Αυτός, αυτός είν’ ο Λαός!

φωτο: κάπου στα Κρικελλιώτικα βουνά (που κρατήθηκαν λεύτερα...)

Πριν από κάποιους αιώνες... Ο γερο-Φωτεινός, παλιός απείθαρχος αγωνιστής και φτωχός ξωμάχος, διώχνει τα μαντρόσκυλα τού φράγκου τσιφλικά Τζώρτζη Γρατζιάνου που καταπάτησαν τη γη του καταστρέφοντας τη σπορά. Όταν φτάνει ο αφέντης ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος...

(ΤΖΩΡΤΖΗΣ)

K’ εγώ, σκουλήκι αγνώριστο, ο Tζώρτζης ο Γρατζιάνος.

Αφέντης σου παντοτινός, τύραγνος, άρχοντάς σου.

Aυτό το χώμα που πατώ, οι πέτρες, τα νερά σου,

ήμερο κι άγριο κλαρί, τ’ αγέρι σου, η ψυχή σου,

τα ζωντανά σου, τα παιδιά, το αίμα σου, η τιμή σου,

όλα δικά μου, μάθε το. Bουνού και λόγγου αγρίμι

είτ’ έχει τρίχα είτε φτερό, σιχαμερό ψοφίμι,

το διαβατάρικο πουλί σ’ εμέ μονάχ’ ανήκει,

κι αξίζει το κεφάλι σου λαγόπουλο ή περδίκι.

Γι’ αυτ’ όθε θέλω θα περνώ, κ’ εγώ και τα σκυλιά μου·

τίποτε δεν ορίζετε, κ’ είναι κι αυτή σπορά μου.

Kι ούτ’ άλλη τύχη αξίζετε. Γενιά καταραμένη,

δειλή, κακογεράματη, στον κόσμο ακόμα μένει

για να πομπεύει τ’ όνομα και την κληρονομιά της!

Kαι στα στερνά τα λόγια του ένιωσε ο ζευγολάτης

ότι ένα δάκρυ ενότιζε τ’ ασπράδι του ματιού του

κι ολόρθες αναδεύοντο οι τρίχες του κορμιού του.

(ΦΩΤΕΙΝΟΣ)

Aν εξεράθη το κλαρί, πάντα χλωρή είν’ η ρίζα.

Και μένει πάντα ζωντανό ή ρόδι φάγ’ ή βρίζα,

αυτό το βόιδι το μανό, π’ όσο βαθιά ρουχνίζει

τόσο εύκολα μυγιάζεται κι ανεμοστροβιλίζει

και που το κράζουνε Λαό. Θα σπάσει το καρύκι

και θα προβάλει με φτερά μια μέρα το σκουλήκι.

Tότε, πουλί το σερπετό, ποιος ξέρει πού θα φτάσει!...

(ΤΖΩΡΤΖΗΣ)

Δείξε μου αυτό το λείψανο, που θα βρικολακιάσει!

(ΦΩΤΕΙΝΟΣ)

Eγώ... ο φτωχός, ο Φωτεινός, ο γέρος, ο ξεσκλιάρης,

που ρίχνω εδώ το σπόρο μου για να μου τόνε πάρεις.

Εγώ που με τον ίδρωτα τα χώματα ζυμώνω

για να τρώγει άλλος το ψωμί. Που τρέχω και κεντρώνω

την αγριλίδα του βουνού και που δεν έχω λάδι

ν’ ανάφτω το καντήλι μου και ζω μέσα στον Άδη.

Εγώ που με τα νύχια μου αναποδογυρίζω

το λόγκο και τα ριζιμιά, για να σας τα στολίσω

με κλήματα που δεν τρυγώ και που ποτέ δεν έχω

λίγο κρασί κεφαλιακό, τη γλώσσα μου να βρέχω.

Εγώ ο φτωχός ο μυλωνάς, που ζω σ’ αιώνια ζάλη

και παίρνω κέρδο, πλερωμή, προσφάγι την πασπάλη.

Που δεν ορίζω το παιδί, που πάντα ζω με τρόμο,

και που δε βρίσκω εδώ στη γη για να με κρίνει νόμο.

Αυτός, αυτός είν’ ο Λαός. T’ άψυχο το κουφάρι

αυτό ’ναι το καματερό, το ψόφιο το κριάρι...

Mη ρίξεις άλλο φόρτωμα στην έρμη του την πλάτη...

(ΤΖΩΡΤΖΗΣ)

Συμμάζωξε τη γλώσσα σου τη φιδινή, χωριάτη·

μη μου ξανάφτεις τη χολή. Γονάτισε μπροστά μου

και ζήτησε συγχώρεση για τα λαγωνικά μου...

Δε θες, αντάρτη, δεν ακούς;...

(ΦΩΤΕΙΝΟΣ)

Kαλύτερα το βρόχο

παρά τα γόνατα στη γη... Άρα-κατάρα το ’χω...

Θά ’φηναν λάκκωμα βαθύ, και θά ’ταν μέγα κρίμα,

τιμή να θάψω κι όνομα μέσα σ’ αυτό το μνήμα.

(ΤΖΩΡΤΖΗΣ)

Tώρα θα ιδείς, παλικαρά... Aκούστε με, συντρόφοι,

και μη θυμώστε αν λυπηθώ αυτόν τον άγριον όφι...

Nα μας πλερώσει τα σκυλιά με τα καματερά του.

Και για την τόλμη πόλαβαν τα πέντε δάχτυλά του

να σφεντονίσουν κατ’ εμάς, εκεί στο χερουλάτη

να συντριφτούν με το σφυρί... Σ’ αρέσει, ζευγολάτη;

Kαι δυο σκιάδες πάραυτα ωρμήσανε κι αρπάξαν

τα βόιδια πού ’ταν στο ζυγό. Δύο άλλοι τον αδράξαν

κ’ εδέσανε το χέρι του στο φοβερό χερούλι

με τη σφεντόνα πόβρανε. Ύστερα, με τη σκούλη,

αρχίσαν, του κοντόσπαθου, αργά να πελεκάνε

τ’ αντρειωμένα δάχτυλα και να περιγελάνε.

    

Όλο τ' αλέτρι εβάφηκε. Το μαύρο το παιδί του

στο χώμα δίπλα εμούγκριζε, σαν νά ’βγαινε η ψυχή του.

K' εκειός ο γέρο-δράκοντας, χωρίς ούτε ν’ αχνίσει,

εκοίταζε το αίμα του που πότιζε σα βρύση

τη γη του την ταλαίπωρη· και μέσα στην καρδιά του

μεμιάς αστράψαν τα παλιά τ’ ανδραγαθήματά του,

κ’ εσπιθοβόλησε στο νου χρυσόφτερ’ η ελπίδα

με τη δική του εκδίκηση να σώσει την πατρίδα.

Συνέχεια ΕΔΩ-> (Απόσπασμα από τον "Φωτεινό",

Blog ΕΥΡΥΤΑΝΑΣ ΙΧΝΗΛΑΤΗΣ