Ο κατήφορος όμως δεν έχει πάτο. Η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί παραπέρα να ειρωνευτεί τον θεμελιωτή της επαναστατικής κοσμοθεωρίας, γράφοντας ότι «έπεσε έξω στην πρόβλεψή του για το τέλος του καπιταλισμού, το οποίο περίμενε όσο ακόμα ζούσε», ότι «υποτίμησε την ικανότητα του καπιταλισμού να μεταλλαχθεί για να αντέξει στην πίεση του ανταγωνισμού».
Τι να πρωτοπεί κανείς για την κατάντια των πολιτικά αγράμματων, εμφανιζόμενων ως μαρξιστών! Καταρχάς, ο ίδιος ο Μαρξ ποτέ δεν εμφανίστηκε ως μελλοντολόγος, ως τελάλης μιας επί των θυρών ανατροπής του παγκόσμιου καπιταλισμού. Σε συνθήκες προμονοπωλιακού καπιταλισμού μελέτησε τις αντιφάσεις στην καπιταλιστική οικονομία που οδηγούσαν σε επαναλαμβανόμενα αδιέξοδα (πρώτα και κύρια σε οικονομικές κρίσεις και στην τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους) και διαμόρφωναν ταυτόχρονα τον αριθμητικά διογκούμενο πολιτικό νεκροθάφτη του καπιταλισμού, το προλεταριάτο.
Ως επαναστάτης φλεγόταν από το όραμα της κομμουνιστικής κοινωνίας και επιζητούσε φυσικά να το κάνει πράξη μια ώρα αρχύτερα. Για τον Μαρξ, όμως, η ιστορική νομοτέλεια της ανατροπής του καπιταλισμού δεν ήταν μια ευθύγραμμη πορεία αυτόματης κατάρρευσης του συστήματος ούτε βέβαια του σταδιακού μετασχηματισμού του. Προϋπέθετε τη μεθοδική, συλλογική, σχεδιασμένη δράση ενός επαναστατικού φορέα, του κόμματος της εργατικής τάξης, για το οποίο τόσο αγωνίστηκε ο μεγάλος διανοητής. Προϋπέθετε και την ασίγαστη πάλη ενάντια σε έναν πολύ ισχυρό αντίπαλο, την αστική τάξη και την ιδεολογία της, ενάντια και στην αντανάκλαση αυτής της ιδεολογίας στις γραμμές της εργατικής τάξης, τον οπορτουνισμό.
Αντίθετα με τις ειρωνείες της «Αυγής», «Το Κεφάλαιο» του Μαρξ συνιστά την πιο συγκλονιστική αποκάλυψη της ικανότητας του καπιταλισμού να «μεταλλάσσεται», ωθούμενος από τον ανταγωνισμό των κεφαλαιοκρατών. Ο Μαρξ, παρόλο που με μεγαλοφυία διέβλεψε τις τάσεις εξέλιξης του καπιταλισμού, δεν μπορούσε φυσικά να προβλέψει τις συγκεκριμένες ανάσες ζωής που θα έπαιρνε το εκμεταλλευτικό σύστημα από τον πολύ πιο ενεργητικό ρόλο του αστικού κράτους στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων, από τη διεξαγωγή των παγκόσμιων ιμπεριαλιστικών πολέμων και από την κολοσσιαίων διαστάσεων προδοσία της εργατικής τάξης από τους σοσιαλδημοκράτες, τους προδρόμους του ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό σήμερα μια επαναστατική πολιτική οφείλει, θεμελιωμένη στις πρωτοπόρες επεξεργασίες του Μαρξ, να βασίζεται εξίσου στην ανάπτυξη της θεωρίας του Μαρξισμού από τον Λένιν στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού, στην πείρα από την πάλη της εργατικής εξουσίας για την οικοδόμηση των νέων σχέσεων παραγωγής και την υπερνίκηση του ταξικού αντίπαλου, εσωτερικού και εξωτερικού. Η τεχνητή αποκοπή του Μαρξ από τον Λένιν, χαρακτηριστικό γνώρισμα του οπορτουνισμού εδώ και δεκαετίες, διασπά την αναγκαία συνοχή της κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού - Λενινισμού, καταντά επί της ουσίας την οικονομική και πολιτική θεωρία του Μαρξ ένα άκακο, βολικό για την αστική τάξη, εικόνισμα.
Το πραγματικό καθήκον της εργατικής τάξης
Η λύση για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σήμερα δεν βρίσκεται στις συνταγές κάποιων αστών μελετητών που η «Αυγή» μάς τους παρουσιάζει ως συνεχιστές του Μαρξ (Πικετί, Στρέεκ) και που αναπολούν παλιές (σοσιαλδημοκρατικές) «συμμαχίες αναδιανομής» ή έναν μεγαλύτερο έλεγχο πάνω στον καπιταλισμό που έχει δήθεν «υπερβεί το κράτος». Περσινά ξινά σταφύλια της αστικής κεϊνσιανής διαχείρισης! Το σημερινό επίπεδο διεθνοποίησης του καπιταλισμού, η υποχώρηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας του αστικού κράτους και η ραγδαία μείωση των κοινωνικών του υπηρεσιών (του λεγόμενου «κράτους πρόνοιας») δεν αποτελούν αυθαίρετες επιλογές μιας κάποιας νεοφιλελεύθερης εμμονικής πολιτικής, που θα μπορούσαν να ανατραπούν με μια αλλαγή του κυβερνητικού διαχειριστή. Συνιστούν αδήριτη σημερινή αναγκαιότητα για το μονοπωλιακό κεφάλαιο, προϋπόθεση για να γίνει φθηνότερη η εργατική δύναμη, για την εξασφάλιση ικανών όρων κερδοφορίας σε συνθήκες υπερσυσσώρευσής του. Γι' αυτό και το βασικό πλέγμα των εφαρμοζόμενων πολιτικών παραμένει αδιατάραχτο ανεξάρτητα από τον κυβερνητικό διαχειριστή: Συντηρητικό, παραδοσιακό σοσιαλδημοκρατικό, «αριστερό» σοσιαλδημοκρατικό νέας κοπής, ακροδεξιό - εθνικιστικό.
Από το άρθρο του
Βασίλη ΟΨΙΜΟΥ* στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
* Ο Β. Οψιμος είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου