Το τελευταίο διάστημα έγινε ακόμη πιο φανερό ότι ο καβγάς μεταξύ κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ έχει τα μάτια στραμμένα στις «αγορές», δηλαδή στο κεφάλαιο, για το ποιος από τους δύο θα κερδίσει την «εύνοιά» του. Διεκδικούν το ρόλο του ικανότερου διαπραγματευτή για τα συμφέροντα του κεφαλαίου και όχι για τα συμφέροντα του λαού. Μιλάνε και οι δύο για «εθνική συναίνεση», που σημαίνει ταξική - κοινωνική ειρήνη, υποταγή του λαού στα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Οι διαφορές τους αφορούν τη συνταγή διαχείρισης της καπιταλιστικής ανάπτυξης, εξωραΐζοντας και οι δύο το αντιλαϊκό και ταξικό της περιεχόμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει χαλάρωση της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, συμπόρευση με τη Γαλλία και την Ιταλία, που παίρνουν συνεχή μέτρα σε βάρος των λαών τους, για μεγαλύτερη άσκηση πίεσης ενάντια στη Γερμανία.
Την ίδια στιγμή, όμως, και η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ κρύβουν ότι η όποια ρύθμιση του χρέους και η χαλάρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας δε θα οδηγήσουν σε ανακούφιση του λαού, αλλά σε αύξηση της κρατικής στήριξης των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων και επενδύσεων. Η ελάφρυνση του χρέους, είτε με την πρόταση της ΝΔ είτε με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, θα γίνει σε συμφωνία με τους εταίρους, άρα θα συνοδεύεται με νέες αντιλαϊκές δεσμεύσεις, όπως έγινε με το «κούρεμα» του PSI το 2012, αλλά και σε άλλες χώρες.
Ομως, καμιά αλλαγή στο μείγμα διαχείρισης δεν μπορεί να ματαιώσει την εκδήλωση της κρίσης ούτε να οδηγήσει σε καπιταλιστική ανάπτυξη προς όφελος του λαού. Αυτό δείχνουν τα παραδείγματα των ΗΠΑ και της Ιαπωνίας.
Η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις διαφορές τους, εξαπατούν το λαό, υποσχόμενοι το ίδιο πράγμα: Οτι, αν πάρει μπροστά η καπιταλιστική οικονομία, θα ωφεληθεί ο λαός. Λένε ψέματα. Η όποια καπιταλιστική ανάκαμψη θα πατήσει πάνω στα ερείπια των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, δε θα δώσει αξιοπρεπή δουλειά στα εκατομμύρια ανέργους. Τα λεγόμενα «συγκριτικά» πλεονεκτήματα για την ανασύνταξη της οικονομίας της χώρας, που επικαλούνται κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, αφορούν τις δυνατότητες των μεγάλων επιχειρήσεων γι' ακόμη μεγαλύτερη κερδοφορία.
Η ανάκαμψη ακόμη κι αν επιτευχθεί, θα είναι αδύναμη και μάλιστα σε περίοδο που η ύφεση σε ισχυρές καπιταλιστικές χώρες και η υπερχρέωση κρατών προμηνύουν νέο κύκλο πιο βαθιάς κρίσης. Γι' αυτό και το κεφάλαιο επιμένει για «εθνική συναίνεση», που δεν αρνούνται ούτε οι ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, εγκλωβίζοντας το λαό στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η κόντρα τους αφορά ποιος θα έχει το «πάνω χέρι».
Από το νέο φαγοπότι του κεφαλαίου μόνο ψίχουλα θα πέσουν για το λαό. Κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ ανταγωνίζονται και τάζουν μόνο ψίχουλα προς την «ακραία φτώχεια», που κι αυτά θα προκύψουν από την αφαίμαξη των υπόλοιπων εργαζομένων και θα εξανεμιστούν την επόμενη μέρα απ' το σύνολο των αντιλαϊκών μέτρων. Και οι δύο προωθούν την πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου με μέτρα του τύπου «παίρνω από τους φτωχούς για να ενισχύσω τους εξαθλιωμένους» και τα οποία δε στοιχίζουν για το κεφάλαιο. Υπηρετούν το στόχο του κεφαλαίου, να είναι η βάση των μισθών και των συντάξεων το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα της εξαθλίωσης.
Ο ένας μοιράζει τα «κοινωνικά μερίσματα», ο άλλος υπόσχεται συσσίτια και επιστροφή της 13ης σύνταξης μόνο για τους πιο εξαθλιωμένους συνταξιούχους. Ακόμη και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά του κατώτατου μισθού είναι κενό γράμμα, αφού δεν αγγίζει τους χιλιάδες εργαζόμενους, ιδιαίτερα νέους, που δουλεύουν με ελαστικές εργασιακές σχέσεις και δεν παίρνουν ούτε κι αυτόν το μειωμένο κατώτατο μισθό. Καλλιεργεί, στην ουσία, τη γνωστή αντιδραστική προπαγάνδα για «ρετιρέ» και «υπόγεια», που ανοίγει το δρόμο για να ισοπεδωθεί η πλειοψηφία των εργαζομένων με καλύτερους μισθούς. Επίσης, σε πολλές χώρες της ΕΕ η αποσπασματική αύξηση του κατώτατου μισθού, χωρίς επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, χρησιμοποιήθηκε για να συμπιεστεί ο μέσος μισθός.
Δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με τα ψίχουλα. Κριτήριο της στάσης και της πάλης του λαού πρέπει να είναι οι σύγχρονες ανάγκες του ίδιου και των παιδιών του. Κριτήριο πρέπει να είναι και οι τεράστιες δυνατότητες, που προσφέρουν η τεχνολογία, η επιστήμη, οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες, αν όλα αυτά μπουν στην υπηρεσία του λαού.
Χρειάζεται δυνατό ΚΚΕ παντού, γιατί αποτελεί τον πραγματικό, μοναδικό αντίπαλο στα μονοπώλια και την εξουσία τους, την ΕΕ των μνημονίων διαρκείας, τις αντιλαϊκές κυβερνήσεις. Κυβέρνηση θα υπάρξει μετά τις εκλογές. Αλλωστε, υπάρχουν αρκετοί πρόθυμοι - κόμματα και σχήματα μιας χρήσης - να συνδράμουν σ' αυτό. Για το λαό, αυτό που μετράει είναι να υπάρχει δυνατό ΚΚΕ, για να είναι ο ίδιος ο λαός δυνατός.
"Ρ" 04012015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου