 |
Πρόσφατα
δημοσιεύματα σε μεγάλα ΜΜΕ ανέφεραν ότι 11 πολυεθνικές εταιρείες ζήτησαν από
την κυβέρνηση νέα μείωση των μισθών, πιο κάτω και από το σημερινό κατώτατο όριο
των 586 ευρώ μεικτά. Η διάψευση που ακολούθησε από ορισμένες από αυτές δεν
αλλάζει τη βασική ιδέα. Άλλωστε, όλο το προηγούμενο διάστημα έχουμε στην
κυριολεξία «βομβαρδιστεί» με τέτοια «επιχειρήματα» που δημιουργούν ανάλογο
κλίμα αλλά ορέξεις…
Η
συζήτηση που συντηρείται προβάλλει σαν «λύση» για την αντιμετώπιση της ανεργίας
τη μείωση των μισθών, η οποία θα ενισχύσει την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής
οικονομίας και έτσι, υπονοούν, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Πολλές οι
στοχεύσεις από μία τέτοια συζήτηση.
1.
Προσπαθούν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα παρουσιάζοντας τους μισθούς ως
αιτία της κρίσης και γενικότερα της «κακοδαιμονίας». Όλα τα προηγούμενα
χρόνια-προ κρίσης- οι μισθοί αποτελούσαν ολοένα και μικρότερο μέγεθος του
διαρκώς αυξανόμενου ΑΕΠ (δηλαδή του παραγόμενου πλούτου). Αυτός πήγαινε στα
ταμεία των μεγάλων επιχειρήσεων, που εμφάνιζαν ρυθμούς κερδοφορίας από τους
μεγαλύτερους στην Ευρώπη.
 |
2. Οι
επενδύσεις και οι θέσεις εργασίας που οι μεγαλοεπιχειρηματίες ισχυρίζονται ότι
θα φέρει η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς τους δεν έχουν αντίκρισμα για τους
εργάτες. Αφενός, οι όποιες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν θα είναι πολύ
λιγότερες από τις ανάγκες, αφετέρου θα σημαίνουν αφόρητες συνθήκες εργασίας.
Στην ουσία μιλάνε για σύγχρονη δουλεία όπου αντί να σου δίνουν απευθείας το
ξεροκόμματο και ελάχιστες ώρες ανάπαυσης σε χαρτζιλικώνουν για να το πάρεις
μόνος σου. Αυτό είναι βαρβαρότητα. Ο κεφαλαιοκράτης προσπαθώντας να μειώσει το
κόστος παραγωγής για να γίνει ανταγωνιστικότερος του αντιπάλου του κάνει
επενδύσεις με εκσυγχρονισμό των μέσων παραγωγής, που σε συνθήκες καπιταλισμού
σημαίνουν αύξηση της παραγωγικότητας με λιγότερα εργατικά χέρια και αύξηση των
ανέργων. Παράλληλα ακόμα και όταν γίνονται επενδύσεις που απαιτούν πολλά
εργατικά χέρια σε πολλές περιπτώσεις η απασχόληση είναι πρόσκαιρη, π.χ.
κατασκευές.
 |
3. Τα όσα
σήμερα συζητούνται επιβεβαιώνουν ότι η επίθεση στους μισθούς θα συνεχιστεί
ακόμα πιο έντονη. Πιθανοί στόχοι της είναι με τη λογική του «λιγότερου κακού»
είτε να νομιμοποιηθούν οι δραματικές μειώσεις των μισθών σε κλάδους που αυτοί
θα προσεγγίσουν, αν δεν φθάσουν, το κατώτατο όριο των 586 ευρώ μεικτά, είτε να
παρουσιάσουν τα 586 ευρώ ως ιδανική πραγματικότητα συγκριτικά με ό,τι
εμφανίζεται να ζητά το κεφάλαιο, είτε -ακόμα χειρότερα- να προετοιμάσουν το
έδαφος για παραπέρα μείωση και στον κατώτατο μισθό, αποδεικνύοντας πως δεν
υπάρχει πάτος στο βαρέλι. Για τους εργαζόμενους η ουσία δεν είναι ποιο σενάριο
και πώς θα υλοποιηθεί αλλά ότι κανένα από αυτά δεν απαντά στις σύγχρονες πραγματικές
τους ανάγκες. Τα επίπεδα ακόμα και των σημερινών μισθών σε συνδυασμό με τη
συνεχή φορολογική αφαίμαξη των λαϊκών εισοδημάτων δυσκολεύουν την ίδια την
επιβίωση.
 |
4. Τα
επίπεδα στα οποία σπρώχνουν τους μισθούς, οδηγούν στην εξαθλίωση τις εργατικές οικογένειες,
σε αύξηση των κινδύνων για την υγεία των εργαζομένων και των οικογενειών τους
που εντείνονται όταν οι συνθήκες εργασίας παραπέμπουν στο Μεσαίωνα. Στην
επίθεση αυτή μπορεί και πρέπει επιτέλους να απαντήσει αποτελεσματικά μόνο η
αντεπίθεση του λαϊκού κινήματος. Ούτε «διαλόγους» για το πόσα θα χάσουμε, ούτε
αναμονή, ούτε εφησυχασμός. Αυτήν την κατεύθυνση υπηρετεί η πάλη που θα
διεκδικεί πρώτα και κύρια υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης, με
αφετηρία τα 751 ευρώ ως βάση για συζήτηση και διαπραγμάτευση για αυξήσεις, με
υπεράσπιση των κλαδικών συμβάσεων και πάλη για την υπογραφή νέων με βάση τους
υπάρχοντες κλαδικούς μισθούς
Η άλλη άποψη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου