Στα τέλη του περασμένου Γενάρη, η επίσκεψη - εξπρές του Χάφταρ στην Αθήνα, πριν μεταβεί στη Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη, προβλήθηκε από τα κυβερνητικά και αστικά επιτελεία ως «μια σημαντική κίνηση στη διπλωματική σκακιέρα», που περίπου αλλάζει το παιχνίδι στην περιοχή, μιας και ο «στρατάρχης» «θα φέρει στις "αποσκευές" του και τις ελληνικές θέσεις για το λιβυκό ζήτημα, κάνοντας από την πλευρά του σαφές πως η όποια πολιτική λύση θα πρέπει να έχει την έγκριση και της Ελλάδας».
«Το βέβαιο είναι ότι η άφιξη του στρατάρχη Χάφταρ στην Ελλάδα δημιουργεί νέα δεδομένα και διπλωματικές εξελίξεις λίγες ημέρες πριν την κρίσιμη διάσκεψη του Βερολίνου», έγραφε ο Τύπος, αντανακλώντας τις εκτιμήσεις της κυβέρνησης και όλων των άλλων αστικών κομμάτων. Ανάλογης προβολής έτυχαν και οι δηλώσεις του Λίβυου «ναύαρχου», που «σπούδασε στην Ελλάδα» και «μιλάει Ελληνικά», ο οποίος απειλούσε να ...βουλιάξει όποιο τουρκικό πλοίο προσεγγίσει τη Λιβύη και παραβιάσει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα.
Μέσα σ' αυτό το κλίμα, και ενώ ο Χάφταρ σημείωνε κάποιες στρατιωτικές επιτυχίες, περίσσεψαν οι πανηγυρισμοί για την «απομονωμένη Τουρκία», που «έχει μείνει μόνη της με τον Σάρατζ» στη Λιβύη, την ώρα που η ελληνική διπλωματία, με τις «σωστές κινήσεις και τη διεθνοποίηση του ζητήματος», έχτιζε τάχα αναχώματα στο τουρκολιβυκό σύμφωνο.
Οι εξελίξεις βέβαια επιβεβαίωσαν το εντελώς αντίθετο. Οτι δηλαδή η Τουρκία μόνο απομονωμένη δεν είναι και ότι επεμβαίνει στη Λιβύη με τις πλάτες των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Οπως ισχυρίζεται μάλιστα ο πρέσβης της στην Αθήνα, ο ρόλος της Τουρκίας στη Λιβύη είναι να διασφαλίσει την «ευρωατλαντική ασφάλεια»!
Ο δε Χάφταρ, σύμφωνα με ρεπορτάζ, ετοιμάζει αποσκευές για να εγκαταλείψει άρον άρον τη χώρα! Αυτό και μόνο είναι αρκετό για να αφαιρέσει και το τελευταίο φύλλο συκής από την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, που παρουσιάζουν τη μία ή την άλλη εξέλιξη στα Ελληνοτουρκικά ως αποτέλεσμα μιας «έξυπνης», «καλής» ή «κακής» διπλωματικής κίνησης, πάντα όμως στο πλαίσιο του αμερικανοΝΑΤΟικού σχεδιασμού και των προτεραιοτήτων του, όπου η ελληνική αστική τάξη εμπλέκεται ενεργά, διεκδικώντας αναβαθμισμένο ρόλο.
Πάνω σ' αυτήν την ευρωατλαντική ρουλέτα, δεν υπάρχει «ποντάρισμα» που να προσφέρει στο λαό και καμία εγγύηση για τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ασφάλεια και την ειρήνη, όπως αποδεικνύεται άλλωστε και από τις ίδιες τις εξελίξεις, αλλά ακριβώς το αντίθετο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου