Το κρεσέντο ευρωατλαντικής προπαγάνδας... πήγε «κουβά»
Με το ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία, ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ, τα αστικά επιτελεία, έβαλαν μπροστά την προπαγανδιστική μηχανή με στόχο να δικαιολογήσουν την εμπλοκή της χώρας σε αυτόν για τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Στην προσπάθεια αυτή επιστρατεύτηκαν κάθε είδους μύθοι, που αποδείχτηκε ότι έχουν πολύ κοντά ποδάρια.
1. Είπαν:
«Η Ρωσία είναι ο επιτιθέμενος και η Ουκρανία ο αμυνόμενος, εμείς πρέπει να σταθούμε στο πλευρό εκείνου που αμύνεται».
Ποια είναι η αλήθεια;
Η απαράδεκτη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία κάθε άλλο παρά «μονόπρακτο έργο» ήταν, αλλά αντίθετα το αποτέλεσμα μιας πορείας κλιμάκωσης των ανταγωνισμών για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών επιρροής, ανάμεσα στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και τη στρατηγική της «ευρωατλαντικής διεύρυνσης», από τη μια πλευρά, και, από την άλλη, τη στρατηγική της καπιταλιστικής Ρωσικής Ομοσπονδίας για τα δικά της εκμεταλλευτικά σχέδια σε βάρος των λαών, για να ενισχύσει τον δικό της ιμπεριαλιστικό συνασπισμό στην περιοχή της πρώην ΕΣΣΔ. Θύματα αυτών των ανταγωνισμών, όπως και αυτών στο εσωτερικό της αστικής τάξης της Ουκρανίας, είναι ο ουκρανικός και ο ρωσικός λαός που για εφτά δεκαετίες ζούσαν ειρηνικά στη Σοβιετική Ενωση.
Δεν έχει εξάλλου παρά να ακούσει κανείς τις δηλώσεις Στόλτενμπεργκ τη βδομάδα που πέρασε στη Σύνοδο των υπουργών Αμυνας του ΝΑΤΟ: «Ο πόλεμος δεν ξεκίνησε τον περασμένο Φεβρουάριο. Ο πόλεμος ξεκίνησε το 2014» (όταν δηλαδή στο Κίεβο προέκυψε φιλοδυτική κυβέρνηση μετά από πραξικόπημα με ανοιχτή ευρωατλαντική ιμπεριαλιστική επέμβαση και στήριξη), είπε ο γγ του ΝΑΤΟ, προσθέτοντας ότι «από το 2014, οι σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ παρείχαν υποστήριξη στην Ουκρανία, με εκπαίδευση, με εξοπλισμό». Θυμίζουμε ότι της εισβολής είχαν προηγηθεί οι βομβαρδισμοί και η πολεμική επιχείρηση του Κιέβου στην Ανατ. Ουκρανία.
Η «αλληλεγγύη στον αμυνόμενο», που αναμασούν όλα τα αστικά επιτελεία στη χώρα μας, είναι ψέμα, είναι πρόσχημα για τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτήν την ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση, γίνεται για λογαριασμό του ενός στρατοπέδου ληστών, αυτού του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με το οποίο πάει χέρι χέρι η ελληνική αστική τάξη. Τίποτα από αυτά δεν έχει σχέση με την προστασία του ουκρανικού λαού, ο οποίος γίνεται «σάκος του μποξ» των ιμπεριαλιστών.
Η αληθινή αλληλεγγύη και υπεράσπιση του λαού της Ουκρανίας είναι ο αγώνας σε κάθε χώρα ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η πάλη ενάντια στην εμπλοκή της κάθε χώρας σε αυτόν. Είναι η καταδίκη της στρατιωτικής επέμβασης της Ρωσίας αλλά και η καταδίκη των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που πυροδοτούν αυτόν τον πόλεμο και σπρώχνουν την Ουκρανία στον όλεθρο. Είναι ο αγώνας για να μη διαλέξουν οι λαοί στρατόπεδο ιμπερια-ληστών, αλλά την όχθη των δικών τους συμφερόντων: Για να συντονιστεί η πάλη των λαών ώστε αυτοί να δώσουν τη διέξοδο από τον πόλεμο, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό τους αντίπαλο, τις αστικές τάξεις τους, τις κυβερνήσεις τους και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.
