ΚΑΝΕΝΑ ΕΛΕΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ.
Αυτή είναι η κεντρική ιδέα. Σ΄αυτό πρέπει να απαντήσουμε.
Μέτρα και ξανά μέτρα, συζητήσεις, θεατρινισμοί, καραγκιοζιλίκια. Ψέμματα, ατέλειωτα ψέμματα. Όλα αυτά είναι το περιτύλιγμα. Η ουσία είναι πως δεν υπάρχει κανένα έλεος για τον ελληνικό λαό;.
Ακόμα κι εκείνοι που είχαν πείσει τον εαυτό τους πως ίσως το μνημόνιο να ήταν μια λύση για να μπει η χώρα σε μια σειρά, βλέπουν τώρα την άθλια πραγματικότητα.
Τίποτα από ότι έγινε δεν έγινε με γνώμονα την Ελλάδα και το λαό της. Δεν υπάρχει Ελλάδα,δεν υπάρχει ελληνικός λαός στα μάτια τους. Δεν μετράμε στους λογαριασμούς, δεν ενδιαφέρεται κανείς από όλους αυτούς αν αύριο το πρωί θα υπάρχουμε.
Αυτή η κυβέρνηση και τα έξωθεν αφεντικά της, είναι ριγμένοι με τα μούτρα για να δουν πως θα συμμαζευτούν τα δικά τους χρήματα πάλι, πως θα έχουν τις λιγότερες χασούρες, πως θα βρουν τρόπους να εξασφαλίσουν τα κεφάλαιά τους, το τζόγο τους, πως θα μπορέσουν στο μέλλον να βγάζουν περισσότερα και με ευκολότερους τρόπους.
Στα σχέδια των τραπεζών, του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και των υποτακτικών μας κυβερνήσεων ο λαός έχει μια και μοναδική θέση. Τον βλέπουν σαν ένα κομμάτι σάρκας που πρέπει να επιβιώνει με τα απολύτως απαραίτητα για να είναι εν ζωή και να δουλεύει.
Μας βλέπουν σαν ένα κομμάτι κρέας.
Δεν υπάρχει λόγος να αναρωτιόμαστε πλέον για το τι είναι αυτοί.
Το μόνο πράγμα που πρέπει να αποφασίσουμε είναι τι θα κάνουμε εμείς.
Αν θα δεχτούμε να ζήσουμε έτσι. Κι αν περιμένετε τα μελλοντικά σημειώματα μισθοδοσίας, το ποσό που θα κατατεθεί στη τράπεζα, τον εργοδότη τι θα σας πει όταν θα σας φωνάξει, αν περιμένετε να βεβαιωθείτε πως είναι να μην έχετε να φάτε, ούτε να πληρώσετε το ρεύμα, ούτε να κοιμηθείτε σ΄ενα σπίτι, για να βγείτε στους δρόμους,
Τότε θα είναι πολύ αργά.
Γιατί δυστυχώς αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε χιλιάδες κόσμο. Περιμένουν να δουν αν θα φτάσει η δική τους σειρά για τη κρεμάλα ή θα τη γλυτώσουν. Όλοι όσοι έχουν ακόμα δουλίτσα, όσοι έχουν σπιτάκι, όσοι πληρώνουν τους λογαριασμούς, όσοι έχουν φαγάκι, όσοι έστω και στριμωγμένα, ζουν...
Όλοι αυτοί σε κάθε γύρο που κάνουν στο ρινγκ του μνημονίου περιμένουν να δουν αν θα φτάσει και η σειρά τους. Σήμερα όμως φαίνεται ξεκάθαρα πως ήρθε όλων μας η σειρά. Δεν θα ξεφύγει κανείς. Ο καθένας από το επίπεδο ζωής που βρισκόταν, από τα σχέδια που είχε κάνει, από τα όνειρα που ήθελε να πραγματοποιήσει, θα πέσει τρία και τέσσερα και δέκα σκαλιά πιο κάτω.
Δεν υπάρχει λόγος για κανέναν μας πια να περιμένουμε.
Εκτός κι αν είμαστε διατεθειμένοι να ζήσουμε τη ζωή μας κι εμείς και τα παιδιά μας με μόνο όνειρο αν θα έχουμε ένα κομμάτι ψωμί να φάμε κι αυτό μουχλιασμένο..
Αυτό ονειρευτήκαμε? Αυτό υποσχεθήκαμε στα παιδιά μας? Γι΄αυτό θυσιάστηκαν οι παππούδες μας? Γι’ αυτό αιματοκυλήστηκε ο τόπος μας? Αυτές ήταν οι όρκοι που δώσαμε στη ζωή μας?
Να λουφάξουμε σε μια γωνιά για ένα κομμάτι φαγάκι?
ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΜΕΣΑ, ΜΕΤΑ ΑΠΛΑ ΘΑ ΜΑΖΕΥΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ.
Αυτή είναι η κεντρική ιδέα. Σ΄αυτό πρέπει να απαντήσουμε.
