Οι βασικοί σταθμοί στην 15χρονη πορεία του ΣΥΝ

Οι βασικοί σταθμοί στην 15χρονη πορεία του ΣΥΝ μετά τη διάλυση του Ενιαίου Συνασπισμού και τη συγκρότησή του σε κόμμα

Από το Σημείωμα της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ "Η Τακτική του ΣΥΝ απέναντι στο ΚΚΕ: Η πρόταση για "ενότητα της αριστεράς" και για "κοινή δράση στο πρόβλημα" (Απρίλης 2005)

Στο Ο Σύγχρονος δεξιός οπορτουνισμός, Επιμέλεια της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ, Σύγχρονη Εποχή, 2008

* Προσπάθεια διάλυσης του ΚΚΕ - Χτύπημα στο Κομμουνιστικό Κίνημα

Το 1991, οι δυνάμεις που συγκροτούν σήμερα το ΣΥΝ, δηλαδή τα στελέχη που συγκρότησαν οπορτουνιστική ομάδα μέσα στο Κόμμα και οι «σύμμαχες» δυνάμεις στο ΣΥΝ, που σημειωτέον στην πλειοψηφία τους αποτελούνταν από οπορτουνιστικές δυνάμεις, οι οποίες είχαν αποχωρήσει κατά καιρούς από το Κομμουνιστικό Κόμμα, επιχείρησαν τη διάλυση του Κόμματος μέσα στο Συνασπισμό. Στην πορεία ο ΣΥΝ «υιοθέτησε» τα στελέχη που αποχώρησαν από το Κόμμα την περίοδο 2000-2001. Μαζί με άλλες δυνάμεις του οπορτουνισμού σε πανευρωπαϊκό επίπεδο έχει πρωτοστατήσει στη συγκρότηση του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος, το οποίο αποτελεί προσπάθεια ενσωμάτωσης του Κομμουνιστικού Κινήματος στις δομές της Ευρωπαϊκής Ενωσης μοχλό για την αποκομμουνιστικοποίηση, τη διάχυση και τη διάλυση κομμουνιστικών κομμάτων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

* Συνολική στήριξη του ιμπεριαλιστικού κέντρου της Ευρωπαϊκής Ενωσης

Το 1992 ψήφισε στη Βουλή μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την ίδρυση της ΕΕ, θεωρώντας ότι αποτελεί θετικό βήμα για την ανασυγκρότηση της κοινότητας και την ενοποίηση της Ευρώπης.Στήριξε τη Λευκή Βίβλο, την ίδρυση της Δυτικοευρωπαϊκής Ενωσης, τον προάγγελο του λεγόμενου «Ευρωστρατού» ως αμυντικού βραχίονα της ΕΕ. Υποστήριξε το πλαίσιο της ΚΑΠ ζητώντας την επί μέρους αναθεώρησή της. Τάχθηκε υπέρ της ένταξης της Ελλάδας στη Ζώνη του ευρώ, της διεύρυνσης της ΕΕ.Διακηρύσσει ανοιχτά την άποψη ότι η ΕΕ μπορεί να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στην «αυτοκρατορία» των ΗΠΑ και ότι μέσω της προώθησης της πολιτικής ευρωπαϊκής ενοποίησης διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για αλλαγές σε προοδευτική κατεύθυνση ακόμα και για το «σοσιαλισμό».

* Εδωσε άλλοθι στους σχεδιασμούς και τις επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού

Το 1993 μαζί με το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, την ΠΟΛΑΝ, εθνικιστικούς κύκλους, κύκλους της Εκκλησίας, ο ΣΥΝ συμμετείχε σε εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό. Ερμηνεύει τη διάλυση και τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία σαν αποτέλεσμα των εθνικιστικών αντιπαραθέσεων αποκρύπτοντας το ρόλο της ΕΕ σε αυτή τη διαδικασία. Υποστηρίζει το ρόλο της Ελλάδας, δηλαδή της ελληνικής αστικής τάξης, στην προώθηση του Συμφώνου Σταθερότητας στην περιοχή και άσκησε κριτική στο ΠΑΣΟΚ γιατί δεν προώθησε αποφασιστικά το ιμπεριαλιστικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση των Βαλκανίων. Υιοθέτησε τη θέση για την ανάγκη ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού καπιταλισμού, το ρόλο της ελληνικής άρχουσας τάξης στην περιοχή των Βαλκανίων. Κατά τη διάρκεια της επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία κρατά ίσες αποστάσεις υιοθετώντας την επιχειρηματολογία περί «εθνοκάθαρσης». Κατά τη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης στο Αφγανιστάν υιοθετεί τα προσχήματα για την τρομοκρατία που προβάλλουν οι ιμπεριαλιστές, κάτω από το σύνθημα «Οχι στο πόλεμο - Οχι στην τρομοκρατία». Κατά τη διάρκεια της ιμπεριαλιστικής επέμβασης και του πολέμου ενάντια στο Ιράκ ταυτίζεται με τις θέσεις ηγετικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της ΕΕ. Ετσι το ΟΧΙ στον πόλεμο συνοδεύεται από την ανάγκη υιοθέτησης των γαλλικών προτάσεων, στο ότι ο πόλεμος δεν είναι λύση. Την περίοδο του πολέμου ενάντια στο Ιράκ και της Συνόδου Κορυφής στη Θεσσαλονίκη το 2003, διαμόρφωσε συμμαχία με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ μέσω του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ. Στήριξε μαχητικά το «σχέδιο Ανάν» με το οποίο επισημοποιείται η διχοτόμηση της Κύπρου με τη βούλα της ΕΕ και διαμορφώνεται ένα ιμπεριαλιστικό προτεκτοράτο.

* Στήριξε την προσπάθεια της εθνικής συναίνεσης για την προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε όλη τη δεκαετία του 1990

Καλλιέργησε αυταπάτες για τη δυνατότητα φιλολαϊκών εξελίξεων από την υλοποίηση των αναδιαρθρώσεων. Βασικό σύνθημα του ΣΥΝ στις αρχές της δεκαετίας του 1990 αποτέλεσε ο δήθεν «εκσυγχρονισμός» της ελληνικής κοινωνίας και πρώτα από όλα της οικονομίας στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Πρόβαλε τη λογική διαμόρφωσης «εθνικής στρατηγικής και συνεννόησης» μέσα από διαμόρφωση θεσμών, διακομματικών επιτροπών, δηλαδή τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας σε μια σειρά θέματα, όπως της παιδείας, της υγείας, της εργασίας, της εξωτερικής πολιτικής, του κρατικού προϋπολογισμού κλπ. Υποστήριζε με σθένος ότι αν και μια σειρά επιλογών της ΕΕ κινούνται σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, εντούτοις εμπεριέχουν και δυνατότητες μιας προοδευτικής εφαρμογής τους, ότι για τον τρόπο εφαρμογής τους στην Ελλάδα ευθύνονται οι εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές και όχι ο ταξικός χαρακτήρας αυτών των επιλογών. Ετσι αθωώνει το βαθύτερο αντιλαϊκό χαρακτήρα επιλογών στρατηγικής σημασίας, όπως είναι η ένταξη στην ΕΕ. Διαμαρτύρεται κατά καιρούς για τις καθυστερήσεις στην υλοποίηση των οδηγιών και αποφάσεων της ΕΕ από τις ελληνικές κυβερνήσεις (π.χ. για τη βιομηχανική ρύπανση), χωρίς να αποκαλύπτει τον κερδοσκοπικό χαρακτήρα των ρυθμίσεων. Σε μια σειρά αναδιαρθρώσεις π.χ. Ασφαλιστικό, οι προτάσεις του δεν αναιρούν την ουσία των αναδιαρθρώσεων, αλλά επιδιώκουν την πιο «ήπια» υλοποίησή τους.

* Μαχητική αντι-σοσιαλιστική προπαγάνδα

Σε όλη τη 15ετία ο ΣΥΝ συνέβαλε στην αναπαραγωγή με αριστερό κάλυμμα της αντισοσιαλιστικής προπαγάνδας που πρόβαλε η άρχουσα τάξη. Από την αρχή χαιρέτισε τις αρνητικές εξελίξεις και τις ανατροπές του σοσιαλισμού, τη διάλυση της ΕΣΣΔ, θεωρώντας ότι διαμορφώνουν προϋποθέσεις για προοδευτικές εξελίξεις. Στην πορεία, κάτω από το βάρος των αρνητικών εξελίξεων, που όπως ο ίδιος ο ΣΥΝ εκτιμά «διέψευσαν ελπίδες για έναν ειρηνικό κόσμο», υιοθέτησε πιο προσεκτικές διατυπώσεις. Ομως, βασικός πυρήνας της προσέγγισής του παρά τις όποιες διατυπώσεις, είναι ότι ο σοσιαλισμός «κατέρρευσε» επειδή δεν υπήρχε ελευθερία και δημοκρατία και για αυτό το λόγο μετατράπηκε σε βαρβαρότητα.

Για το ΣΥΝ η «κατάρρευση» αν και επέδρασε αρνητικά ήταν αναπόφευκτη και βοήθησε στον απεγκλωβισμό της «Αριστεράς» από το σοβιετικό «δογματικό πρότυπο». Η προβολή του «οράματος» του «σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία» συμπληρώνει την εικόνα της επίθεσης στην ιστορία και την προσφορά του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, διαστρεβλώνει τα συμπεράσματα από την πρώτη απόπειρα της εργατικής τάξης να οικοδομήσει τη σοσιαλιστική κοινωνία και το χαρακτήρα της ταξικής πάλης εσωτερικά και διεθνώς κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, ακυρώνει την επικαιρότητα και ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού στο σήμερα.

* Σταθερή αντίθεση στην ανάπτυξη αγώνων σε ρήξη με τις επιλογές της ΕΕ και της άρχουσας τάξης, του κινήματος με ταξικό χαρακτήρα σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο ΣΥΝ υπονόμευσε στις τότε νέες συνθήκες την ανάπτυξη αγώνων, τις μορφές δράσης του ταξικού κινήματος ως «επαναστατική γυμναστική», προβάλλοντας ως μέσα της «αριστεράς» την «υπεύθυνη στάση, με προτάσεις, εποικοδομητική κριτική». Στα μέσα της δεκαετίας του '90 συνέχισε να υπονομεύει την ταξική πάλη πρωτοστατώντας στη θεσμοθέτηση της κοινωνικής συναίνεσης μέσα από διάφορες μορφές - και κυρίως μέσω της Οικονομικής Κοινωνικής Επιτροπής - και του κοινωνικού διαλόγου σαν «σύγχρονη» μορφή επίλυσης των διαφορών ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις. Κράτησε συνολικά αρνητική στάση απέναντι στις κινητοποιήσεις των αγροτών τόσο σε σχέση με τα αιτήματα όσο και με τις μορφές πάλης. Με επιφύλαξη αντιμετώπισε τις μεγάλες αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις και την αντίθεση του ελληνικού λαού στα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή. Εξέφραζε με κάθε ευκαιρία την ανησυχία του για τη διασάλευση του κοινωνικού ιστού και δήλωνε την ανάγκη να δοθεί γρήγορα «διέξοδος» και να σταματήσουν οι κινητοποιήσεις, όπως έκανε στις μαθητικές κινητοποιήσεις 1998-1999. Αντιπαρατέθηκε σθεναρά στην προσπάθεια του ΠΑΜΕ για συγκρότηση ταξικού πόλου στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στη χειραφέτηση από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, με καταγγελίες για διάσπαση, σεχταρισμό, τυχοδιωκτισμό.

Lenin Reloaded