Τα «μαργαριτάρια» του Αλ. Τσίπρα.!!!!!!!!!!!!!!

Ενα από τα πολλά  που πέταξε ο Αλ. Τσίπρας στην ομιλία του την Τετάρτη στη Βουλή, ήταν η αναφορά του στην «παρασιτική αστική τάξη», την οποία διαχώρισε από τους «υγιείς» επιχειρηματίες που στηρίζει με την «αναπτυξιακή» του πολιτική ο ΣΥΡΙΖΑ και οι οποίοι «επενδύουν, καινοτομούν και ρισκάρουν». Ποια είναι, όμως, η «παρασιτική αστική τάξη», που, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, εκπροσωπεί το «παλιό» και «αποτυχημένο»;

 Είναι «οι δυνάμεις της κρατικοδίαιτης οικονομικής ελίτ του τόπου (...) δυνάμεις της παλιάς Ελλάδας που δεν ανέλαβαν καμία ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας, όταν η χώρα βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού. 

Ηξεραν μόνο να μοιράζονται τα κέρδη στους καιρούς της ανάπτυξης και που τώρα, βεβαίως, είναι ακόμα παρόντες και δεν θέλουν να ρισκάρουν. 

Τα θέλουν όλα έτοιμα. Δεν θέλουν να επενδύσουν, δεν θέλουν να καινοτομήσουν, δεν θέλουν να δημιουργήσουν. 

Θέλουν απλώς και μόνον, όπως έκαναν παλιά, να συνεχίσουν να παρασιτούν σε βάρος του κράτους και της εργασίας».

Αν πάρουμε τοις μετρητοίς όσα λέει ο Τσίπρας, τότε όλοι οι υπόλοιποι επιχειρηματίες είναι ...δουλευταράδες, «οραματιστές», που δεν «κωλώνουν» να ρίξουν τα λεφτά τους σε επενδύσεις, ακόμα κι αν πρόκειται να τα χάσουν, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν «παρασιτούν» σε βάρος των εργαζομένων και του κράτους. 

Κάτι σαν τους παλιούς «ευεργέτες», που στις επιχειρήσεις τους ξεζούμιζαν τους εργαζόμενους, αλλά στα μάτια του κόσμου παρουσιάζονταν ως ο ...«ανθός του έθνους». 

Δεν ξέρουμε ποιους συγκεκριμένους επιχειρηματίες έχει στο νου του ο Τσίπρας ή αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανακαλύψει καμιά άλλη πηγή κέρδους για το κεφάλαιο, πέρα από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, με τη στήριξη του αστικού κράτους. 

Τίποτα καινούργιο, θα πει κανείς.

 Η προσπάθεια να διαχωριστούν οι εκμεταλλευτές των κόπων των εργαζομένων σε «καλούς» - «υγιείς» και κακούς - παρασιτικούς, κρατάει από τα πρώτα χρόνια των εκμεταλλευτικών κοινωνιών. 

Το αστείο είναι ότι η «Αυγή» πριν από μερικές βδομάδες κυκλοφορούσε με πρωτοσέλιδο αφιερωμένο στα 200 χρόνια του Μαρξ... Γελάνε και οι πέτρες...