Ενα στοιχείο κυριάρχησε τη βδομάδα που πέρασε - απ' τη σκοπιά του ενδιαφέροντος του λαϊκού κινήματος: Η προετοιμασία χιλιάδων ανθρώπων για να κατέβουν στο κέντρο της Αθήνας από κάθε γωνιά της χώρας. Με σύνθημα το «δε θα ζήσουμε με ψίχουλα» και αξίωση να ακουστεί η φωνή των παραγωγών του πλούτου όλου.
Στο μεταξύ, με αφορμή το γεγονός ότι πνίγηκε απ' τη νεροποντή ο κόσμος στις γειτονιές, τόλμησαν οι κομμουνιστές να δείξουν την αιτία. Σ' ένα κράτος που στη «συνέχειά του» επενδύει όπου το καπιταλιστικό κέρδος απαιτεί και κόβει δημόσιες δαπάνες όπου τα λαϊκά στρώματα το έχουν ανάγκη. Ε, τι ήταν να το κάνουν; Αστραψε και βρόντηξε η περιφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ που «κυβερνά» την Αττική, για το ΚΚΕ που δε λέει να καταλάβει ότι άλλο ήταν ο Παπάγος και άλλο ο Πλαστήρας. Τι είναι αυτό που πράγματι τάραξε αυτήν και τ' αφεντικά της; Ο,τι και τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, που, αφού έκαναν ό,τι μπορούσαν για να εμποδίσουν το πανελλαδικό συλλαλητήριο, το ρίξανε εσχάτως στο τσάμικο, μιλώντας για κομματικό γαρ, στο οποίο, έλεγαν, δεν αξίζει η συμμετοχή.
Αλλη γνώμη, βέβαια, είχαν οι μυριάδες που κατέβηκαν χτες στο κέντρο της Αθήνας αλλά αυτό δεν πτοεί τη «δύναμη της αλλαγής». Αλλού δίνουν εξετάσεις αυτοί.
Μπροστά μας τα μέτωπα πολλά και ανοιχτά: Νέος συνδικαλιστικός νόμος, που θα κάνει το δικαίωμα στην απεργία φάντασμα του εαυτού του. Νέες περικοπές στα ασφαλιστικά δικαιώματα, έτσι που οι εργάτες να πρέπει εξαρχής να ανακαλύψουν τα ταμεία αλληλεγγύης που στην εξέλιξή τους έγιναν εύρωστα ασφαλιστικά ταμεία. Φόρους και ξανά φόρους, μέχρι που ο γνωστός κεφαλικός φόρος να φαντάζει ευεργέτημα. Περικοπές και ξανά περικοπές σ' όποιες από τις κοινωνικές παροχές έχουν απομείνει. Και σίγουρα, πριν από οτιδήποτε άλλο, τσάκισμα μέχρις εσχάτων του, αναγκαίου για την αναπλήρωση της εργατικής δύναμης, μισθού.
Το γεγονός παραμένει ένα: Οτι με κρίση και χωρίς κρίση, με ύφεση και με ανάκαμψη, τα υποζύγια σέρνουν όλο και πιο δύσκολα τα πόδια τους. Εκτός και αν αποφασίσουν να σηκωθούν. Οπότε -όταν το αποφασίζουν- κατεβαίνουν, όπως χτες, μυριάδες στο κέντρο της Αθήνας, για να δηλώσουν απλά ότι σκλάβοι του 21ου αιώνα δε θα γίνουν, ότι αρνούνται να ζήσουν με ψίχουλα, ότι απαιτούν να ακουστεί και η δική τους φωνή και, ακόμα καλύτερα, ότι είναι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν όλον το πλούτο που παράγουν.
Στην ευρύτερη περιοχή
Την αποφασιστικότητά της να εμπλέξει τη χώρα ακόμα βαθύτερα σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή, αξιοποιώντας την περιβόητη «ενεργειακή» και «στρατιωτική» διπλωματία, επέδειξε η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για λογαριασμό των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου.
Στο μεταξύ, επιβεβαιώνεται καθημερινά ότι ΝΑΤΟ και ΕΕ δεν αποτελούν παράγοντες εγγύησης της ασφάλειας, της ειρήνης και των κυριαρχικών δικαιωμάτων των λαών. Αντιθέτως, πρωτοστατούν στο ματοκύλισμα λαών, σε επεμβάσεις με στόχο την αλλαγή συνόρων, το ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων με βάση τα συμφέροντά τους και τους εξελισσόμενους ανταγωνισμούς μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων. Οι ενεργειακοί πόροι, για τους οποίους πολλά γράφονται, ότι τάχα «μπορούν να συμβάλουν στη συνεργασία, στην ειρήνη, στη σταθερότητα», αναδείχθηκαν «μήλον της Εριδος» για τα μονοπώλια.
Ξηλώνουν το πουλόβερ
Στο εσωτερικό της χώρας, το «πουλόβερ» που ξηλώνουν κεφάλαιο, κυβέρνηση και τρόικα, με τις πλάτες της ΓΣΕΕ, στόχο έχει να αφήσει γυμνούς τους εργαζόμενους από οποιαδήποτε προστασία απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία, να συντρίψει τη συλλογική διεκδίκηση και πάλη, να «ξεμοναχιάσει» τους εργαζόμενους σε επίπεδο επιχείρησης, ακόμα και κλάδου. Ετσι θα καταφέρει το κεφάλαιο ευκολότερα να επιβάλει τους όρους του, να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητά του.
Αυτή είναι η ουσία των αλλαγών κάτω από τον τίτλο «εκσυγχρονισμός του θεσμικού πλαισίου για το συνδικαλισμό». Οσο περισσότερο κατανοείται αυτό, τόσο θα προβάλλει επείγουσα η ανάγκη να πάρει ο αγώνας υπεράσπισης των συνδικαλιστικών ελευθεριών χαρακτήρα καθολικής σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του.
Κανένα εργατικό δικαίωμα δεν είναι μόνιμο στον καπιταλισμό και αυτό ισχύει και με τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οσοι διακηρύσσουν το αντίθετο, όσοι σπέρνουν τον εφησυχασμό και «διαβεβαιώνουν» ότι μια άλλη κυβέρνηση, στο έδαφος του καπιταλισμού, θα προστατέψει και θα σώσει τους εργαζόμενους, είναι υπόλογοι και πρέπει να παραμεριστούν.
Χτίζουμε ακατάλυτους δεσμούς
Επίσημα άρχισε χτες η Οικονομική Εξόρμηση του ΚΚΕ. Στην πράξη δε σταμάτησε ποτέ. Μια ματιά στις ειδικές στήλες του «Ριζοσπάστη» μαρτυρά πολλά: Εκατοντάδες εργαζόμενοι και άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων αποφασισμένοι να στηρίξουν για μια ακόμα φορά και οικονομικά το Κόμμα για να συνεχίσει να υπερασπίζεται τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, όπως το κάνει με συνέπεια για δεκαετίες τώρα. Γιατί, παρόλο που η κυβέρνηση με το νόμο για τα οικονομικά των κομμάτων βάζει περιορισμούς στην οικονομική ενίσχυση του ΚΚΕ απ' το λαό, γνωρίζουμε πολύ καλά, έχουμε πείρα πολλών δεκαετιών ότι σε όλες τις συνθήκες, με όλες τις μορφές «οι εργαζόμενοι θα συντηρούν το Κόμμα τους με την μπουκιά απ' το στόμα τους».
Συνεχίζουμε
Με το χτεσινό πανελλαδικό συλλαλητήριο κορυφώθηκε ένα δίμηνο έντονης αγωνιστικής δράσης από τις δυνάμεις που συγκροτούν την Κοινωνική Συμμαχία για όλα τα ζητήματα που απασχολούν την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Οι κατακτήσεις και τα βήματα που έγιναν σ' αυτό το διάστημα, είναι «ένα το κρατούμενο» για τις ταξικές δυνάμεις, στην προσπάθεια να δοθεί ώθηση στην ανασυγκρότηση του κινήματος, να οργανωθεί η αντεπίθεση στην κυρίαρχη πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ και των κομμάτων τους.
Επόμενος μεγάλος σταθμός είναι η πανεργατική πανελλαδική απεργία στις 27 Νοέμβρη. Εκεί πρέπει να χτυπούν όλα τα σφυριά. Στόχος να αποτελέσει η συμμετοχή στην απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ταξικού κινήματος συνέχεια του πανελλαδικού συλλαλητηρίου, να αξιοποιηθεί η δυναμική του για την κλιμάκωση της εργατικής - λαϊκής πάλης, καθώς όποια αναμονή και εφησυχασμός δίνουν χρόνο στον αντίπαλο να οργανώσει καλύτερα την επίθεσή του.
πηγη:ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου