα δόντια να κόψει του ξένου τυράννου/ το λυτάρι, δεµένος βρισκότανε πάλι./ Τονε δένανε τρίδιπλα οι ντόπιοι µεγάλοι.

Τώρα η Νύχτα τελειώνει... Παθοί και µαθοί/ ξέρουν, όταν η µάχ’ η µεγάλη δοθεί,/ για να µην ξαναχάσουνε τη λεφτεριά τους,/ θ’ αφανίσουνε πρώτα τα ντόπια θεριά τους».

 enikos. gr