..

Kαι μεις τι περιμένουμε. Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα μας κάνουν; Οι αχόρταγοι κάτι θα μας δώσουν; Ότι οι λύκοι θα μας ταϊσουνε αντί να μας καταβροχθίσουν; Ότι από φιλία θα μας προσκαλέσει η τίγρης να της βγάλουμε τα δόντια; Τέτοια περιμένουμε; (Μπ. Μπρεχτ)

Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

19ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Νίκος Μπογιόπουλος: Η λάθος πορεία του.......καραβιού!!!!!



Λάθος πορεία
1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα):
«Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Οτι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. (...). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ομως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό δεν μπορούμε να το βάλουμε. Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, δεν χτίζεται η - στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση - πολιτική συμμαχιών.
2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.
3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Εχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας «Ρ», επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα («Ρ», 22/3/2012) έλεγε: «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Οχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται («Γράμματα στον Γκόργκι») ότι «απ' τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».
4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους». Π.χ. Το «δεν πληρώνω». Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Οχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ - ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. Σωστά. Ομως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε.

5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. Είναι πολιτική της καταδίκη. Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον «Ιμπεριαλισμό», στο «Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα» του Μπάτση, στο «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».
6) «Ριζοσπάστης»: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του».
ΠΡΟΤΑΣΗ: Επαναφορά - επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου, με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. Ενα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:
Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.
Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ενγκελς, «Γερμανική ιδεολογία»).
Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο - έστω και το πιο αμυδρό - στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχομένου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 31-03-2013

Νίκος Μπογιόπουλος
μέλος ΚΟΒ «Ριζοσπάστη»


6 σχόλια:

  1. Το κείμενο είναι από τον προσυνεδριακό διάλογο που διεξάγεται στο ΚΚΕ.
    Η αναπαρωγή του σημαίνει και συμφωνία με τις αιτιάσεις του σ.Ν.Μπογιόπουλου;
    Ο λόγος που ρωτάω είναι γιατί ενώ θα ήταν παρέμαβαση στον προσυνεδριακό να τοποθετηθώ πάνω στα λεγόμενα του Μπογιόπουλου, αντίθετα θα ήταν θεμιτό να συνομιλήσω μαζί σας εφόσον υιοθετείτε τις απόψεις του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά κάνεις και ρωτάς για να τοποθετηθείς στις απόψεις μου. Η κάθε όμως παρέμβαση ακόμη και στον προσυνεδριακό διάλογο έαν γίνεται με σκοπό την βελτίωση των θέσεων του κόμματος αλλά πολύ περισσότερο των συντρόφων που εκφέρουν απόψεις όποιες και να είναι πιστεύω ότι βοηθά. Αυτό έμαθα από το 1980 που ήμουν στα όργανα του κόμματος( Γραμματέας Α.Ε.,Ν.Ε.,Γρ. Ν.Ε.} Αυτά για την ιστορία. Είδες ότι δεν έχω εκφέρει άποψη στα λεγόμενα του Μπογιόπουλου. Γιατί όμως; Για μένα το ζήτημα είναι όταν είσαι στέλεχος ή ακόμη και απλό κομματικό μέλος να τα λες στη συγκεκριμένη στιγμή για να διαμορφώνεις σωστή πολιτική. Απόψεις, σαν αυτές του Μπογιόπουλου, σε συνέλευση που έγινε προεκλογικά στην πόλη μου αρκετά μέλη αλλά και φίλοι και οπαδοί του κόμματος τις διατύπωσαν στην καθοδήγηση του κόμματος. Ενας από αυτούς ήμουν και εγώ. Δηλαδή τόσο για το κίνημα της πατάτας που έτρεχε η Αλέκα μετά από δύο ημέρες να σώσει τα άσωστα είναι ψέμα; ότι ήμασταν μακρυά από τους αγανακτισμένους και αλώνιζε ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να το αφήσουμε να περάσει στο ντούκου; Σε ένα ακόμη θα σταματήσω το σοβαρότερο. Στη Λαϊκή Εξουσία. Για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο σύντροφε πρέπει να έχεις τον κόσμο μαζί σου. Για να τον έχεις τι χρειάζεται; Επιγραμματικά: 1) Πρωτοβάθμια δευτεροβάθμια σωματεία και σε όλους τους χώρους δουλειάς για διαπαιδαγώγηση. 2) ΜΜΕ Για να μην υπάρχουν διαστρεβλώσεις της πολιτική σου. και 3) Να μην είναι πεινασμένος και εξαθλιωμένος ο λαός. Από αυτά τα τρία δεν έχουμε τίποτα. Αρα στις σημερινές συνθήκες είναι ανέφικτη η πρότασή μας. Ως στρατηγικός στόχος είναι σωστός αλλά πρέπει να κινηθούμε διαφορετικά. Μην ξεχνάς σύντροφέ μου όλα τα γκάλοπ μέχρι και 10 Νοέμβρη μας έδιναν πάνω από 11%. Το πατατράκ έγινε με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για αριστερή κυβέρνηση και αντί να βγούμε επιθετικά με τις δικές μας θέσεις και προτάσεις βρεθήκαμε σε άμυνα - ότι μιλάμε για κυβέρνηση του λαού που κανένας δεν καταλάβαινε τι λέγαμε- ότι δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε. Επειδή συναναστρέφομαι με πάρα πολύ κόσμο, σου λέω ότι ο λαός έχει χάσει πολλά, πεινάει, δεν τον ενδιαφέρει σήμερα η Λαϊκή Εξουσία αλλά να πάρει πίσω τους μισθούς του και τις συντάξεις και να σταματήσουν τα χαράτσια. Τόσα γίνονται και το κόμμα δεν μπορεί να ανεβάσει τα ποσοστά του, σε αντίθεση ακόμη με την ΔΗΜΑΡ που είναι μια στο καρφί και μια στο πέταλο όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν χάνουν αλλά αυξάνουν την εκλογική τους δύναμη.

