Στις 13 Μάη, η πλειοψηφία της Ολομέλειας της Βουλής επικύρωσε Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ), της οποίας το πρώτο άρθρο περιελάμβανε ρυθμίσεις για «τη βιωσιμότητα της "Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης ΑΕ"». (Το δεύτερο άρθρο αφορούσε τη διαγραφή ως και 100% των προστίμων από φορολογικές παρανομίες, π.χ. λαθρεμπόριο, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, το οποίο και καταψήφισε το ΚΚΕ).
Οσον αφορά το πρώτο άρθρο για τη «Βιομηχανία Ζάχαρης», το ΚΚΕ ψήφισε «παρών», ασκώντας έντονη κριτική, γιατί, με την ΠΝΠ, η κυβέρνηση το μόνο που έκανε, ήταν μία ένεση στην ΕΒΖ 30 εκατομμυρίων, αφήνοντας άθικτο το καθεστώς που δημιούργησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις με βάση τις κατευθύνσεις και την Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που σημαίνει ότι η «Βιομηχανία Ζάχαρης» οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε εκποίηση και κλείσιμο.
Μάλιστα, αυτά τα 30 εκατομμύρια ευρώ τα πήρε από έναν ειδικό λογαριασμό που είχε δημιουργηθεί από τον εκκαθαριστή της ΑΤΕ, για την αποπληρωμή των αποζημιώσεων και δεδουλευμένων, που διεκδικούν και δικαστικά οι εργαζόμενοι της Αγροτικής Τράπεζας!
Η σταδιακή διάλυση της ΕΒΖ
Η Ευρωπαϊκή Ενωση, έχοντας στρατηγική τη συγκέντρωση της παραγωγής στα «χέρια» των μονοπωλιακών ομίλων, συνθλίβοντας μικρούς παραγωγούς και φτωχούς αγρότες, από κοινού με τις μέχρι τώρα κυβερνήσεις, έβαλαν επί της ουσίας σε τροχιά διάλυσης μία βιομηχανία που είναι στρατηγικής σημασίας, γιατί είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη διατροφή του λαού, αλλά και την ανάπτυξη της αγροτικής οικονομίας.
Τη δεκαετία του 1990, η ΕΒΖ βρισκόταν ανάμεσα στις μεγαλύτερες βιομηχανίες ζάχαρης στην Ευρώπη και ήταν μία από τις σημαντικότερες γεωργικές βιομηχανίες στην Ελλάδα, με πέντε εργοστάσια, τα οποία βρίσκονταν στις περιοχές: Λάρισα, Ξάνθη, Πλατύ Ημαθίας, Σέρρες και Ορεστιάδα. Η δυνατότητα παραγωγής τους ήταν 350.000 τόνους ζάχαρης το χρόνο. Απασχολούσε χιλιάδες εργαζόμενους, μόνιμους και εποχιακούς και έδινε δουλειά σε πολλούς μικροεπαγγελματίες και μεταφορείς, σε τευτλοεξαγωγείς (ιδιοκτήτες μηχανημάτων εξαγωγής των τεύτλων από το χώμα στα χωράφια).
Περισσότεροι από 20.000 αγρότες εξασφάλιζαν εισόδημα από την τευτλοκαλλιέργεια. Η μεταποίηση κάλυπτε επαρκώς τις ανάγκες της χώρας σε ζάχαρη, που υπολογίζονται σε 320.000 τόνους το χρόνο και σε διάφορα παραπροϊόντα (μελάσα, ζαχαρόπιτα, νωπό πολτό, τευτλόσπορο). Παράλληλα, μπορούσε να κάνει και εξαγωγές.
Ηδη από το 1997, η Ευρωπαϊκή Ενωση, με στόχευση να ενισχύσει τη δράση των ευρωενωσιακών μονοπωλίων, άρχισε να επιβάλει πλαφόν και να προωθεί μέτρα, με στόχο τη μείωση της παραγωγής ζάχαρης στη χώρα, επομένως και της τευτλοκαλλιέργειας. Μάλιστα, σε βάρος των τευτλοπαραγωγών πάρθηκαν μέτρα που μείωναν το εισόδημά τους, όπως αλλαγές στην κατανομή των ποσοστώσεων, στον υπολογισμό του μέσου όρου του ζαχαρικού τίτλου, μείωση τιμών, επιβολή προστίμων, ώστε να αποθαρρυνθούν και να εγκαταλείψουν σταδιακά την καλλιέργεια.
Το 2003, στο πλαίσιο της μεταρρύθμισης της πολιτικής της ΕΕ για τη ζάχαρη, προδιαγράφτηκε καθαρά η κατεύθυνση για δραστική μείωση της τευτλοκαλλιέργειας στη χώρα μας και συρρίκνωση των εργοστασίων της ΕΒΖ. Αποφασίστηκε και η μείωση του αριθμού των εργαζομένων που απασχολούσε η ΕΒΖ.
Μέχρι το 2005, η ποσόστωση για την Ελλάδα που επέβαλε η ΕΕ ήταν 318.000 τόνοι. Από το 2005-2006, με την αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, κυβερνήσεις και ΕΕ επέβαλαν τη δραστική μείωση της παραγωγής στο 50%!
Ακόμα, ενώ μέχρι το 2005 οι τευτλοπαραγωγοί έπαιρναν μία τιμή γύρω στα 50-51 ευρώ τον τόνο, από το 2006 η ελάχιστη τιμή έπεσε στα 32,9 ευρώ τον τόνο. Μέσα σ' ένα χρόνο, δηλαδή, έχασαν 70-80 ευρώ το στρέμμα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από 428.000 στρέμματα που είχαν καλλιεργηθεί το 2005, το 2006 να καλλιεργηθούν περίπου 270.000 στρέμματα. Η μείωση της ελάχιστης τιμής συνεχίστηκε, για να φτάσει το 2009 στα 26,3 ευρώ τον τόνο!
Το 2007, το Συμβούλιο υπουργών Γεωργίας της ΕΕ, με στόχο να μειώσει παραπέρα την παραγωγή, προσπάθησε να την καταστήσει ασύμφορη, επιδοτώντας τους αγρότες για να την εγκαταλείψουν, προκειμένου να βαθύνει η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση.
Το 2006, η ΕΒΖ είχε ήδη κλείσει τα εργοστάσια στη Λάρισα και την Ξάνθη, ανακοινώνοντας ότι θα τα μετατρέψει σε μονάδες παραγωγής βιοαιθανόλης. Τα εργοστάσια δεν επαναλειτούργησαν. Αντίθετα, ξηλώθηκαν και τα μηχανήματά τους, όπως έγινε στη Λάρισα.
Παράλληλα, συνεχίστηκε η πολιτική εξευτελιστικών τιμών για τους αγρότες, ενώ το κόστος παραγωγής εκτινασσόταν στα ύψη. Για παράδειγμα, μεταξύ 2013-2014, η μείωση των τιμών έφτασε να είναι στο εξευτελιστικό ποσό των 3 έως 4,7 ευρώ ανά τόνο, μειώνοντας το καθαρό εισόδημα των παραγωγών κατά 30-35 ευρώ ανά στρέμμα. Ετσι, η παραγωγή ήταν μικρότερη και από την ποσόστωση που έχει επιβάλλει η ΕΕ. Η ποσόστωση είχε καθοριστεί σε 160.000 τόνους το χρόνο, όμως υπολογίζεται ότι σε αυτό το διάστημα, παράχθηκαν 40.000 τόνοι, από 3.000 τευτλοπαραγωγούς! Οι άλλοι 120.000 που υπολείπονταν, συμπληρώθηκαν είτε με φασόν για λογαριασμό της ΕΒΖ σε ευρωπαϊκά εργοστάσια, είτε ένα μέρος εισάχθηκε από τις θυγατρικές της στη Σερβία.
Τι κάνει η σημερινή κυβέρνηση;
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, δίνοντας επί της ουσίας τη χαριστική βολή στην ΕΒΖ, με την ιδιωτικοποίηση της Αγροτικής Τράπεζας και το διαχωρισμό της σε «καλή» και «κακή», «πέρασαν» την ΕΒΖ στην «κακή» ΑΤΕ, ενώ τα δάνειά της τα ανέλαβε η Τράπεζα Πειραιώς, στην οποία παραδόθηκε η «καλή» ΑΤΕ. Τώρα, η «Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης» έχει βρεθεί να χρωστάει στην Τράπεζα Πειραιώς 143 εκατομμύρια ευρώ. Ενώ, από τη στιγμή που η «κακή» ΑΤΕ τέθηκε σε διαδικασία εκκαθάρισης, η ΕΒΖ βρίσκεται στα χέρια του εκκαθαριστή με σκοπό να εκποιηθεί!
Στρώνουν το δρόμο για την εκποίηση
Στη διάρκεια της συζήτησης της ΠΝΠ στη Βουλή, ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Π. Λαφαζάνης, ανέφερε ξεκάθαρα ότι η κυβέρνηση, με την ΠΝΠ, δε δίνει καμία προοπτική στη «Βιομηχανία Ζάχαρης», ομολογώντας ότι δεν έχει κανένα σχέδιο για τη βιομηχανία και αυτό ...«γιατί δεν μπορούσαμε μέσα σε δύο μήνες να έχουμε σχέδιο για τη "Βιομηχανία Ζάχαρης"».
Προσπάθησε να ισχυριστεί ότι η κυβέρνηση, με τη ρύθμιση αυτή, «δείχνει την πρόθεσή της για την προστασία της παραγωγικής βάσης της χώρας», όμως τελικά αποκαλύφτηκε. Δεν έδωσε καμία απάντηση όταν το ΚΚΕ έφερε τη συζήτηση στο διά ταύτα, που αφορά την αλλαγή του καθεστώτος των εργοστασίων, ώστε να μην κινδυνεύουν ανά πάσα ώρα και στιγμή με εκποίηση, τον άμεσο εκσυγχρονισμό τους, καθώς τα μηχανήματα είναι πάνω από 40 ετών και άλλα.
Συγκεκριμένα, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Νίκος Καραθανασόπουλος, ανέφερε: «Βεβαίως, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ έχουν τεράστιες ευθύνες για την πορεία εξέλιξης των πραγμάτων από το 2006, όταν αποφασίστηκε μέσω της αναθεώρησης της ΚΑΠ η μείωση κατά 50% των ποσοστώσεων και γίναμε εισαγωγική χώρα στη ζάχαρη από εξαγωγική που ήμασταν. Μάλιστα, ούτε καν αυτή τη μειωμένη ποσόστωση δεν μπορούμε σήμερα να αξιοποιήσουμε. Από τα πέντε εργοστάσια, έκλεισαν άμεσα τα δύο και τώρα λειτουργεί μόνο το ένα».
Και έθεσε το ερώτημα:
«Εσείς το αλλάζετε αυτό το καθεστώς; Η Τράπεζα Πειραιώς είναι τράπεζα που ελέγχεται από το ελληνικό Δημόσιο. Το 60% του μετοχικού της κεφαλαίου δεν είναι του ελληνικού Δημοσίου; Αλλάξτε το, λοιπόν! Αφαιρέστε την ΕΒΖ από τον εκκαθαριστή! Πάρτε την από κει, εφόσον σκοπός του εκκαθαριστή είναι να την εκποιήσει! Γιατί δεν τα αλλάζετε αυτά»;
Οι προτάσεις του ΚΚΕ
Τις προτάσεις του ΚΚΕ παρουσίασε στη διάρκεια της συζήτησης η βουλευτής του ΚΚΕ Διαμάντω Μανωλάκου, οι οποίες είναι στόχοι πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, που έρχονται σε σύγκρουση και ρήξη με την ΕΕ, την εξουσία του κεφαλαίου και τους πολιτικούς του εκπροσώπους. «Είναι, δηλαδή, σε πλήρη αντίθεση με την πολιτική της κυβέρνησης, η οποία είναι δεσμευμένη στην Ευρωπαϊκή Ενωση και εξυπηρετεί τις στρατηγικές και τα συμφέροντα της αστικής τάξης των κεφαλαιοκρατών».
«Πρώτον, να αλλάξει το ιδιοκτησιακό και να γίνει η "Βιομηχανία Ζάχαρης" αποκλειστικά και καθαρά κρατικό περιουσιακό στοιχείο.
Δεύτερον, να εκσυγχρονιστούν μηχανολογικά και τεχνολογικά τα εργοστάσια - των οποίων τα μηχανήματα είναι πάνω από 40 ετών - και να αποκτήσουν έτσι τη δυνατότητα να παράγουν σε χαμηλότερο κόστος και να διαμορφώνουν καλύτερη τιμή και στη λαϊκή κατανάλωση. Γινόμαστε έτσι αυτάρκεις, αλλά υπάρχουν και δυνατότητες εξαγωγής.
Αν ρωτάτε με τι λεφτά και τι πόρους, σας απαντώ ότι προ ημερών ο αναπληρωτής υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης μας ενημέρωσε ότι υπάρχουν 800 εκατομμύρια ευρώ, περίπου, από το Δ' Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης, που κινδυνεύουν να επιστραφούν, αν δε χρησιμοποιηθούν μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Τρίτον, με σημασία πρώτη: Απειθαρχία στην Κοινή Αγροτική Πολιτική και την Ευρωπαϊκή Ενωση για περιορισμούς και ποσοστώσεις. Ανάπτυξη, δηλαδή, για το λαό και όχι για τις τράπεζες και τα μονοπώλια. Αυτό σημαίνει ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ενωση», κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με κεντρικό σχεδιασμό και με εργατικό - λαϊκό έλεγχο, για τη λαϊκή ευημερία.
Σχετικά άρθρα ΕΔΩ-> 1) ΕΒΖ: Προδιαγεγραμμένη συρρίκνωση με βαριές συνέπειες για το λαό
2) EBZ: Οδηγείται σε κλείσιμο και το τελευταίο εργοστάσιο στο Πλατύ Ημαθίας!!!
(Αναδημοσίευση από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου