Τελικά, το αστικό πολιτικό σύστημα είναι μια «μεγάλη οικογένεια».
Στα πλαίσια της συνεννόησης και αξιοπιστίας του, ακούστηκαν λέξεις και εκφράσεις, μεταξύ των βουλευτών, όπως, σκουλήκια, αληταριό, βόθρος, λύματα, τυφλοπόντικες, γκάνγκστερ και πάρα πολλές άλλες.
Μήνυση κατά των ανεξάρτητων βουλευτών Θεόδωρου Παραστατίδη και Οδυσσέα Βουδούρη που άφησαν βαριές υπόνοιες ότι οι τέσσερις εκ των πέντε ανεξάρτητων βουλευτών που ψήφισαν υπέρ του Σταύρου Δήμα χρηματίστηκαν, θα καταθέσουν το Σάββατο οι Σπύρος Λυκούδης και Χρήστος Αηδόνης, που είναι ανάμεσα στους τέσσερις – οι άλλοι δύο είναι οι Γρηγόρης Ψαριανός και Γιώργος Νταβρής – επιτέθηκαν με σφοδρότητα των κυρίων Βουδούρη και Παραστατίδη, οι οποίοι βρίσκονται κοντά σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ ενόψει εκλογών. Ο κ. Λυκούδης μίλησε για «πολιτικά σκουλήκια όσοι αφήνουν υπονοούμενα» για χρηματισμό ανεξάρτητων βουλευτών, ενώ και ο κ. Αηδόνης μίλησε για αθλιότητες.
Μπορεί να βρίζονται, να κονταροχτυπιούνται, να ανταγωνίζονται, να αλληλοκατηγορούνται, να μηνύονται, όμως όλες αυτές οι διαφορές μπαίνουν στην άκρη κάτω από την έκκληση του κεφαλαίου, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων για συνεννόηση. Αυτό το αποδεικνύουν και οι εξελίξεις γύρω από τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Στην έκκληση των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων ανταποκρίνονται όλοι! Δεκάδες βουλευτές, «ανεξάρτητοι», ή ενταγμένοι σε μικρότερα κόμματα, δήλωναν τη δυσαρέσκειά τους γιατί η κυβέρνηση δεν τους δίνει μια αφορμή, μια καλή δικαιολογία για να δηλώσουν το «παρών» τους σε αυτό το προσκλητήριο. Καλούσαν τον πρωθυπουργό να πάρει μια πρωτοβουλία μέχρι την τελευταία στιγμή.
Αρκετοί από αυτούς ένιωσαν ανακούφιση ακούγοντας το διάγγελμα της Κυριακής, άλλοι ζητούν το κάτι ακόμα. Ομως, και από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ, των ΑΝΕΛ, των μετανοημένων «μνημονιακών» συνεργατών τους οι διαθέσεις δεν είναι διαφορετικές. Το πρόβλημά τους είναι οι όροι της συνεννόησης, αν αυτή, δηλαδή, θα επιτευχθεί προεκλογικά ή μετεκλογικά, αν το προβάδισμα θα το έχει η ΝΔ ή ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η ανάγκη συνεννόησης είναι δεδομένη.
Μια σειρά ρεαλιστές παράγοντες του κεφαλαίου ανησυχούν για το πώς θα εξασφαλίζεται η εναλλαγή κομμάτων στην αστική διακυβέρνηση. Ανάγκη του συστήματος, αλλά και βασικός όρος, για να εξαπατώνται οι εργαζόμενοι ότι μοναδική λύση είναι κάθε 4 χρόνια να τιμωρούν το ένα αστικό κόμμα, ψηφίζοντας ένα άλλο, να αντικαθιστούν τη μια αστική κυβέρνηση με μια άλλη, ενώ βεβαίως «όλα θα αλλάζουν και όλα τα ίδια θα μένουν», αφού στο τιμόνι της εξουσίας θα βρίσκεται το κεφάλαιο, θα συνεχίζεται η πορεία στον αντιλαϊκό καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, είτε αυτή πραγματοποιείται από παράδρομους είτε από κεντρικές λεωφόρους. Γι' αυτό, άλλωστε, ζητούν ανοιχτές, ομολογημένες δεσμεύσεις καθενός που θέλει να κυβερνήσει.
Η πολυπόθητη συνεννόηση, για την οποία ιδρώνουν καθημερινά διάφοροι παράγοντες του κεφαλαίου, για να σμίξουν τα διάφορα σόγια της ίδιας μεγάλης οικογένειας έχει στο στόχαστρο τους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα, που δεν πρέπει να έχουν καμιά ανησυχία ή έγνοια για το εάν αυτή επιτευχθεί. Αντίθετα, η διέξοδος γι' αυτούς βρίσκεται σε μια άλλη συνεννόηση: Αυτή ανάμεσα σε εργαζόμενους, φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, γυναίκες και νεολαίους. Συνεννόηση που θα στρέφεται ενάντια στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, στο κεφάλαιο, στα συμφέροντά τους. Μια τέτοια συνεννόηση της μεγάλης οικογένειας του λαού, μια εργατική - λαϊκή συμμαχία έχει ανάγκη ο λαός μας σήμερα. Για να παλέψει αποτελεσματικά για την ανάκτηση των απωλειών της κρίσης, για να βάλει εμπόδια στη συνεχιζόμενη αντιλαϊκή πολιτική, για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, για να διεκδικήσει μια ζωή χωρίς αφεντικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου