Περί της «γενιάς του Πολυτεχνείου»

Πολύ θλίψη έπεσε αυτές τις μέρες σε δημοσιεύματα έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης για τη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου», που τάχα «μας πρόδωσε», «μας απογοήτευσε»... Μίλησαν για δήθεν «χαμένη γενιά» ή για «χαμένα οράματα και στόχους». Δεν είναι η πρώτη φορά που ακούγονται ή γράφονται τέτοιες κρίσεις. Στην παρούσα φάση όμως, πήραν πιο έντονο χαρακτήρα λόγω της καπιταλιστικής κρίσης και της έντονης φιλολογίας για το τέλος του «κύκλου της μεταπολίτευσης» ή της καλλιεργούμενης απάτης ότι οι κατακτήσεις που είχε ο λαός μας τις προηγούμενες δεκαετίες είναι αυτές που ευθύνονται για την οικονομική κρίση!

Εχει σημασία να σημειώσουμε ότι οι υπεραπλουστεύσεις περί γενιάς που «χάθηκε» ή που «πρόδωσε» δεν έχουν βάση. Γιατί πολύ απλά, η λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» (όπως και κάθε άλλη εξάλλου) δεν είναι ενιαία, δεν έχει ενιαία πολιτικά χαρακτηριστικά. Το γεγονός ότι μια γενιά σημαδεύτηκε από έναν ξεσηκωμό του λαού και της νεολαίας και βαφτίστηκε από αυτόν, δε σημαίνει ότι αποκτά ενιαία πολιτική ταυτότητα! Πόσο μάλλον που ούτε καν τότε, την περίοδο του αντιδικτατορικού αγώνα και της κορύφωσής του, δεν είχε ως «γενιά» μία κοινή πολιτική κατεύθυνση και στόχους, αλλά στους κόλπους αυτού του αγώνα αναπτύσσονταν έντονη ιδεολογική και πολιτική διαπάλη. Συνήθως, μιλούν για «γενιά του Πολυτεχνείου» και η σκέψη κάνει συνειρμούς με συγκεκριμένα γνωστά πρόσωπα που είχαν συμμετοχή στον αντιδικτατορικό αγώνα, την οποία «εξαργύρωσαν» ποικιλοτρόπως, ως έδειξε η μετέπειτα «πολιτική καριέρα τους». Είναι προφανές ότι αυτό δεν χαρακτηρίζει μια ολόκληρη γενιά.

Αρα, οι αναλύσεις περί της «γενιάς του Πολυτεχνείου» που έδρεψε τους καρπούς της δεκαετίας του '80 και αυτή ευθύνεται για τη σημερινή κρίση, είναι απλουστεύσεις που θίγουν βάναυσα χιλιάδες αγωνιστές εκείνης της περιόδου, ενώ δημιουργούν ενοχές στο σύνολο του λαού μας για τις κατακτήσεις που είχε το κίνημα πριν τρεις δεκαετίες (κάτω και από έναν ευνοϊκότερο παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης).

Υπήρξαν και τμήματα εκείνης της γενιάς, με συμμετοχή ακόμα - ακόμα στον αντιδικτατορικό αγώνα, που ενσωματώθηκαν και συμβιβάστηκαν στην πορεία; Αναμφισβήτητα υπήρξαν! Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς: Αυτοί που τότε πάλευαν για μια αστικοδημοκρατική αλλαγή και μόνο, στη συνέχεια ενσωματώθηκαν στην αστική δημοκρατία που προέκυψε. Δεν μπορεί να ξενίζει ή να απογοητεύει η στάση αυτών των δυνάμεων σήμερα, επειδή οι αστικές κυβερνήσεις αναγκάζονται από την καπιταλιστική κρίση να δείξουν ένα πιο σκληρό και αποκρουστικό πρόσωπο απ' ό,τι παλιότερα! Ούτε επίσης κάποιων άλλων που τότε πίστευαν ότι μπορεί εύκολα να έλθει η ανατροπή του συστήματος, το πίστευαν όμως από μικροαστική σκοπιά και στην πορεία ακριβώς γι' αυτό εγκατέλειψαν τον αγώνα, ενσωματώθηκαν. Η ταξική πάλη έχει και ναυάγια...

Το ΚΚΕ, στον αντίποδα όλων των παραπάνω, ούτε τη δεκαετία του '70 ούτε σήμερα έχει αυταπάτες. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι αλλάζει η σχέση εκμετάλλευσης, με την αλλαγή μορφής του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλαγή μορφής διακυβέρνησης, που επιλέγει σε κάθε ιστορική φάση να χρησιμοποιήσει η αστική εξουσία. Γι' αυτό και βάζουμε στο στόχαστρο αυτή την ίδια την αστική εξουσία, ανεξάρτητα από τις μεταμορφώσεις της, όσο σκληρές ή ηπιότερες κι αν είναι αυτές. Αυτό είναι και το νόημα του Πολυτεχνείου για την εργατική τάξη και το λαό σήμερα. Πάλη για την εργατική, τη λαϊκή εξουσία.

Γιάννα ΣΤΡΕΒΙΝΑ