Μέτρα και ξανά μέτρα, συζητήσεις, θεατρινισμοί, καραγκιοζιλίκια. Ψέμματα, ατέλειωτα ψέμματα. Όλα αυτά είναι το περιτύλιγμα. Η ουσία είναι πως δεν υπάρχει κανένα έλεος για τον ελληνικό λαό;.
Ακόμα κι εκείνοι που είχαν πείσει τον εαυτό τους πως ίσως το μνημόνιο να ήταν μια λύση για να μπει η χώρα σε μια σειρά, βλέπουν τώρα την άθλια πραγματικότητα.
Τίποτα από ότι έγινε δεν έγινε με γνώμονα την Ελλάδα και το λαό της. Δεν υπάρχει Ελλάδα,δεν υπάρχει ελληνικός λαός στα μάτια τους. Δεν μετράμε στους λογαριασμούς, δεν ενδιαφέρεται κανείς από όλους αυτούς αν αύριο το πρωί θα υπάρχουμε.
Αυτή η κυβέρνηση και τα έξωθεν αφεντικά της, είναι ριγμένοι με τα μούτρα για να δουν πως θα συμμαζευτούν τα δικά τους χρήματα πάλι, πως θα έχουν τις λιγότερες χασούρες, πως θα βρουν τρόπους να εξασφαλίσουν τα κεφάλαιά τους, το τζόγο τους, πως θα μπορέσουν στο μέλλον να βγάζουν περισσότερα και με ευκολότερους τρόπους.
Στα σχέδια των τραπεζών, του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και των υποτακτικών μας κυβερνήσεων ο λαός έχει μια και μοναδική θέση. Τον βλέπουν σαν ένα κομμάτι σάρκας που πρέπει να επιβιώνει με τα απολύτως απαραίτητα για να είναι εν ζωή και να δουλεύει.
Μας βλέπουν σαν ένα κομμάτι κρέας.
Δεν υπάρχει λόγος να αναρωτιόμαστε πλέον για το τι είναι αυτοί.
Το μόνο πράγμα που πρέπει να αποφασίσουμε είναι τι θα κάνουμε εμείς.
Αν θα δεχτούμε να ζήσουμε έτσι. Κι αν περιμένετε τα μελλοντικά σημειώματα μισθοδοσίας, το ποσό που θα κατατεθεί στη τράπεζα, τον εργοδότη τι θα σας πει όταν θα σας φωνάξει, αν περιμένετε να βεβαιωθείτε πως είναι να μην έχετε να φάτε, ούτε να πληρώσετε το ρεύμα, ούτε να κοιμηθείτε σ΄ενα σπίτι, για να βγείτε στους δρόμους,
Τότε θα είναι πολύ αργά.
Γιατί δυστυχώς αυτό συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε χιλιάδες κόσμο. Περιμένουν να δουν αν θα φτάσει η δική τους σειρά για τη κρεμάλα ή θα τη γλυτώσουν. Όλοι όσοι έχουν ακόμα δουλίτσα, όσοι έχουν σπιτάκι, όσοι πληρώνουν τους λογαριασμούς, όσοι έχουν φαγάκι, όσοι έστω και στριμωγμένα, ζουν...
Όλοι αυτοί σε κάθε γύρο που κάνουν στο ρινγκ του μνημονίου περιμένουν να δουν αν θα φτάσει και η σειρά τους. Σήμερα όμως φαίνεται ξεκάθαρα πως ήρθε όλων μας η σειρά. Δεν θα ξεφύγει κανείς. Ο καθένας από το επίπεδο ζωής που βρισκόταν, από τα σχέδια που είχε κάνει, από τα όνειρα που ήθελε να πραγματοποιήσει, θα πέσει τρία και τέσσερα και δέκα σκαλιά πιο κάτω.
Δεν υπάρχει λόγος για κανέναν μας πια να περιμένουμε.
Εκτός κι αν είμαστε διατεθειμένοι να ζήσουμε τη ζωή μας κι εμείς και τα παιδιά μας με μόνο όνειρο αν θα έχουμε ένα κομμάτι ψωμί να φάμε κι αυτό μουχλιασμένο..
Αυτό ονειρευτήκαμε? Αυτό υποσχεθήκαμε στα παιδιά μας? Γι΄αυτό θυσιάστηκαν οι παππούδες μας? Γι’ αυτό αιματοκυλήστηκε ο τόπος μας? Αυτές ήταν οι όρκοι που δώσαμε στη ζωή μας?
Να λουφάξουμε σε μια γωνιά για ένα κομμάτι φαγάκι?
ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΜΕΣΑ, ΜΕΤΑ ΑΠΛΑ ΘΑ ΜΑΖΕΥΟΥΜΕ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ.
Στο σημερινό Editorial του Ramnousia φιλοξενούμε κείμενο από το φιλικό blog Ιστορίες Συνωμοσίας
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου