 |
Το παρακάτω κείμενο είναι σύνθεση απαντήσεων που έδωσε ο Φιντέλ
Κάστρο σε ερωτήσεις φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κονσεψιόν, στην Χιλή, στις 18
Νοέμβρη 1971. Το παραθέτουμε ως ενδιαφέρουσα – και διδακτική – μαρτυρία ενός
ηγέτη που σημάδεψε όχι μόνο την Κουβανική και Παγκόσμια Ιστορία του 20ου αιώνα
αλλά και τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα προσωπικά, μέσω της άρρηκτης φιλίας και
συντροφικότητας που για 11 χρόνια συνέδεσε τους δύο άντρες.
«Ήμουν γιός ενός γαιοκτήμονα – αυτό ήταν ένας λόγος για να είμαι
αντιδραστικός. Μορφώθηκα σε θρησκευτικά σχολεία όπου πήγαιναν τα παιδιά των
πλουσίων – ένας ακόμα λόγος για να είμαι αντιδραστικός. Ζούσα στην Κούβα, όπου
όλες οι ταινίες, οι εκδόσεις και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ήταν “Made in USA”
– ένας τρίτος λόγος για να είμαι αντιδραστικός. Σπούδασα σ’ ένα πανεπιστήμιο
όπου απο 15.000 φοιτητές, μόνο τριάντα ήταν αντιιμπεριαλιστές κι εγώ ήμουν ένας
απο εκείνους τους τριάντα στο τέλος. Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, μπήκα ως γιος
γαιοκτήμονα – και για να κάνουμε τα πράγματα χειρότερα, ήμουν πολιτικά
αγράμματος!
… Και κάτι άλλο. Κανένα κομματικό μέλος, κανένας κομμουνιστής,
κανένας σοσιαλιστής ή εξτρεμιστής δε με πήρε με το μέρος του να με κατηχήσει.
Όχι. Μου έδωσαν ένα μεγάλο, βαρύ, διαβολεμένο, πληχτικό και ανυπόφορο διδακτικό
βιβλίο που προσπαθούσε να εξηγήσει την πολιτική οικονομία από αστική άποψη –
αυτό το πράγμα το έλεγαν πολιτική οικονομία!
Κι’ αυτό το ανυπόφορο βιβλίο παρουσίαζει τις κρίσεις της υπερπαραγωγής
και άλλα τέτοια προβλήματα σαν τα πιο φυσικά στον κόσμο. Εξηγούσε πως στη
Βρετανία, όταν υπήρχε αφθονία κάρβουνου, υπήρχαν εργάτες που δεν είχαν καθόλου,
γιατί σύμφωνα με τους αδυσώπητους φυσικούς και αμετάβλητους νόμους της
ιστορίας, της κοινωνίας και της φύσης, παρουσιάζονται αναπόφευκτα κρίσεις
υπερπαραγωγής και όταν παρουσιάζονται, φέρνουν ανεργία και πείνα. Δηλαδή, όταν
υπάρχει πολύ κάρβουνο, οι εργάτες κρυώνουν και πεινούν!
 |
Έτσι εκείνος ο γιός του γαιοκτήμονα, που είχε μορφωθεί σε αστικά
σχολεία και σύμφωνα με την αμερικανική προπαγάνδα, άρχισε να σκέπτεται ότι κάτι
έφταιγε σ’ αυτό το σύστημα, κάτι δεν έβγαζε νόημα…
Σαν γιός ενός φτωχού ανθρώπου που αργότερα έγινε μεγάλος
γαιοκτήμονας, είχα τουλάχιστον το πλεονέκτημα να ζω στην εξοχή, με τους
χωρικούς, με τους φτωχούς, που ήταν όλοι φίλοι μου. Αν ήμουν εγγονός
γαιοκτήμονα, είναι πολύ πιθανό ότι ο πατέρας μου θα με είχε φέρει να ζήσω στην
πρωτεύουσα, σε κάποια υπεραριστοκρατική συνοικία κι εκείνοι οι θετικοί
παράγοντες που διέθετα, δεν θα μπορούσαν να επιζήσουν λόγω της επιρροής του
περιβάλλοντος. Ο εγωισμός και άλλα αρνητικά χαρακτηριστικά που έχουμε εμείς οι
άνθρωποι, θα είχαν επικρατήσει.
Ευτυχώς, τα σχολεία στα οποία σπούδασα, ανέπτυξαν μερικούς απο
τους θετικούς παράγοντες. Ένας ορισμένος ιδεαλιστικός ορθολογισμός, μια
ορισμένη έννοια του καλού και του κακού, του δίκαιου και του άδικου, κι’ ένα
ορισμένο πνεύμα εξεγερτικότητας ενάντια στις επιβολές και την καταπίεση, με
οδήγησαν σε μια ανάλυση της ανθρώπινης κοινωνίας και με μετέτρεψαν σε αυτό που
αντιλήφθηκα αργότερα πως ήταν ουτοπικός κομμουνιστής. Εκείνο το διάστημα, δεν
είχα ακόμα την καλή τύχη να γνωρίσω έναν κομμουνιστή ή να διαβάσω κάποιο
κομμουνιστικό ντοκουμέντο.
Λοιπόν, μια μέρα, έπεσε στα χέρια μου ένα αντίγραφο του Κομμουνιστικού
Μανιφέστου – του ξακουστού Κομμουνιστικού Μανιφέστου! – και διάβασα μερικά
πράγματα που δεν ξέχασα ποτέ… Τι φράσεις, τι αλήθειες! Και βλέπαμε εκείνα τα
πράγματα κάθε μέρα! Ένιωθα σαν μικρό ζώο που γεννήθηκε σ’ ένα δάσος το οποίο
δεν καταλάβαινε. Τότε, εντελώς ξαφνικά, βρίσκει ένα χάρτη εκείνου του δάσους –
μια περιγραφή, μια γεωγραφία εκείνου του δάσους και όλων μέσα σ’αυτό. Τότε ήταν
που βρήκα τον προσανατολισμό μου. Ρίξτε μια ματιά τώρα και δείτε αν οι ιδέες
του Μαρξ δεν ήταν δίκαιες, σωστές κι εμπνευσμένες. Αν δεν είχαμε βαδίσει τον
αγώνα μας σ’αυτές, δεν θα ήμασταν εδώ τώρα! Δεν θα ήμασταν εδώ!
Λοιπόν, ήμουν κομμουνιστής; Όχι. Ήμουν ένας άνθρωπος που ήταν
αρκετά τυχερός να ανακαλύψει μια πολιτική θεωρία, ένας άνθρωπος που πιάστηκε
στη δίνη της πολιτικής κρίσης της Κούβας πολύ καιρό πριν γίνει ολοκληρωμένος
κομμουνιστής. Συνέχισα να εξελίσσομαι. Έπειτα, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον
ιμπεριαλισμό πιο χειροπιαστά απ’ ότι τον είχα γνωρίσει από το βιβλίο του Λένιν.
Τον γνώρισα στην Κούβα, σε απόσταση μόνο 150 χιλιομέτρων από αυτόν. Είχα την
ευκαιρία να γνωρίσω τον ιμπεριαλισμό – τον χειρότερο και πιο επιθετικό απ’
όλους… Και πιστεύω ότι η ζωή μου έδωσε μια καλύτερη κατανόηση της
πραγματικότητας.
Μ’ έκανε περισσότερο επαναστάτη, περισσότερο σοσιαλιστή,
περισσότερο κομμουνιστή.»
Το κείμενο περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Η Επαναστατική Κούβα” του
Τέρενς Κάνον, Εκδόσεις Χοσέ Μαρτί, 1987.
guevaristas. net μέσω Οικοδόμος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου