1η Μάη 1886. Τη μέρα αυτή επέλεξε η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας (AFL) ως μέρα πανεργατικής κινητοποίησης για τη διεκδίκηση του 8ώρου. Μια κινητοποίηση που αποτέλεσε την κορύφωση πολύμηνων αγώνων της εργατικής τάξης, με το ιστορικό σύνθημα: «Οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες δουλειά / κι οχτώ ώρες για ό,τι θέλει ο καθένας από μας!».
Στο Σικάγο 80.000 εργάτες, ντόπιοι και μετανάστες, λευκοί και νέγροι, διαδηλώνουν αποφασιστικά. Η αστική τάξη αντιδρά λυσσασμένα και η αστυνομία δολοφονεί 6 απεργούς. Το επόμενο βράδυ πραγματοποιείται νέα συγκέντρωση διαμαρτυρίας, όπου μετά από προβοκάτσια η αστυνομία εξαπολύει τυφλή επίθεση, πυροβολώντας κατά βούληση. Πολλοί εργάτες σκοτώνονται ή τραυματίζονται. Το αστικό κράτος ολοκληρώνει το έγκλημα εκτελώντας τους πρωτοπόρους εργάτες Πάρσονς, Ενγκελ, Σπάις και Φίσερ, μετά από στημένη δίκη. Μπροστά στην αγχόνη ο Σπάις δηλώνει: «Θα έρθει μια μέρα που η σιωπή μας θα είναι πιο δυνατή από τις φωνές που πνίγετε σήμερα». Και όντως οι θυσίες δεν πήγαν χαμένες. Το 8ωρο άρχισε να θεσπίζεται, ο εργάσιμος χρόνος να μειώνεται και να δίνει το έναυσμα για την πάλη σε όλο τον κόσμο.
Η μέρα - σύμβολο για την παγκόσμια εργατιά, η Κόκκινη Πρωτομαγιά, κουβαλά μαζί της όλα τα διδάγματα από τις μεγαλύτερες μάχες που έχει δώσει το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο. Από το Σικάγο μέχρι την πρώτη αιματοβαμμένη γιορτή Πρωτομαγιάς στην Αθήνα το 1924. Από τον ηρωικό Μάη του 1936 της Θεσσαλονίκης, μέχρι τη συγκλονιστική θυσία των 200 κομμουνιστών στον τοίχο της Καισαριανής, το 1944. Ημερομηνίες - σταθμοί, ένα μικρό δείγμα του λαϊκού ηρωισμού, που συμπυκνώνουν όλες τις αρετές της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της: Την αφοβία, τη μαχητικότητα, την ανυποχώρητη στάση μπροστά στον ταξικό εχθρό, την ανωτερότητα της οργάνωσης, την αυτοπεποίθηση που απορρέει από το δίκιο, από το μέλλον που ανήκει στους «από κάτω».
Η Εργατική Πρωτομαγιά είναι ένα διαρκές ράπισμα σε όσους λένε ότι οι αγώνες δεν έχουν αποτελέσματα, ότι δεν έχουν νόημα η πάλη, η σύγκρουση, η οργάνωση στον τόπο δουλειάς. Είναι μια απάντηση σε όσους λένε ότι ο αντίπαλος είναι παντοδύναμος, ότι τίποτα δεν τον «λυγίζει», ότι δεν έχουν νόημα οι απεργίες, γενικότερα οι εργατικοί αγώνες. Η αντιδραστική θεωρία της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» διασπείρεται από αυτούς που θέλουν να προστατέψουν τα ιερά και τα όσια του συστήματος της εκμετάλλευσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου