Λιάνα Κανέλλη: Σαν εκκλησίες χωρίς στασίδια...

16 Νοεμβρίου 1973

Ωραία παιδιά με τα μεγάλα μάτια σαν εκκλησιές

χωρίς στασίδια

ωραία παιδιά δικά μας με τη μεγάλη θλίψη

των ανδρείων

αψήφιστοι, όρθιοι στα Προπύλαια στον πέτρινο

αέρα, έτοιμο χέρι, έτοιμο μάτι

πώς μεγαλώνει το μπόι, το βήμα κι η παλάμη

του ανθρώπου

17 Νοεμβρίου

Βαριά σιωπή διάτρητη απ' τους πυροβολισμούς,

πικρή πολιτεία,

αίμα, φωτιά, η πεσμένη πόρτα, ο καπνός, το ξύδι,

ποιος θα πει περιμένω μέσα απ' το μέσα μαύρο.

Μικροί σχοινοβάτες με τα μεγάλα παπούτσια

μ' έναν επίδεσμο φωτιά στο κούτελο,

κόκκινο σύρμα, κόκκινο πουλί και το μοναχικό

σκυλί στ' αποκλεισμένα προάστια

ενώ χαράζει η χλωμότερη μέρα πίσω απ' τα

καπνισμένα αγάλματα

κι ακούγεται ακόμη η τελευταία κραυγή

διαλυμένη στις λεωφόρους

πάνω απ' τα τανκς μέσα στους σκόρπιους

πυροβολισμούς.

Πώς μπορείτε λοιπόν να κοιμάστε; πώς μπορείτε

λοιπόν να κοιμάστε ;

.....

22 Νοεμβρίου

Αργά που μεγαλώνει το μαχαίρι, αυτός που

σιωπεί

δεν είναι που δεν έχει τίποτα να πει

δεν είναι τα δώδεκα καρφιά στον τοίχο, η ακρίδα

στο ποτήρι

είναι που περιμένει να ξεσφίξουν τα σαγόνια του.

(Γιάννης Ρίτσος, «Ημερολόγιο μιας βδομάδας»)

Κι όμως, στα στασίδια της Βουλής, Νοέμβρη του τωρινού καταβροχθιστήριου έτους 2014, ανάμεσο στο μπομπαρνταμέντο της νομιμότητας, με άρθρα και τροπολογίες για καθησυχασμό των σφαγίων - ψηφοφόρων, η πικρή πολιτεία του ποιητή ευλόγησε τα φετινά της ΜΑΤ. Με αντίδωρο κάτι ψίχουλα και κάτι αναδρομικά, να βαράνε χορτασμένοι, προληπτικά! Πρόνοια τάξεως, είπαν. Οι μικροί σχοινοβάτες είναι εν δυνάμει τρομοκράτες ακόμη και την σήμερον, είπαν. Ποιος συγκινείται, άλλωστε, σήμερα με την ποιητική των τάμπλετ... Εκεί που κατεβάζεις δέκα ματωμένες μούρες το λεπτό, οφθαλμοπόρνα ιατροδικαστική εκτόνωση, θα φοβηθείς την ακρίδα στο κοινοβουλευτικό ιερό δισκοπότηρο που κοινωνάνε μαζί ορατοί τε και αόρατοι φασίστες;

Σαράντα κι ένα χρόνια μετά, στην πικρή πολιτεία, με Παιδεία ακουμπισμένη στη χορηγία, τη φιλανθρωπία, τα επώνυμα συσσίτια, την εν τάξει λιποθυμία έφηβης εν πενθημέρω αφαγία, την αδάπανη εθελοντική διδασκαλία, τα πνεύματα του Πολυτεχνείου, λένε, επαιτούν υποτροφία για να γλιτώσουν τη μετανάστευση... Ετοιμο χέρι; Ετοιμο μάτι; Των παιδιών πάντως όχι. Κάθε μέρα και χλωμότερη μέρα στα σαράντα των χρόνων ποιητή μας. Το αμείλικτο του ερωτήματος παραμένει. Ξίδι σκέτο. «Πώς κοιμάστε;»