Πολλή βαβούρα έγινε τις τελευταίες μέρες γύρω από το θέμα της συμφωνίας με την ΠΓΔΜ, αν είναι «καλή» ή «κακή», αν συνιστά «εθνική μειοδοσία» ή «έντιμο συμβιβασμό» στο ονοματολογικό.
Στο πλαίσιο αυτής της συζήτησης διαβάσαμε κι ακούσαμε σχεδόν τα πάντα, για συμφωνίες και διαφωνίες πάνω σε επιμέρους ζητήματα και πλευρές της συμφωνίας.
Τι απουσιάζει όμως εντελώς από το πεδίο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης, κυρίως τη ΝΔ, που απορρίπτει τη συμφωνία;
Οποιαδήποτε αναφορά στο «άρθρο 2», με το οποίο ορίζονται τα σχετικά με την ένταξη της ΠΓΔΜ στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ.
Δηλαδή, από τη μεταξύ τους αντιπαράθεση απουσιάζει το «κουκούτσι» της συμφωνίας, ο πραγματικός λόγος που επέβαλε την υπογραφή της, που δεν είναι άλλος από την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση», την ένταξη δηλαδή των Δυτικών Βαλκανίων σε ΝΑΤΟ και ΕΕ.
Οπως απουσιάζει, βέβαια, και ο ελάχιστος καβγάς για το τελευταίο τμήμα της συμφωνίας, εκεί όπου περιγράφεται η παραπέρα σύσφιξη των οικονομικών σχέσεων ανάμεσα στα δύο κράτη, στο πλαίσιο του ευρύτερου αμερικανο-ευρωπαϊκού σχεδιασμού για τη διασύνδεση δικτύων Ενέργειας και Μεταφορών.
Τα δύο αυτά καίρια σημεία της συμφωνίας εκφράζουν τον πυρήνα των συμφερόντων της ελληνικής αστικής τάξης και, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, δεν επιτρέπουν τον παραμικρό αντίλογο σε κανένα από τα κόμματά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου