Ανιστόρητοι οπορτουνιστές........

Ένα από τα χαρακτηριστικά των κάθε είδους οπορτουνιστών είναι και η προσπάθεια τους να «ξαναγράψουν την ιστορία» προσπαθώντας να την εντάξουν στις σημερινές πολιτικές τους επιδιώξεις. Δήλωσε λοιπόν ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ  Αλέξης Τσίπρας στην ΠΓ του κόμματος (17/06/2014):  «…Θα πρέπει να αποφύγουμε το ιστορικό προηγούμενο της ΕΔΑ το ’58, όπου ενώ είχε αναδειχθεί δεύτερη δύναμη, απέφυγε να ενσωματώσει το κέντρο, με αποτέλεσμα το ’61 να πέσει από το 24% στο 14%»

Η διαπίστωση αυτή βρίθει από ιστορικές ανακρίβειες. Ας δούμε ορισμένες πλευρές:

1. Τους συνδυασμούς της ΕΔΑ ενίσχυσαν 7 από τους 19 βουλευτές του ΔΚΕΛ (Τάσος Βουλοδήμος, Μιχάλης Γαληνός, Ανδρέας Ζάκκας, Ηλίας Μπρεδήμας, Βασίλης Παπαβασιλείου, Ηλίας Σκυλλάκος και Δημήτρης Στρατής), ηγετικά στελέχη του ιδίου κόμματος, όπως ο Τσιριμώκος και ο (υπαρχηγός του Ναπολέοντος Ζέρβα στον ΕΔΕΣ) Κομνηνός Πυρομάγλου, ο βουλευτής του ΚΑΕ Νικόλαος Παπαδημητρίου, ο επανακάμψας στα ψηφοδέλτιά της Μιχάλης Κύρκος (ο πατέρας του Λεωνίδα που το 1952 είχε μεταπηδήσει στην ΕΠΕΚ), ο άλλοτε βουλευτής (προπολεμικά του Καφαντάρη και το 1946 του Κόμματος Εθνικών Φιλελεύθερων του Στυλιανού Γονατά, αργότερα πολιτευτής του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος του Γεώργιου Παπανδρέου αλλά και του Λαϊκού Κόμματος) Διονύσης Λεονάρδος, καθώς και αρκετοί ακόμα πολιτευτές από το χώρο του Κέντρου. Από τους 79 βουλευτές που εκλέχθηκαν με την ΕΔΑ, οι 58 δήλωσαν μέλη της και 21 ανεξάρτητοι. Δώδεκα από τους τελευταίους έπειτα από ένα χρόνο προχώρησαν, με τις ευλογίες της ΕΔΑ, στη συγκρότηση νέου κόμματος με τον τίτλο «Δημοκρατική Ένωσις».Πολύ απλά δηλαδή μια σειρά στελέχη του «Κέντρου είχαν ενταχτεί-ενσωματωθεί ήδη στα ψηφοδέλτια της ΕΔΑ το ‘58 και συνέβαλλαν (μαζί και με την τότε κατάσταση διάλυσης που παρουσίαζε το «Κέντρο», τη στάση της ΕΣΣΔ για το Κυπριακό, οι αντιπολεμικές-αντιπυρηνικές θέσεις της ΕΔΑ κ.α) στην μεγάλη εκλογική επιτυχία της ΕΔΑ και στη ανάδειξη της σε αξιωματική αντιπολίτευση.

2.Το εκλογικό αποτέλεσμα (σε συνδυασμό και με τις αρνητικές εξελίξεις στο ΚΚΕ π.χ διάλυση Κ.Ο) όξυνε τις αυταπάτες για τις κοινοβουλευτικές δυνατότητες περάσματος στο σοσιαλισμό. Υπερτιμήθηκε ο βαθμός μετατόπισης προς τα «αριστερά» του υποκειμενικού παράγοντα, δεν μετρήθηκε όμως το γεγονός ότι το εκλογικό αποτέλεσμα δεν ανταποκρίνονταν στο πραγματικό επίπεδο του λαϊκού κινήματος. Παρ' όλα αυτά, όμως το εκλογικό αποτέλεσμα ανησύχησε το Παλάτι , τα αστικά κόμματα, αλλά και τον «ξένο παράγοντας» ώστε αμέσως μετά να λάβουν πλήθος μέτρων για την αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου». Ανάμεσα στ’ άλλα ήταν και οι προσπάθειες ανασυγκρότησης του «Κέντρου» με στόχο να παίξει το ρόλο του πυλώνα στο δικομματικό σύστημα με την ΕΡΕ, να παίξει το ρόλο αναχώματος απέναντι στην ΕΔΑ.

3. Η "Ένωση Κέντρου" ως κόμμα εκπροσωπούσε τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, όπως άλλωστε και η ΕΡΕ. Οι διαφορές ήταν δευτερεύουσες και όχι στρατηγικές. Η δημιουργία της- ως πολυσυλλεκτικός φορέας- υπήρξε το αποτέλεσμα της συνένωσης ενός φάσματος αστικών κομμάτων, που περιλάμβανε στις γραμμές του από τον Π. Γαρουφαλιά και τον Σοφ. Βενιζέλο, μέχρι τον "αριστερό" Ηλ. Τσιριμώκο. Το ΚΚΕ τόνιζε (25/9/1961) τότε ότι «Η συγκόλληση ορισμένων δυνάμεων του Κέντρου υπό την αρχηγία του κ. Παπανδρέου, που έγινε κάτω από τις ευλογίες και την πίεση των Αμερικάνων, του Παλατιού και της ολιγαρχίας και οι δικαηρύξεις για ξεχωριστή κάθοδο τους στις εκλογές, βοηθούν ουσιαστικά τη Δεξιά, τον Καραμανλή. Η γραμμή του κ. Παπανδρέου για διμέτωπο αγώνα και αποκλεισμό κάθε συνεργασίας με τις συνεπείς δημοκρατικές δυνάμεις…συγκρούεται με τα συμφέροντα και τις διαθέσεις του λαού που απαιτεί και ποθεί την πανδημοκρατική συνεργασία..» (Επίσημα κείμενα ΚΚΕ 9^ος τόμος) Η προοπτική συνεργασίας μαζί της αποδείχτηκε και μετά ότι δεν εξυπηρετούσε τα λαϊκά συμφέροντα. Με βάση τα παραπάνω λογική η κατοπινή πορεία της ΕΔΑ, κάθε άλλο παρά ήταν αντίθετη με την ιδεολογική –πολιτική πορεία προς το «Κέντρο» και την μετατροπή της ουσιαστικά σε «ουρά» του υπήρξε. Αντί δηλαδή για πορεία «ενσωμάτωσης του Κέντρου» έγινε το ακριβώς αντίστροφο σε μεγάλο βαθμό. Να σημειώσουμε απλά εδώ ότι το ΕΔΑ μαζί με το Εθνικό Αγροτικό Κόμμα συγκρότησαν ως εκλογικό σχήματα για τις εκλογές του 1961 το ΠΑΜΕ, και οι 16 από τους 21 συνεργαζόμενους βουλευτές που είχαν εκλεγεί με την ΕΔΑ το ’58 συνεργάστηκαν με το σχήμα αυτό. Η πτώση του ποσοστού της ΕΔΑ το 1961,(πήρε ως ΠΑΜΕ 14,62% και 22 έδρες , ενώ η Ε.Κ 36,65% και 100 έδρες) οφείλεται πρώτιστα στο καθεστώς βίας και νοθείας που κυριάρχησε στις εκλογές αυτές (π.χ Σχέδιο Περικλής), κλίμα που το εκμεταλλεύτηκε και η «Ε.Κ» καλλιεργώντας λογικές περί «μικρότερου κακού» κ.α Να σημειώσουμε ακόμη ότι από τότε υπήρχαν απόψεις  (π.χ Φώκος Βέττας μέλος της Κ.Ε) για τη μη κάθοδο σε μια σειρά περιφέρειες ψηφοδελτίων του ΠΑΜΕ προκειμένου να ενισχυθεί η «Ε.Κ», κάτι το οποίο έγινε πράξη λίγο αργότερα π.χ στις εκλογές του 1963 όπου οι περισσότεροι συνεργαζόμενοι με την ΕΔΑ είχαν προσχωρήσει στην «Ε.Κ» και στις εκλογές του 1964, όπου η ΕΔΑ δεν κατέβασε υποψήφιους σε 24 εκλογικές περιφέρειες προκειμένου να υπερψηφιστούν οι υποψήφιοι της «Ε.Κ». Η λογική δηλαδή της «ουράς» σε όλη της την έκταση.

Η ιστορία απέδειξε με βάση και τα παραπάνω ότι η πολιτική συμμαχιών κάθε κόμματος είναι και δείγμα του «που θέλει να πάει τα πράγματα». Εάν κάποιος , όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, απλά θέλει να αλλάξει το μείγμα της ακολουθούμενης αντιλαϊκής πολιτικής, τότε εύκολα μπορεί να «βαφτίζει το κρέας ψάρι» και να επιλέγει ως πολιτικούς του συμμάχους απ’ όλο το λεγόμενο «αντιμνημονιακό» ή «μετανιωμένο μνημονιακό» τόξο. Ο οπορτουνισμός του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζεται και στον καιροσκοπικό τρόπο αντίληψης του για την πολιτική συμμαχιών. Μόνο που η ιστορία απέδειξε ότι από τέτοιου είδους καλλιεργούμενες αυταπάτες μόνο τα λαϊκά συμφέροντα βγαίνουν χαμένα!

 η άλλη άποψη Αλέκος Χατζηκώστας