..

Kαι μεις τι περιμένουμε. Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν; Οι αχόρταγοι κάτι θα μας δώσουν; Ότι οι λύκοι θα μας ταϊσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν; Ότι από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρης να της βγάλουμε τα δόντια; Τέτοια περιμένουμε; (Μπ. Μπρεχτ)

Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Νίκος Μπογιόπουλος: Για τον κ. Τσίπρα στον ΣΕΒ!!!!!!!


«Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων», υποστηρίζουν οι συγγραφείς του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου». Και συνεχίζουν: «Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονταν σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε καλυμμένο, πότε ανοιχτό (…)».
  «Μπούρδες», απαντούν οι ανειρήνευτοι πολέμιοι του ξύλινου, του δογματικού λόγου και των κομμουνιστικών ιδεοληψιών. Αυτά τελειώσανε, διαβεβαιώνουν. Το είχε πει και ο κ.Γιώργος Παπανδρέου (28/8/2009) ως πρόεδρος της «Σοσιαλιστικής Διεθνούς», στην εκδήλωση του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος: «Δεν είναι πλέον ο εργάτης εναντίον του εργοδότη», είχε τονίσει…
   Χρόνια πριν, ήδη από το 1976, την έλευση αυτής της νέας εποχής – εποχή γενικής συναδέλφωσης, «κοινωνικής ειρήνης» και «κατάργησης της πάλης των τάξεων» -  την είχε εγκαινιάσει στην Ελλάδα ο αείμνηστος υπουργός Εργασίας Κ. Λάσκαρης: Δεν υπάρχει πλέον «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» και «δεν θα επιτρέψωμεν την πάλην των τάξεων», δήλωνε με πάθος…
   Στην πορεία προστέθηκαν ακόμα πιο ισχυρές αποδείξεις ότι οι ταξικές αντιθέσεις «ξεπεράστηκαν» και «καταργήθηκαν». Όπως για παράδειγμα η τοποθέτηση του τότε πρωθυπουργού κ.Σημίτη, ο οποίος τον Ιούνιο του 2000, από το Βερολίνο (τι σύμπτωση!)  είχε κατσαδιάσει όσους διαμαρτύρονταν για (ταξική) πολιτική του, και τους καλούσε - και ως πολιτικός και ως επιστήμων καθηγητής - να πάψουν να χρησιμοποιούν ως «ερμηνευτικό κανόνα την πάλη των τάξεων»…

Πρώτος λόγος
   Ο πρώτος λόγος που υπενθυμίζουμε τα παραπάνω είναι γιατί, παρ’ όλες αυτές τις διαβεβαιώσεις, συνεχίζουν να υπάρχουν ορισμένοι που επιμένουν να αμφισβητούν την «κατάργηση της πάλης των τάξεων». Κάτι μυστήριοι, που δεν είναι και τόσο πεισμένοι με το αφήγημα που θέλει τον κόσμο να πορεύεται με πυξίδα την «ταξική ειρήνευση» και την «κοινωνική συνεργασία».
 Στους αξιοσημείωτους αρνητές της συμπόρευσης των βιομηχάνων με τους εργάτες, των καπιταλιστών με τους προλετάριους, των τραπεζιτών με τους άνεργους, δεν συμπεριλαμβάνουμε – φυσικά - τους κομμουνιστές. Έτσι κι αλλιώς αυτοί είναι ξεροκέφαλοι.
   Δεν λαμβάνουμε καν υπόψη τον Μπέντζαµιν Ντισραέλι, που σε µια κρίση λογοτεχνικής ειλικρίνειας περιέγραφε τα του καιρού του ως εξής: «Δύο έθνη που µεταξύ τους δεν υπάρχει ούτε σχέση ούτε συµπάθεια και τα οποία δεν κυβερνώνται µε τους ίδιους νόµους (...). Τα δύο αυτά έθνη είναι οι πλούσιοι και οι φτωχοί». Αν και ο συντηρητικός Ντισραέλι, διετέλεσε για πολλά χρόνια πρωθυπουργός της Βρετανίας, και μάλιστα της βικτωριανής εποχής, επομένως οι απόψεις του περί «τάξεων» έχουν μια κάποια βαρύτητα, εντούτοις αυτά τα έλεγε τον 19ο αιώνα. «Παλιά», δηλαδή…

   Αλλά, όσο κι αν θέλουμε να μη χαλάσουμε αυτή την γιορτή της ταξικής συμφιλίωσης, πώς να μη λάβουμε υπόψη μας κάποιες πολύ πρόσφατες παραδοχές; Πώς, για παράδειγμα, να μην λάβουμε υπόψη μας τον Αμερικανό δισεκατομμυριούχο, τον Ουόρεν Μπάφετ, αυτόν τον μεγαλοκαρχαρία του χρηματιστικού κεφαλαίου, όταν δηλώνει: «Η πάλη των τάξεων υπάρχει και είναι η δική μου που κερδίζει»... Πώς να μην απορήσουμε όταν ο Μπαφετ, αυτός ο μεγιστάνας και μεγαλοτοκογλύφος, δηλώνει – και το δήλωσε με την άνεση μιας τάξης που τον κυνισμό της τον βαφτίζει «φιλαλήθεια» - ότι έκφραση αυτού του «ταξικού πολέμου» που διεξάγεται είναι ότι ο ίδιος πληρώνει λιγότερους φόρους απ' όσους πληρώνει η γραμματέας του…
   Πώς να μην αναρωτηθούμε: Ισχύει ότι ζούμε σε συνθήκες όπου είμαστε  «όλοι μαζί»; Ισχύει ότι οι κοινωνικές αντιθέσεις εξέλειπαν και ότι πλέον είναι εφικτό να πάμε «όλοι μαζί»; Ότι θα κερδίσουμε «όλοι μαζί»; Ότι θα βγούμε από την κρίση «όλοι μαζί»; Αλήθεια: Όσα υφιστάμεθα τα προκαλέσαμε «όλοι μαζί», τα υφιστάμεθα «όλοι μαζί», τραπεζίτες και φεσωμένοι, βιομήχανοι και απολυμένοι, εργολάβοι και «απασχολήσιμοι»; Η’ μήπως ισχύει αυτό που λέει ο Μπάφετ: «Ο πόλεμος των τάξεων σήμερα πια μαίνεται παντού, στριφογυρίζει μέσα στα μυαλά των ανθρώπων, που για πρώτη φορά τολμούν να πουν με το όνομά του αυτό που βλέπουν μπροστά τους, στον δρόμο, στο γραφείο, στη δουλειά τους»…



  Τι ισχύει, τελικά; Σε έναν κόσμο
·                                 όπου 740 πολυεθνικές κατέχουν το 80% του παγκόσμιου πλούτου, αλλά πάνω από 50.000 άνθρωποι τη μέρα πεθαίνουν από αιτίες σχετιζόμενες με τη φτώχεια,
·                                 όπου 2 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν με ένα δολάριο τη μέρα και την ίδια ώρα μια χούφτα από «Μπάφετ» σπαταλούν ετησίως 50 δισ. δολάρια για να παίζουν... γκολφ,
·                                 όπου μια οικογένεια στις ΗΠΑ, η οικογένεια Γουόλτον της αλυσίδας πολυκαταστημάτων Walmatt κατέχει τόσο πλούτο όσον έχουν αθροιστικά... 100 εκατομμύρια φτωχοί Αμερικανοί,
·                                 όπου, κατά τον Στίγκλιτς, το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το «μοντέλο Ομπάμα» από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ κατέληξαν στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, και κατά τον Κρούγκμαν από αυτά τα κέρδη το 60% πήγε στους μεγιστάνες που αποτελούν το μόλις 0,1% του πληθυσμού,
·                                 όπου στην Ευρώπη των μνημονίων και της λιτότητας, εδώ που οι άνεργοι ξεπερνούν τα 30 εκατομμύρια, οι φτωχοί τα 120 εκατομμύρια, μετρήθηκε ότι 485 δισεκατομμυριούχοι κατέχουν πλούτο άνω τον 2 τρισεκατομμυρίων δολαρίων,
·                                 όπου στην Ελλάδα, τόσο επί «ευημερίας», όσο και επί κρίσης, η εισοδηματική απόσταση μεταξύ των «εχόντων» και των πενήτων αυξάνεται κατά 6 και 7 φορές,
τείνουμε να πιστέψουμε ότι, μάλλον, ισχύει αυτό που λέει ο Μπάφετ…

   Πιστεύουμε, δηλαδή, ότι ο «ταξικός πόλεμος» όχι μόνο δεν έληξε ποτέ,  διότι πολύ απλά ουδέποτε «καταργήθηκαν» οι κοινωνικές αντιθέσεις που τον προκαλούν, αλλά ότι αντιθέτως «μαίνεται». Μονομερώς.
 Πιστεύουμε ότι επειδή δεν έχει «καταργηθεί» η ταξική διαφοροποίηση - και ούτε προβλέπεται να «καταργηθεί» σύντομα - γι’ αυτό και όσοι μιλούν για την «κατάργηση της πάλης των τάξεων» παίρνουν θέση υπέρ του αδίκως επιτιθέμενου και τον διευκολύνουν στη διαιώνιση αυτού του πολέμου.
  Πιστεύουμε ότι έτσι κάνουν αυτόν τον «πόλεμο» πιο εύκολο για τους θύτες υποβάλλοντας τα θύματα στη φενάκη μιας «συναίνεσης», ενός «διαλόγου», μιας «κοινωνικής ειρήνης» και μιας δήθεν «συναδέλφωσης» του θύτη με το θύμα, που οδηγεί το δεύτερο, το θύμα, να ξεκληρίζεται και να υποφέρει, και όταν υπάρχει ανάκαμψη, και όταν υπάρχει κρίση.
  Πιστεύουμε ότι όσοι αποκηρύσσουν την «πάλη των τάξεων» ως ερμηνευτικό εργαλείο της κοινωνικής πραγματικότητας, όσοι με την πολιτική τους βαφτίζουν «συναγωνιστές» και βάζουν στο ίδιο «χαράκωμα» και τους καταπιεστές και τους καταπιεσμένους, εμποδίζουν τα θύματα αυτού του πολέμου να ορθώσουν ανάστημα. Τα σπρώχνουν να αποδεχτούν σαν «αμετάκλητο» τον αφανισμό τους ή να συμβιβαστούν με τα ψίχουλα της χαμοζωής τους.
  Αυτή η πολιτική εξυπηρετεί την πλευρά των «Μπάφετ», αφού, τελικά, τάσσεται υπέρ της διατήρησης αυτού του ακήρυχτου «ταξικού πολέμου» και όχι υπέρ της κατάργησής του.  
  

                                                      Δεύτερος λόγος
   Ο δεύτερος λόγος που τα σημειώνουμε όλα αυτά είναι γιατί ακούσαμε τον κ.Τσίπρα, στην προχτεσινή συνέλευση του ΣΕΒ, να απευθύνεται στους βιομήχανους, να διεκτραγωδεί την κατάσταση της «διαλυμένης» χώρας και να τους λέει ότι «θα την επανενώσουμε όλοι μαζί και θα την οδηγήσουμε στο ασφαλές και γόνιμο έδαφος της ανασυγκρότησης και της ανάπτυξης»…
  Να τονίζει στο ακροατήριο του ΣΕΒ ότι η κυβέρνηση του θα είναι «κυβέρνηση όλων των Ελλήνων» ανεξαρτήτως αν πρόκειται περί Ελλήνων βιομηχάνων ή Ελλήνων ανέργων
  Να επικαλείται την «εθνική ευθύνη» των βιομηχάνων – προφανώς όχι εκείνων που έχουν μεταφέρει τις έδρες των εταιρειών τους στο εξωτερικό - για τους απευθύνει «προσκλητήριο (…) για μια νέα κοινωνική συμφωνία», στο εσωτερικό…
 Να εγγυάται μια πολιτική για τους βιομήχανους όπου τα κέρδη τους θα ζυγίζονται σε ένα «δίκαιο πλαίσιο φορολογικών υποχρεώσεων» και όχι μια πολιτική που στον ανειρήνευτο χαρακτήρα της αντίθεσης μεταξύ «καπιταλιστικού κέρδους» και «κοινωνικού οφέλους» παίρνει τη θέση του δεύτερου…

  Συμπαθάτε μας (και συγγνώμη κιόλας), αλλά θα επιμείνουμε ότι στο σύστημα που ζούμε υπάρχουν τάξεις. Τάξεις «εχόντων» και τάξεις «μη εχόντων». Ο ΣΕΒ, αντικειμενικά και ανεξαρτήτως προσώπων (με τα οποία δεν έχουμε και τίποτα)  ανήκει στην πρώτη τάξη.
   Συμπαθάτε μας (και συγγνώμη κιόλας), αλλά ως Αριστερά δεν μπορείς να είσαι και με τους δυο, ακόμα κι αν οι πρώτοι επιδοθούν στην άσκηση της «υγιούς επιχειρηματικότητας», που θα παράγει «υγιή κέρδη», τα οποία, όμως, ποτέ δεν θα πάψουν να προέρχονται από την «υγιή εκμετάλλευση» της υπεραξίας που παράγει η εργατική τάξη.
   Συμπαθάτε μας (και συγγνώμη κιόλας), αλλά η Αριστερά που στη θέση της   «πάλης των τάξεων» βάζει  το… «win – win» των «κοινωνικών διαλόγων» και της «ταξικής συνεργασίας», μπορεί να λέει, να αισθάνεται και να είναι όσο  Αριστερά θέλει, όμως - χωρίς να παραγνωρίζουμε τις επαγγελίες της ή να συσκοτίζουμε τις διαφορές της με τον υφιστάμενο κυβερνητικό Αρμαγεδώνα:
   Τέτοια Αριστερά - της «κοινωνικής συμφωνίας» ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους εργάτες - που να είναι ταυτόχρονα και «Αριστερά της ανατροπής», της ρήξης με τις ταξικές διακρίσεις, την ταξική αδικία, της εξόδου απ’ ό,τι γεννά και αναπαράγει τους «ταξικούς πολέμους» εις βάρος ων αδυνάμων, ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ. 

ΣΕΒ: Αυξήσεις μόνο με ανταγωνιστικές επιχειρήσεις!!!!!!!


Παλιές και νέες αξιώσεις των καπιταλιστών προς τους εργαζόμενους, διατύπωσε ο νέος πρόεδρος του ΣΕΒ Θ. Φέσσας στην ετήσια γενική συνέλευση του συνδέσμου. Προμετωπίδα όλων αυτών, η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ντόπιων ομίλων, η επίτευξη δηλαδή ακόμα πιο φτηνής εργατικής δύναμης, με στόχο το κέρδος.
Ο ίδιος ο πρόεδρος του ΣΕΒ, επιχειρώντας να σύρει τους εργαζόμενους κάτω από τις σημαίες του κεφαλαίου, ευθέως υποστήριξε πως «οι χαμένες θέσεις εργασίας θα ανακτηθούν και τα εισοδήματα των εργαζομένων θα βελτιωθούν, μόνο όταν οι επιχειρήσεις γίνουν ανταγωνιστικές διεθνώς...». Δηλαδή, οι εργάτες προκειμένου να έχουν ένα ξεροκόμματο, θα πρέπει να δώσουν γην και ύδωρ στους επιχειρηματίες. Αυτός είναι ο εκβιασμός του ΣΕΒ.
Ακριβώς αυτό σηματοδοτεί η αξίωση για παραπέρα «μείωση του μη μισθολογικού κόστους», καθώς, όπως είπε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, «η επιβάρυνση των αμοιβών των εργαζομένων με βαρύτατες ασφαλιστικές εισφορές και φόρους εισοδήματος, διαβρώνουν την ανταγωνιστικότητα της εργασίας και εν τέλει των επιχειρήσεων».
Αυτά λέγονται τη στιγμή που ήδη έχει νομοθετηθεί η μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 5 μονάδες, δηλαδή 1,1 μονάδα από το φθινόπωρο του 2012, 2,9 μονάδες από την 1/7/2014 και κατά 1 μονάδα ακόμα μέχρι τις 1/1/2016. Με αυτό τον τρόπο, οι καπιταλιστές απαλλάχτηκαν από εισφορές 1,3 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση προς το ΙΚΑ, το οποίο οδηγείται σε οικονομικό στραγγαλισμό.


Ο καπιταλιστής δεν πιάνεται φίλος...........


Πριν από λίγες μέρες, οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ στο Βόλο (ανήκει στην πολυεθνική «Lafarge») απέρριψαν τις προτάσεις της εργοδοσίας για μείωση των αποδοχών τους. Η απαράδεκτη σύμβαση, που πρότειναν η πολυεθνική «Lafarge» και η εργοδοτική πλειοψηφία του σωματείου, μπήκε σε ψηφοφορία μετά από Γενική Συνέλευση και απορρίφθηκε με μεγάλη πλειοψηφία, παρά τις απειλές, τους εκβιασμούς και τις πιέσεις.
Από τους εργαζόμενους που είναι γραμμένοι στο σωματείο, 112 ψήφισαν κατά της σύμβασης και 77 υπέρ. Την πρόταση της εργοδοσίας καταψήφισε η συντριπτική πλειοψηφία των εργατών που απασχολούνται στην παραγωγή. Αντίστοιχη απόφαση είχαν πάρει και οι εργαζόμενοι της ΑΓΕΤ στο Μηλάκι της Εύβοιας. Στο σωματείο της ΑΓΕΤ στο Βόλο, ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ έχουν 8 από τις 9 έδρες.
Σε ανακοίνωση μετά την απόρριψη της πρότασης της εργοδοσίας, η Γραμματεία Μαγνησίας του ΠΑΜΕ σημείωνε το ρόλο του εργοδοτικού συνδικαλισμού, που διαφήμιζε τη σύμβαση, αλλά και τους εκβιασμούς από τα τοπικά ΜΜΕ, που έλεγαν και έγραφαν ότι το «όχι» των εργατών στη σύμβαση «λύνει τα χέρια της εταιρείας να καταργήσει κι άλλα δικαιώματα».
Απευθυνόμενο στους εργαζόμενους, το ΠΑΜΕ σημείωνε: «Τώρα που θα πέσουν σαν τα σκυλιά πάνω σας για να αλλάξετε την απόφασή σας, τώρα πρέπει να συσπειρωθείτε με τις ταξικές δυνάμεις που κράτησαν εδώ και χρόνια αγωνιστική στάση, που σας ενημέρωναν και σας προειδοποιούσαν και που επιβεβαιώθηκαν σε όλα. Να πετάξουμε στην άκρη τους εργοδοτικούς και κάθε άλλο τσιράκι της εταιρείας. Μαζί με τους συναδέλφους μας στα άλλα εργοστάσια, στη Χαλκίδα, στο Μηλάκι, μπορούμε να οργανώσουμε την πάλη μας και να κερδίσουμε».

Λύσσαξαν οι εργοδοτικοί
Οι προειδοποιήσεις του ΠΑΜΕ δεν άργησαν να επαληθευτούν. Τη βδομάδα μετά την πρώτη ψηφοφορία, η εργοδοσία έστειλε στελέχη της στο εργοστάσιο του Βόλου, για να διερευνήσουν μαζί με τη συνδικαλιστική πλειοψηφία πώς θα αλλάξουν τη στάση των εργαζομένων.
«Με το καρότο και το μαστίγιο», κάνοντας επιμέρους αλλαγές στο αρχικό σχέδιο της σύμβασης και με τον εκβιασμό ότι, αν δε γίνει δεκτή, η εργοδοσία θα προχωρήσει σε μονομερή επιβολή των όρων της με ατομικές συμβάσεις, οδήγησαν τους εργαζόμενους σε νέα Γενική Συνέλευση και ψηφοφορία. Μέσα σ' αυτό το κλίμα των πιέσεων, από τους 222 εργαζομένους που πήραν μέρος, οι 162 ψήφισαν υπέρ της σύμβασης, οι 59 κατά, ενώ βρέθηκε και ένα άκυρο.
Η απόφαση αυτή χαροποίησε εξίσου την εργοδοσία και τους εργοδοτικούς στο σωματείο. Σύμφωνα με τα τοπικά ΜΜΕ, ο πρόεδρος του σωματείου δήλωσε ότι «τελικά το προσωπικό της ΑΓΕΤ αντιμετώπισε με ωριμότητα και υπευθυνότητα τα νέα δεδομένα που δημιουργήθηκαν και εισακούστηκε το σωματείο που, από την πρώτη στιγμή, είχε θέσει όλα τα ζητήματα που είχαν προκύψει και είχε ενημερώσει τους εργαζόμενους για όλα τα ενδεχόμενα που θα σηματοδοτούσε η κάθε απόφαση που θα λάμβαναν μέσω της ψηφοφορίας».
Ο ίδιος, σύμφωνα με τις ίδιες πηγές, ισχυριζόταν ότι «οι συνάδελφοι έκλεισαν τα αυτιά τους στην όποια προσπάθεια εκμετάλλευσης της αγωνίας τους από κάποιους, για μικροπολιτικές σκοπιμότητες και οι ίδιοι αποφάσισαν για την τύχη τους». Η συγκεκριμένη αποστροφή αφορά τις ταξικές δυνάμεις στο εργοστάσιο και στο νομό, που προσπάθησαν να δώσουν κουράγιο στους εργαζόμενους και να τους οργανώσουν ενάντια στην απαράδεκτη σύμβαση. Είναι φανερό ότι το αποτέλεσμα της πρώτης ψηφοφορίας έκανε τους εργοδοτικούς να χάσουν τη γη κάτω από τα πόδια τους...

Ποιος είναι κερδισμένος;
Ποιος κέρδισε και ποιος έχασε; Για να απαντήσουν στο ερώτημα, οι εργαζόμενοι της ΑΓΕΤ στο Βόλο, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν τους εργαζόμενους στην «Ελληνική Χαλυβουργία», που σήμερα δουλεύουν «εκ περιτροπής» μια βδομάδα το μήνα, παρά το γεγονός ότι η νέα διοίκηση στο σωματείο συμβιβάστηκε με τις προτάσεις της εργοδοσίας μετά τον εννιάμηνο απεργιακό αγώνα, που «έσπασε» με την επέμβαση των ΜΑΤ.
Μπορούν ακόμα να κοιτάξουν τους εργαζόμενους στο «Καζίνο Λουτρακίου», όπου πριν από έναν περίπου χρόνο η πλειοψηφία στο σωματείο υπέγραψε σύμβαση με μειώσεις 15% στους μισθούς. Η εργοδοσία κάθε άλλο παρά «ησύχασε». Επανήλθε δριμύτερη και τώρα ζητάει νέες μειώσεις, ενώ αντιμετωπίζει με «λοκ άουτ» στην πολυήμερη απεργία των εργαζομένων. Αλλο παράδειγμα είναι οι εργαζόμενοι στα «Sprider». Το σωματείο τους συμφώνησε σε μειώσεις μισθών και απολύσεις, στο όνομα του να σωθεί η επιχείρηση. Το λουκέτο τελικά δεν αποτράπηκε και οι εργαζόμενοι βρέθηκαν στο δρόμο, χωρίς να πάρουν ούτε το χαρτί της απόλυσης για να μπουν στο ταμείο ανεργίας.
Ας δούμε και ορισμένα στοιχεία που αφορούν στην ΑΓΕΤ: Ο όμιλος εμφανίζει αυξημένες πωλήσεις, οι οποίες κατά το πρώτο τρίμηνο του έτους ανήλθαν σε 51,6 εκατομμύρια ευρώ, σημειώνοντας αύξηση της τάξης του 11,2% σε σύγκριση με το αντίστοιχο τρίμηνο του περασμένου έτους. Η αύξηση του κύκλου εργασιών αποδίδεται στην εξαγωγική δραστηριότητα και την ενίσχυση των πωλήσεων στην εγχώρια αγορά.
Φαίνεται πως, με τις περικοπές στους μισθούς των εργαζομένων, η επιχείρηση επιδιώκει να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τη θέση της στον ανταγωνισμό. Για τον ίδιο λόγο η «Lafarge» συγχωνεύτηκε με την ελβετική «Holcim», δημιουργώντας τη μεγαλύτερη εταιρεία δομικών υλικών διεθνώς, με κεφαλαιοποίηση της τάξης των 50 δισ. δολαρίων.
Στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης του ομίλου, η «Lafarge» προσπάθησε να κλείσει σε μια νύχτα το εργοστάσιο στη Χαλκίδα. Γι' αυτό ζήτησε από το υπουργείο Εργασίας να εγκρίνει τις ομαδικές απολύσεις των εργαζομένων. Το αίτημα αυτό τροφοδότησε τη συζήτηση για αλλαγή του νομικού πλαισίου που αφορά στις ομαδικές απολύσεις και τώρα προωθείται η πλήρης απελευθέρωσή τους. Εδώ και ένα χρόνο, από τις 26/3/2013, το εργοστάσιο της Χαλκίδας παραμένει κλειστό και η εταιρεία απολύει σταδιακά το προσωπικό του.

Χρειάζεται ανασύνταξη
Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Οτι το κεφάλαιο είναι αδίστακτο, προκειμένου να διασφαλίσει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του. Οτι στην προσπάθεια αυτή, είχε, έχει και θα έχει συμπαραστάτες τους εκπροσώπους του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, «παλιού» και «νέου». Ο εργοδότης δεν πιάνεται φίλος, δεν «εξευμενίζεται», όταν οι εργαζόμενοι υποχωρούν στις αξιώσεις του. Το αντίθετο γίνεται: Βρίσκει χώρο να ορμήσει, να πάρει ακόμα περισσότερα, με μειώσεις μισθών, με τσάκισμα δικαιωμάτων, με απολύσεις.
Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός στο εργοστάσιο του Βόλου θεωρεί «ώριμο» και «υπεύθυνο» από την πλευρά του να συμφωνεί με τις προτάσεις της εργοδοσίας, επειδή τα δικά της συμφέροντα υπερασπίζεται και όχι των εργαζομένων. Με τέτοιες πλειοψηφίες στα σωματεία, οι εργαζόμενοι θα μετράνε μόνο ήττες.
Στην επόμενη στροφή, η ίδια πλειοψηφία θα γίνει πάλι ο «ιμάντας» για να περάσουν οι εκβιασμοί και οι απειλές, ώστε να καταφέρει η εργοδοσία νέο πλήγμα στους εργαζόμενους. Στο χέρι τους είναι να πετάξουν τους εργοδοτικούς από το σβέρκο τους. Να εμπιστευτούν και να δυναμώσουν τις ταξικές δυνάμεις, να πάρουν στα δικά τους χέρια την ανασύνταξη του κινήματος. Οι εξελίξεις στο εργοστάσιο της ΑΓΕΤ στο Βόλο δείχνουν την αναγκαιότητα να μεγαλώσουν οι αντιστάσεις στην πολυεθνική και τους βαστάζους της στο σωματείο.
άρθρο από την εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Π.

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Στην ίδια ευρωοικογένεια με το ΠΑΣΟΚ εντάσσεται το Ποτάμι ...


Τα σενάρια για συμμαχίες με φιλομνημονιακές δυνάμεις και τις απόψεις που το θέλουν να είναι στήριγμα των κυβερνητικών δυνάμεων επιβεβαιώνουν οι κινήσεις που κάνει το Ποτάμι.

Αν και έγινε μεγάλη προσπάθεια να μην βγουν στην επιφάνεια οι βασικές πολιτικές κατευθύνσεις του σχηματισμού προεκλογικά, η σύνθεση των βασικών στελεχών του κόμματος δεν άφησε ποτέ αμφιβολίες για την μετεκλογική του πολιτική στάση.

Χαρακτηριστική είναι η απόφαση που ανακοίνωσε πριν από λίγο το  κόμμα, να ενταξει τους δύο ευρωβουλευτές του στην ευρωομάδα των...
Σοσιαλδημοκρατών, στην οποία ανήκει και το ΠΑΣΟΚ, μετά από συνάντηση που είχε ο ίδιος με τους 42 υποψήφιους ευρωβουλευτές.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση, η συμμετοχή στη δεύτερη μεγαλύτερη ομάδα του ευρωκοινοβουλίου αυξάνει τις δυνατότητες δράσης για το Ποτάμι στην Ευρώπη, ενώ στις διαπραγματεύσεις που προηγήθηκαν τις περασμένες εβδομάδες, οι Σοσιαλιστές και Δημοκράτες δεσμεύτηκαν ότι η αντιμετώπιση της ύφεσης και της ανεργίας στην Ελλάδα και στο Νότο συνολικά, θα βρίσκονται στις άμεσες πολιτικές τους προτεραιότητες.

Διευκρινίζεται πάντως ότι το Ποτάμι δε θα ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό κόμμα, ενώ αναλυτικές ανακοινώσεις θα γίνουν μετά και την επίσημη ανακοίνωση του εκλογικού αποτελέσματος και την ανακήρυξη των ονομάτων των ευρωβουλευτών.
alfa vita

Γ. Παπανδρέου: Μετά την 2ετή του χαλάρωση έτοιμος να ........βοηθήσει!!!!!!!!!!


Να πάρει θέση στα όσα διαδραματίζονται στο υπό αναμόρφωση αστικό πολιτικό σκηνικό σπεύδει ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος σε συνέντευξή του στην «Deutsche Welle» τάσσεται υπέρ της συνεργασίας των δυνάμεων της «Κεντροαριστεράς» (Ελιά, Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ) με το ΣΥΡΙΖΑ.
Λίγες μέρες μετά από την αναφορά του Αλ. Τσίπρα το βράδυ των εκλογών για ανάληψη πρωτοβουλιών για τη συγκρότηση μιας «πλατιάς δημοκρατικής, προοδευτικής και πατριωτικής συμμαχίας», ο Γ. Παπανδρέου αναφέρεται στη «δημοκρατική παράταξη» και δηλώνει πως «είμαι έτοιμος να συμβάλω και να βοηθήσω ώστε αυτός ο χώρος να μπορέσει να ανασυγκροτηθεί και να έχει έναν πολύ ουσιαστικό ρόλο στις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος». Παρακάτω παρουσιάζει και την «πλατφόρμα» μιας μελλοντικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ: «Το βασικό είναι τι πρέπει να γίνει στη χώρα μας: Μια προοδευτική, δημοκρατική πλατφόρμα των αλλαγών, των συγκρούσεων που πρέπει να γίνουν με νοοτροπίες και πρακτικές, των πολιτικών που θα φέρουν μια σωστή, χρηστή διοίκηση και αναπτυξιακή πορεία. Πάνω σε αυτές τις αρχές και βάσεις ενός σοβαρού προγράμματος να είμαστε ανοιχτοί σε πιθανές συνεργασίες για το μέλλον».
Η ταύτιση με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι άλλωστε πανταχού παρούσα στη συνέντευξή του, με την οποία αναπαράγει φληναφήματα που αθωώνουν τους καπιταλιστές και τη λυκοσυμμαχία τους για τα βάσανα του λαού, όπως ότι τα ελλείμματα και τα χρέη τα προκάλεσε η κακή διαχείριση, το πελατειακό κράτος κ.ά. Οτι δεν είναι από τη φύση της αντιλαϊκή η ΕΕ, αλλά ευθύνεται η λήψη αποφάσεων σε στενό κύκλο, η αδυναμία της Κομισιόν και του ευρωκοινοβουλίου. Βγάζοντας «λάδι» τη λυκοσυμμαχία του κεφαλαίου και κρύβοντας τις αιτίες της αντικειμενικής ανισομετρίας στο εσωτερικό της, αναπαράγει την αντιμερκελική ρητορική, σημειώνοντας ότι ήταν«η Γερμανία και οι φίλοι της που συναντιούνταν πριν το Συμβούλιο και που κατόπιν έρχονταν με έτοιμη την απόφαση, που βέβαια ήταν προσαρμοσμένη στη γερμανική άποψη».



Σχολιάζοντας τις δηλώσεις Παπανδρέου, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευ. Βενιζέλος έσπευσε να σημειώσει ότι «παραβιάζονται ανοιχτές θύρες», καθώς, όπως είπε, ο ίδιος ήδη από το Μάη του 2012 είχε προτείνει συνεργασία και με το ΣΥΡΙΖΑ σε μια συγκυβέρνηση των «δημοκρατικών φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων». Δεν παρέλειψε ακόμα να θυμίσει, με μπόλικη δόση... χολής, ότι ο Γ. Παπανδρέου ως πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ζητούσε το καλοκαίρι του 2011 συνεργασία με τη ΝΔ και το Νοέμβρη του 2011 κατέληξε σε συμφωνία με ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ...
¨Ρ" 29052014

-Tι γελάς σαν χαζός ρε Αλέξη;;;;; Είσαι με τους χορτάτους;;;;;;;


-Στον πλανήτη Happy διαρκώς ο Αλέξης Τσίπρας σαν γλάστρα που ήρθε με το ΚΤΕΛ από την επαρχία για να γίνει μοντέλα.
-Σε ποια χώρα ζει το παληκάρι;
Το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι όλο και λιγότερο θυμωμένος και όλο και πιο συχνά χαμογελαστός δι' ασήμαντον αφορμή προκαλεί ερωτηματικά σε μια χώρα με 6.000 αυτοκτονίες, με τις καθαρίστριες κρεμασμένες από τα χείλη της Δικαιοσύνης, με διάχυτη την απόγνωση τέλος πάντων.
Χαρακτηριστικό είναι το σχόλιο του El Even για το, αλά Παπαντωνίου, χαμόγελο του Τσίπρα.

El Even Είναι προφανές όχι μόνο από τα χαμόγελα αλλά και από το tonality και τη χροιά της φωνής του Αλέξη ότι δεν υπάρχει σύνδεση ανάμεσα στα λόγια του και στις σκέψεις του. Δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις ψυχολογίας για να διαπιστώσει κανείς πως ο Αλέξης δεν είναι θυμωμένος. Δεν εχει θυμωσει με το 1,5 εκατομυριο ανέργους και άλλους τόσους απλήρωτους εδώ και μήνες, δεν είναι εξοργισμένος με τα 300 χιλιάδες νοικοκυριά χωρίς ρεύμα,δεν αγριεύει με τους χιλιάδες αυτοκτονημένους από απόγνωση,ούτε με αυτούς που δεν έχουν φαγητό φάρμακα στέγη. Ο Αλεξης ψύχραιμος αισιόδοξος και γελαστός ειναι η τελευταία ελπίδα μας να σωθούμε ... Ο Θεός να βάλει το χέρι του!

 ΤΟ ΓΡΕΚΙ

Δ. Παπαδημούλης: Ή θα "χορέψουμε" ή θα μας....... λιώσουν!!!!!!


Οποιος κρατάει ίσες αποστάσεις ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα θα τον πατήσει το τρένο! Την ευθεία αυτή απειλή εκτόξευσε ο κ. Παπαδημούλης του ΣΥΡΙΖΑ, προχτές βράδυ, μιλώντας στο ΜΕΓΚΑ. Δηλαδή; Οποιο κόμμα αρνηθεί να συμπλεύσει ή με τη ΝΔ ή με τον ΣΥΡΙΖΑ θα το λιώσουν; Αυτό εννοεί ο κ. Παπαδημούλης; Εχουν προσαρμοστεί για τα καλά στην ευθύνη της αστικής διαχείρισης, έχει μπει τόσο στο πετσί τους ο ρόλος του εταίρου στο αστικό πολιτικό σύστημα που βιάζονται να δείξουν στο κεφάλαιο και τους έξωθεν συμμάχους του, δίνοντας εξετάσεις, ότι μπορούν να γίνουν καταλύτης στην κοινωνική συναίνεση και συνοχή. Αλλά, ποια κόμματα εννοεί; Ξέρει ότι όλα πλην ΚΚΕ είναι πρόθυμα να παίξουν το ρόλο της «τσόντας», αφού όλα τον ίδιο «αφέντη» υπηρετούν. Ξέρει ότι όπως ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συνεργάστηκαν, έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν έρθει η ώρα να «χορέψει», θα βρει συνοδούς. Μέχρι για «μεγάλο συνασπισμό» προετοιμάζεται. Αρα; Εμμέσως πλην σαφώς απειλεί το ΚΚΕ. Μόνο που «σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει»...

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Νίκος Μπογιόπουλος: Ο Φασισμός!!!!!!

Φασισμός

 Η κάλπη και τα εκλογικά ποσοστά δεν αποτελούν κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τον φασισμό, για τον ναζισμό, για την ακροδεξιά. Αν ήταν έτσι, ο Χίτλερ με το 44% και το 33% που είχε πάρει στις εκλογές του 1933 στη Γερμανία θα ήταν «Άγιος». Αν ήταν έτσι η Λεπέν με το 25% στη Γαλλία θα ήταν «οσία». Ο Φάρατζ με το 29% στη Βρετανία και οι ακροδεξιοί με τα διψήφια ποσοστά από την Δανία και την Ουγγαρία μέχρι την Αυστρία και την Ολλανδία θα ήταν «ιεραπόστολοι».
   Εκείνο που επιβεβαιώνουν αυτά τα ποσοστά είναι ότι το φίδι του φασισμού εκτρέφεται και μεγαλώνει μέσα στο πλαίσιο μιας δημοκρατίας, της αστικής δημοκρατίας, η οποία ενώ είναι η ίδια που το επωάζει και το ταΐζει σε πανευρωενωσιακό επίπεδο, είναι και η ίδια που παριστάνει την «σοκαρισμένη» από την ανάπτυξή του.   
   Η γέννηση του φασισμού, ή άνοδός του και η σημερινή του αναβίωση αποτελεί έκφραση της επιβεβαιωμένης ιστορικά αλήθειας ότι µια κοινωνία, κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες, μπορεί να οδηγείται κάποιες φορές σε παράκρουση. Το φαινόμενο δεν είναι απίθανο. Άλλωστε, με την κατάλληλη προπαγάνδα και την κατάλληλη πλύση εγκεφάλου, το ίδιο εύκολα µπορεί κάποιος να µάθει ότι 2+2 δεν κάνει 4, αλλά 5, όπως έλεγε ο Μπρεχτ. Συνέβη στις αρχές του 20ού αιώνα στην Αμερική, όταν οι «Αµερικαναράδες», οι ιδεολογικοί αντίστοιχοι των «Ελληναράδων», υποδείκνυαν ως υπαίτιους όλων των δεινών τους Έλληνες, τότε, µετανάστες. Συνέβη στη Γερµανία του Μεσοπολέµου, όταν ως «αιτία της κρίσης» στοχοποιούνταν το «διαφορετικό» και σταµπαριζόταν µε ένα κίτρινο αστέρι στο ύψος της καρδιάς. Τέτοιου είδους «µνήμες» φρεσκάρονται χρόνια τώρα στην ΕΕ. Ήταν ο Κάμερον, ο πρωθυπουργός της Βρετανίας (εκεί που οι ακροδεξιοί πήραν την πρώτη θέση στις εκλογές) από κοινού με την καγκελάριο Μέρκελ της Γερμανίας (εκεί που για πρώτη φορά οι ναζί εξέλεξαν ευρωβουλευτή) που συνομολογούσαν τον Φλεβάρη του 2011 ότι στην Ευρώπη επήλθε το «τέλος» του πολυπολιτιστικού μοντέλου» το οποίο «απέτυχε»…
   Ο φασισμός γεννιέται μέσα στους υπονόμους του συστήματος της αγριότητας, της εκμετάλλευσης, της σήψης, της διαφθοράς. Σε συνθήκες κρίσης, δε, αυτού του συστήματος, του καπιταλιστικού συστήματος, γιγαντώνεται και αξιοποιείται από τις κυρίαρχες οικονομικές ελίτ (σσ: θα δούμε σε επόμενο σημείωμα πως συγκεκριμένα γίνεται αυτό στην Ελλάδα) ώστε να διατηρήσουν την κυριαρχία τους με μοχλό τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία.
   Ανάλογα με το μέγεθος της κρίσης ορίζονται και οι ανάγκες της οικονομικής ολιγαρχίας. Για να τσακίσει τις αντιστάσεις ή για να ξεστρατίσει την οργή που προκαλεί η πολιτική της, με την οποία μετακυλύει τα βάρη της κρίσης στο λαό, ο φασισμός αξιοποιείται είτε ως επικουρικός παρακρατικός μηχανισμός της εξουσίας της, είτε ακόμα και ως επίσημη μορφή πολιτικής διαχείρισης των υποθέσεών της.

·                               Αυτό συνέβη το 1919 στην Ιταλία όταν ο μεγιστάνας Ανιέλι έπαιρνε από το χεράκι τον Μουσολίνι και τον παρουσίαζε στους βιομηχάνους, στην έδρα του Συνδέσμου Βιομηχάνων της Ιταλίας, ως τον πιστότερο υπηρέτη της τάξης τους.
·                                  Όταν συγκροτούνταν τάγματα εφόδου χρηματοδοτούμενα από εργοστασιάρχες και  χτυπούσαν εργάτες και απεργίες, όπως γινόταν το 1920 στην Ιταλία από τους μελανοχίτωνες.
·                                 Όταν ο βασιλιάς Βιτόριο Εμμανουέλε έπαιρνε  υπό την αγκάλη του τον «Ντούτσε» και τον διόριζε πρωθυπουργό το 1922.
·                                 Αυτό συνέβη στη Γερμανία με τον Χίτλερ που έκανε πραξικόπημα το 1923 και δέκα χρόνια αργότερα οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι τον διόρισαν καγκελάριο.
·                                 Χρειάζονταν εκείνη την μορφή πολιτικής διαχείρισης, που θα μπορούσε να εγγυηθεί μέσα από την θηριωδία και την κτηνωδία των μεθόδων της ότι τώρα πλέον ότι  θα τεθεί «το  κράτος στην υπηρεσία του ιδιωτικού κεφαλαίου», όπως τους υποσχέθηκε ο Χίτλερ από τη Λέσχη των Γερμανών Βιομηχάνων του Ντίσελντορφ το 1933.
·                                 Όταν, δε, απειλείται η εξουσία της άρχουσας τάξης ή σε συνθήκες πολιτικής αστάθειας αυτής της εξουσίας, οι ελίτ δεν αναμένουν πότε ο φασισμός θα αποκτήσει κοινωνικό έρεισμα για να τον αξιοποιήσουν. Τον επιβάλλουν «από τα πάνω»:  Αυτό συνέβη το 1973 στη Χιλή, το 1936 στην Ισπανία, το 1936 και το 1967 στην Ελλάδα.
   Ο φασισμός αξιοποιεί την φτωχοποίηση πλατιών κοινωνικών στρωμάτων για να αποκτήσει κοινωνική βάση. Ειδικά των μικρομεσαίων στρωμάτων που καταστρέφονται και που τα κηρύγματα περί «δημοκρατίας» ειδικά όταν προέρχονται από την αστική δημοκρατία που τους καταστρέφει, όταν προέρχονται από τα κόμματα ή από τα ΜΜΕ αυτής της δημοκρατίας, δεν τους λένε τίποτα. Το αντίθετο. Τα κόμματα και τα ΜΜΕ του κατεστημένου (όπως αυτά που διαφήμιζαν την σοβαρότητα των φασιστών), όσο περισσότερο «βρίζουν» τους φασίστες - χωρίς βέβαια ποτέ να αποκαλύπτουν το ρόλο τους - τόσο περισσότερο τους «ηρωοποιούν» στα μάτια των κατεστραμμένων. Τα στρώματα αυτά συνδέουν την επιβίωσή τους με την ικανοποίηση της οργής τους η οποία επαφίεται στους πιο λαϊκιστές και τους πιο… βαρβάτους «τιμωρούς».

   Για την δυνατότητα του φασισμού να διεισδύει στην κοινωνική συνείδηση οι επισημάνσεις από την ιστορική εισήγηση του Γκεόργκι Δημητρόφ στο 7ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το 1935 αποκτούν δραματική επικαιρότητα και συνιστούν πολύτιμο εργαλείο:
   ΠΡΩΤΟ: Ορισμένοι λένε ότι η κρίση και η φτωχοποίηση δεν είναι μια από τις αιτίες ενίσχυσης του φασισμού γιατί σε αντίθεση με την Ελλάδα των Μνημονίων σε άλλες χώρες της ΕΕ, επίσης γιγαντώνεται ο φασισμός, αλλά εκεί «δεν υπάρχει κρίση». «Ξεχνούν» ότι στην Ευρώπη έχει εγκαθιδρυθεί η κοινωνία των 2/3 και πάμε ολοταχώς για την κοινωνία του 1/3. «Ξεχνούν» ότι στη Γερμανία - «ατμομηχανή» της ΕΕ υπάρχουν 16 εκατομμύρια φτωχοί και κοινωνικά αποκλεισμένοι. Ότι υπάρχουν 7,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι με μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ το μήνα. «Ξεχνούν» ότι στη Γαλλία υπάρχουν 8 εκατομμύρια φτωχοί, άνεργοι και κοινωνικά αποκλεισμένοι που αναζητούν καταφύγιο στα γκέτο και στις όχθες του Σηκουάνα. «Ξεχνούν» ότι στην Ολλανδία εκφράστηκε με τον πιο καθαρό τρόπο η βαρβαρότητα της καπιταλιστικής «ευημερίας» όταν - και παρότι η χώρα εμφάνιζε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης - το 2012 πήγε σε εκλογές με επίδικο την επιβολή λιτότητας ύψους 16 δισ. ευρώ στις πλάτες του ολλανδικού λαού. «Ξεχνούν» ότι στη Βρετανία, αν και εκτός Ευρωζώνης και χωρίς την ανάγκη να βαφτίσει τη λιτότητα με τον όρο «μνημόνιο», εφαρμόζεται η πολιτική της κοινωνικής λεηλασίας, στην οποία οι ίδιοι οι φορείς της έχουν προσδώσει τον κωδικό «δάκρυα και αίμα». Προφανώς «ξεχνούν» ότι μιλάμε για την ΕΕ των 30 εκατομμυρίων ανέργων και των 120 εκατομμυρίων απόκληρων.

   ΔΕΥΤΕΡΟ: Η δημαγωγία του φασισμού, η φασιστική «ιδεολογία», ένα τόσο αντιδραστικό έκτρωμα της αστικής ιδεολογίας που συχνά στον παραλογισμό της φτάνει ως την τρέλα, αποκτά τη δυνατότητα να αποκτήσει επιρροή πάνω στις μάζες όσο η προχωρημένη σήψη του καπιταλισμού εισχωρεί στα κατάβαθα της ιδεολογίας του και του πολιτισμού του. Όταν το σύστημα της διαφθοράς έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο σήψης ώστε να φτάνει να κάνει σημαία του το «όλοι μαζί τα φάγαμε», τότε, σε συνδυασμό με την απελπιστική κατάσταση πλατιών λαϊκών μαζών, ορισμένα τέτοια ευαίσθητα στρώματα κολλάνε από τα ιδεολογικά απορρίμματα της σήψης αυτής. Ουδείς πρέπει να υποτιμά την αποτελεσματική ικανότητα της ιδεολογικής επιδημίας του φασισμού να εισχωρεί στην κοινωνική συνείδηση, ειδικά σε συνθήκες σήψης που ξεκινά από τις πλαστές πινακίδες Λιάπη μέχρι τις μίζες της Ζήμενς και από τις «λίστες Λαγκάρντ» μέχρι τα σκάνδαλα των ΜΚΟ και των εξοπλιστικών προγραμμάτων.
   ΤΡΙΤΟ: Ο φασισμός αξιοποιεί την αποδυνάμωση των δημοκρατικών, πολιτικών και κοινωνικών ελευθεριών. Πριν κάνει ο Χίτλερ τη χρήση του άρθρου 48 του Συντάγματος της Βαϊμάρης που επέβαλε «γύψο» στη Γερμανία το είχαν κάνει οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλδημοκράτες. Αυτή η αποδυνάμωση των δημοκρατικών αντανακλαστικών που επέρχεται από την τακτική μιας διακυβέρνησης μέσω  Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, επιβολής του «μαύρου» στις τηλεοπτικές οθόνες, επιβολή απαγορεύσεων συναθροίσεων λόγω έλευσης καγκελαρίων και υποπλανηταρχών, επιβολής Μνημονίων με συνοπτικές διαδικασίες κοκ, «εκπαιδεύει» κοινωνικά στρώματα στην λογική της αποδοχής των «εκτροπών». Το ίδιο συμβαίνει με την «καθαγίαση» των φασιστών και των ακροδεξιών μέσω της συμμετοχής τους σε κυβερνητικά σχήματα της αστικής δημοκρατίας, από την Αυστρία μέχρι τη Νορβηγία και την Ουκρανία – για να μην μιλήσουμε για την κυβέρνηση Παπαδήμου στην Ελλάδα… Το ίδιο συμβαίνει με την αποδοχή της ακροδεξιάς ατζέντας. Έχει αποδειχτεί από τη Γαλλία του Σαρκοζί μέχρι τον ημέτερο «Ξένιο Δία»: Οπότε η άρχουσα τάξη και τα κόμματά της αποφάσισαν να προωθήσουν τα ταξικά και ιδιαίτερα πολιτικά τους συµφέροντα παίζοντας το χαρτί της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού και του εθνικισµού, και µάλιστα στο όνοµα του «κατευνασµού» της Ακροδεξιάς, έσυραν την κοινωνία στη βαρβαρότητα και έγιναν τροφοί του φασιστικού φιδιού.

