Ο ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΑΠΘ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ: Η ομιλία του στη Βέροια.

Στη Βέροια, στο πάρκο της Εληάς ,μίλησε
  ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής του ΑΠΘ
 και υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ ,
σε ανοιχτή  συγκέντρωση.

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Οι εκλογές που θα γίνουν στις 6 του Μάη δεν μοιάζουν με άλλες, προηγούμενες. Η σημασία τους είναι βαρύτερη από τις αντίστοιχες των τελευταίων τουλάχιστον δεκαετιών.

Ο κόσμος ολόκληρος, η Ευρώπη και ιδιαίτερα η χώρα μας βρίσκονται στη μέση μιας καπιταλιστικής κρίσης από εκείνες που ολοένα και συχνότερα συγκλονίζουν το καπιταλιστικό σύστημα στη φάση των αδιεξόδων και της παρακμής του.

Το τι σημαίνουν όλα αυτά το γνωρίζουμε πλέον όλοι μας. Οι αριθμοί είναι θλιβεροί:

Από το 2008, για πέντε διαδοχικά χρόνια, η χώρα βρίσκεται σε ύφεση, το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν πέφτει με ρυθμούς που αγγίζουν πλέον το 5 ή 6 ή 7% τον χρόνο και η οικονομία έχει συρρικνωθεί κατά 15, ίσως και 20%. Η διάρκεια και η ένταση αυτών των τάσεων και των μεγεθών είναι πρωτοφανής στη εθνική μας ιστορία – όσο αφορά τις περιόδους ειρήνης τουλάχιστον – αν και, πλέον, η οικονομική καταστροφή που ζούμε μπορεί να συγκριθεί με καταστάσεις πολέμων και καταστροφών.

Η άρχουσα τάξη και οι μηχανισμοί και οι άνθρωποι που στελεχώνουν και υπηρετούν την εξουσία της, κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν το λαό να βγάλει τα σωστά πολιτικά συμπεράσματα από ετούτη τη λαίλαπα που εξαθλιώνει τη ζωή των εργαζόμενων και που υπονομεύει το μάλλον των επόμενων γενεών.

Όλοι αυτοί, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί, επιστήμονες, δημοσιολόγοι, οικονομολόγοι και ό, τι άλλο φανταστεί κανείς σπεύδουν να απαντήσουν με τρόπο ανώδυνα το δύσκολο ερώτημα: ποιός φταίει που φθάσαμε ως εδώ;

Όταν όλοι αυτοί οι “σπουδαίοι” προσπαθούν να εξηγήσουν την καταστροφή που το σύστημάτους προκάλεσε, μας διηγούνται παράξενα παραμύθια – παραμύθια κλασσικά όπου συνήθως πρωτοστατεί κάποιος κακός λύκος. Παλαιώτερα, ίσως θυμάστε έφταιγαν οι κακοί κερδοσκόποι, οι “μυστηριώδεις αγορές" στις οποίες αναφερόταν ο Γιώργος Παπανδρέου – που τις εξόρκιζε αν θυμάστε με όπλα, άδεια και γεμάτα, πάνω και κάτω από τα τραπέζια. Ευρωπαϊκή – σοσιαδημοκρατική παραλλλαγή της γνωστής ιστορίας όπου, για την κρίση στις ΗΠΑ έφταιγαν τα αδηφάγα “Golden boys” των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Ακόμα και σήμερα όλο το φάσμα των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ακόμα και των πλέον “αριστερών” (όπως ΔΗΜΑΡ ή ΣΥΡΙΖΑ, αριστερών με τη σημασία που αυτοί δίνουν στον όρο) θεωρούν, ανοικτά ή διακριτικά, ότι κατά βάση η κρίση είναι ηθική, ότι πρόκειται για εκδήλωση κάποιας υπέρμετρης κερδοσκοπικής μανίας που – όπως αφήνουν να εννοηθεί εκδηλώθηκε διαταξικά, από πλούσιους και φτωχούς – προβάλουν διάφορες παραλλαγές του “μαζί τα φάγαμε” που διατύπωνε ωμά ο Θεόδωρος Πάγκαλος. Κρίση χρέους μας λένε χωρίς να επιμένουν στο ποιός δανείστηκε, για ποιό λόγο δανείστηκε, από ποιον δανείστηκε και –το κυριώτερο ποιον βάλανε “εγγυητή” στα χρέη αυτά και τον καλούν σήμερα να πληρώσει χρέη τα οποία ποτέ δεν αποδέχτηκε και ποτέ δεν απόλαυσε. Για τους εργαζόμενους μιλάω, για τον λαό μας.

