Ο Ελ. Βαγενάς σημείωσε μεταξύ άλλων:
Οι εικόνες καταστροφών, θυμάτων, προσφύγων από τις συνεχιζόμενες στρατιωτικές επιχειρήσεις της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν έχουν εκλείψει ούτε στιγμή από τους δέκτες των τηλεοράσεων. Οπως και οι ερμηνείες των αιτιών αυτής της αιματοχυσίας. Τι δεν έχουμε ακούσει;
Τα επίσημα προσχήματα των δύο πλευρών, πως δήθεν η Ουκρανία υπερασπίζεται τις αρχές του ΟΗΕ, την «ελευθερία» επιλογής συμμάχων, ή, από την άλλη μεριά, πως δήθεν διεξάγεται «αντιφασιστικός αγώνας», ή αγώνας για «αποστρατιωτικοποίηση» της Ουκρανίας, στη βάση των αρχών του ΟΑΣΕ πλαισιώνονται και από διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, πως απλώς βλέπουμε ένα επεισόδιο του «πολέμου των πολιτισμών», όπως ισχυρίστηκε ο Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, Πρόεδρος του ΚΚ Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ), ή άλλες που εστιάζουν στην ψυχιατρική, στην «τρέλα» του Πούτιν.
Είναι προφανές πως πέρα από την αποσιώπηση και παραποίηση γεγονότων, τις προβοκάτσιες, που μπορεί να στήνονται για να κερδηθεί ο «πόλεμος της προπαγάνδας», πάντα, μετά την αρχική «πλύση» της σκέψης, ακολουθεί και το «σιδέρωμά» της, η επιδίωξη να υιοθετήσουμε κάποιες «πυξίδες», που θα μας οδηγήσουνε εκεί που θέλουνε αυτοί που κρατάνε στα χέρια τους τα ηνία της πραγματικής εξουσίας.
Το ΚΚΕ, μελετώντας τις εξελίξεις, τοποθετήθηκε αναδεικνύοντας πως η καταδικαστέα ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία παραβιάζει τα σύνορα, μεγεθύνει το αιματοκύλισμα των λαών, είναι μονάχα ένα «κομμάτι του παζλ» των σκληρών αντιθέσεων και συγκρούσεων, που έχουν ξεσπάσει μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ. Σ' αυτές τις συγκρούσεις δεν εμπλέκονται μόνο οι κυρίαρχες τάξεις και κυβερνήσεις της Ρωσίας και της Ουκρανίας, αλλά ευρύτερες δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, η ΕΕ, το ΝΑΤΟ. Είναι διεργασίες, που συνδέονται και με τη διαπάλη για την πρωτοκαθεδρία στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Κίνα. Το ΚΚΕ σημείωσε πως πίσω από τις προσχηματικές δικαιολογίες των πλευρών βρίσκεται η διαπάλη των μονοπωλίων, των αστικών τάξεων, των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών για τις πρώτες ύλες, τον ορυκτό πλούτο, την Ενέργεια, τα εδάφη, το ανθρώπινο δυναμικό, για το πώς θα μοιραστούν σε τελική φάση τα μερίδια των αγορών.
Καταδικάσαμε και σταθήκαμε απέναντι στην εμπλοκή στον πόλεμο, την πλευρά των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ, με τη στήριξη και των άλλων αστικών κομμάτων του ευρωατλαντικού «τόξου», όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που όλο το προηγούμενο διάστημα «ίδρωσε» για να γίνει η χώρα ένας «καλολαδωμένος μεντεσές» των ιμπεριαλιστών, όπως με τη γιγάντωση και διεύρυνση των βάσεων.
Καταγγείλαμε τον αντικομμουνισμό, που συνοδεύει κάθε αντιλαϊκή εξέλιξη, τον πόλεμο, που εκδηλώνεται τόσο από την αντιδραστική κυβέρνηση της Ουκρανίας, με την απαγόρευση της κομμουνιστικής ιδεολογίας, τις διώξεις του ΚΚ, τις φυλακίσεις στελεχών της νεολαίας του, όσο και από τη ρωσική ηγεσία που καθυβρίζει τον Λένιν και μας «γαζώνει» με τους ίδιους αντικομμουνιστικούς όρους που χρησιμοποιούν η ΕΕ, οι ΗΠΑ.
Το ΚΚΕ, μαζί και με άλλα 40 ΚΚ και 30 ΚΝ χαρακτήρισε τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό, άδικο, πόλεμο που διεξάγεται για συμφέροντα των λίγων και τάχθηκε ενάντια στη συνεχιζόμενη εμπλοκή της κάθε χώρας και της Ελλάδας σε αυτόν.
Ανέδειξε πως αποτελούν «κενό γράμμα» οι διάφορες πασιφιστικές δηλώσεις περί νέας διεθνούς «αρχιτεκτονικής», τα διάφορα «συστήματα ασφαλείας», που δήθεν θα αποτρέπουν τους πολέμους. «Ο πόλεμος είναι μια πράξη βίας προορισμένη στο να καταναγκάσει τον αντίπαλο να εκτελέσει τη θέλησή μας... Είναι μια σύγκρουση μεγάλων συμφερόντων ρυθμισμένη με το αίμα, και είναι μόνο σ' αυτό που διαφέρει από τις άλλες συγκρούσεις», γράφει στο σύγγραμμά του «Περί του πολέμου» ο Κλαούζεβιτς, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς για τα προβλήματα του πολέμου, που σημαντικές απόψεις του υιοθετήθηκαν από τον Λένιν, που επανέλαβε τη ρήση του πως «ο πόλεμος είναι μια απλή συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα»1. Να γιατί η διέξοδος για τους λαούς βρίσκεται στην πάλη για να εκλείψουν οι αιτίες που μας οδηγούν στον πόλεμο. Βρίσκεται στην πάλη για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, στην οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας.
Κάτι τέτοιο απαιτεί, μεταξύ άλλων, τη συμμετοχή στην πάλη, τη ριζοσπαστικοποίηση, τη μαχητικότητα του λαού, την άνοδο του βαθμού της οργάνωσης και συνειδητοποίησης μεγάλων μερίδων της εργατικής τάξης, άλλων λαϊκών στρωμάτων. Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ με την πολύμορφη δράση μας επιδιώκουμε να διαμορφώσουμε τέτοιες προϋποθέσεις και δεν είναι υπερβολή να πούμε πως σε αυτές τις τελευταίες 50 μέρες σε όλη τη χώρα, με πρωτοβουλία των κομμουνιστών, πραγματοποιήθηκαν εκατοντάδες συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις και άλλες αντιπολεμικές, αντιιμπεριαλιστικές δράσεις στις οποίες πήραν μέρος δεκάδες χιλιάδες λαού και νεολαίας.
Παραμένουν πολλά ακόμη να κάνουμε, υπάρχουν και πολλά ερωτήματα, προβληματισμοί, σε κάποιους από τους οποίους θα σταθούμε και στη σημερινή συζήτηση.
ΟΥΚΡΑ Ποιος «άρπαξε από τον λαιμό» και ποιον;
Ορισμένοι νεότεροι φίλοι μας, ή ένας κόσμος που δεν έχει μεγάλη σχέση με την πολιτική, αναρωτιέται: Το ΚΚΕ εκφράζει την άποψη να μην επιλέξουμε πλευρά στη σύγκρουση και την ίδια ώρα κινητοποιείται ενάντια στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ, που περνάνε από τη χώρα μας. Αυτή η στάση, αντικειμενικά, δεν βοηθάει τη Ρωσία; Στο κάτω κάτω της γραφής η Ρωσία εισέβαλε και η Ουκρανία αμύνεται, γιατί δεν πρέπει να βοηθήσουμε τον «αμυνόμενο», την Ουκρανία;
Ξέρετε, ο Λένιν έγραφε πως κάποιοι φαντάζονται τον πόλεμο με «παιδική αφέλεια» και «με την εξής μορφή: ένας τη νύχτα αρπάζει τον άλλον από τον λαιμό και οι γείτονες είναι αναγκασμένοι να σώσουν το θύμα της επίθεσης ή να "κλειστούν" μέσα δειλά, επειδή φοβούνται τον καβγά».
Κάπως έτσι μας περιγράφουν και την τρέχουσα πολεμική σύγκρουση. Ο Πούτιν «άρπαξε από τον λαιμό» τον Ζελένσκι και το ΝΑΤΟ βοηθάει τον τελευταίο, αλλά δειλά, γιατί φοβάται τον μεγάλο «καβγά», έναν πυρηνικό πόλεμο. Τα επίσημα ρωσικά χείλη και ΜΜΕ, αντίθετα, θεωρούν πως το ΝΑΤΟ, με τις κυκλωτικές κινήσεις του είναι αυτό που «άρπαξε από τον λαιμό» τον Πούτιν και τη Ρωσία, που αντέδρασε με τον «καβγά», δηλαδή τον πόλεμο ή την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση», μιας και η λέξη «πόλεμος» απαγορεύτηκε στη Ρωσία.
Τα πράγματα, όμως, δεν πρέπει να τα βλέπουμε απλοϊκά, διότι είναι πιο σύνθετα και ο Λένιν κατέληγε στο παραπάνω απόσπασμα πως δεν θα πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να γελαστεί και να αφήσουμε τους αστούς συμβουλάτορες να εξηγήσουν τον πόλεμο έτσι απλά, «ότι ζούσαμε κάποτε ειρηνικά, ο ένας επιτέθηκε, ο άλλος υπερασπίζει τον εαυτό του».2
Ολοι αυτοί οι συλλογισμοί που μας «σερβίρουν», ότι πρέπει να είμαστε με τον «αμυνόμενο», με τον «αδύνατο», είναι πέρα για πέρα υποκριτικοί. (...) Πρέπει, να δούμε τους πραγματικούς λόγους που διεξάγεται ο πόλεμος, το ποιες κοινωνικές τάξεις και για ποια συμφέροντα έχουν προχωρήσει σε αυτόν. Κι ο πόλεμος αυτός, εάν τηρήσουμε αυτά τα κριτήρια, είναι πόλεμος που διεξάγεται από αστικές τάξεις, από δυνάμεις εχθρικές προς τους λαούς, για δικά τους συμφέροντα, κι άσχετα από τα προσχήματα, είναι άδικος και από τις δύο πλευρές. Το ΚΚΕ τάχθηκε ενάντια και στις δύο πλευρές της σύγκρουσης, και το ότι οι λαϊκές κινητοποιήσεις στη χώρα μας γίνονται έξω από βάσεις και στρατόπεδα απ' όπου περνάνε οι αμερικανοΝΑΤΟικές δυνάμεις έχει να κάνει με το υπαρκτό γεγονός πως η χώρα μας είναι ήδη μέρος της μιας πλευράς της σύγκρουσης, της αμερικανοΝΑΤΟικής. Απαιτούμε, λοιπόν, τον απεγκλωβισμό της χώρας μας από τον πόλεμο, από τους εγκληματικούς σχεδιασμούς του ευρωατλαντισμού και τις σχετικές ενώσεις του. Αυτό δεν μπορεί να «μεταφράζεται» ως στήριξη στην καπιταλιστική Ρωσία, την οποία επίσης έχουμε καταδικάσει.
Η ρωσική εισβολή αδυνατίζει το ΝΑΤΟ;
Να θυμίσω πως η χώρα μας είναι σε ΝΑΤΟ - ΕΕ, είναι «στρατηγικός σύμμαχος» των ΗΠΑ, εμπλέκεται στους αντιλαϊκούς σχεδιασμούς τους, γιατί αυτό συμφέρει την αστική τάξη της. Ορισμένοι φίλοι, που ξεκινούν από αυτήν την αφετηρία και με σωστά αντιΝΑΤΟικά αντανακλαστικά, τα οποία ενισχύει ακόμη περισσότερο η φιλοΝΑΤΟική προπαγάνδα του συνόλου των ελληνικών ΜΜΕ, αναρωτιόνται: Γιατί να μην ευχόμαστε τη νίκη της Ρωσίας και την ήττα των δυνάμεων του ευρωατλαντισμού; Δεν θα ήταν κάτι τέτοιο προς όφελος του κινήματος στην Ελλάδα; Γιατί να μην είμαστε με τη Ρωσία, αναγνωρίζοντας πως είναι καπιταλιστική δύναμη, πως η αστική τάξη της Ρωσίας έχει τους δικούς της αντιλαϊκούς σχεδιασμούς, αλλά την ίδια ώρα επιτελεί για τους δικούς της λόγους έναν «καλό σκοπό», αδυνατίζει ή και νικά το ΝΑΤΟ, ή τις δυνάμεις που συνεργάζονται με αυτό, ακόμη και τους ναζί της Ουκρανίας; Δεν θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, στηρίζοντας τη μια πλευρά της σύγκρουσης, ώστε το λαϊκό κίνημα να βρεθεί σε καλύτερη μοίρα την επομένη του πολέμου;
Δεν είναι η πρώτη φορά στην Ιστορία που μπαίνει αυτό το ζήτημα. Κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου είχαμε τους Γάλλους σοσιαλδημοκράτες που με ανάλογα επιχειρήματα, εκτιμώντας πως η Αντάντ (Γαλλία, Βρετανία) έχει ένα «προοδευτικό φορτίο» τη στήριζαν έναντι των Κεντρικών Δυνάμεων (Γερμανίας, Αυστροουγγαρίας). Ακόμη κι ο πασίγνωστος Ρώσος αναρχικός Πιότρ Κροπότκιν τάχθηκε με την Αντάντ, γιατί θεωρούσε ότι το φιλελεύθερο πνεύμα των αστικών Δημοκρατιών της Αντάντ, σε περίπτωση νίκης της, θα επεκτεινόταν στην Ευρώπη και θα δημιουργούσε ένα πιο ευνοϊκό πολιτικό κλίμα για την ανάπτυξη επαναστατικών διαθέσεων στους ευρωπαϊκούς λαούς. `Η άλλο παράδειγμα είναι μια σειρά σημαντικών παραγόντων και οργανώσεων της Ινδίας, που πάλευαν ενάντια στην αποικιοκρατία και τόσο κατά τη διάρκεια του Α', όσο και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου, διαμόρφωσαν γραμμή συνεργασίας με τη Γερμανία. Πώς γίνεται τώρα ένα αντιαποικιοκρατικό κίνημα να έχει γραμμή πολιτικής συνεργασίας με τον Χίτλερ και τους ναζί; Κι όμως, γινόταν! Διότι, όπως τώρα κάποιοι φίλοι μας ξεχωρίζουν στη δική μας χώρα το ζήτημα του ΝΑΤΟ από τις υπόλοιπες εξελίξεις στον καπιταλιστικό κόσμο, έτσι κι εκείνοι ξεχώριζαν το ζήτημα της βρετανικής αποικιοκρατίας, που είχε τότε υπό την κατοχή της το 25% των εδαφών του πλανήτη, και κατέληγαν στο γνωστό ρητό «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου».
Οπως, όμως, λέει ο δικός μας λαός «πιάνεται φίλος ο λύκος;». Σαφώς και δεν πιάνεται!
Ο Μαρξ και ο Ενγκελς στην εποχή τους εξέφραζαν γνώμη και έλεγαν π.χ. για τους πολέμους της εποχής τους πως θα ήταν καλύτερα να νικήσει ο τάδε και να χάσει ο τάδε. Γιατί αυτό δεν μπορεί να ισχύει και σήμερα; Σε αυτό το ερώτημα έχει απαντήσει ο Λένιν, σημειώνοντας πως δεν μπορούν να γίνουν τέτοιες αναλογίες, αφού στην εποχή που έζησαν οι Μαρξ και Ενγκελς «το αντικειμενικό περιεχόμενο του ιστορικού προτσές στην ηπειρωτική Ευρώπη δεν ήταν ο ιμπεριαλισμός, αλλά τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα»3. Με άλλα λόγια, τότε υπήρχαν ακόμη αστικά προοδευτικά κινήματα, ενώ την εποχή του Λένιν στην Ευρώπη, και βέβαια σήμερα σε όλον τον κόσμο, δεν μπορούμε να μιλάμε για κάποια προοδευτική αστική τάξη. Ετσι ο Λένιν κατέληγε στο συμπέρασμα πως δεν πρέπει να επιλέγουμε «στρατόπεδο ληστή», δεν πρέπει να επιλέγουμε αστική τάξη και να ευχόμαστε τη νίκη της, αφού όπως έλεγε: «Η σύγχρονη δημοκρατία θα παραμείνει πιστή στον εαυτό της μόνο στην περίπτωση που δεν θα προσχωρήσει σε καμία ιμπεριαλιστική αστική τάξη, στην περίπτωση που θα πει ότι "και οι δύο τους είναι η μια χειρότερη από την άλλη", στην περίπτωση που σε κάθε χώρα θα εύχεται την αποτυχία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης».4
Αλλά ας δούμε και συγκεκριμένα σήμερα, η ρωσική στρατιωτική εισβολή στην Ουκρανία, που εκτυλίσσεται σχεδόν δυο μήνες, βοηθάει να δυναμώσει το εργατικό - κομμουνιστικό κίνημα στις άμεσα εμπλεκόμενες χώρες, στη Ρωσία, στην Ουκρανία; Βοηθάει την κοινή πάλη των δύο λαών, που για δεκαετίες έζησαν και μεγαλούργησαν στο πλαίσιο του σοσιαλισμού, δηλαδή στο να οργανώσουν τον κοινό αγώνα τους ενάντια σε όσα και όσους «ρουφούν» τους κόπους τους και πλούτισαν από αυτούς τα τελευταία 30 χρόνια;
Οχι, βέβαια! Δυναμώνει ο εθνικισμός και στις δύο χώρες. Το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα υποχωρεί κι άλλο οργανωτικά και ιδεολογικοπολιτικά. Γίνεται αυτό που είπε ο Πούτιν στο διάγγελμά του: «Τώρα θα σας δείξουμε τι σημαίνει πραγματικά αποκομμουνιστικοποίηση!», είχε πει. Αυτό δεν αλλάζει από τα υψηλά εκλογικά ποσοστά του ΚΚΡΟ, από το ενδεχόμενο να αναλάβει ακόμη κυβερνητικό ρόλο στην κυβέρνηση Πούτιν, όπως στο παρελθόν και όπως το ίδιο ζητά και πάλι. Γεγονός είναι ότι ο προσανατολισμός που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης, τις στρατηγικές επιδιώξεις της οδηγεί σε συνολικό ιδεολογικοπολιτικό εκφυλισμό.
Επιπλέον, είναι φανερό πως ο φασισμός, οι φασιστικές οργανώσεις, που αξιοποιήθηκαν στην Ουκρανία για την αντισυνταγματική ανατροπή της φιλορωσικής κυβέρνησης Γιανουκόβιτς το 2014 και στη συνέχεια ενσωματώθηκαν στο στρατό και σε όργανα ασφαλείας του αστικού ουκρανικού κράτους, όχι μόνο δεν νιώθουν «άβολα» από τις εξελίξεις, αλλά μέσα στο γενικότερο εθνικιστικό ρεύμα ενισχύονται και «ξεπλένονται» δήθεν ως «πατριωτικές» δυνάμεις. Αυτό φάνηκε και με τη θρασύτατη ενέργεια προβολής του ναζιστή ομογενή του Αζόφ στην ελληνική Βουλή. Ανάλογη τάση χαρακτηρίζει και τη Ρωσία.
Ασχετα, λοιπόν, από το ποια θα είναι η έκβαση του πολέμου, οι δυσκολίες που δημιούργησε η ρωσική εισβολή στο κίνημα και στις δύο χώρες πολλαπλασιάστηκαν.
Από την άλλη, μήπως αυτή η στρατιωτική εισβολή της Ρωσίας αδυνάτισε το ΝΑΤΟ; Σε καμία περίπτωση! Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ συσπειρώθηκαν γύρω από τη βασική δύναμη του ευρωατλαντισμού, τις ΗΠΑ. Δόθηκαν νέες αφορμές για την παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ΕΕ. Ισχυρές ΝΑΤΟικές χώρες, όπως η Γερμανία, προχωρούν σε γενικευμένο πρόγραμμα επανεξοπλισμού. Δημιουργούνται νέες βάσεις και στρατιωτικά σώματα. Γίνεται λόγος για την ενσωμάτωση νέων χωρών (Σουηδία, Φινλανδία), στη ΝΑΤΟική «σφηκοφωλιά». Επιπλέον, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ΕΕ, που όλα τα προηγούμενα χρόνια καταρράκωσαν το διεθνές Δίκαιο, που είχε διαμορφωθεί με τη συμβολή της ΕΣΣΔ, τώρα βγαίνουν ως τιμητές του, ως αντίπαλοι του λεγόμενου «αναθεωρητισμού» στις διεθνείς σχέσεις. Ομως οι πρώτοι «αναθεωρητές» είναι οι δυνάμεις του ευρωατλαντισμού, που έχουν διαπράξει δεκάδες εγκλήματα και τα εγκλήματα του ενός ιμπεριαλιστή δεν μπορούν να σβήσουν τα εγκλήματα των άλλων. (...)
Αντικειμενικά, η ρωσική επέμβαση έχει ενισχύσει στις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες την προπαγάνδα των αστικών κομμάτων, τα κατασταλτικά μέσα σε βάρος των λαών, τους μηχανισμούς παραπληροφόρησης και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες.
Αστοχοι «αντιφασιστικοί» παραλληλισμοί
Κάποιοι άλλοι φίλοι, που παρακολουθούν τις θέσεις του Κόμματός μας, αναρωτιούνται μήπως, όταν ανατρέχουμε στον Λένιν, σε όσα αυτός έχει γράψει για τη στάση των κομμουνιστών στον Α' ιμπεριαλιστικό Παγκόσμιο Πόλεμο, μήπως «δογματικά» προσεγγίζουμε τις εξελίξεις. Αναρωτιούνται, δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις από τότε;
Η εκτίμηση του Κόμματός μας είναι πως σαφώς και υπάρχουν αλλαγές και εξελίξεις. Ηδη ανέφερα πιο πάνω μία. Ο Λένιν έγραφε πως στην εποχή του δεν υπάρχει προοδευτική αστική τάξη στην Ευρώπη, αλλά την ίδια ώρα στήριζε αστικά, εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στις αποικίες. Σήμερα, εξαιτίας της ανάπτυξης του καπιταλισμού σε όλο τον κόσμο δεν υπάρχουν αποικίες και η αστική τάξη παντού, σε όλο τον πλανήτη μας έχει εξαντλήσει κάθε προοδευτική πλευρά της. Ο Λένιν έγραφε στην εποχή του για μια «χούφτα χωρών», που λυμαίνονταν τον κόσμο και πράγματι έτσι ήταν στην εποχή του, όταν μερικές αυτοκρατορίες (βρετανική, γερμανική, ρωσική, οθωμανική κ.ο.κ.) και άλλες ισχυρές αποικιοκρατικές δυνάμεις, όπως η Γαλλία, που είχαν υπό τον έλεγχό τους τα 3/4 του πλανήτη, που ήταν αποικίες. Σήμερα, στο σύγχρονο ιμπεριαλιστικό σύστημα, υπάρχουν περίπου 200 κράτη που έχουν «πολιτική ανεξαρτησία», δεν υπάρχει δηλαδή η κατάσταση των αποικιών, όπως συνέβαινε έως τον 18ο - 19ο αιώνα, έχει διαμορφωθεί ένα καθεστώς ανισότιμης αλληλεξάρτησης μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών, που μοιάζει με μια «πυραμίδα», όπου κάθε καπιταλιστικό κράτος καταλαμβάνει τη δική του θέση, στη βάση της ισχύος του (οικονομικής, πολιτικής, στρατιωτικής). Την ίδια ώρα σ' αυτόν τον σύγχρονο κόσμο παραμένουν σε ισχύ όλες οι βασικές, θεμελιακές θέσεις, που είχε αναπτύξει ο Λένιν για τον καπιταλισμό, που βρίσκεται στο μονοπωλιακό του στάδιο, στο στάδιο του ιμπεριαλισμού. Υπάρχουν όλα όσα περιέγραψε ο Λένιν, όπως τα μονοπώλια, το χρηματιστικό κεφάλαιο, ο ρόλος που παίζει η εξαγωγή κεφαλαίων, οι διεθνείς μονοπωλιακές ενώσεις των καπιταλιστών, η διαπάλη για το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα του κόσμου. Βεβαίως, στην εποχή μας αυτή η διαπάλη, που έχει όπως και τότε στο επίκεντρο τον έλεγχο του ορυκτού πλούτου, της Ενέργειας, των δρόμων μεταφοράς, τα μερίδια των αγορών, δεν γίνεται με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή με την πάλη για τις αποικίες, αλλά για γεωπολιτικά στηρίγματα, πολυμερείς διακρατικές συμφωνίες και ενώσεις.
Κάθε άλλο, λοιπόν, παρά αντιμετωπίζουμε τη λενινιστική θεωρία με δογματισμό. Κάτι που δεν θα το έλεγες για εκείνες τις δυνάμεις, που ανασύρουν την «αντιφασιστική γραμμή» της Γ΄ Διεθνούς, όπως κάνει το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΚΕΚΡ), για να δικαιολογήσουν την απαράδεκτη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Προσπαθώντας να μας πείσουν πως όπως τότε οι κυβερνήσεις των «αντιφασιστικών αστικών κρατών» στηρίχτηκαν από τα ΚΚ, έτσι και σήμερα πρέπει να στηριχτεί η ρωσική στρατιωτική επέμβαση. Καταρχάς, πρέπει να διευκρινίσουμε πως το ΚΚΕ, μελετώντας την Ιστορία του, όπως και του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, έχει ασκήσει κριτική σε εκείνη τη γραμμή, που απέκοψε την πάλη με τον φασισμό από την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, ο οποίος γεννά τον φασισμό και τον αξιοποιεί. Επιπλέον, έχουμε αναδείξει πως και για τα λεγόμενα «δημοκρατικά κράτη» της αντιχιτλερικής συμμαχίας ο πόλεμος ήταν ιμπεριαλιστικός και άδικος, αυτά τα κράτη επίσης διέπραξαν κατά τη διάρκεια εκείνου του πολέμου μεγάλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως η ρίψη πυρηνικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι και άλλα. Εκείνος ο πόλεμος ήταν δίκαιος μόνο για την ΕΣΣΔ και τα αντάρτικα κινήματα των κατακτημένων από τους ναζί χωρών.
Ας μη γίνονται, λοιπόν, άστοχοι παραλληλισμοί με τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ούτε η Ρωσία είναι ΕΣΣΔ, ούτε η Κίνα είναι σοσιαλιστική χώρα, παρά την ύπαρξη της κόκκινης σημαίας και του κυβερνητικού ΚΚ. Από χρόνια και εκεί έχουν επικρατήσει οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, οι δισεκατομμυριούχοι έχουν στα χέρια τους τον πλούτο και την πραγματική εξουσία, ενώ ο λαός βιώνει και εκεί τα αδιέξοδα του καπιταλισμού.
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα είναι αυτοί που βγαίνουν χαμένοι από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που τον πληρώνουν με την ακρίβεια, τον πληθωρισμό, την υπέρογκη φορολογία, την ανεργία και συχνά και με το αίμα τους. Είναι ανάγκη, λοιπόν, να χαράξουν τη δική τους αυτοτελή γραμμή πάλης, μακριά και ανεξάρτητα από όλα τα αστικά και ιμπεριαλιστικά σχέδια. Να θέσουν τους δικούς τους στόχους, για την ανατροπή της βαρβαρότητας του καπιταλισμού, για μια ζωή χωρίς εκμετάλλευση και πολέμους.
Παραπομπές:
1. Καρλ Βον Κλαούζεβιτς: «Περί του πολέμου», εκδ. «Βάνιας», σελ. 31, 153 και 53.
2. Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», «Το προλεταριάτο και ο πόλεμος», τόμ. 26, σελ. 31
3. Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», «Κάτω από ξένη σημαία», τόμ. 26, σελ. 140
4. Β. Ι. Λένιν, Απαντα, «Κάτω από ξένη σημαία», τόμ. 26, σελ. 141
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου