Η ενσωμάτωση της Χρυσής Αυγής στο σώμα της ελληνικής σύγχρονης κοινωνίας επισπεύδεται με ταχύτητες ευθέως ανάλογες της ανόδου ακροδεξιών και ναζιστοειδών μορφωμάτων στην υπόλοιπη Ευρώπη, παρά και πέραν της καταγραφής των δυνάμεών της στις δημοσκοπήσεις. Σ' αυτές μπορεί να φαίνεται μια τάση πτωτική ως σταθερή, σε συνδικάτα και επαγγελματικές ενώσεις το μόρφωμα μπορεί να δυσκολεύεται να συγκροτηθεί και να εξασφαλίσει παρουσία, αλλά στα πραγματικά και διαδικτυακά πεζοδρόμια, στη λεγόμενη κοινή γνώμη αντίληψης της πραγματικότητας, τα χρυσαυγίδια αμοιβαδοποιούνται επικίνδυνα.
Στα δε σώματα ασφαλείας, στον ευρύτερο χώρο της Δικαιοσύνης, εξακολουθούν να απολαμβάνουν μιας ιδιότυπης ασυλίας που καλύπτεται πίσω απ' το δόγμα «έχουμε σοβαρότερα θέματα να επιλύσουμε».
Το είδος, η ποιότητα και κυρίως η ένταση με την οποία αντιμετωπίστηκε η βάρβαρη χυδαία κι επικίνδυνη τραμπούκικη επίθεση των χρυσαυγιτών στην δικηγόρο Ευγενία Κουνιάκη, μπροστά από το κτίριο όπου διεξάγεται η δίκη της εγκληματικής οργάνωσης, ήταν δυσανάλογα ήπια, τυπική σχεδόν, και, κατά μίαν εκδοχή, έμοιασε φοβική και προσαρμοσμένη στο αναμενόμενο: Αυτή είναι η ΧΑ, αυτά κάνει, τι άλλο να κάνουμε... Δεν είναι τυχαίο ότι τη σφοδρότερη ανακοίνωση εξέδωσε το ΚΚΕ. Τα δε ΜΜΕ «ξεπέταξαν» το γεγονός στο ένα εκατοστό άλλων συμβάντων του κοινού ποινικού δικαίου. Ελάχιστα, δε, συσχέτισαν την επίθεση με την ιδιότητα της δικηγόρου να έχει «επιτύχει», ως συνήγορος πολιτικής αγωγής, την καταδίκη της Θ. Σκορδέλη σε τρία χρόνια φυλάκιση με αναστολή, για το μαχαίρωμα τριών μεταναστών στον Αγιο Παντελεήμονα το 2011.
Εύκολα θα συκοφαντήσει κανείς την οργισμένη ανησυχία μου για το φως που δε ρίχνεται και την αντιφασιστική φλόγα που δεν φουντώνει, πίσω απ' το τάχα μου δήθεν προσωπικό εμπειρικό «απωθημένο». Σ' αυτήν τη θέση θα προσχωρήσουν όσοι δεν θέλουν να δουν τον ύπουλο τρόπο με τον οποίο το αστικό σύστημα εξασφαλίζει τη διατήρηση στην πολιτική ζωή των χρήσιμων σκυλιών του. Κυρίως, όμως, όσοι δεν παίρνουν πρέφα την άριστη χρυσαυγίτικη επικοινωνιακή τακτική, να καυχώνται, λόγου χάρη, που αφέθηκαν ελεύθεροι οι τραμπούκοι που συνελήφθησαν αλλού (ενώ στον τόπο του συμβάντος οι αστυνομικοί δεν κούνησαν δαχτυλάκι) κι αφού έσπευσαν τέσσερις βουλευτές στη ΓΑΔΑ να τους συνδράμουν. Μεταξύ αυτών κι ο γνωστός για τις επιδόσεις του στο σπορ «βαράω γυναίκες» που καθιέρωσε τις «κασιδιαριές» εντός - εκτός Βουλής ως νομιμοποιημένη πολιτική πρακτική. Και λέω νομιμοποιημένη, γιατί ούτε καταδικάστηκε ούτε έμεινε «απροστάτευτος», ως υπόδικος μάλιστα, πρώτα από την τότε πρόεδρο Ζωή, ύστερα από τους υπερήφανα στημένους δίπλα του σε τελετές και παράτες προέδρους κι αρχηγούς κομμάτων, με αποκορύφωμα την παρέλαση προ ημερών στη Θεσσαλονίκη.
Οταν όμως κάποιος, όπως η Σκορδέλη, έχει καταδικαστεί για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνη σωματική βλάβη και βγαίνει φόρα παρτίδα να ευχαριστήσει και να συγχαρεί τα χρυσαυγίδια για την επίθεση στην δικηγόρο, το σχόλιο δεν περισσεύει. Γιατί έτσι τα τάγματα εφόδου που τον τελευταίο καιρό ξαναβγήκαν παγανιά στους δρόμους, κοπιάροντας τις ρουβικωνιές της «ήπιας βίας» (!), εμπεδώνονται στη συνείδηση του κόσμου ως αντιδραστική μεν αλλά αβλαβής για το γενικό συμφέρον ομάδα.
Κοντολογίς η ΧΑ ξαναγυρίζει εκεί που ξεκίνησε. Θα κλείνει γραφεία, θα χάνει στελέχη προς άλλους ακροδεξιούς σχηματισμούς, προσωρινά όμως, για να εξασφαλίσει ευνοϊκή ετυμηγορία το ηγετικό της κονκλάβιο. Από κάτω θα δέρνει. Θα γλιτώνει τους δράστες της. Θα διεισδύει στις νομιμότητες άλλων νόμιμων σχηματισμών και θα εξασφαλίζει μια σχεδόν ουδέτερη προβολή για τις βαρβαρότητες κι ασχήμιες της. Μια υπενθύμιση στα όρια της προειδοποίησης για όσους, ακόμη και καλοπροαίρετα, πιστεύουν ότι τελειώσαμε με τη ΧΑ κι ότι ξεθύμανε η επιρροή της:
Αν μεσούσης της δίκης, ξυλοκοπιέται δικηγορίνα, καταδικασμένη χρυσαυγίτισσα πανηγυρίζει δημόσια, η κρατική τηλεόραση φιλοξενεί δηλώσεις του δηλωμένου ενυπόγραφα ναζί αμέσως μετά την παρέλαση, και στις συζητήσεις στα καφενεία «το Αφγανάκι καλώς παρέλασε αλλά όχι και με τη σημαία», οπότε οι γονείς στηρίζουν(;) τους δασκάλους που υπέκυψαν στην τόση «εθνική υπερηφάνεια», τι θα γίνει όταν εκδοθεί η απόφαση του δικαστηρίου;
Προσοχή. Οποια απόφαση.
Είτε απαλλακτική είτε καταδικαστική. Πόσοι τραμπούκοι, πόσα φασιστικά σπυριά θα μολύνουν το σώμα μιας κοινωνίας που εκπαιδεύτηκε, χρόνια τώρα κι απ' τα δεξιά κι απ' τα αριστεροδέξια, να θεωρεί χρόνιο νόσημα τον εκφασισμό της, ένα «φαινόμενο» μετεωρολογικό κι όχι πολιτική επιλογή και εργαλείο επικίνδυνο μεν, αλλά χρήσιμο στον αντικομμουνισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου