Γιώργος Σαρρής: Στο ίδιο δωμάτιο!!!!

Το ότι η υπεροχή του συστήματος στην προπαγάνδα είναι μεγάλη, για να μην πούμε συντριπτική, είναι αναμφισβήτητο. Παρ' όλα αυτά πολλοί είτε το ξεχνούν ή το βάζουν σε δεύτερη μοίρα.

Μετά από πολλές μέρες "σφοδρών μαχών" ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ φτάσαμε τελικά στην ψήφο εμπιστοσύνης και σήμερα το πρωί στην "ανάλυσή" της.

Στο πρωινό πάνελ του ΣΚΑΙ είδαμε από εκπρόσωπο του καταρρέοντος κόμματος των ΑΝΕΛ μέχρι και την "ανεξάρτητη" κα Τζάκρη.

Εκπρόσωπο του ΚΚΕ όμως, που είναι και το ένα και μοναδικό κόμμα που έχει διαφορετική θέση και ανάλυση από όλους τους άλλους, δεν είδαμε...

Πως λοιπόν θα μπορούσαν να πληροφορηθούν αυτή τη διαφορετική θέση οι τηλεθεατές;

Διαβάζοντας Ριζοσπάστη ή 902...

Το επιχείρημα που ακούμε από πολλές πλευρές, από δεξιούς μέχρι ψύχραιμους δημοκράτες, που είναι ένα επιχείρημα που εκφράζεται με διάφορους τρόπους, είναι αυτό:

"Μα είναι δυνατόν οι 2 αρχηγοί, ή και όλοι οι αρχηγοί κατα κάποιους άλλους, να μην κάθονται σε ένα δωμάτιο να συζητήσουν για τα μεγάλα και σοβαρά προβλήματα;"

Είναι άραγε δυνατόν;

Αυτό σκέφτεται ο απλός άνθρωπος και το πιο πιθανό είναι να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όλο το πρόβλημα είναι το στραβό κι αγύριστο κεφάλι "των πολιτικών μας" γενικώς...

Άρα φταίνε οι "άχρηστοι", που μόνο άχρηστοι δεν είναι όπως έχουμε πει στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης για λογαριασμό της εξουσίας...

Άρα το μυαλό δεν μπορεί παρά να τρέχει ακόμη και σε "σωτήριες" χούντες.

Αναρωτιέται κανείς αν αυτοί οι έγκυροι δημοσιολόγοι που τα λένε αυτά σκέφτονται αυτή την κατάληξη της σκέψης τους.

Η γνώμη μου είναι ότι κάποιοι από αυτούς εργάζονται σκληρά και σε βάθος για να στραφεί προς τα εκεί η σκέψη του λαού και όχι σε επικίνδυνες για το σύστημα ανατροπές.

Τι είναι προτιμότερο γι αυτούς;

Μια λαϊκή εξουσία ή μια χούντα;

Η απάντηση ας δοθεί από τον καθένα μας ρίχνοντας μια ματιά στην ιστορία.

Είναι όμως έτσι;

Μπορούν όλοι οι πολιτικοί, μαζί τους και το ΚΚΕ, να κάτσουν και να συζητήσουν στο ίδιο δωμάτιο;

Αν πρόκειται να συζητήσουν για ποδόσφαιρο φυσικά και μπορούν.

Αν πρόκειται όμως για τα "μεγάλα και σοβαρά" φυσικά και δεν μπορούν.

Υπάρχουν δύο δωμάτια λοιπόν.

Στο ένα δωμάτιο η συζήτηση είναι για το πως θα διασωθεί ο καπιταλισμός. Βέβαια αυτοί θα λένε ότι μιλούν "για το καλό της οικονομίας του τόπου". 'Όμως η οικονομία του τόπου τυχαίνει να είναι καπιταλιστική ή αλλιώς "οικονομία της αγοράς".

Σωτηρία της οικονομίας του τόπου λοιπόν σ'αυτό το δωμάτιο, σημαίνει σωτηρία του ανεπτυγμένου καπιταλισμού στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, δηλαδή σωτηρία των μεγάλων μονοπωλίων που εμπλέκονται στην οικονομία μας. 

Κι εμείς στον τόπο...

Το καλό της οικονομίας μας λοιπόν σε αυτό το δωμάτιο είναι το καλό των μεγάλων επιχειρήσεων, των μονοπωλίων κατά την ξύλινη...

Μέσα σ'αυτό το δωμάτιο σκέψης δεν μπορείς να μιλάς για το καλό της οικονομίας(του καπιταλισμού) και να ενδιαφέρεσαι για το λαό, για το μεροκάματο και τη σύνταξή του, για την ασφάλιση ή την παιδεία του.

Κάτι τέτοιο, δηλαδή αύξηση στο μεροκάματο, φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων και όχι των φτωχών, δωρεάν παιδεία και υγεία κλπ, πόσο μάλλον σχεδιασμός της οικονομίας εκτός ΕΕ(δηλαδή εκτός οργανωμένων συμφερόντων των μονοπωλίων), θα έκανε τεράστιο κακό "στην οικονομία του τόπου", στην οικονομία του καπιταλισμού. Θα ήταν κατά τη γνώμη των συζητητών του δωματίου μια πράξη περίπου "αντεθνική".

Επομένως σε ένα τέτοιο δωμάτιο δεν χωράει το ΚΚΕ. 

Όλοι οι άλλοι καλοί χωράνε όμως. Κάθε φορά λοιπόν που ο Αυτιάς και οι υπόλοιποι μιλάει για αυτό το περίφημο δωμάτιο θα έπρεπε από πριν να βγάλει το ΚΚΕ απ'έξω. (Γι αυτό άλλωστε και το βγάζει και δεν καλείται στα πάνελ)

Το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται για τη σωτηρία της οικονομίας του Καπιταλισμού. 

Οταν το ΚΚΕ μιλάει για την οικονομία του τόπου άλλο έχει στο μυαλό του. Τι άλλο; Μα φυσικά τη λαϊκή οικονομία με λαϊκή εξουσία.

Αυτό που έχει στο μυαλό του το ΚΚΕ βρίσκεται σε άλλο δωμάτιο.

Πάμε στο άλλο δωμάτιο λοιπόν.

Στο άλλο δωμάτιο  η συζήτηση είναι γύρω από τη σωτηρία του λαού.

 Δηλαδή γύρω από το σταμάτημα της εκμετάλλευσής του από τις επιχειρήσεις και το κέρδος, γύρω από τη μεγιστοποίηση του δικού του κέρδους κόντρα στα κέρδη των επιχειρήσεων.

Σ' αυτό το άλλο δωμάτιο δεν είμαστε "όλοι φίλοι". Το συμφέρον του λαού δεν συναντιέται με το συμφέρον των μεγάλων επιχειρήσεων και των κερδών τους, δεν συναντιέται με τη λογική των επενδυτών που ψάχνουν για "ευκαιρίες"(μιλάνε για ευκαιρίες εκμετάλλευσης φυσικά...).

Εδώ λέγονται μόνο αλήθειες και λέγονται ανοιχτά. Δηλαδή ότι δεν μπορεί να βελτιωθεί  και η ποιότητα της ζωής των εργαζόμενων και τα κέρδη της οικονομίας του καπιταλισμού.

Δηλαδή ότι υπάρχουν δύο κόσμοι με δυο λογικές. 

Από τη μιά η λογική των επιχειρήσεων που νοιάζεται για τα κέρδη της, επομένως για το πως θα στριμώξει κι άλλο τις ανάγκες των εργαζόμενων(δεν υπάρχει άλλος τρόπος για τους γνωρίζοντες πάρα μόνο η εκμετάλλευση), κι από την άλλη η λογική  του εργαζόμενου που θέλει αυτόν πρωταγωνιστή της ζωής του, που ενδιαφέρεται για το μεροκάματό του, για την υγεία, την παιδεία, το μέλλον και την ευτυχία των παιδιών του τη σταθερή δουλειά, τις διακοπές του κλπ.

Αυτές οι δύο λογικές συγκρούονται. 

Η θα ενδιαφέρεσαι για την οικονομία του καπιταλισμού ή θα ενδιαφέρεσαι για το λαό. 

Το ΚΚΕ χωράει μόνο σ'αυτό το δωμάτιο. 

Χωράει όμως κανείς άλλος; Αν ρίξουμε μια ματιά στα λεγόμενα των ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΕΛ, ΠΟΤΑΜΙ και δεν συμμαζεύεται, θα δούμε ότι αυτοί ενδιαφέρονται για το καλό "όλων" όπως λένε οι ίδιοι, δηλαδή και για το καλό των επιχειρήσεων...

Μόνο που προσποιούνται ότι μιλάνε για τις μικρές επιχειρήσεις, που δήθεν είναι η ραχοκοκκαλιά της οικονομίας, ενώ ξέρουν ότι αυτό το στάδιο έχει περάσει προ πολλού. Δεν είμαστε πια στον καπιταλισμό του ελεύθερου ανταγωνισμού αλλά στην εποχή των μονοπωλίων που σαρώνουν τα πάντα προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους. Και μαζί σαρώνουν και τις μικρές επιχειρήσεις που εμείς θεωρούμε ότι βρίσκονται πλέον στη μεριά των θυμάτων και το συμφέρον τους δεν βρίσκεται στην ίδια πλευρά με αυτό των μονοπωλίων.

Κανείς άλλος δε χωράει λοιπόν σ' αυτό το άλλο δωμάτιο εκτός από έναν. Η μαλλον εκτός από τους πολλούς που δεν άλλοι από το λαό.

Μόνον ο λαός με τις οργανώσεις του μπορεί να συμμετέχει σ'αυτή τη συζήτηση για τη δική του σωτηρία που είναι κόντρα στη σωτηρία της λεγόμενης "οικονομίας του τόπου", της οικονομίας του καπιταλισμού. 

Μόνο ο λαός μπορεί να κάτσει και να συζητήσει για το πως θα οργανώσει την πάλη του ενάντια σε αυτούς που σαρώνουν τη ζωή του, για το πως θα απαλλαγεί από τις αλυσίδες και τη μέγγενη της εκμετάλλευσης δηλ. των κερδών των μεγάλων εταιρειών, για το πως θα οργανώσει την οικονομία για λογαριασμό του.

Με λίγα λόγια σ'αυτό το άλλο δωμάτιο το θέμα δεν μπορεί να είναι άλλο από το πως θα χτιστεί μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία που θα παλέψει ενάντια στη σωτηρία των κερδών των μεγάλων, δηλαδή ενάντια στην οικονομία του καπιταλισμού, δηλαδή για να το πάρουμε αντίστροφά ενάντια σε αυτό που όλοι οι άλλοι ονομάζουν ψεύτικα "οικονομία του τόπου".

Υπάρχουν δύο δωμάτια λοιπόν. 

Κι αυτό που πρέπει να σκεφτούμε, είναι σε ποιο από τα δυο βρίσκονται τα δικά μας συμφέροντα κι προς τα εκεί να στρέψουμε το βλέμμα μας.

Η συζήτηση στο δωμάτιο που συζητούν όλοι οι άλλοι δήθεν "για το καλό της οικονομίας του τόπου", δηλαδή για τη σωτηρία του καπιταλισμού, απλά δεν μας ενδιαφέρει.

ΥΓ: Πάντως εμείς και χθες καταλάβαμε ότι η αγωνία αυτών που θέλουν τους δύο "μονομάχους" να καθήσουν στο ίδιο δωμάτιο θα ικανοποιηθεί σύντομα. Χθες στη Βουλή υπήρχε ένα ελαφρύ αεράκι συναίνεσης. Πολυακούστηκε η λέξη με διάφορες αφορμές και γενικά υπήρχε μια αίσθηση "σωφροσύνης" και στους δύο.

 Σαν κάποιος να τους είχε τραβήξει το αυτί και να τους είχε καλέσει να σκεφτούν "το καλό του τόπου"...