2. Είπαν:
«Εχθρός μας είναι ο αναθεωρητισμός. Αν κυριαρχήσει, θα τον βρούμε μπροστά μας στο Αιγαίο και στην Κύπρο από την Τουρκία. Πώς θα ζητήσουμε τότε στήριξη από τους συμμάχους μας αν εμείς δεν στηρίξουμε τώρα την Ουκρανία;»
Ποια είναι η αλήθεια;
Είναι πρόκληση για τον λαό μας το παραμύθι ότι η μεγαλύτερη εμπλοκή της χώρας στα ΝΑΤΟικά σχέδια τη θωρακίζει δήθεν απέναντι στην επιθετικότητα της... ΝΑΤΟικής συμμάχου Τουρκίας.
Οσοι το διακινούν κάνουν πως δεν είδαν ότι είναι ακριβώς τα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή και η προσπάθεια για τη διασφάλιση της ΝΑΤΟικής συνοχής, στο πλαίσιο του σφοδρού ανταγωνισμού με Ρωσία και Κίνα, αυτά που «βάζουν ιδέες» και δίνουν αέρα στα πανιά των απαράδεκτων διεκδικήσεων της Τουρκίας.
Αυτό επιβεβαιώθηκε «πανηγυρικά» τον έναν αυτόν χρόνο που πέρασε: Η «νέα κατάσταση που δημιουργεί ο πόλεμος», όχι μόνο δεν σήμανε «ασφάλεια» και «σταθερότητα» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, προς όφελος των δύο λαών, αλλά αντίθετα φόρτωσε και άλλη καύσιμη ύλη στους ανταγωνισμούς των δύο αστικών τάξεων.
Η αναβάθμιση της Ελλάδας στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, με βάση τις κατάπτυστες Συμφωνίες ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ με τις ΗΠΑ, πήγε χέρι χέρι με την αναβάθμιση των διεκδικήσεων της τουρκικής ηγεσίας σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
Αλλά και με την άλλη όψη τους, τα ιμπεριαλιστικά παζάρια και την προσπάθεια των επικίνδυνων «διευθετήσεων» για να «τρέξουν» σχέδια συνεκμετάλλευσης της Ενέργειας στην περιοχή και να θωρακίζεται από τους ανταγωνιστές η νοτιοανατολική πτέρυγα της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας.
Κάνουν όλοι αυτοί πως δεν είδαν ΗΠΑ και ΝΑΤΟ - που με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις τους από τα Βαλκάνια έως τη Μ. Ανατολή «διδάσκουν» αναθεωρητισμό και επαναχάραξη συνόρων εδώ και δεκαετίες - να χαρακτηρίζουν «διμερείς διαφορές» τις αμφισβητήσεις έως και της ελληνικής κυριαρχίας στα νησιά, να ζητάνε αυτές να επιλυθούν «σε συμμαχικό πνεύμα», να στήνουν μηχανισμούς διευθέτησης των «διαφορών».
Μάλιστα, η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία επιστρατεύουν τελευταία και τον απαράδεκτο όρο του «ΝΑΤΟικού εδάφους» που ανοίγει πολύ επικίνδυνους δρόμους σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, μια «κερκόπορτα» ώστε - όπως λένε ήδη για τις θαλάσσιες και εναέριες ζώνες - αύριο-μεθαύριο να απαιτηθεί και η συνδιαχείριση με το ΝΑΤΟ επιδιαιτητή και στο «ΝΑΤΟικό έδαφος».
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι πως η μεγαλύτερη συμβολή απέναντι στον αναθεωρητισμό και την προκλητικότητα της τουρκικής αστικής τάξης, τα σχέδια για αλλαγές συνόρων, δεν είναι το βαθύτερο μπλέξιμο στα ΝΑΤΟικά σχέδια που τα τροφοδοτούν, αλλά να δυναμώσει, μαζί και με τον τουρκικό λαό, η πάλη για αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική συμμαχία του ΝΑΤΟ και όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, με τους λαούς να έχουν την εξουσία.
«Η εμπλοκή μας στον πόλεμο έχει θυσίες αλλά στο τέλος του δρόμου βρίσκονται η ασφάλεια και σταθερότητα, η ενεργειακή και γεωπολιτική αναβάθμιση της χώρας».
Ποια είναι η αλήθεια;
Οτι οι θυσίες του λαού είναι χωρίς τέλος για να στηρίξουν τη βαθύτερη εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους για τα συμφέροντα της αστικής τάξης και μόνο, για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Ο λαός καλείται έκτοτε να πληρώσει αυτό το «τίμημα», που περιλαμβάνει όχι μόνο τον μόνιμο κίνδυνο να αποτελέσει στόχο και θύμα των στρατιωτικών αντιποίνων από τους αντιπάλους του ΝΑΤΟ, αλλά και τις βαριές οικονομικές συνέπειες του πολέμου:
-- Τον λογαριασμό των πάνω από 4 δισ. ευρώ τον χρόνο που φουσκώνει συνεχώς για ΝΑΤΟικούς εξοπλισμούς, τους οποίους πλέον η κυβέρνηση συνδέει ανοιχτά με την υπεράσπιση του «ΝΑΤΟικού εδάφους», που καμιά σχέση δεν έχει με την άμυνα της χώρας. Κι ενώ πανάκριβο στρατιωτικό υλικό έχει σταλεί ως «πολεμική βοήθεια» στην Ουκρανία και έπεται συνέχεια.
-- Τις «πολεμικές ανατιμήσεις» στο φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, που εκτόξευσαν τις τιμές τους σε ιστορικά υψηλά, συμπληρώνοντας τις τεράστιες αυξήσεις από την «απελευθέρωση» της αγοράς Ενέργειας και την «πράσινη» ανάπτυξη. Το τίμημα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και του πολέμου είναι το ακριβότερο ρεύμα, η μεγαλύτερη ενεργειακή φτώχεια, οι τιμές - φωτιά σε μετακινήσεις και βασικά αγαθά που εξανεμίζουν το λαϊκό εισόδημα, με τον πληθωρισμό να «τρέχει» ακόμα και με διψήφια νούμερα.
-- Τον «δημοσιονομικό λογαριασμό» του πολέμου που φορτώνεται μέχρι δεκάρας στους λαούς για να πληρωθούν τα νέα τεράστια κρατικά χρέη και ελλείμματα.
-- Τις επιπτώσεις από τις κυρώσεις και τα «αντίμετρα» που επιβάλλουν εκατέρωθεν τα ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα και καταλήγουν κι αυτές στην τσέπη του λαού. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα των βιοπαλαιστών αγροτών που πέρα από τα ακριβότερα καύσιμα, αγροτικά εφόδια και πρώτες ύλες, με τα οποία ήταν αντιμέτωποι και πριν από τον πόλεμο, πλήρωσαν και τις νέες κυρώσεις και απαγορεύσεις εξαγωγών προς τη Ρωσία αξίας δεκάδων εκατομμυρίων.
Από την άλλη, βέβαια, υπήρχαν όντως και οι κερδισμένοι. Να τι έλεγε ένας από αυτούς, ο εφοπλιστής Ν. Βερνίκος: «Το εμπάργκο στη θαλάσσια μεταφορά του ρωσικού πετρελαίου θα έχει θετικό αποτέλεσμα: Εμείς οι πλοιοκτήτες θα γίνουμε πλουσιότεροι». Συνολικά η ελληνική αστική τάξη βλέπει τον «πόλεμο ως ευκαιρία», επιδιώκει να αναβαθμιστεί, από τη μετατροπή της χώρας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο, με την κατασκευή νέων ενεργειακών υποδομών στην Ελλάδα και στα Βαλκάνια, τη χάραξη νέων δρόμων για τη διοχέτευση φυσικού αέριου στην Ευρώπη, τη μεγαλύτερη συμμετοχή του ελληνόκτητου εφοπλιστικού στόλου στην παγκόσμια μεταφορά του LNG.
Τι κέρδισε απ' όλα αυτά ο λαός; Απολύτως τίποτα! Το δείχνει η πείρα από τη μέχρι τώρα συμμετοχή στον αμερικανοΝΑΤΟικό ενεργειακό σχεδιασμό, όπως και από τον τελευταίο χρόνο: Αγωγοί φτιάχτηκαν, τερματικοί σταθμοί σχεδιάστηκαν, συμμαχίες έγιναν, δρόμοι χαράχτηκαν, όμως ο λαός πληρώνει πανάκριβα το ρεύμα, η ενεργειακή φτώχεια μεγαλώνει, χιλιάδες απολύσεις γίνονται στον ενεργειακό τομέα, χώρια οι κίνδυνοι.
4. Είπαν:
«Η κυβέρνηση της ΝΔ άλλαξε το δόγμα της εξωτερικής πολιτικής στέλνοντας στρατιωτική ενίσχυση στην Ουκρανία. Επρεπε να επιμείνει στην ειρηνική διευθέτηση και να στείλει μόνο ανθρωπιστική βοήθεια όπως έκαναν οι περισσότερες χώρες της ΕΕ».
Ποια είναι η αλήθεια;
Ο μύθος της «light εμπλοκής» στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο καταρρίφθηκε «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις».
Τις αστειότητες αυτές άλλωστε - παλιά γνωστά κόλπα της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας για να κρύψει την υπογραφή της στην πολιτική της εμπλοκής και να στρατεύσει σε αυτή λαϊκό κόσμο με «φιλειρηνικό μανδύα» - επί της ουσίας άφησε στην άκρη νωρίς νωρίς και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ: Χειροκροτώντας τον Ζελένσκι και τους ναζί του Τάγματος Αζόφ στη Βουλή, ψηφίζοντας στη Βουλή για τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ με Σουηδία και Φινλανδία, στηρίζοντας στην Ευρωβουλή μαζί με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ το ψήφισμα - πολεμικό παραλήρημα που ζητάει «τη μαζική αποστολή όπλων στην Ουκρανία» απ' όλα τα κράτη - μέλη.
Αλλά και οι «επίσημες σφραγίδες» από ΝΑΤΟ - ΕΕ που ζητούσε για την αποστολή όπλων και πυρομαχικών στην Ουκρανία, έπεσαν πολύ γρήγορα, εκθέτοντας και αυτούς τους πολύ επικίνδυνους για τον λαό μύθους του ΣΥΡΙΖΑ, που παρουσιάζει έτσι ως «δικαιολογημένη» τη συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Αλλωστε, από την πρώτη στιγμή υιοθέτησε όλα τα προσχήματα για την εμπλοκή της χώρας στο νέο αυτό ιμπεριαλιστικό μακελειό «σβήνοντας» τις ευθύνες ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, «ξεπλένοντας» ξεδιάντροπα τον ρόλο της ΕΕ, της οποίας ζητούσε... την ενεργότερη εμπλοκή. Και όντως, η ιμπεριαλιστική ένωση και πρώτα πρώτα οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, όπως της Γερμανίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, πρωταγωνιστούν στο ιμπεριαλιστικό μακελειό.
Ούτε βέβαια και οι υποτιθέμενες «διπλωματικές λύσεις», οι συμφωνίες και οι εύθραυστοι συμβιβασμοί των ιμπεριαλιστών με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών, τους οποίους ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ως δήθεν το αντίθετο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, είναι τέτοιες: Αντίθετα, είναι η «άλλη όψη» του νομίσματος των ανταγωνισμών στις πλάτες των λαών. «Προέκτασή» τους είναι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και επεμβάσεις.
Τα «σάπια» του ΣΥΡΙΖΑ βρώμισαν λοιπόν γρήγορα: Το «δόγμα» της εμπλοκής στα ευρωατλαντικά σχέδια για να αναβαθμίσει η αστική τάξη τα συμφέροντά της, αυτό το «δόγμα» που στηρίζουν όλα τα αστικά κόμματα, όχι μόνο δεν έχει αλλάξει αλλά αντίθετα «λάμπει» σε όλο του το μεγαλείο και σε αυτόν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον λαό μας.
πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 18-19/2/2023
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου