Γιώργος Κακουλίδης: Λεπτομέρειες από την καθημερινότητα!!!!!!

1. Πώς κέρδισαν οι σύντροφοι την καλλιέργεια και τη μόρφωσή τους; Στα δύσκολα και στα βαθιά, κυρίως στις φυλακές και τις εξορίες, κατάφεραν αυτά τα πουλιά της προφορικής παράδοσης να σχηματίσουν έναν πυκνό λόγο, αφήνοντάς τον μοναδική κληρονομιά στους νέους. Αυτά σκεφτόμουν βλέποντας το φάντασμα Θεοδωράκη να ισχυρίζεται πως έχει την ικανότητα να πάρει σκέψεις από τη Δεξιά και την Αριστερά για να πραγματοποιήσει μια πολιτική σύνθεση υπέρ του Ποταμού. Αμόρφωτος και ακαλλιέργητος, αγνοεί πως ακόμα κι αν καταφέρει να αντιγράψει μια σκέψη (αυτό το κάνει και μια μαϊμού), χωρίς το βίωμα που γεννάει αυτή τη σκέψη, δυστυχώς γι' αυτόν θα μείνει αγκαλιά με τη μαϊμού.

2. Οσο φυλλορροούν οι προσδοκίες του Σαμαρά, τόσο θα δηλητηριάζει τη ζωή μας. Ιδού η κληρονομιά της Δεξιάς: Συνεχίζει και καταστρέφει, χωρίς ίχνος μεταμέλειας, σαν μια αυθεντία που, ό,τι κι αν κάνει, καθαγιάζεται.

3. Δεν κατάφερε να με ενοχλήσει η διατύπωση του υποψήφιου ευρωβουλευτή του Σύριζα Δημήτρη Χριστόπουλου για «συμπαγές, ενιαίο τουρκικό πράμα», αναφερόμενος στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Σ' αυτήν τη ζωή ο καθένας γράφει όπως μπορεί: Αλλος γράφει με το χέρι του και άλλος με το πόδι. Κατά τα άλλα, με τη Θράκη καλό να είναι να μην παίζουμε.

4. Ο Τσίπρας δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα όρια της θεατρικής σκηνής, στην οποία ζει χρόνια τώρα, από την πραγματικότητα. Αν επιμείνει στη μόνιμη κατάσταση απάθειας, δεν θα υπάρξει εξέλιξη στις προσδοκίες του και, όσο νομίζει ότι προχωρά στο θεατρικό έργο, ο ένας μετά τον άλλο θα τον εγκαταλείπουν οι θεατές και στο τέλος θα παίζει έναν θλιβερό μονόλογο όμοιος με τους σαλεμένους που παραμιλάνε στο δρόμο και τους χαρίζουμε τον οίκτο μας. Σε λίγο ο Σύριζα θα διαπιστώσει πως η ψήφος την οποία προσδοκά από εμάς έχει μετατραπεί σε εισιτήριο θεάτρου.

5. Η αδιαλλαξία και η ηλιθιότητα ορισμένων δημοσιογραφικών κύκλων δεν έχει προηγούμενο. Φαιδροί συνωμότες στα τηλεοπτικά πλατό, εκθειάζουν με γενικότητες μέχρι κορεσμού τα καλά του κράτους τα οποία οι πολίτες οφείλουν να ασπάζονται, αρκετές φορές την ημέρα, επιβεβαιώνοντας τραγικά τη φράση του Μαντεβίγ: «Μερικές φορές μια ασήμαντη λεπτομέρεια τους προκαλεί φρίκη και άλλοτε αντιμετωπίζουν με αδιαφορία το πιο φρικτό έγκλημα».

6. Ο καθωσπρέπει τρόπος της ζωής των Αθηναίων με αφήνει έκπληκτο. Παρατηρούσα μια κυρία που καθάριζε την είσοδο της πολυκατοικίας της, ενώ στα σκαλιά κοιμόταν ένας άστεγος. Εριχνε νερά η κυρία γύρω από τον απόκληρο και τα σκούπιζε τινάζοντας πάνω του τη σκούπα. Ο άτυχος έμενε σκεπασμένος μέχρι το κεφάλι με την κουβέρτα. Φαίνεται ότι ο Θεός δεν βρίσκει πια ευαίσθητες χορδές να αγγίζει. Λυπάμαι που οι συμπολίτες μου κατάντησαν απαθείς, υποχόνδριοι και κακοί. Τους αξίζουν τα χειρότερα.