Διονύσης Τσακής: Θέλουμε επανάληψη όσων ζήσαμε στο παρελθόν με απλή αλλαγή κυβερνήτη, ή ουσιαστική αλλαγή πλεύσης;

 Συνέντευξη με τον αγαπημένο συνθέτη, στιχουργό και ερμηνευτή, που στις ερχόμενες βουλευτικές εκλογές θα είναι υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΚΚΕ.

Τι κρίνεται σε αυτές τις εκλογές; Πώς πρέπει να σκεφτεί ο καθένας που ονειρεύεται κάτι διαφορετικό σε αυτόν τον τόπο; Τι πρέπει να σκεφτεί ο καλλιτέχνης, ο δημιουργός μπροστά στην κάλπη; Για όλα αυτά μιλά στον «Ριζοσπάστη» ο Διονύσης Τσακνής, που όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα, θα είναι υποψήφιος με το ΚΚΕ στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας.....

-- Σε αυτές τις εκλογές συμπορεύεστε με το ΚΚΕ και ως υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Τι βάρυνε στο να απαντήσετε θετικά στην πρόταση του Κόμματος;

-- Πρώτα απ' όλα η ίδια η πρόταση του ΚΚΕ να με συμπεριλάβει ως υποψήφιο στα ψηφοδέλτιά του αποτέλεσε για εμένα μια ιδιαίτερη τιμή. Με δεδομένη την ιδεολογική και πολιτική μου συμπόρευση με το Κόμμα, η απόφασή μου να αποδεχτώ ήταν άμεση και δεδομένη. Η στάση του ΚΚΕ, αταλάντευτη, ξεκάθαρη και συνεπής, χωρίς υπαναχωρήσεις και παλινωδίες, αποτελεί εγγύηση για τον τρόπο που θα πολιτευτεί, θα παλέψει μέσα και έξω από τη Βουλή και θα προωθήσει με τον καλύτερο τρόπο τα λαϊκά αιτήματα και τα μεγάλα προβλήματα της χώρας.

Πλέον, όλοι το ξέρουν και το αναγνωρίζουν - ακόμα και οι κάθε είδους αντίπαλοι: Η ψήφος στο ΚΚΕ μένει αναλλοίωτη. Δεν κινδυνεύει να αλλάξει χρώμα και προσανατολισμό. Γι' αυτό και είναι, πέραν όλων των άλλων, μια συνειδητή επιλογή.

Τα τραγούδια και η παρουσία του, σταθερή «αξία» του Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή»

Το ΚΚΕ δεν είναι ένα κόμμα συνθημάτων και άρνησης - όπως σκοπίμως κάποιοι του καταλογίζουν. Εχει πρόγραμμα και συγκεκριμένες προτάσεις για όλα τα κρίσιμα μέτωπα που απασχολούν τον λαό μας. Σκόπιμα διαστρεβλώνουν τις θέσεις του ή σιωπούν εκκωφαντικά, όπως έγινε με την πρόταση νόμου που κατέθεσε πριν από λίγες μέρες.

-- Ποιο κατά τη γνώμη σας είναι το πραγματικό δίλημμα και τι κρίνεται σε αυτές τις εκλογές;

-- Το πραγματικό δίλημμα είναι, κατά τη γνώμη μου, η κατεύθυνση και το πρόσημο που αυτή θα έχει. Θέλουμε επανάληψη όσων ζήσαμε στο παρελθόν με απλή αλλαγή κυβερνήτη, ή ουσιαστική αλλαγή πλεύσης; Θέλουμε δηλαδή - όπως πολύ εύστοχα είπε ο ΓΓ του Κόμματος σε πρόσφατη συνέντευξή του - να αλλάξουμε μηχανοδηγό ή την κατεύθυνση που έχουν οι ράγες; Θέλουμε ένα απλό λίφτινγκ του συστήματος (αμφίβολο και αυτό) ή μια πλήρη ανατροπή των δεδομένων που μπορεί να οδηγήσει σε νέους συσχετισμούς; Θέλουμε τον λαό παρατηρητή των εξελίξεων και μοιρολατρικά αδρανή ή ένα στιβαρό λαϊκό κίνημα και ταξικούς αγώνες; Σ' αυτά πρέπει να απαντήσει ο καθένας που ονειρεύεται κάτι διαφορετικό σ' αυτόν τον τόπο.

-- Με τα κάλπικα διλήμματα, τους εκβιασμούς και τα «μεγάλα λόγια» στην πολιτική αντιπαράθεση, πώς μπορεί να κρατηθεί «ανοιχτό το παράθυρο στο όνειρο»;

-- Προφανώς και μπορεί! Αλλωστε, για εμάς που βλέπουμε ότι η ανατροπή αυτού του συστήματος είναι μια ιστορική αναγκαιότητα, είναι ταυτοχρόνως και καθήκον να κρατήσουμε το παράθυρο ανοιχτό στην ελπίδα ενός καλύτερου αύριο. Και να το υπενθυμίζουμε διαρκώς και προς κάθε κατεύθυνση.

Ανεξάρτητα από υποχωρήσεις ή μικρές ήττες που μπορεί να συμβαίνουν για ένα μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα, οι μαρξιστές δεν μπορεί παρά να διακατέχονται από ιστορική αισιοδοξία. Θυμίζω τις δύσκολες εποχές που πέρασε το Κόμμα στις αρχές της δεκαετίας του '90, όπου η στάση των μελών και των στελεχών του κράτησε όρθιο όχι μόνο το Κόμμα αλλά και το κίνημα γενικότερα. Ας αναλογιστούμε ποια εξέλιξη θα είχαν τα πολιτικά πράγματα αν το ΚΚΕ δεν «κρατούσε ανοιχτό το παράθυρο στο όνειρο» και για να θυμηθούμε και τον Αναγνωστάκη «πόσες φωλιές νερού συντήρησε μέσα στις φλόγες».

-- Τι πρέπει να σκεφτεί μπροστά στην κάλπη ένας καλλιτέχνης που βρέθηκε και συνεχίζει να βρίσκεται στον δρόμο, παλεύοντας για την Τέχνη και για να μπορεί να ζει απ' αυτή;

-- Υπάρχει μια διαδεδομένη αντίληψη - η οποία προφανώς βολεύει το σύστημα - ότι ο καλλιτέχνης οφείλει να είναι ένα αλλόκοσμο πλάσμα, μακριά από τα πολιτικά πράγματα, για χάρη τάχα της τέχνης του. Αυτή η άποψη στοχεύει όχι μόνο στην απενεργοποίηση του καλλιτέχνη αλλά και στην ακύρωση της ίδιας του της τέχνης. Στοχεύει, σε τελευταία ανάλυση, στην απομάκρυνσή του από την αποστολή του. Θέλει να κρύψει τη μία και μοναδική αλήθεια, ότι είναι δηλαδή ένας εργαζόμενος του πνεύματος και ότι η θέση του είναι πλάι στους άλλους εργαζόμενους.

Είναι μια άκρως αντιδραστική άποψη, που επιδιώκει να αποκόψει τον καλλιτέχνη από τον ομφάλιο λώρο, που τον συνδέει με την τάξη του. Που τον καλεί να γυρίζει την πλάτη στον λαό και τα προβλήματά του, από τα οποία κανονικά θα πρέπει να εμπνέεται για να μπορεί εκ των υστέρων να εκφράζει, ώστε να δίνει φωνή σε αυτούς που υποτίθεται πως δεν έχουν.

Οσες φορές οι άνθρωποι της Τέχνης δελεάστηκαν από τις συστημικές Σειρήνες, αρκέστηκαν στον ρόλο των διασκεδαστών της εξουσίας. Παροπλίστηκαν, συμβιβάστηκαν και ξεχάστηκαν.

Ευτυχώς στις μέρες μας φαίνεται πως όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες (κυρίως οι νεότερες γενιές) αντιλαμβάνονται τον ρόλο αλλά και την ταξική τους θέση. Οι κινητοποιήσεις τους το δύσκολο διάστημα της πανδημίας και οι μικρές νίκες που κατάφεραν, άνοιξαν τον δρόμο στη μαζικοποίηση των σωματείων τους που είναι ήδη ένα μεγάλο βήμα. Εσπασαν στερεότυπα που καλλιεργήθηκαν εντέχνως τις προηγούμενες δεκαετίες.

Ο δρόμος είναι μεγάλος, αλλά όμορφος δρόμος! Και δεν είναι άλλος από τον δρόμο του αγώνα! Οι κομμουνιστές είναι πλάι τους και τείνουν το χέρι!!!

πηγή ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 21-22 Γενάρη 2023