   ΤΕΤΑΡΤΟ: Ο φασισμός «παίζει» με το αίσθημα εθνικής αξιοπρέπειας. Ο φασισμός εκφράζει την πιο αντιδραστική μορφή του αστικού εθνικισμού. Για να διευκολύνει την διαιώνιση της ταξικής κυριαρχίας των ισχυρών, αποδίδει τα δεινά του λαού στην «εθνοτική του υποτίμηση» και όχι στην ταξική του καταπίεση. H φασιστική κλίκα, με το πρόσχημα ότι υπερασπίζεται τα πανεθνικά συμφέροντα, προωθεί την πολιτική καταπίεσης και εκμετάλλευσης του ίδιου της του λαού και της καταλήστευσης και υποδούλωσης άλλων λαών. Χρησιμοποιεί ως λίπασμα μετατροπής του πατριωτισμού σε σωβινισμό τον εθνικό μηδενισμό, που τον πλασάρουν με τη μάσκα του «διεθνισμού» οι ιδεολογικοί φορείς του κεφαλαίου που δεν έχει πατρίδα. Οι φασίστες μετατρέπουν την εθνική υπερηφάνεια του λαού για το παρελθόν του, για τους αγώνες του, για τη γλώσσα του, για την καταγωγή του, για τον τόπο του, για τα ιστορικά επιτεύγματά του, από εργαλείο φιλίας μεταξύ των λαών και εμπλουτισμού του ανθρώπινου πολιτισμού, σε «μαχαίρι» του μισανθρωπισμού. Ο φασίστας μαγαρίζει την έννοια του πατριωτισμού. Στη θέση της αγάπης για την πατρίδα και τον σεβασμό στις πατρίδες των άλλων, στη θέση «Πατρίδα ή θάνατος» του Τσε Γκεβάρα, στη θέση «Είμαστε γεμάτοι από αίσθημα εθνικής περηφάνειας» του Λένιν για το ρώσικο λαό το 1914, στη θέση του πατριωτισμού του ΕΑΜ που απελευθέρωνε την πατρίδα το 1944, ο φασισμός βάζει την πατριδοκαπηλεία και την μισαλλοδοξία. Το κάνει πατώντας πάνω σε ό,τι θίγει το εθνικό αίσθημα κάθε λαού, το κάνει πατώντας πάνω στους εξευτελισμούς του αγγλικού δικαίου, της επιτήρησης, των ταπεινώσεων με «δόσεις» κοκ.

   ΠΕΜΠΤΟ: Οι φασίστες κατακρεουργούν ολόκληρη την ιστορία του κάθε λαού, για να παρουσιαστούν σαν απόγονοι και συνεχιστές του κάθε τι ανώτερου και ηρωικού στο παρελθόν του. Στα ναζιστικά βιβλία του μεσοπολέμου οι μεγάλοι άντρες του παρελθόντος του γερμανικού λαού παρουσιάζονταν σαν φασίστες. Ο Μουσολίνι καμωνόταν τον συνεχιστή του Γκαριμπάλντι. Οι Γάλλοι φασίστες φτιάχνουν σημαίες με την Παρθένα της Ορλεάνης σαν ηρωίδα τους. Οι Αμερικάνοι φασίστες επικαλούνται τις παραδόσεις των αμερικάνικων πολέμων ανεξαρτησίας, τις παραδόσεις του Ουάσινγκτον, του Λίνκολν. Οι Έλληνες φασίστες, από τους οποίους βγήκαν οι Τσολάκογλου και οι Λογοθετόπουλοι, παριστάνουν τους «μαχητές της Πίνδου»! Όσοι λοιπόν συκοφαντούν, παραποιούν ή παρατάνε ό, τι έχει αξία από το ιστορικό παρελθόν του έθνους και της ανθρωπότητας στους φασίστες πλαστογράφους, όσοι συντάσσουν ευρω-μνημόνια για να συσχετίζουν και να ταυτίζουν (!) τον φασισμό με τον αμείλικτο εχθρό του, τον κομμουνισμό, όσοι παραχαράσσουν την Ιστορία βαφτίζοντας «φάρμακο» το ρετσινόλαδο του φασίστα Μεταξά ή «πρόοδο» το μυστρί του Παττακού, είναι υπόλογοι για την αποβλάκωση των λαϊκών μαζών. Χαρίζουν την κοινωνία στο φασισμό.
   Συμπερασματικά: Ο φασισμός είναι μια επιδημία που με τη δημαγωγία του και την «αντισυστημική» μάσκα του (σσ: στην ελληνική εκδοχή της οποίας θα επανέλθουμε αναλυτικά) εισχωρεί τόσο βαθύτερα στην κοινωνική συνείδηση όσο μεγαλύτερη είναι η σήψη του καπιταλιστικού συστήματος και η κοινωνική δυστυχία που αυτό προκαλεί, σε συνδυασμό με την αδυναμία του εργατικού κινήματος να βρεθεί στο ύψος των περιστάσεων της επίθεσης που δέχεται.



ΠΡΟΣΟΧΗ

Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε.

Το ιστολόγιο bellos blogspot.com εκφράζουν απολύτως οι αναρτήσεις που αναφέρουν την υπογραφή bellosblog. Αναρτήσεις άλλων ή αναδημοσιεύσεις ή σχόλια που δημοσιεύονται σ'αυτό το ιστολόγιο, εκφράζουν αυτούς που τα υπογράφουν και όχι απαραίτητα το bellosblog