Οι δυο σωτήρες μαλώνουν με ποιον τρόπο θα πληρώσει τη νύφη ο λαός.

Ενα ξετσίπωτο «μπρα ντε φερ» ανάμεσα σε επίδοξους «σωτήρες» του λαού παρακολουθήσαμε το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, με αφορμή το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ από τη μια και το προσυνέδριο της ΝΔ από την άλλη. Μητσοτάκης και Τσίπρας επανέλαβαν τα γνωστά αναμασήματα για τα μεγάλα προβλήματα που πνίγουν τον λαό, με πρώτο αυτό της ακρίβειας, ειδικά στην Ενέργεια.

Εχουμε και λέμε λοιπόν:

Πρώτον, αυτοί που τσακώνονται είναι αυτοί που ευθύνονται για τα σημερινά αδιέξοδα του λαού.

Η ακρίβεια στην Ενέργεια δεν έπεσε από τον ουρανό. Είναι αποτέλεσμα της στρατηγικής «απελευθέρωσης» της αγοράς και της «πράσινης ανάπτυξης». ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ μοιράζονται τις ευθύνες για τη σημερινή θηλιά στον λαιμό του λαού: Με το Χρηματιστήριο Ενέργειας, με την απολιγνιτοποίηση, με την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ ΑΕ, όπου όλοι έχουν βάλει το λιθαράκι τους.

Ούτε όμως οι χαμηλοί μισθοί και οι ανατροπές στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, που κάνουν ακόμα μεγαλύτερο το βάρος της ακρίβειας, προέκυψαν από το πουθενά. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής στήριξης της ανταγωνιστικότητας των μεγάλων επιχειρήσεων και των «αντοχών της οικονομίας», με μείωση του λεγόμενου «κόστους εργασίας». Οπως γίνεται με τον νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου και τους άλλους νόμους που βαθαίνουν την «ευελιξία» στην αγορά εργασίας.

Οι αναφορές του Αλ. Τσίπρα από το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η κυβέρνησή του αύξησε τους μισθούς, ενώ οι προηγούμενες τους μείωναν, δεν πείθουν κανέναν. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι συζητάμε σήμερα για «αύξηση» του κατώτερου μισθού στο επίπεδο όπου πριν από μια δεκαπενταετία βρίσκονταν οι «παρίες» της αγοράς εργασίας, οι νέοι εργαζόμενοι με εισαγωγικό μισθό που δεν τους επέτρεπε καν να επιβιώσουν! Πόσο μάλλον σήμερα, που η ακρίβεια «τρέχει με χίλια» και οι ανάγκες έχουν διευρυνθεί.

Ούτε οι κατασφαγμένες δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού για την Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία είναι «φυσικό φαινόμενο». Είναι αποτέλεσμα της «δημοσιονομικής σταθερότητας», των μνημονίων διαρκείας της ΕΕ, της πολιτικής του «κόστους - οφέλους» για το κεφάλαιο, των ιδιωτικοποιήσεων, της εμπορευματοποίησης των πάντων.

Είναι όμως αποτέλεσμα και της εμπλοκής της χώρας μας στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, αφού ο προϋπολογισμός «αντέχει» να ξοδεύεται το 3,5% του ΑΕΠ για στρατιωτικές δαπάνες, αλλά όχι για προσλήψεις υγειονομικών ή για άλλες στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες.

Δεύτερον: Αυτοί που τσακώνονται είναι που δεσμεύονται σε όλα αυτά, που αποτελούν τον «κορμό» της στρατηγικής του κεφαλαίου στην ΕΕ και στη χώρα μας. Δεσμεύονται στο αντιλαϊκό πλαίσιο του Ταμείου Ανάκαμψης, που αποτελεί κοινό κυβερνητικό πρόγραμμα για όλα τα αστικά κόμματα. Δεσμεύονται στη συνέχιση της πολιτικής της «πράσινης μετάβασης». Δεσμεύονται στην πολιτική εμπλοκής στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στο πλαίσιο των σχεδίων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, και γι' αυτό παίρνουν τα εύσημα από τον Πάιατ και την Νούλαντ.

Γι' αυτό ουσιαστικά τσακώνονται μόνο για το από ποια τσέπη και με ποιον τρόπο θα πληρώσει τη νύφη ο λαός.

Γι' αυτό ο πρωθυπουργός, την ώρα που ανακοινώνει τα επιδόματα - ψίχουλα για την ακρίβεια, διαβεβαιώνει ότι «εξάντλησε όλα τα δημοσιονομικά περιθώρια».

Γι' αυτό ο Αλ. Τσίπρας, όταν εξαγγέλλει τα 5+1 μέτρα για την αντιμετώπιση τάχα της ακρίβειας, διαβεβαιώνει κι αυτός ότι οι προτάσεις του «δεν είναι παροχολογία, μη ρεαλιστικό, ακατόρθωτο», μοιράζοντας ταυτόχρονα «εγγυήσεις» ότι είναι πιο ικανός να διασφαλίσει την «κοινωνική συνοχή» και τη σταθερότητα του συστήματος.

Τρίτον: Αυτοί που τσακώνονται είναι που ήδη συναινούν, που έχουν μαζί στηρίξει και ψηφίσει αντιλαϊκά μέτρα και δεν αποκλείεται αύριο να βρεθούν σε κοινά κυβερνητικά σχήματα. Στο έδαφος αυτό, άλλωστε, ξεδιπλώνονται και τα σενάρια για μετεκλογικές κυβερνήσεις συνεργασίας «όλων με όλους», μπροστά στις μεγάλες «προκλήσεις» που προβλέπουν τα αστικά επιτελεία στην οικονομία, στα Ελληνοτουρκικά, στην κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Να λοιπόν ποιοι «σκοτώνονται» να σώσουν τον λαό! Από τέτοιους «σωτήρες» όμως έχει χορτάσει. Τους δοκίμασε όλα αυτά τα χρόνια, εναποθέτοντας τις ελπίδες του στην κυβερνητική εναλλαγή και το μόνο που «κέρδισε» ήταν μνημόνια, φτώχεια, κρίσεις και άλλες θυσίες, απογοήτευση, διάψευση των προσδοκιών.

Ως εδώ λοιπόν! Ανάσα και διέξοδο στον λαό μπορεί να δώσει μόνο η πάλη ενάντια στον «στενό κορσέ» των «αντοχών της οικονομίας» για το κεφάλαιο, ενάντια στην πολιτική στήριξης της κερδοφορίας του απ' όλα τα κόμματα, για ουσιαστικά μέτρα ανακούφισης από την ακρίβεια, αυξήσεις στους μισθούς, κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων. 

Διέξοδο μπορεί να ανοίξει μόνο η κοινωνική συμμαχία και η πλατιά συμπόρευση με το ΚΚΕ, στο δρόμο της ανατροπής, για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες!

από τη στήλη η άποψή μας του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