 |
Πολύ
θόρυβο σηκώνουν διάφοροι καλοπληρωμένοι μεγαλοδημοσιογράφοι ότι οι δημόσιοι
υπάλληλοι, «που θίγονται από το πολυνομοσχέδιο οδοστρωτήρα, πρέπει να
αναλογιστούν πόσα δεινά έχουν υποστεί και υφίστανται οι εργαζόμενοι στον
ιδιωτικό τομέα». Βέβαια, όλους αυτούς τους κονδυλοφόρους στα ΜΜΕ «μαγαζιά» των
αφεντικών τους δεν τους πήρε ο πόνος για τους εργάτες των εργοστασίων που
κλείνουν, για τους μισθούς που κουτσουρεύονται, για τα δικαιώματα που
χτυπιούνται στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Παιδεία.
Απλά αυτό
που κάνουν είναι να χρησιμοποιούν την πάγια τακτική του «διαίρει και βασίλευε»
ώστε οι εργαζόμενοι στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, οι εργαζόμενοι με
διαφορετικές συμβάσεις εργασίας ή και με καθόλου συμβάσεις, να τα βάζουν ο ένας
με τον άλλον. Αντί να βλέπουν ποια είναι η αιτία που υποφέρουν στο σύνολό τους
τα λαϊκά στρώματα, να ρίχνουν οι εργάτες του ιδιωτικού τομέα τις ευθύνες στο
«διεφθαρμένο Δημόσιο» και να μη νοιάζονται για την επίθεση ενάντιά τους από
κυβέρνηση - ΕΕ - κεφάλαιο. Αυτό είναι μια χαρά βολικό για να βγαίνει λάδι ο
κύριος υπεύθυνος για τα δεινά τους, δηλαδή η καπιταλιστική εκμετάλλευση και η
πολιτική των κυβερνήσεων που την στηρίζει.
Αυτό
εκφράστηκε δυστυχώς από εργαζόμενους και κατά τη διάρκεια της τελευταίας
απεργιακής κινητοποίησης, που μας είπαν χαρακτηριστικά “οτι εγώ δεν θα απεργήσω
για να μην χάσουν τη δουλειά τους οι βολεμένοι στους δήμους και οι καθηγητές”.
Δεν γνώριζαν προφανώς ότι το Πολυνομοσχέδιο αφορούσε και άλλα ζητήματα όπως τον
καθορισμό του βασικού μισθού, τον ΕΟΠΥΥ, δυσβάστακτα φορολογικά μέτρα κ.α...
Αυτήν τη
μεθόδευση την έχουμε ζήσει πολλές φορές (προηγουμένως με την απεργία των
εκπαιδευτικών, παλιότερα με την απεργία των ναυτεργατών κ.α) και η
αποτελεσματικότητα της οφείλεται στο ότι εφαρμόζεται πάνω σε μια κοινωνία
βομβαρδιζόμενη επί δεκαετίες με ισχυρότατες δόσεις ατομισμού, εξατομίκευσης,
απουσίας συλλογικού οράματος και συλλογικής ελπίδας. Η «επένδυση» στον
κοινωνικό αυτοματισμό βυθίζει διαρκώς και περισσότερο την κοινωνία σε ένα
σπιράλ κατατεμαχισμού και αποσύνθεσης και μας μας μετατρέπει σε “κοινωνικά
κανίβαλους”.
 |
Θα πει
κανείς, μα δεν πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα στο δημόσιο τομέα; Φυσικά και
πρέπει να αλλάξουν, αλλά ό,τι και αν αλλάξει, αυτός ο δημόσιος τομέας και
σήμερα και πριν, πάντα, λειτουργεί για τα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών.
Πολύ απλά στον καπιταλισμό μικρό ή μεγάλο κράτος εξυπηρετεί τους καπιταλιστές!
Προφανώς και πρέπει να είμαστε υπέρ ενός δημόσιου τομέα, που κουμάντο θα κάνουν
οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, θα είναι το δικό τους κράτος και όχι των καπιταλιστών,
θα ελέγχεται από τους ίδιους. Αλλά το γεγονός ότι οι διορισμοί, η κατανομή των
υπαλλήλων χρησιμοποιήθηκαν από τα πολιτικά κόμματα του συστήματος ως μηχανισμός
και δεξαμενή ψηφοφόρων, το ότι η αστική τάξη έχτισε τις συμμαχίες της εξαγοράζοντας
πολλούς υπαλλήλους, σε τίποτα δεν σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να μείνουν
εγκλωβισμένοι σε αυτή τη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού, ούτε βεβαίως να
πληρώσουν τη νύφη των δημοσιονομικών ελλειμμάτων χάνοντας τη δουλειά
τους.
Όλοι οι
εργάτες, οι υπάλληλοι πρέπει να ενωθούν στην κοινή απαίτηση να έχουν τη ζωή που
τους αξίζει σήμερα, με την τεράστια πρόοδο και τεχνολογική ανάπτυξη της
ανθρωπότητας. Δεν πρέπει να υποκύψουν στις Σειρήνες που τους καλούν να
βολευτούν στο λίγο. Δεν πρέπει να πιστέψουν στους επίδοξους σωτήρες που δήθεν
θα τους σώσουν με ...νέα καπιταλιστική «υγιή» ανάπτυξη. Στο να πιστέψουν στη
δύναμη του αποφασιστικού αγώνα είναι η λύση, με τη συμμετοχή τους στις
αγωνιστικές κινητοποιήσεις μαζί με τις πρωτοπόρες δυνάμεις που «δεν τα διπλώνουν»
στους οικονομικά ισχυρούς.