Κανείς από τους επίσημους τους “θεσμικούς” αναλυτές – επιστήμονες, δημοσιογράφους, πολιτικούς, παράγοντες - στο κυρίαρχο σύστημα δεν μας μιλά για καπιταλιστική κρίση. Όλοι τους ξεχνούν τα βουνά κεφαλαίων που σωρεύθηκαν από τα υπέρμετρα κέρδη επιχειρήσεων και μονοπωλίων που εκμεταλλεύθηκαν ανελέητα το προϊόν του μόχθου των εργαζομένων. Μέρος αυτών των κεφαλαίων, αναζητώντας νέες πλουτοφόρες επενδύσεις, έγινε δάνεια σε κράτη και κυβερνήσεις για να καλύψουν φανταστικές συνήθως ανάγκες της αστικής τάξης στο κάθε κράτος. Θυμάστε το “μεγάλο πάρτυ” των Ολυμπιακών αγώνων και τα όσα τότε μας είπαν ότι θα το κάνουμε με δανεικά, αλλά ότι είναι είναι η μεγάλη μας ευκαιρία για να γνωριστούμε με τους ισχυρούς, να μας πάρουν στην παρέα τους και να μας οδηγήσουν – όχι όλους, τους καπιταλιστές μεταξύ μας – στον δρόμο των ευκαιριών και της ανάπτυξης των κεφαλαίων;  

Και κάτι άλλο δεν θα ακούσετε από επίσημα χείλη: ότι την κρίση δεν καλούνται όλοι να την πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα. Τα προερχόμενα από την εργασία εισοδήματα κατέρρευσαν σε αυτό το τελευταίο διάστημα, συρρικνώθηκαν από 20 ως 40% και οι τραπεζίτες – πρωθυπουργοί ή επίδοξου πρωθυπουργοί (όπως ο μεγαλοτραπεζίτης κος Προβόπουλος) ζητούν και άλλη μείωση και άλλη συρρίκνωση των αμοιβών της εργασίας.

Από την άλλη μεριά πολλοί είναι αυτοί που εξακολουθούν να κερδίζουν, να κερδίζουν πολλά, μέσα στην γενική εξαθλίωση.  Οι Τράπεζες και “οι βασικοί τους μέτοχοι” (έτσι λένε ευγενικά τους μεγαλοκεφαλαιούχους) “αποζημιώθηκαν” (γιατί άραγε, τι τους κάναμε;) με 90 ίσως δισεκατομμύρια ευρώ – που αποσπάστηκαν ή χρεώθηκαν στους εργαζόμενους. Τώρα πάλι μιλούν για άλλα 30 ή και 50 δισεκατομμύρια που τους χρειάζονται με πρόσχημα το PSI+ ή τα επισφαλή δάνεια – εννοούν ότι δυσκολεύονται στην αφαίμαξη των εξαθλιωμένων δανειοληπτών. Αυτά είναι πραγματικά χρήματα που κάνουν τους πλούσιους πλουσιώτερους μέσα στη γενική αφαίμαξη των εργαζόμενων και τη λεηλασία του τόπου.

