ITALIA: Εργασιακός μεσαίωνας

Στην Ιταλία και σε ολόκληρη την Ευρώπη παρακολουθούμε εδώ και καιρό την πιο βάρβαρη επίθεση στις συνθήκες διαβίωσης και στα δικαιώματα των εργαζομένων. Εν μέσω μιας καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής, γιατί περί αυτού πρόκειται, η οποιαδήποτε δήθεν μεταρρύθμιση προωθείται, αποσκοπεί στο να βγει από αυτήν το κεφάλαιο με όσο γίνεται λιγότερες απώλειες, ρίχνοντας τα βάρη στα μόνιμα υποζύγια, τους εργαζομένους.

Από τα μέσα του Δεκέμβρη του 2011, όταν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης ο Ιταλός πρωθυπουργόςΜάριο Μόντι (τεχνοκράτης, πρώην στέλεχος της ΕΕ) πήρε το πράσινο φως για νέα μέτρα λιτότητας ύψους 33 δισεκατομμυρίων ευρώ. Η δικαιολογία που πρόβαλε για τη νέα άγρια επίθεση στον ιταλικό λαό ήταν τα γνωστά περί «διάσωσης της χώρας» από τα χειρότερα. Τα νέα μέτρα που τέθηκαν σε ισχύ από τις αρχές του 2012 θα διαρκέσουν τουλάχιστον δύο χρόνια. Σε αυτά τα μέτρα συμπεριλαμβάνονται αλλαγές στο συνταξιοδοτικό σύστημα όπου αυξάνεται η συντάξιμη ηλικία από τα 65 στα 66 για τους άνδρες και από τα 60 στα 62 για τις γυναίκες, ενώ δίνονται «κίνητρα» για συνέχιση της εργασίας μέχρι τα 70 χρόνια. Επιπλέον, παγώνουν οι συντάξεις από 936 ευρώ και πάνω και προχωράει η ιδιωτικοποίηση του συστήματος. Στη φορολογία αυξάνεται ο ΦΠΑ από 21% στο 23% από τα μέσα του 2012, ενώ επιβάλλεται και πάλι ο φόρος ακινήτων για την πρώτη κατοικία. Παράλληλα, δεν εισάγεται κανένα σοβαρό μέτρο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, δεν πειράζουν τις περιουσίες εκείνου του 10% που κατέχει το 50% του πλούτου, ενώ «στάχτη στα μάτια» θεωρείται η αύξηση της φορολόγησης για σκάφη, ιδιωτικά αεροπλάνα και αυτοκίνητα πολυτελείας. Ταυτόχρονα, διπλασιάζουν τα έξοδα για τις «ειρηνευτικές αποστολές», που δεν είναι τίποτε άλλο από ιταλική συμμετοχή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια επέμβασης σε «απείθαρχες χώρες», με στόχο πάντα το πλιάτσικο των πλουτοπαραγωγικών πόρων των αντίστοιχων χωρών. Ακόμα, προχωρούν σε περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις και εκποίηση της δημόσιας κληρονομιάς.

Στο μεταξύ, σύμφωνα με προβλέψεις σε πανεθνικό επίπεδο υπολογίζεται πως μέσα στο 2012 κινδυνεύουν να χαθούν έως και 300.000 θέσεις εργασίας, 40.000 εκ των οποίων τους αμέσως επόμενους μήνες. Και όλα αυτά, όταν τα τελευταία στοιχεία του Εθνικού Ινστιτούτου Στατιστικής (Istat) αποκαλύπτουν πως ένας στους τρεις Ιταλούς νέους είναι άνεργος. Η ανεργία ανάμεσα στους νέους ηλικίας έως 24 χρόνων έφτασε το 30,1% τον περασμένο Νοέμβρη και το συνολικό ποσοστό ανεργίας φτάνει με βάση τα επίσημα στοιχεία σχεδόν στο 9%.

Το «κερασάκι στην τούρτα» των εργοδοτών η προωθούμενη μεταρρύθμιση στις εργασιακές σχέσεις

Κατ' αρχήν προωθείται η κατάργηση του άρθρου 18 του εργασιακού κώδικα (Καταστατικό των Εργαζομένων), που στην ουσία θα αποτελέσει όπλο στα χέρια των εργοδοτών και θα στοχεύει τον κρόταφο των εργαζομένων που θα θέτουν υπό αμφισβήτηση τις όποιες αυθαίρετες αποφάσεις των εργοδοτών. Να πούμε εδώ ότι το άρθρο 18 είναι ένας νόμος, που ψηφίστηκε το 1970 και ρυθμίζει την επανένταξη ενός εργαζομένου στη θέση εργασίας σε εταιρείες με πάνω από 15 εργαζόμενους, σε περίπτωση που η απόλυση είναι αδικαιολόγητη και ο εργαζόμενος μπορεί να καταγγείλει τον εργοδότη. Αν αποδειχτεί ότι ο εργαζόμενος απολύθηκε «χωρίς δίκαιο λόγο», το άρθρο επιτρέπει, ώστε ο εργαζόμενος να επανεντάσσεται στη θέση εργασίας και να μπορεί να πάρει τους μισθούς που έχασε (δηλαδή τα χρήματα που θα είχε λάβει εάν δεν είχε απολυθεί). Ακόμα, ο εργαζόμενος μπορεί να απαιτήσει αποζημίωση για ψυχική οδύνη (τους μισθούς που έχασε συν μία αποζημίωση ίση με 15 μηνιαίες αποδοχές). Σήμερα, το άρθρο 18 καλύπτει το 65,5 % των εργαζομένων. Δηλαδή, στα περίπου 12 εκατομμύρια εργαζόμενους στην Ιταλία, σχεδόν 7,8 εκατομμύρια θα μπορούσαν να ασκήσουν το δικαίωμα που τους παρέχεται με αυτό το άρθρο. Η κυβέρνηση Μόντι, λοιπόν, προωθεί την κατάργηση αυτού του κεκτημένου δικαιώματος των εργαζομένων. Και όλα αυτά συμβαίνουν υπό την εκκωφαντική σιωπή αν όχι με τη συνενοχή των ηγεσιών των συμβιβασμένων συνδικάτων Cgil, Cisl και Uil που για χρόνια συμμετέχουν στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο» και καλλιεργούν την καταστροφική για τον εργαζόμενο λαό ταξική συνεργασία, αποκοιμίζοντας και αφοπλίζοντάς τους. Αν λοιπόν, καταργηθεί το άρθρο 18 δίνεται η δυνατότητα στους εργοδότες να απολύουν αδιάκριτα, τους πιο ηλικιωμένους εργαζόμενους, τους λιγότερο παραγωγικούς και τους πιο «πολυέξοδους». Ιδιαίτερα προκλητικό είναι το γεγονός ότι αυτή η μεταρρύθμιση παρουσιάζεται ως «δίκαιη». Οτι δήθεν καταργεί την άδικη διαφορετική μεταχείριση που δέχτηκαν οι πιο νέες γενιές. Και πράγματι η μεταχείριση όλων θα είναι πλέον ίδια, δηλαδή κοινωνική σφαγή.

Απέναντι σε αυτήν την αντεργατική λαίλαπα με τη συνενοχή των συμβιβασμένων συνδικάτων βρίσκεται η Ενωση Συνδικάτων Βάσης (USB) οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις που συνδέονται με την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, που με διάφορες ενέργειες προσπαθούν να κινητοποιήσουν τους εργαζόμενους όπως με την κινητοποίηση σε εθνικό επίπεδο στις 9 του Μάη ενάντια στην προωθούμενη μεταρρύθμιση στα εργασιακά και έκκληση που στάλθηκε στους γερουσιαστές και βουλευτές να μην ψηφίσουν τη μεταρρύθμιση. Στην έκκλησή της προς τους βουλευτές η USB αναφέρει μεταξύ άλλων:

(...) «Απορρίπτουμε τη λογική σύμφωνα με την οποία καταργώντας το άρθρο 18 και επιδεινώνοντας τις συνθήκες διαβίωσης και εργασίας, θα ωφεληθεί η ανάπτυξη και θα ξεπεραστεί η κρίση.

Απορρίπτουμε την ιδέα ότι για να πληρωθεί το χρέος και να ικανοποιηθούν οι ορέξεις των τραπεζιτών είναι ανάγκη να καταργήσουμε το μέλλον των νέων, τις συντάξεις των ηλικιωμένων».

πηγη "Ρ" 13-05-2012

Γιάννα ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΗