Για τους απόμαχους της δουλειάς.

Τις γιορτινές αυτές μέρες είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε με πολλούς συνταξιούχους. Ο καθένας και μία πραγματικά πονεμένη ιστορία. Και δεν είχαν άδικο, ούτε ήταν υπερβολικοί. Η σημερινή κατάσταση των Ταμείων αλλά και οι κατευθύνσεις που εδώ και χρόνια έχουν χαράξει κυβερνήσεις και Ε.Ε βεβαιώνουν ότι η επίθεση είναι χρόνια και θα συνεχιστεί. Τα έσοδα των Ταμείων συμπιέζονται ασφυκτικά από την εκτόξευση της ανεργίας, της ανασφάλιστης εργασίας, των χρεών ή των χαριστικών ρυθμίσεων που έχει η μεγαλοεργοδοσία. Είναι ενδεικτικό πως οι κρατικές επιχορηγήσεις στα τρία μεγαλύτερα ασφαλιστικά ταμεία (ΙΚΑ, ΟΓΑ, ΟΑΕΕ) για το 2013 είναι μειωμένες από 32% μέχρι και 40%. Η ετήσια απώλεια εσόδων για τα Ταμεία από την ανασφάλιστη εργασία (που πλησιάζει το 40%) εκτιμάται φέτος στα 6,5 δισ. ευρώ. Μόνο οι βεβαιωμένες ληξιπρόθεσμες εισφορές των επιχειρήσεων προς το ΙΚΑ εκτιμούνται στα 8 δισ. ευρώ. Βέβαια, αυτή η εικόνα δραματικής συρρίκνωσης διαμορφώνεται στο φόντο των διαρκών περικοπών σε συντάξεις και παροχές, πάντα στο όνομα του «εξορθολογισμού» και της διάσωσής τους.

Αν και οι εργαζόμενοι είναι οι μόνοι που με συνέπεια καταβάλλουν τις δικές τους εισφορές (ως μέρος μάλιστα από μισθούς που θυσιάζονται διαρκώς στο βωμό της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρήσεων), είναι και οι μόνοι που φορτώνονται συνέχεια τις συνέπειες της αντιασφαλιστικής πολιτικής. Ετσι, σχεδόν 1 στους 2 συνταξιούχους παίρνει σύνταξη κάτω από 500 ευρώ. Οι ασφαλιστικές, προνοιακές και γενικά όλες οι παροχές για ασφαλισμένους και συνταξιούχους συρρικνώνονται διαρκώς. Ωστόσο, η κατάσταση είναι αντίστροφη για τη μεγαλοεργοδοσία: Απαλλάσσεται από εισφορές με «όχημα» διάφορα προγράμματα - δήθεν - «αντιμετώπισης της ανεργίας», που καλύπτουν τις δικές της εισφορές από λεφτά του ΟΑΕΔ. Έχει ήδη ξεκινήσει η μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά 5 μονάδες, σύμφωνα με το 2ο μνημόνιο. Την περασμένη βδομάδα, η κυβέρνηση ενέκρινε τροπολογία που «ως μέτρο ανάσχεσης της ανεργίας» προέβλεπε «μείωση των εργοδοτικών εισφορών που καταβάλλουν στα Ταμεία Κοινωνικής Ασφάλισης, τα οποία ασφαλίζουν μισθωτούς, επιχειρήσεις που διατηρούν τις υφιστάμενες αυτές θέσεις εργασίας». Την ένταση της επίθεσης απαιτεί και η διαρκής επιδίωξη των μεγαλοεπιχειρηματιών για «μείωση του μη μισθολογικού κόστους», αλλά και των συμβιβασμένων ηγεσιών ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Στο ίδιο πλαίσιο, άλλωστε, προάσπισης της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεων κινούνται και οι κατευθύνσεις και Οδηγίες της ΕΕ.

Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, είναι ανάγκη ο καθένας μας να βγάλει συμπεράσματα για την πολιτική που τον θέλει χωρίς ασφαλιστικά δικαιώματα. Χρειάζεται αγώνας μέσα από τα συνδικάτα και τα σωματεία συνταξιούχων για: Καμία άλλη περικοπή στις συντάξεις. Να καλυφθούν άμεσα οι ανάγκες όλων των Ταμείων από το κράτος και τη μεγαλοεργοδοσία. Να αυξηθούν οι συντάξεις. Να εξασφαλιστεί δημόσια δωρεάν Υγεία - Πρόνοια για τους συνταξιούχους και τις οικογένειές τους. Κανένας συνταξιούχος αβοήθητος. Οι απόμαχοι της δουλειάς δεν είναι απόμαχοι της ζωής!

 η αλλη αποψη