[τα 18 μάλιστα δισεκατομμύρια θα τα δώσουν στην εβδομάδα που έρχεται χωρίς να περιμένουν τις εκλογές]

Συνήγορο στην μεγάλη επιχείρηση συσκότισης των αιτίων της σημερινής κατάστασης βρίσκουν τα αστικά κόμματα που στις έξι του μήνα ζητούν τη λαϊκή ψήφο:

Στις προτάσεις όλων σχεδόν των κομμάτων με τη μόνη και σημαδιακή εξαίρεση του ΚΚΕ, πολλές φορές ανοικτά, μερικές φορές υπόγεια και απατηλά, υπάρχουν ωραίες λέξεις που κρύβουν άσχημο περιεχόμενο. Να δούμε δύο “μαγικές” λέξεις μόνο τις οποίες συναντάμε και στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, και σε εκείνο της Νέας Δημοκρατίας, και στη ΔΗΜΑΡ, και στους Ανεξάρτητους του κου Καμμένου, και στο ΛΑΟΣ, και στη Χρυσή Αυγή, και στην Κοινωνική Συμφωνία, τη Δράση και τα μικρότερα. Έμμεσα και προσεκτικά διατυπωμένες τις βρίσκουμε και στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που τις χρειάζεται καθώς δέχεται ως οφέλιμη επιλογή τη συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και σε όλους τους οργανισμούς του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Στον καπιταλισμό δηλαδή.  

“Επιχειρηματικότητα” μας λένε λοιπόν στα προγράμματά τους, ιερό τέρας της πολιτικής τους, και εννοούν με αυτό την ασυδοσία των κεφαλαιούχων, την μη φορολόγηση των κερδών του κεφαλαίου, το απόλυτο δικαίωμα του εργοδότη – άντε του “επενδυτή”- να κλέβει το μόχθο των εργαζόμενων και να λεηλατεί κατά το δοκούν τη φύση.

 “Ανταγωνιστικότητα” μας λένε, για να ανταγωνιστούμε γειτονικούς λαούς – τη νοτιο-ανατολική Ευρώπη- που η εκδικητική παλινόρθωση του καπιταλισμού οδήγησε στην εξαθλίωση και την υποδούλωση. Βάζουν ως παράδειγμα τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Κροατία και εννοούν μισθούς των 700 άλλοτε, των 500 σήμερα, των 300, των διακοσίων ευρώ αύριο, πάντοτε με τις τιμές στα ράφια των μαγαζιών στα ύψη – αυξανόμενες μάλιστα, “για να σωθούν”, μας κοροϊδεύουν, οι αναξιοπαθούσες επιχειρήσεις.  

Κάπως έτσι η χώρα μας και ο λαός μας οδηγήθηκαν στο αδιέξοδο και σε μία κατάσταση που μόνο αφύσικη και παράλογη θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς. Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα με πολλές δυνατότητες και αγαθά, στον αέρα και την ατμόσφαιρά της, στο κλίμα και στον ήλιο της, στις θάλασσες και τους βυθούς της, στο έδαφός της και κάτω από αυτό. Έχει επίσης μορφωμένους ανθρώπους, εμπειρία στην παραγωγή, δημιουργική διάθεση. Ευλογημένη θα λέγαμε χώρα, τόσο από το γεωγραφικό της περιβάλλον, όσο και από την ιστορική συγκυρία και την ποιότητα των ανθρώπων της.

Μα εδώ προβάλλει η μεγάλη αντίφαση που ο καπιταλισμός δημιουργεί και η κρίση του την οδηγεί ως τις έσχατες συνέπειες. Σε αυτή την γεμάτη δυνατότητες χώρα, η παραγωγή απαξιώνεται, συρρικνώνεται, εκμηδενίζεται. Οι άνθρωποι δε που την κατοικούν –στη μεγάλη τους πλειονότητα- φτωχαίνουν καθημερινά και εξαθλιώνονται. Βλέπουν να χάνουν ακόμα και εκείνα τα βασικά και απαραίτητα που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ζήσει πολιτισμένα: Το δικαίωμα στην υγεία, στην μόρφωση, στη σύνταξη και τη φροντίδα στα γεράματα, την πρόνοια για τα παιδιά, για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, για όσους χρειάζονται αρωγή, όλα αυτά συρρικνώνονται και χάνονται.

Με περισσότερους από ένα εκατομμύριο ανέργους σήμερα και τον ένα στους τρεις νέους χωρίς εργασία αφαιρείται ουσιαστικά το δικαίωμα στην εργασία και, ως εκ τούτου, στην από την εργασία εκπορευόμενη εκπορευόμενη αξιοπρέπεια.

 Για την ακρίβεια ακόμα οι πλέον στοιχειώδεις κατακτήσεις των εργαζομένων, εκείνες που δημιουργούσαν χθες – ακόμα και στο αστικό πλαίσιο - ένα δίχτυ πρόνοιας, μετατρέπονται σε “εμπορεύματα” πρέπει να αγοραστούν –παύουν να είναι κοινωνική υποχρέωση- και τα δικαιούνται μόνο όσοι μπορούν να τα αγοράσουν.

Αυτήν την βασική αντίφαση, αυτον τον καταστροφικό παραλογισμό, έρχεται να λύσει η πολιτική πρόταση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας για λαϊκή οικονομία και ανάπτυξη με Λαϊκή Εξουσία. Η πρόταση ανατρέπει το απάνθρωπο πλαίσιο στο οποίο μας έχουν εγκλωβίσει οι καπιταλιστικές προοπτικές, οι πολιτικοί σχεδιασμοί τύπου Μάαστριχτ και Ευρωπαϊκή Ένωση και οι πολιτικές εκείνες δυνάμεις – τα κόμματα που ζητούν τη ψήφο μας – που προωθούν σχεδιασμούς και πρακτικές στην υπηρεσία του κέρδους σε βάρος της ίδιας της ζωής των ανθρώπων. Υπερβάλλουμε; Τι δηλαδή λιγώτερο σημαίνει να μην έχουν οι άνθρωποι πρόσβαση σε περίθαλψη και φάρμακα!

Μόνο η λαϊκή οικονομία, με την κοινωνικοποίηση των βασικών τομέων της παραγωγής, τον λαϊκό έλεγχο στις μεγάλες επιχειρήσεις –της ενέργειας λόγου χάρη, των τηλεπικοινωνιών και των μεταφορών, της βαριάς βιομηχανίας και την συνεταιριστική οργάνωση άλλων τομέων της παραγωγής μπορεί να δημιουργήσει ένα τύπο ανάπτυξης που θα βάζει το άλογο πριν από το κάρο – τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, τα βασικά κοινωνικά αγαθά προν από τον καταστροφικό και απόλυτο  κανόνα του κέρδους.

Λαϊκή οικονομία και με στήριγμα και προϋπόθεση τηΛαϊκή Εξουσία, το δικαίωμα δηλαδή των εργαζόμενων αυτής της χώρας να ελέγχουν κοινωνικά, πολιτικά, το προϊόν του μόχθου τους και τον πλούτο της χώρας τους.

Η δική τους πρόταση είναι η αιτία για το δύσκολο σήμερα και το εφιαλτικό αύριο. Η δική μας πρόταση είναι μονόδρομος για τον πολιτισμό, για την ευημερία, για τη ζωή των ανθρώπων και τη διαρκή βελτίωσή της.

Για σοσιαλισμό πρόκειται [που τόσο υπέφερε σαν λέξη και σαν σημασία τα προηγούμενα χρόνια όταν οι έκπρόσωποι της άρχουσας τάξης λεηλάτησαν ακόμα το νόημα των λέξεων.

  Μη φωνάζετε μας λένε – κινδυνεύει η “αστική δημοκρατία” το σύστημα τους και μας καλούν να το προασπίσουμε από τις δυνάμεις του σκότους. Όχι από την άκρα δεξιά, τους νοσταλγούς της Χούντας και του Ναζισμού. Αυτούς πότε τους κάνουν ισότιμους εταίρους σε κυβερνήσεις πολυκομματικές, κάνουν υπουργούς τους δηλωμένους οπαδούς της Χούντας και τους εντάσσουν και στα κόμματα εξουσίας, πότε τους αναθέτουν εν λευκώ τη “μεταναστευτική πολιτική” της χώρας. Να κτυπούν και να σκοτώνουν όποιον θέλουν στο κέντρο της Αθήνας ή όπου αλλού.

Γι’ αυτούς μόνο η “Λαϊκή εξουσία” αποτελεί απειλή για τη δημοκρατία. Στο όνομα της δικής τους αστικής “δημοκρατίας” που μόνους βωμούς θεών έχει εκείνους του κέρδους των λίγων και της εξαθλίωσης των πολλών απαγορεύουν και συκοφαντούν την δημοκρατία του λαού, των πολλών, των παραγωγών και όχι των κηφήνων. 

Φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Οι εκλογές μπροστά μας έχουν τη σημασία τους. Η ψήφος στους συνδυασμούς του ΚΚΕ αποτελεί μοναδική επιλογή ελπίδας.

Οι πολιτικοί εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας – τα κόμματα εξουσίας όπως λέγονται, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ – θεωρούν τις εκλογές αυτές ως ένα είδος “κολυμβήθρας του Σιλωάμ” όπου θα έχουν την ευκαιρία να ντύσουν την αντιλαϊκή πολιτική τους με μιά νέα “λαϊκή εντολή” και να συνεχίσουν – το έχουν προαναγγείλει μάλιστα – και οι δυό ή και περισσότεροι μαζί –να βομβαρδίζουν με εξουθενωτικά μέτρα τον κόσμο της εργασίας. Παρόλα όσα προεκλογικά μας λένε έχουν ήδη προϋπογράψει το κυβερνητικό τους πρόγραμμα – το Μνημόνιο 2!

Για τους ενδιάμεσους –τις εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας- το ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΔΗΜΑΡ- οι εκλογές αυτές αποτελούν μια ευκαιρία βελτίωσης της θέσης τους στο παιχνίδι διανομής της εξουσίας –της αστικής εξουσίας εξυπακούεται- πάντοτε μέσα στο πλαίσιο της “εποικοδομητικής συμμετοχής” σε αυτήν. Για το λόγο αυτό και τα προγράμματα και ο λόγος τους είναι “εποικοδομητικός” ως προς το παρόν σύστημα, στην σωτηρία του οποίου επιθυμούν να συμβάλλουν.

Για το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας ετούτες οι εκλογές είναι ένα βήμα σε ένα σκληρό και μακρόχρονο αγώνα – πολιτικό και κοινωνικό- ενάντια στην κεφαλαιοκρατία και στους –άμεσα ή έμμεσα -  πολιτικούς εκφραστές της. Μια διεκδίκηση καλύτερων θέσεων και προϋποθέσεων για τους αγώνες που έρχονται – για την αντιμετώπιση των νέων αντι-λαϊκών επιθέσεων που ωμά εξαγγέλονται ήδη ως αναγκαίες.

Ένα βήμα ενίσχυσης των κινημάτων που αναπτύσσονται στην εργατική τάξη, στους αγρότες, στους μικροεπαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους, στους νέους, στις γυναίκες, στις συνοικίες, στα χωριά και στους τόπους δουλειάς.

Το ΚΚΕ είχε από πολύ τώρα καιρό μιλήσει με τη γλώσσα της αλήθειας και της κοινής λογικής. Αντιτάχθηκε στη Συνθήκη του Μάαστριχτ και στο δέσιμο της χώρας και του λαού σε μια “συμμαχία” μια  “Ένωση” που ολοφάνερα εξυπηρετούσε μόνο τους ισχυρούς του πλούτου – ομάδες, άτομα ή κράτη. Αντιστάθηκε βήμα το βήμα στις μετέπειτα εξελίξεις που έδεναν ολοένα και πιο ασφυκτικά τον λαό της χώρας μας στα συμφέροντα, στις επιδιώξεις του μεγάλου ευρωπαϊκού κεφαλαίου και της δικής μας πλουτοκρατίας. Εκεί όπου οι άλλοι έβλεπαν “εκσυγχρονισμό”, “εξευρωπαϊσμό” και “ανάπτυξη” –και λιγώνονταν από τη χαρά τους – το ΚΚΕ προειδοποιούσε για το κόστος του λογαριασμού και για το ποιός τελικά θα κληθεί να τον πληρώσει. Καμμία άλλη πολιτική δύναμη δεν κράτησε παρόμοια στάση, Καμμία δεν είδε αυτό που –ταξικά, εξαιτίας δηλαδή των κοινωνικών, των ταξικών συμφερόντων που έκφραζε- δεν ήθελε να δεί.

Ο πολιτικός λόγος του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε με όσα ακολούθησαν και ακολουθούν. Το ΚΚΕ είχε μιλήσει –όπως πάντοτε στην ιστορία του- τη γλώσσα της αλήθειας, τη γλώσσα του λαϊκού συμφέροντος, με τη διαύγεια που μόνο όποιος βλέπει από τη θέση, από τη σκοπιά των παραγωγών, της εργατικής τάξης, διαθέτει.

Μα δεν καλούμε να ψηφίσετε το ΚΚΕ επειδή σωστά προφητεύει τα μελλούμενα. Το πρόβλημα, το καθήκον της εργατικής τάξης και του πολιτικού της φορέα δεν είναι να διαπιστώνει τα πράγματα, δεν είναι να τα περιγράφει. Το καθήκον της είναι να τα αλλάζει, να στρέφει τη ροή των γεγονότων και της ιστορίας, να διεκδικεί καινούργιο κόσμο στη θέση του παληού που σαπίζει –και που εκ τούτου σαπίζει και τη ζωή των ανθρώπων που ζουν μέσα σε αυτόν.

Τον Ιούνιο, όπως τραπεζίτες και πολιτικοί της άρχουσας τάξης μας προαναγγέλουν, θα πρέπει να ληφθούν νέα μέτρα. Το Μνημόνιο 1 ήθελε νέα μέτρα κάθε τρίμηνο να δούμε το καινούριο, τπο Μνημόνιο 2, κάθε πότε θα τα χρειάζεται. Το τι σημαίνει “νέα μέτρα” για τη ζωή μας το ζήσαμε, το επαναλάβαμε τόσες φορές που τελικά το εμπεδώσαμε. Πώς θα σταθούμε απέναντι σε αυτά.

Μερικοί λαοπλάνοι έχουν την εύκολη απάντηση. Το ΣΥΡΙΖΑ ζητά την ψήφο μας για να κυβερνήσει, ή μάλλον για να καλέσει από θέση ισχύος τις άλλες αριστερές δυνάμεις σε κυβερνητική σύμπραξη ώστε να μπορέσει να αλλάξει τις κρατούσες πολιτικές. Τι θα πει να τις αλλάξει; Εννοεί μήπως ότι θα βγούμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ότι θα αρνηθούμε το χρέος και όλα τα υπόλοιπα δεσμα με τα οποία η Ε.Ε. έχει αλυσσοδέσει τον λαό μας; Όχι φυσικά !!  Στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λέει, θα βρεθεί η λύση. Πώς;  Μα θα τους πάμε συα δικαστήρια. Θα ορίσουμε το “επαχθές” τμήμα του χρέους και δεν θα το πληρώσουμε ενώ για το υπόλοιπο –το νόμιμο; ποιό κομμάτι του χρέους πήγε στους εργαζόμενους, ποιό ενίσχυσε τους μισθούς ή τα ασφαλιστικά τους ταμεία, ποιό έγινε νοσοκομεία και σχολεία;  - για το υπόλοιπο λοιπόν, λέει, θα ζητήσουμε “διευκολύνσεις” αποπληρωμής. Για να μην το ξεχάσω, αν δεν μας τα δώσει αυτά που ζητάμε η Ευρώπη τότε θα καταρρεύσουν πολιτικά οι συντηρητικές ηγεσίες της και θα γίνει “Ευρώπη των Λαών”!  Άγνωστο πώς ακριβώς το εννοούν αυτό αλλά υποθέτουμε ότι αυτό θα γίνει ότο στη θέση του Σαρκοζύ ανέβει ο Ολλάντ, ο σοσιαλιστής και ομογάλακτος του Γιώργου Παπανδρέου. Με αυτό τον στόχο λέει ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνουμε την ενότητα της αριστεράς.

 Να το σχολιάσω; Έχετε αλήθεια ακούσει ποτέ πιο φανταστικό παραμύθι; Και γι αυτό μας καλεί να ξεγελάσουμε το λαό, να προδώσουμε το λαϊκό κίνημα, να αφήσουμε στην άκρη τους αγώνες και την “αναχρονιστική” μας λένε ιδεολογία μας. Πάλη των τάξεων; Πού ακούστηκε αυτό;

Μας καλούν να συρθούμε όπως η γαλλική αριστερά που τόσο θαυμάζουν πίσω από τις κυρίαρχες πολιτικές της αστικής τάξης και των μονοπωλίων.

Ισχυρή παρουσία του εργατικού του λαϊκού κινήματος στη Βουλή που θα δίνει πρόσθετη βάση στήριξης εκεί όπου κρίνονται οι αγώνες αυτού του είδους – οι ταξικοί αγώνες: στους τόπους δουλειάς, στις συνοικίες, στα χωράφια στα μικρομάγαζα. Στους δρόμους τελικά και στις μαζικές κινητοποιήσεις.   

Την κρισιμότητα των επερχόμενων εκλογών τη γνωρίζουν στα κέντρα λήψης αποφάσεων της άρχουσας τάξης, στα κομματικά επιτελεία και τις διευθύνσεις των κατευθυνόμενων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (όπως με θράσος τα λένε!!!). Και επειδή γνωρίζουν ότι οι πράξεις τους, οι αποφάσεις τους, οι πολιτικές τους προκάλεσαν μεγάλη οργή και αγανάκτηση στους μήνες που πέρασαν, έχουν οργανώσει για τις εκλογές αυτές μια μεγάλη σκηνοθεσία.

Κόμματα “αντι-μνημονιακά” ξεπήδησαν από το πουθενά. Τα ίδρυσαν πολιτικά στελέχη που είτε εισηγήθηκαν, είτε στήριξαν την κυρίαρχη πολιτική και ψήφιζαν ως πρόσφατα, τα μέτρα των μνημονίων. Άγνωστο πότε ανακάλυψαν την αλήθεια. “Ανεξάρτητοι Έλληνες”, τμήματα της ΔΗΜΑΡ, Κοινωνική Συμφωνία, Δημοκρατική Συμμαχία, ΛΑΟΣ, Χρυσή Αυγή, μπήκαν στο πολιτικό προσκήνιο με τάσεις πλασματικά αντιπολιτευτικές – από τη μία ή την άλλη πλευρά. Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ που ψαρεύει στο χάος και ψάχνει πότε την υποταγή του ΚΚΕ στις πολιτικές διαχείρησης, πότε καμμία ψήφο από τον Καμμένο, για να κάνει λέει “αριστερή κυβέρνηση”.

 Ένα στόχο έχουν όλα αυτά. Να συμμαζέψουν τη λαϊκή αγανάκτηση, να εμποδίσουν το αποφασιστικό πολιτικό βήμα των πολλών προς το ΚΚΕ και, τελικά, την επομένη των εκλογών, να προσφέρουν τους βουλευτές τους στις κυβερνήσεις του μνημονίου. “Δεν χρειάζεται να είναι δύο τα κόμματα που θα κυβερνήσουν” είπε ο κος Βενιζέλος, και τέσσερα μπορεί να είναι, και πέντε, και όσα χρειάζονται. Το μήνυμα ελήφθη.

Τα κόμματα της άρχουσας τάξης κατεβαίνουν με όλα τα όπλα τους στις εκλογές: την παραπλάνηση, το ψέμα, τον εκβιασμό, την απατηλή σκηνοθεσία.

Εμείς κατεβαίνουμε με τις αλήθειες μας, την αστείρευτη πίστη στη δύναμη του λαού και την αισιοδοξία για το καλύτερο μέλλον που μας αξίζει. Που αξίζει στο μόχθο μας.  

Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι πολιτική πράξη αγώνα. Και οα αγώνας είναι το μόνο κλειδί για το καλύτερο αύριο των παιδιών μας!