Λιάνα Κανέλλη: Το πένθος μην κρύψει το λάσο.

Πάει το παλικάρι. Δεν ήταν τυχαίο που ήταν μουσικός αντιφασίστας. Δεν ήταν τυχαίο που ήταν μουσικός δημιουργός. Κρατήστε το, σύντροφοι, σαν όπλο βαρύ κι αποτελεσματικό κι ασήκωτο από μη εργατικά χέρια. Ο φασισμός πεθαίνει μόνο πνιγμένος από τον πολιτισμό που γεννιέται κι ανδρώνεται στην πραγματική ζωή κι είναι μούσα αντίστασης. Πνίγεται στα πάρτι και στις μαζώξεις των φίλων στις γειτονιές, στα σχολεία, στα συνδικάτα, στις λαϊκές αγορές, στα ντόκια και τα γήπεδα, στους έρωτες και τα παραμύθια, στις ιστορίες και τα ποιήματα. Ομως, το πένθος κι η οργή έχουν κι αυτά τον πολιτισμό τους. Το ήθος τους το κατακόκκινο σαν το αδικοχυμένο αίμα. Αμα το πένθος ενδύεται ιθαγένεια άστα να πάνε. Αυτή είναι η διαφορά φάσης, στην ταξική υγεία μιας κοινωνίας. Και τώρα το πένθος κι οργή κινδυνεύει να εξελιχθεί σε μαύρη προπαγάνδα ύπουλα αντικομμουνιστική, σε οπορτουνίστικη «μετωπολογία». Ετσι που γενικώς και αορίστως η βία, από μαμμή της Ιστορίας, να γίνει απλώς η κακιά μάγισσα στο παραμύθι της χιονάτης κι αγνής αστικής δημοκρατίας...

Να πάμε στους νέους να τους δείξουμε, σ' αγόρια και κορίτσια, τι λένε στις ιστοσελίδες τους οι κτηνώδεις ρατσιστές. Πως άμα άριος δει γυμνή καλλονή από άλλη φυλή, μαύρη, κίτρινη, ινδή, δεν του σηκώνεται γιατί δεν πρέπει... Κι άμα του σηκωθεί πρέπει να την τιμωρήσει, αυτήν που τον ερέθισε... Να πάμε στους άλλους, τις ορδές των λαβωμένων απ' τη φτώχεια, το υπερόπλο του καπιταλίστα αφεντικού, εργατών και να τους πούμε πως άμα σηκώσεις τα χέρια, φανταχτερός επαίτης για ένα κιλό κρομμύδια, να πάρεις το φαΐ από τα χέρια του φονιά δεν θα ταΐσεις τα παιδιά, τα φαρμακώνεις ύπουλα ιδεολογικά, τα ξεριζώνεις ταξικά και τα χαρίζεις στους λύκους σα γουρουνάκια τροφαντά. Τώρα θα βγουν τα μεγάλα προπαγανδιστικά μαχαίρια. Τα... «άκρα» αλλού θα παίζονται κι αλλού θα βαρούν οι κότες. Το σύστημα θα συσπειρώνει μάζες τρομοκρατημένων καθώς θα μαζεύει το λάσο του, που ήταν η Χρυσή Αυγή. Θα το βάλει στο άλογο του σωτήρα της κοινωνικής ειρήνης ως «συμμορία». Θα το κρατήσει στο μούσκιο για κάμποσο κι ύστερα θα το ξαμολήσει αλλάζοντάς του μπλουζάκια. Μπορεί να είναι κι άσπρα κι αντί παντελόνια παραλλαγής να φοράνε φόρμες γυμναστικής. Το μαχαίρι θα το κρατάει το ίδιο χέρι στην ίδια καρδιά να το μπήξει. Κι οι κοντυλοφόροι του προσαρμοσμένου φασισμού θα αναρωτιούνται πώς έγινε ναζί ο γιος του μετανάστη από τη Γερμανία, καθώς ο καουμπόι - μπόγιας με ευρωπαϊκή φορεσιά θα μαζεύει τα δήθεν «άκρα-χάλια» της εργατικής τάξης που σφάζεται ανάμεσα στο κόκκινο και το μαύρο. Το συνταγματικό τόξο είναι το μαντρί για να μην υπάρξει κι εμφανιστεί το ουσιώδες αντίπαλο πολιτικό του δέος. Η ταξική συνείδηση κι εργατική εξουσία χωρίς παραλλαγή.

Αμα το παιδί δεν μπορεί να ξεχωρίσει το φασίστα παρεκτός κι αν φέρει την κατάλληλη στολή, φωνάζω στις μανάδες αντί μοιρολογιού σε μια τέτοια κηδεία, τότε θα είναι αργά να ψάχνετε μια Μήδεια με πολιτική ενδυμασία κι άλλοθι για την απορία. Για να παραφράσω την άθλια ποιητική της ενεργοποιημένης καταστολής που κρύβεται στα δήθεν ανακλαστικά του «κράτους δικαίου» θυμίζω τον ποιητή. Και τώρα τι θ' απογίνουμε χωρίς βαρβάρους; Αυτό μαζεύονται ως πενθούντες συγγενείς και συζητάνε τ' αφεντικά. Το λέει κι ο Μιχαλολιάκος με κοστούμι και γραβάτα κι ύφος απεργού-εκπαιδευτικού, «ήμασταν μια κάποια λύσις»... Λεφτά υπάρχουν, θα βρεθεί. Αλλά κι εμείς θα είμαστε εκεί. Απέναντι, άφοβοι κι ορθοί. Το πένθος ας μην κρύψει το λάσο και ποιος το κρατά...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