Σίμος Ανδρονίδης: Η "νέα" Αμερική!!!!!!

Γράφει ο Σίμος Ανδρονίδης, υποψήφιος διδάκτορας ΑΠΘ

«I warn you of the fate, Proven true to late, Your tongue twist perverse, Come drink now of this curse, And now I fill your brain, I spin round again, My poison fills your head As I tuck you into bed, You feel my fingertips, You won’t forget my lips, You’II feel my cold breath, It’s the kiss of death». (Megadeth, ‘Tornado of Souls, 1990).

Το ξέσπασμα της οικονομικής-καπιταλιστικής κρίσης στις ΗΠΑ το 2008, συνέβαλλε στην δομική μεταβολή των όρων αναπαραγωγής των κοινωνικών τάξεων. Η διευρυμένη αναπαραγωγή του άρχοντος αστικού συγκροτήματος εξουσίας ισοδυναμεί με την ταυτόχρονη «μείωση» της δυνατότητας διευρυμένης αναπαραγωγής του μπλοκ των λαϊκών-κυριαρχούμενων τάξεων. Η προσίδια και «φορτισμένη» διαχείριση της οικονομικής-καπιταλιστικής κρίσης τείνει να διαμορφώνει το έδαφος για την ανάδυση και την αποκρυστάλλωση εγκάρσιων τομών που αφενός μεν επηρεάζουν την «χωρική» κατανομή της σύνολης κοινωνικής «ολότητας», αφετέρου δε ανασυγκροτούν το πλαίσιο παρέμβασης των κοινωνικών τάξεων.

Η διαχείριση και η ρύθμιση των ενεργών και τρεχουσών «ροών» της βαθιάς και πολυεπίπεδης οικονομικής-καπιταλιστικής κρίσης αναδιατάσσει το όλο πλέγμα του κοινωνικού και πολιτικού γίγνεσθαι, καθότι επανεγγράφει στο πεδίο του κοινωνικού την «βιωμένη» πολιτική και οικονομική κυριαρχία του άρχοντος αστικού συγκροτήματος εξουσίας. Και η συγκεκριμένη επανεγγραφή συντελείται με «νέους» και «ποιοτικούς» όρους. Η «κρισιακή κανονικότητα στη Μέκκα του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού ορίζεται και προσδιορίζεται από την «μερικότητα» των όρων διεξαγωγής της ταξικής-κοινωνικής σύγκρουσης.

Και λέγοντας «μερικότητα», εννοούμε την αδυναμία του κοινωνικού μπλοκ των λαϊκών τάξεων να αρθρωθεί ως τάξη απέναντι σε τάξη, διαθέτοντας συγκεκριμένη κοινωνική ισχύ και «ενέργεια». Εκεί όπου διευρύνεται το κοινωνικό, ταξικό και εισοδηματικό χάσμα, καθότι ο αναπροσδιορισμός του κοινωνικού γίγνεσθαι συντελείται με τους όρους μίας περαιτέρω «ποιοτικής» ισχυροποίησης της κυρίαρχης τάξης.

Η κρίση των ενυπόθηκων στεγαστικών δανείων αποτυπώνει και σκιαγραφεί με ενάργεια το πεδίο της «νέας κρισιακής κανονικότητας» στις ΗΠΑ. Χιλιάδες άτομα που ως επί το πλείστον συμφύονται οργανικά με το μπλοκ των λαϊκών-κυριαρχούμενων τάξεων έχασαν τις κατοικίες τους λόγω της «τραπεζικής» πολιτικής των μαζικών κατασχέσεων. Η απώλεια της κατοικίας ισούται με την ανάδυση μίας «οντολογίας συρρίκνωσης» του ανθρώπινου όντος, κάτι που διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για την αποκρυστάλλωση μορφών ενός «αβίωτου βίου» εξόν του πλαισίου της «οικιακής ασφάλειας».

 Οι κατασχέσεις των κατοικιών εντάσσονται οργανικά και αρμονικά στη λογική μίας διαχείρισης της «κρισιακής» εκφοράς που, την ίδια στιγμή, διευρύνει το κοινωνικό, ταξικό και εισοδηματικό χάσμα μεταξύ κυρίαρχων και κυριαρχούμενων τάξεων. Μία ενδελεχής παρατήρηση της «χωρικής» κατανομής των μεγάλων αστικών κέντρων στις ΗΠΑ, καταδεικνύει και αποδεικνύει την  μορφή και τον τύπο που προσλαμβάνει η «νέα» κρισιακή «κανονικότητα» στις ΗΠΑ. Οι «κρισιακές» ρήξεις και εγκάρσιες τομές «εγχαράζουν» την «νέα» μορφή της πόλης, ήτοι του «κρισιακού» αστικού χώρου.

Πλέον,  η «νέα» Αμερική του Δημοκρατικού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα απαγορεύει μέχρι και την διανομή συσσιτίων στα μεγάλα αστικά κέντρα. Πιο συγκεκριμένα, «η τελευταία έκθεση (Οκτώβριος 2014) του National Coalition for the Homeless (σ.σ: Εθνικού Συνασπισμού για τους Άστεγους) αποκαλύπτει ότι 31 αμερικανικές πόλεις έχουν λάβει νομοθετικά μέτρα που περιορίζουν σημαντικά άτομα και οργανώσεις που προσφέρουν συσσίτια στους άστεγους!».[1]

Ο στόχος της συγκεκριμένης πολιτικής είναι προφανής: η «απομάκρυνση» από τον χώρο πραγματοποίησης εμπορικών και οικονομικών δραστηριοτήτων (κέντρα μεγάλων πόλεων) όλων όσοι δεν ανήκουν και δεν περιλαμβάνονται οργανικά στη «νέα» αστική δομή, η οποία και υπεροπροσδιορίζεται πλέον από το πλέγμα και το πλαίσιο των δραστηριοτήτων που ασκούν μερίδες του αστικού συνασπισμού εξουσίας. Οι πένητες και οι αποκλεισμένοι, οι άστεγοι και οι ομάδες που παρέχουν τροφή στους άστεγους αίρουν τα θεμελιώδη και προσίδια χαρακτηριστικά που ορίζουν και νοηματοδοτούν την έννοια του  «αξιοβίωτου βίου». 

Η «λειτουργία» του «αβίωτου βίου» συμφύεται οργανικά με την «νέα» χωρική κατανομή των μεγάλων αστικών κέντρων στις ΗΠΑ, στον χώρο όπου πλέον η αδυναμία μίας διευρυμένης ατομικής και συλλογικής αναπαραγωγής αντιμετωπίζεται ως ποινικό αδίκημα.  Και είναι εξόχως χαρακτηριστικό το ότι στις ΗΠΑ, το πλουσιότερο 1% του πληθυσμού συγκεντρώνει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, κάτι που δύναται να ανασυγκροτήσει την όλη εξουσιαστική διάρθρωση του αστικού συγκροτήματος εξουσίας.

Η «νέα» «τοπικότητα» και «υλικότητα» του κοινωνικού και οικονομικού γίγνεσθαι, ανασυστήνει  ως κοινωνική «υπερδομή» την κυρίαρχη τάξη, όταν τα μέλη της αντίθετης κοινωνικής δομής κατατάσσονται στην κατηγορία του πένητα από επιλογή, του πένητα που δεν εκμεταλλεύεται τις πλείστες όσες ευκαιρίες κοινωνικής ανέλιξης και προόδου.

Η εργατική τάξη στις ΗΠΑ έχει υπερβεί προ πολλού το σημείο-μηδέν, έχει μετασχηματιστεί η ίδια σε σημείο-μηδέν. Η κοινωνική, οικονομική και πολιτική περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων του μπλοκ των κυριαρχούμενων τάξεων αποκρυστάλλωνεται στην χωρική διάρθρωση των μεγάλων αστικών κέντρων στις ΗΠΑ. Έτσι, η «νέα» Αμερική δομείται με τα θεμελιώδη συστατικά της κοινωνικής απόκλισης και «ασυνέχειας», που τείνουν να εγγράψουν στο πεδίου του κοινωνικού, την «ολική» οικονομική και κυριαρχία του αστικού συνασπισμού εξουσίας.

Οι κοινωνικές συμμαχίες που συγκροτεί η κυρίαρχη τάξη αποκλίνουν από τον τρόπο και την μορφή της εξυπηρέτησης των εργατικών-ταξικών συμφερόντων. Απαιτείται «μια Πόλη της Εργασίας στα σπλάχνα της Πόλης του Κεφαλαίου, μια πόλη που θα διοχέτευε στα κανάλια της όλες τις ροές που θα δημιουργούσε ο κοινωνικός τρόπος οργάνωσης της παραγωγής δημόσιων, συλλογικών αγαθών, και θα άρδευε έτσι τα χωράφια της κόκκινης αλληλεγγύης,  όπου ένας και μοναδικός συλλογικός εργαζόμενος θα πάλευε να απαλλαγεί από την Πόλη του Κεφαλαίου και από το τέρας που της δίνει μορφή».[2]

[1] Βλ.σχετικά, Μπαζού Βάλια, ‘Ποινικοποιούν άστεγους και συσσίτια’, Εφημερίδα Το Ποντίκι, 27/10/2014, topontiki.gr.

[2] Βλ.σχετικά, Ιωακείμογλου Ηλίας, ‘Από την Πόλη του Κεφαλαίου στην Πόλη της Εργασίας’, Περιοδικό Θέσεις, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2014, Τεύχος 128, σελ.95.

πηγη: Η άλλη άποψη