      Διαγραφή
  2. Απλά πιστεύω πως αφού ο προσυνεδριακός γίνεται μέσω του Ριζοσπάστη, και καλό θα ήταν, στο μέτρο του δυνατού, να μην διεξάγεται και ένας άτυπος παράλληλος μέσω των μπλογκ.
    Οπότε θα μιλήσω πάνω σε ό,τι λες εσύ, κάνοντας διάλογο μαζί σου και όχι φυσικά παρέμβαση στον προσυνεδριακό.
    Ας τα πάρουμε ένα-ένα:
    -Που κάναμε λάθος για τις πατάτες; Στο ότι δεν ήταν «κίνημα» αλλά τρόπος εμπορευματικής κυκλοφορίας; Το ότι το «κίνημα» αυτό βρίσκεται πλέον υπό την αιγίδα του υπουργείου αγροτικής ανάπτυξης δεν λέει τίποτα; Τι θα μας έλεγαν τώρα, αν τότε το υποστηρίζαμε;
    -Για τους αγανακτισμένους κάνεις λάθος. Παρότι αυτό το πράγμα μόνο «αυθόρμητο» δεν ήταν εξ’αρχής (βλέπε και άρθρο του ...Ν.Μπογιόπουλου «οι φίλοι των αγανακτισμένων» http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6274124), και από την αρχή δημιουργήθηκε για να υπάρχει υγειονομική ζώνη στους κομμουνιστές (κυνηγήθηκαν ακόμη και το μ-λ και το ΕΕΚ –ότι είχε κόκκινη σημαία κυριολεκτικά), το ΠΑΜΕ και πήγε, και τις αλυσίδες του άνοιξε (για πρώτη φορά!) [http://aristeripolitiki.blogspot.gr/2011/06/blog-post.html].
    Ποιά ήταν η αντίδραση σε αυτό; Αρχής γενομένης από την πρώτη επίθεση που δεχόμαστε στην 48ωρη του Ιούνη του 2011 όπου το μενού περιλαμβάνει την πρώτη μέρα μόνο χυδαίο υβρεολόγιο και καφέδες εναντίον μας, ενώ την δεύτερη έχουν προστεθεί και πέτρες. Γιατί; Γιατί είχαν την απαίτηση να κατεβάσουμε τα πανό του ...ΠΑΜΕ!(όχι του ΚΚΕ) για να προσεγγίσουμε την πλατεία συντάγματος. Και δεν τους κάναμε μαύρους (ενώ μας έπαιρνε) για να μην αποστασιοποιηθούμε «και από αυτόν τον κόσμο». Αποτέλεσμα; Να πάρουν θάρρος και την επόμενη φορά που προσεγγίσαμε το σύνταγμα στις 20/10/11 να έχουμε έναν νέκρο και τριψήφιο αριθμό τραυματισμένων. Πως λοιπόν σε αυτό το κλίμα θα γίνοταν άλλη παρέμαση από αυτήν που έγινε; Το αναφέρω γιατί όλα αυτά τα έζησα από πρώτο χέρι, και αν εσύ λόγω απόστασης δικαιολογείσαι να μην τα γνωρίζεις και τόσο καλά, ο σ.Ν.Μπογιόπουλος δεν δικαιούται καθόλου.
    Για το ζήτημα των «πλατειών» νομίζω, τα γεγονότα έχουν καταγραφεί σε πρώτο χρόνο, (http://aristeripolitiki.blogspot.gr/2011/07/blog-post_15.html).
    -Πράγματι το πατατράκ έγινε από την μπλόφα του ΣΥΡΙΖΑ περί «αριστερής κυβέρνησης», οστώσο:
    Τι πα να πει «δεν θέλουμε να κυβερνήσουμε»; Και όσοι το έλεγαν αυτό μήπως δεν ήταν οι ίδιοι που μας κατηγορούσαν πως αν ποτέ κυβερνήσουμε θα επιβάλουμε «δικτατορία»;
    Πως μπορεί να κυβερνήσει ένα ΚΚ σε καπιταλιστικά πλαίσια (και εν μέσω κρίσης μάλιστα) και να συνεχίσει να δικαιολογεί τον τίτλο του; Το παράδειγμα του ΑΚΕΛ δεν μας λέει τίποτε;
    Αλλά και αν υποθέσουμε πως πέφταμε στην λούμπα να γίνουμε συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ (μόνον έτσι θα μπορούσε να παρθεί το μπόνους των +50 εδρών για την «αριστερή» -μαζί και με την ΔΗΜΑΡ για να βγαίνουν τα κουκιά- κυβέρνηση, οπότε σκέψου για τι συμβιβασμούς θα μιλάγαμε), τι θα γίνοταν σήμερα;
    Και δεν θα κυβερνούσαμε, και δεν θα υπήρχε ΚΚΕ, ούτε ΠΑΜΕ, ούτε τίποτε!
    Πιστεύεις πως θα άξιζε τον κόπο για 1-2% παραπάνω στις εκλογές;
    Και το χειρότερο σενάριο δεν είναι αυτό. Είναι το είχαμε μία τέτοια κυβέρνηση και εγώ σαν κομμουνιστής να κάνω τουμπεκί για εργατικά δικαιώματα, ΝΑΤΟ, ΕΕ, ιμπεριαλισμό, για να μην την ρίξω αυτήν την κυβέρνηση και έρθει η ...δεξιά!
    Στο 40% θα την φτάναμε την χρυσή αυγή με τέτοιες πολιτικές.
    Τέλος, με την ελληνική κοινωνία να έχει μπατάρει προς τα (ακρο)δεξία, θα ήταν παράλογο το ΚΚ να αυξάνει τα εκλογικά ποσοστά του. Και αν γίνοταν, χωρίς να αλλάξουν οι κοινωνικοί συσχετισμοί αλλά με το να αλλάξει το ΚΚ, θα έπρεπε να ανυσηχούμε περισσότερο από ότι τώρα.
    Σε κάθε περίπτωση ευχαριστώ για την απάντηση σου και τον διάλογο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ πρέπει να σε ευχαριστήσω που ασχολήθηκες με τα γραφούμενά μου. Αργησα λίγο να διαβάσω και να απολαύσω την απάντηση σου. Ο λόγος είναι ότι εχω και άλλη αγάπη εκτός του ΚΚΕ. Την ΑΕΚάρα που πάλι σήμερα πίκρα μας έδωσε. Τώρα στα δικά μας. Δεν πρέπει να υποτιμάμε την τεράστια ήττα που υπέστη το Κόμμα στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, τόσο ως προς την έκταση παρουσίασης του ζητήματος, αλλά και ως προς την ουσία του και τις πραγματικές αιτίες που οδήγησαν σε αυτή.
      Η έκφραση αγωνίας για τη φυγή των μισών ψηφοφόρων δεν τίποτα παραπάνω από το τι θα γίνει τις επόμενες εκλογές. Οι εκλογές αποτελούν ένα μετρήσιμο μέγεθος της επιρροής του Κόμματος στην εργατική τάξη και στην κοινωνία συνολικά, αλλά και πεδίο εξέτασης των επιδόσεων της καθοδήγησης. Σε κάθε περίπτωση όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εκπροσώπηση του Κόμματος και στο αστικό Κοινοβούλιο τόσο πιο κοντά έρχεσαι στο στόχο σου, της Λαϊκής Εξουσίας, ιδιαίτερα όταν ο εργαζόμενος λαός ήθελε, αποδεδειγμένα, ακόμη και λίγους μήνες πριν τις εκλογές να μας στείλει ακόμη ψηλότερα...
      Δεν μίλησα για κυβέρνηση 4ετίας αλλά μικρής διάρκειας και με ορισμένα θέματα. Πρέπει να δούμε πάλι την πολιτική των συμμαχιών. Ας μην ξεχνάμε ο Λένιν με ποιούς έκανε συμμαχία, το ΚΚ Βενεζουέλας με τον Τσάβες,το ΚΕΚΡ παρακαλούσε τον Ζιουγκάνωφ να συνεργαστούν εκλογικά.

      Διαγραφή
    2. Από ότι βλέπω Χρήστο, τελικά στις εκλογές και στα ποσοστά καταλήγουμε.
      Εδώ λοιπόν έχουμε το εν πρώτοις οξύμορο, το Κόμμα να χάνει τους μισούς ψηφοφόρους του, ενώ ταυτόχρονα αυξάνει (έστω και οριακά) την δύναμη του στα συνδικάτα.
      -Τι άλλο «περίεργο» έχουμε δει μετά τις εκλογές;
      Εχουμε δει το «αποψιλομένο» ΚΚΕ να κατεβάζει στον δρόμο σταθερά 30-40.000 κόσμο, και την κυβερνώσα αριστερά του 27% να μην μπορεί να μαζέψει ούτε 700 άτομα.
      Ακόμη είδαμε την “αριστερά της ευθήνης” της ΔΗΜΑΡ, τον Καμένο και την ΧΑ, ενώ έχουν σχεδόν διπλάσια (έκαστος) ποσοστά από το ΚΚΕ να μην μπορούν να εκλέξουν ούτε έναν(!) εκπρόσωπο στην ΓΣΕΕ την στιγμή που το ΠΑΜΕ έβγαλε 11, και είναι σε απόσταση αναπνοής από την ΔΑΚΕ (22,2%-23,3%).
      Αρα λοιπόν τα εκλογικά αποτελέσματα δεν αντανακλούν ντε και καλά και επιρροή στο εργατικό κίνημα. Αυτή φαίνεται πρώτα στον δρόμο και μετά φυσικά στις συνδικαλιστικές αρχαιρεσίες (με όλη την γνωστή νοθεία που πέφτει και εκεί μέσα).
      Στο δρόμο λοιπόν η δύναμη του ΚΚΕ δεν έχει μειωθεί στο ελάχιστο μετά τις εκλογές, ενώ στα συνδικάτα έχει αυξηθεί κιόλας!
      Μία πολιτική λοιπόν που εκπληρώνει τον βασικό σου κριτήριο επιρροής (επιρροή στην εργατική τάξη) δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σαν «αποτυχημένη» σε καμμία περίπτωση.
      Πως εξηγούνται όμως τα παραπάνω αντιφατικά εν πρώτοις στοιχεία;
      Η ερμηνεία που δίνω εγώ είναι η εξής:
      Ενας κόσμος που ψήφιζε ΚΚΕ από απλή συμπάθεια ή σαν κόμμα διαμαρτυρίας, χωρίς όμως να μετέχει ενεργά στο κίνημα ή να έχει κάπως ανεπτυγμένη συνείδηση, μας κούνησε μαντήλι στα πρώτα καθρεφτάκια που του έδειξαν οι Μαυρογιαλούροι εν μέσω κρίσης. Άποψη δική μου, -στο καλό και να (μην) μας γράφουν. Βαρίδια ξεφορτωθήκαμε.
      Από την άλλη μεριά όμως, ο κόσμος που μετέχει στο κίνημα και δεν ενημερώνεται μέσω τηλεόρασης και μόνο, οι ενεργοί δηλαδή άνθρωποι, όχι μόνο δεν έφυγαν από κοντά μας, αλλά η επιρροή μας σε αυτούς αυξήθηκε κιόλας. Αυτά νομίζω πως είναι καλά νέα για ένα επαναστατικό κόμμα, το οποίο σε τελική ανάλυση ουδέποτε υποστήριξε πως μπορεί να φτάσουμε στον σοσιαλισμό με εκλογές. Το πρόγραμμα μιλάει για επανάσταση (και μάλιστα με σοσιαλιστικό και όχι άλλον χαρακτήρα), και δεν νομίζω πως το πρόγραμμα του ΚΚΕ είναι κενό γράμμα.
      Τώρα για το άλλο που λες περί συμμετοχής σε αστική κυβέρνηση «περιορισμένου χρόνου και σκοπού», αφενός μεν το είχαμε κάνει στο παρελθόν με τραγικά αποτελέσματα (κυβερνήσεις Τζανετάκη-Τσοβόλα), αφαιτέρου δεν καταλαβαίνω με ποιές πολιτικές δυνάμεις και για ποιόν ακριβώς περιορισμένο στόχο, θα μπορούσε να προκύψει μία τέτοια κυβέρνηση στο σήμερα. Νομίζω πως αν πέφταμε σε τέτοια παγίδα, που κρύβει πολλές παγίδες ακόμη μέσα της, με τις δεδομένες συνθήκες, μάλλον τα 100χρονα του ΚΚΕ δεν θα προλαβαίναμε να τα γιορτάσουμε.
      Η εκλογική συρρίκνωση (που ήδη δείχνει να αναστρέφεται) νομίζω πως ήταν το μικρότερο τίμημα που θα μπορούσε να πληρώσει ένα ΚΚ σε συνθήκες πλήρους συντηρητικοποίησης της κοινωνίας, προκειμένου να εξακολουθήσει να είναι Κομμουνιστικό Κόμμα όχι μόνο στο όνομα, αλλά και στην χάρη.
      Το ΚΚΕ δεν τα δίπλωσε για πάρει ψηφαλάκια, και κατά την γνώμη μου πολύ καλά έκανε. Και ας δούμε και κάτι ακόμη.
      Εάν τα δίπλωνε για να μην χάσει το 4% που έχασε, πιστεύεις πως δεν θα έχανε κανέναν από εμάς που παραμείναμε στο πλάι του, ακριβώς επειδή δεν το έκανε;
      Γιατί εγώ προσωπικά τουλάχιστον θα δυσκολευόμουν πολύ να δικαιολογήσω την υποστήριξη μου σε μία αστική εντός της ΕΕ και του ΝΑΤΟ κυβέρνηση. Ας συμμετείχε σε αυτήν και ένα κόμμα με τον τιμημένο τίτλο του ΚΚΕ...

      Διαγραφή
    3. Θα συμφωνήσω μαζί σου στα περισσότερα. Μην ξεχνάς όμως ότι την περισσότερη δύναμη την χάσαμε σε περιοχές όπου υπάρχει εργατική δύναμη. Εγώ πιστεύω ότι το κόμμα έπρεπε να κάνει πρόταση διακυβέρνησης και ας μην ερχόταν κανείς, όπως και δεν θα έρχονταν. Και τον κόσμο μας θα κρατούσαμε αλλά και θα ξεβρακώναμε τον ΣΥΡΙΖΑ

      Διαγραφή

ΠΡΟΣΟΧΗ

Ορισμένα αναρτώμενα απο το διαδίκτυο, κείμενα ή εικόνες (με σχετική σημείωση της πηγής) θεωρούμε οτι είναι δημόσια. Αν υπάρχουν δικαιώματα, παρακαλούμε ενημερώστε μας για να τα αφαιρέσουμε.

Το ιστολόγιο bellos blogspot.com εκφράζουν απολύτως οι αναρτήσεις που αναφέρουν την υπογραφή bellosblog. Αναρτήσεις άλλων ή αναδημοσιεύσεις ή σχόλια που δημοσιεύονται σ'αυτό το ιστολόγιο, εκφράζουν αυτούς που τα υπογράφουν και όχι απαραίτητα το bellosblog