Λάκης Λαζόπουλος: Ο «μαέστρος» που αναπαλαιώνει την καπιταλιστική παρακμή!!!!!!!!!

O  Λάκης Λαζόπουλος  έστω κ αν στην αρχή της καριέρας του «δανείστηκε» πολλά στοιχεία απ’τον Χάρρυ Κλυνν, είχε μια συνεπέστατη πορεία στον χώρο της κωμωδίας κ της σάτιρας, φτάνοντας στο απόγειό του με τους «Δέκα μικρούς Μήτσους». Όλα αυτά όμως συνέβαιναν στο τέλος του 20ου αιώνα, τώρα πια ο Λαζόπουλος του σήμερα δεν έχει καμία σχέση με αυτόν του χθες.

Το Αλ Τσαντίρι Νιουζ ξεκίνησε ως μια προέκταση του δελτίου ειδήσεων που διάβαζε ο «Γύφτος» στους Μήτσους, σύντομα όμως εξελίχθηκε σε ένα είδος one man show του. Το concept πλέον είναι πολύ συγκεκριμένο: Live κ μπροστά σε ένα σχετικά πολυπληθές κοινό, ο Λαζόπουλος σχολιάζει την επικαιρότητα, παρεμβάλλοντας συχνά πυκνά βιντεάκια (σύμφωνα με την «σχολή» που καθιέρωσε ο Θέμος Αναστασιάδης). Το δεύτερο μέρος είναι καθαρά μουσικό με τον Λαρισαίο κωμικό να τραγουδάει (μόνος ή με την βοήθεια special guest) διάφορα σουξέ- κυρίως από τον χώρο του λεγόμενου «έντεχνου»..

Ο Λαζόπουλος του 2010 έχει κάποια «κολλήματα». Κατ’ αρχήν πάσχει σε υπερθετικό βαθμό από μια αρρώστια της εποχής, την λεγόμενη «νεολαγνεία». Για αυτόν, οτιδήποτε λένε, οτιδήποτε κάνουν οι νέοι, είναι σωστό κ πρέπει να αποτελεί παράδειγμα για όλους εμάς τους «μεγάλους». Το Αλ Τσαντίρι κατακλύζεται από βίντεο με αγοράκια κ κοριτσάκια που αραδιάζουν ασύλληπτες κοινοτοπίες τις οποίες ο Λαζόπουλος ακούει εκστασιασμένος, προκαλώντας το κοινό του να τις χειροκροτήσει.

Οι πολιτικές θέσεις του Λαζόπουλου;. Τυπικά είναι αριστερός. Υιοθετεί εν λευκώ τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ακόμα κ του Αντιεξουσιαστικού χώρου (κάτι αρκετά οξύμωρο, όχι μόνο λόγω των δυσθεόραστων αμοιβών του, αλλά κ λόγω των εξαιρετικών σχέσεών που διατηρεί στην προσωπική του ζωή, με την αφρόκρεμα της ελληνικής πολιτικής κ οικονομικής εξουσίας), ενώ επιτίθεται όποτε βρει ευκαιρία στο ΚΚΕ.

Το πιο παράξενό όμως στο Αλ Τσαντίρι Νιουζ είναι πως, ουσιαστικά, δεν πρόκειται για αμιγώς χιουμοριστική εκπομπή. Στο μεγαλύτερο διάστημά της ο Λαζόπουλος απλώς απευθύνεται στην κάμερα «συζητώντας» τα πολιτικά δρώμενα. Το δε χιούμορ του σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «πρωτοποριακό» ή «ανατρεπτικό» αφού περιλαμβάνει ως επί το πλείστον παλαιομοδίτικα ανέκδοτα για πεθερές κ γυναίκες που περιμένουν τον σύζυγο με τον πλάστη στο χέρι καθώς κ μπόλικη σκατολογία. Μια προσεκτική ματιά δείχνει πως (με εξαίρεση κάποιες χαζογκόμενες που προφανώς θα γελούν πολύ στην ζωή τους γενικότερα) το κοινό στο στούντιο μάλλον βαριέται με κάποιους να χαμογελούν αμήχανα κ άλλους να στέλνουν sms προς άγνωστη κατεύθυνση.

Φυσικά στα λεγόμενα του οι λέξεις καπιταλισμός, ταξικοί αγώνες κλπ δεν υπάρχουν. «Κρύες» ατάκες κ σεξουαλικά υπονοούμενα συμπλήρωναν το μενού της εκπομπής του .. ενώ δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα στην αβάντα που έκανε στο κόμμα της Κουμουνδούρου  Με τα βέλη του στραμμένα κυρίως στη συγκυβέρνηση, χωρίς να αφήσει απ’ έξω το ΚΚΕ, που το παρουσίασε με το σήμα του Amber Alert κ την ένδειξη «κόμμα 96 ετών αναζητείται». Η κριτική του στο ΚΚΕ, εντοπιζόταν κυρίως στο σημείο, ότι αποφεύγει να χτυπήσει αυτήν την κυβέρνηση που καταπιέζει με τρόπο σαδιστικό τους πολίτες.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: που οφείλεται η τρομακτική επιτυχία του «Αλ Τσαντίρι Νιουζ» το οποίο εξακολουθεί να σημειώνει εκπληκτικές επιδόσεις στο στίβο της τηλεθέασης; Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή: Ο Λαζόπουλος δίνει στον Έλληνα αυτό που χρειάζεται, του λέει αυτό ακριβώς που θέλει ν’ακούσει. Στο Αλ Τσαντίρι, ο μέσος Έλληνας παρουσιάζεται ως ένας εργατικός μεροκαματιάρης, ένας πανέξυπνος καταφερτζής, ένας αγαθός άνθρωπος που αγαπάει όλο τον κόσμο, αλλά όλος ο κόσμος τον μισεί. Ένας πάμφτωχος κ αδικημένος άγιος που πληρώνει πάντα το σφάλματα των άλλων .Των κακών πολιτικών. Των κακών ξένων. Τελικά, ο αποχαυνωμένος Έλληνας τηλεθεατής έχει ανάγκη από στήριξη κ όχι από χιούμορ. Ξεπεσμός; Όχι, ο Λαζόπουλος δεν έχει ξεπέσει. Ο Λαζόπουλος έχει κάνει μια συγκεκριμένη επιλογή για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Κ αυτό είναι το χειρότερο…

Η ΑΣΤΙΚΗ ιδεολογία προσπαθεί αδιάκοπα κ με κάθε τρόπο να ναρκώσει την κοινωνία με ανοσοποιητικές ουσίες. Η σκανδαλολογία είναι ένα τέτοιο ανοσοποιητικό θεραπευτικό μέσο. Φετιχοποιεί τα άτομα κ εμφανίζει την κοινωνική σήψη κ διαφθορά ως έργο ατομικό. Έτσι οι ευθύνες αναζητούνται στα «κακά» πρόσωπα, στους «ανέντιμους» κ όχι στην οικονομική κ κοινωνική οργάνωση κ στους θεσμούς. Δηλαδή το αίτιο αναζητείται στο σύμπτωμα κ το σύμπτωμα μετατρέπεται σε αίτιο.

Σε ιδεολογικό επίπεδο, η γλώσσα της σκανδαλολογίας λειτουργεί σαν εμβόλιο: Ομολογεί τα τυχαία κ πιο κραυγαλέα ελαττώματα του συστήματος κ των θεσμών του για να συγκαλύψει καλύτερα τα βασικά ελαττώματα. Δηλαδή με μικρές δόσεις απ’το αναγνωρισμένο κακό ανοσοποιεί το σύστημα κ το προστατεύει απ’τον κίνδυνο μιας γενικευμένης αμφισβήτησής του. Έτσι, ο αφηρημένος καταγγελτικός λόγος (σκανδαλοθηρικός κ ηθικολογικός) ταριχεύει την καπιταλιστική σήψη κ αναπαλαιώνει τα υλικά της. Καταγράφει κ καταγγέλλει εξωτερικά συμπτώματα της σήψης για να αποκρύψει την ολική σήψη της καπιταλιστικής κοινωνίας. 

Ένας «μάγος» αυτού του λόγου είναι ο Λαζόπουλος. Ενας «προφήτης» των «Νέων Ιδεών» κ «αξιών» της καπιταλιστικής φιλοσοφίας. Καταγγέλλοντας τα κραυγαλέα συμπτώματα της καπιταλιστικής σήψης κ «βλακείας» (αυτά που καταγγέλλουν πλέον όλοι) ενώ ταυτόχρονα υιοθετεί όλα τα νέα κυρίαρχα ιδεολογήματα κ τις «πρακτικές» ισοπέδωσης ιδεών, πολιτισμών κ ανθρώπων, καταφέρνει να παράξει ένα ιδεολογικό μείγμα από αλήθειες, ψέματα κ παραπλανητικά, λαϊκίστικα τρικ. Είναι το πολυπολιτισμικό χωνευτήρι. Αποκαλύπτει εξωτερικά συμπτώματα της καπιταλιστικής παθογένειας πασίγνωστα σε όλους (έτσι γίνεται αποδεκτός κ πουλάει) κ ταυτόχρονα προπαγανδίζει την νοοτροπία που τα συγκαλύπτει: εξυγιαντικά παραμύθια, μύθους του «αντιρατσισμού» κ του «αντιεθνικισμού», ηθικολογικά κλισέ κ άλλα.

Οι μισές αλήθειες είναι χειρότερες απ’το ψέμα. Κ είναι ακόμα πιο αποκρουστικό κ ύπουλο όντας καλλιτέχνης, αυτές τις μισές αλήθειες να τις χρησιμοποιείς για να αποκρύψεις την πραγματικότητα.

πηγη: ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