 |
Η εισηγητική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα
«Σήμερα ένα από τα μεγάλα θέματα που προβάλλουν οι εφημερίδες είναι ότι καταργούνται από την υπηρεσιακή κυβέρνηση μνημονιακοί νόμοι, προσέξτε, από την υπηρεσιακή, και αφορμή δίνει η παρέμβαση του υπουργείου Εργασίας και του ΣΕΒ, που ο ΣΕΒ ξεσηκώνει τον κόσμο να μη γίνει δεκτή η μείωση 22% του κατώτατου μισθού. Θα ήθελα να κάνω ένα σχόλιο με την ευκαιρία, για να δούμε πόσο διατεθειμένα είναι τα κόμματα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, να καταργήσουν τους μνημονιακούς νόμους. Αφορά τη χτεσινή συνεδρίαση του ΔΣ της Ενωσης Τεχνικών της ΔΕΗ. Εκεί η «Αγωνιστική Συνεργασία», είναι η παράταξη μέσα στην οποία συμμετέχουν κομμουνιστές, φίλοι του Κόμματος, συνεργαζόμενοι, κατέθεσαν πρόταση να απορριφθεί το σχέδιο Συλλογικής Σύμβασης που έχει ετοιμαστεί με διάλογο και μέσα στη ΔΕΗ απ' τη ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ. Το σχέδιο αυτό προβλέπει αναγνώριση της μείωσης κατά 32% μεσοσταθμικά των μισθών και άρση της μονιμότητας των εργαζομένων, που σημαίνει ότι ανοίγει ο δρόμος των απολύσεων. Η πρώτη αντίδραση των άλλων παρατάξεων ήταν να μην συζητηθεί το θέμα με τη μορφή της ψηφοφορίας αλλά να αναδειχτούν προς τη ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ κάποια σημεία που μπορεί να υπάρχει διαφωνία. Η διαφωνία που εξέφρασε η ΠΑΣΚΕ και η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν διαφωνία πάνω στα δύο κεντρικά ζητήματα, μείωση των αμοιβών και άρση των απολύσεων. Τελικά η «Αγωνιστική Συνεργασία» επέβαλλε την ψηφοφορία. Με διαφορά μιας ψήφου, απορρίφθηκε η πρότασή της. Προσέχτε τώρα πώς ψήφισαν. Ήταν παρόντα 30 απ' τα 31 μέλη του ΔΣ της Ένωσης Τεχνικών. Την πρόταση της «Αγωνιστικής Συνεργασίας» ψήφισαν 14 μέλη, τα 8 απ' τα 9 μέλη της ΔΑΚΕ, ένα μέλος μιας παράταξης, ΑΣΕ λέγεται και ένα μέλος της ΠΑΣΚΕ. Την πρόταση καταψήφισαν τα τρία μέλη του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ και τα 12 μέλη της ΠΑΣΚΕ. Εντύπωση δεν μας κάνει αυτό. Πώς θα καταργηθούν οι μνημονιακοί νόμοι; Στη Βουλή περιμένουμε, αν πρώτα απ' όλα οι εργαζόμενοι δεν τις καταργήσουν στην πράξη με την πάλη τους; Τότε θα είναι πιθανόν -να δούμε και τη σύνθεση της νέας Βουλής- κάτι να γίνει. Δεν μας κάνει εντύπωση. Ο αριστερός Κον Μπεντίτ, ο άνθρωπος του Μάη του 1968, πολύ σημαντικής εξέγερσης, που δεν είχε όμως πρόταση ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, κατάντησε αυτό που κατάντησε σήμερα. Έτσι ξεφουσκώνουν οι εξεγέρσεις, όταν είναι τυφλές και δεν καλλιεργούν το έδαφος, συνείδηση και προϋποθέσεις για ριζική αλλαγή μέχρι τέλους.
Όσον αφορά τη χτεσινή παρέμβαση του ΣΕΒ. Είναι άκρως επικίνδυνη. Ακρως επικίνδυνη. Καταρχήν ο ΣΕΒ διαπιστώνει ότι δεν έχει ανάγκη να πέσουν οι μισθοί κάτω από τα 400 - 500 ευρώ, τι να πάρεις; Τι να κερδίσεις αν τους ρίξεις τους μισθούς; Δεν βάζει όμως, προσέξτε, να καταργηθεί ο νόμος, μνημονιακός κι αυτός, που λέει ότι μειώνονται κατά 35% ο μισθός πρόσληψης, ο κατώτατος δηλαδή μισθός, για τους νέους μέχρι 25 ετών. Γιατί κοιτάξτε να δείτε, στα επόμενα χρόνια, στο βαθμό που υπάρξει ισχνή ανάκαμψη, αυτοί που θα προσλαμβάνονται στις βιομηχανίες θα είναι νέοι, μέχρι 25 χρόνων, επομένως αυτοί μπορεί να προσλαμβάνονται και με 300 - 350 ευρώ. Τώρα τον 50άρη, τον 60άρη δεν πρόκειται να τον προσλάβουν στη βιομηχανία, τι να τον κάνουν; Άρα, δεν τους νοιάζει ο κατώτατος μισθός να μείνει ως έχει.
Δεύτερον, να αυξηθεί λέει ο ΣΕΒ η μετενέργεια από 3 μήνες σε 6. Αν δει κανείς το σύνολο των εξελίξεων, η μετενέργεια που έγινε και κατά τη διάρκεια των εντολών το μείζον θέμα, μπορεί να την ακυρώσει η εργοδοσία μια χαρά. Δηλαδή και τους 3 και τους 6 μήνες. Επιπλέον ο ΣΕΒ έβαλε το εξής ζήτημα. Το μη μισθολογικό κόστος που εμείς το μεταφράζουμε σε μείωση μέχρι και κατάργηση ενδεχομένως των εργοδοτικών εισφορών και βεβαίως νέες φοροαπαλλαγές.
Γιατί λοιπόν σήμερα η κατεύθυνση ας πούμε κομμάτων αριστερών, αγωνιστικών, ριζοσπαστικών πρέπει να είναι η αξιοποίηση της πρότασης του ΣΕΒ και να υπάρχουν και πηχυαίοι τίτλοι ότι καταργούνται οι μνημονιακοί νόμοι; Εμείς ως Κόμμα απευθυνόμαστε στους εργατοϋπάλληλους και τους λέμε. Μην υπογράφετε ατομικές συμβάσεις, γίνετε όσο περισσότεροι αυτοί που θα αντισταθείτε για να μπορεί η αντίσταση αυτή να περάσει μέσα στους τόπους δουλειάς. Καλούμε τις Ομοσπονδίες, κι αυτό πρέπει να το επιβάλλουν από κάτω οι εργαζόμενοι, να μην υπογράψουν συλλογική σύμβαση με μείωση μισθού. Να καταργήσουν δηλαδή και τη μείωση και τη μετενέργεια στην πράξη. Εδώ βεβαίως αυτός ο αγώνας θέλει αποφασιστικότητα, ενότητα των εργαζομένων από τα κάτω και να ξεπεραστεί ο φόβος των απολύσεων. Γιατί όταν όλοι δεν υπογράφουν, δεν μπορεί ένας εργοδότης να τους απολύσει όλους τους εργαζόμενους. Αυτό λοιπόν είναι το ζήτημα. Εμείς καλούμε τους εργαζόμενους να δηλώσουν απειθαρχία και ανυπακοή στους μνημονιακούς νόμους. Διαφορετικά, ό,τι και να γίνει στις εκλογές, δεν πρόκειται ο εργαζόμενος να πετύχει τίποτα.
Και μια άλλη πλευρά. Το επιστημονικό ινστιτούτο που έχει ο ΣΕΒ, το ΙΟΒΕ, έδωσε ένα κατάλογο κλάδων στους οποίους μπορεί να γίνουν επενδύσεις. Βεβαίως είναι κλάδοι που έχουν πολύ ψωμί για τα κέρδη, δεν το συζητάμε, σύγχρονοι κλάδοι, προσέξτε όμως, αυτό που έχει σημασία: Ο ΣΕΒ βάζει το εξής ζήτημα, για ένα νέο συμβόλαιο αλληλεγγύης ανάμεσα στο δημόσιο τομέα, δηλαδή το κράτος και τους βιομηχάνους. Αυτοί λοιπόν που λένε όχι στον κρατικό παρεμβατισμό, εννοούν όσο αφορά την κοινωνική πολιτική, την προστασία των εργαζομένων απ' την ανεξέλεγκτη, ασύδοτη, που είναι μέσα στη φύση του καπιταλιστή αυτή η ασυδοσία, δράση. Όταν πρόκειται τώρα για στήριξη των μονοπωλιακών ομίλων, εκεί ο κρατικός παρεμβατισμός είναι άγιος, είναι καλός. Για να δείτε δηλαδή αυτά που ακούμε, δημόσιες επενδύσεις, δημόσιος τομέας κ.λπ. που υποτίθεται ότι είναι μια αντιφιλελεύθερη πρόταση, αυτή η πρόταση δεν είναι τίποτα άλλο παρά σχέση αλληλεγγύης ανάμεσα στο κράτος και στους μονοπωλιακούς ομίλους.
Σήμερα θέλουμε να κάνουμε μια δήλωση, θα ασχοληθούμε βεβαίως και σε όλη την προεκλογική περίοδο και μετά με την άτυπη Σύνοδο της ΕΕ. Αποκαλύφθηκε η αυταπάτη που καλλιεργούν όλα τα κόμματα, πλην ΚΚΕ, για τον νέο αέρα που πνέει και ο οποίος μπορεί να οδηγήσει σε μία ευνοϊκή για την Ελλάδα, για τον λαό, επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Ολοι τους υπέγραψαν το εξής πράγμα: Να δούμε και την επαναδιαπραγμάτευση, αλλά ο προκαταβολικός όρος είναι να τηρήσετε όλες τις δεσμεύσεις. Ξέρουμε τι σημαίνει «δεσμεύσεις». Περικοπές μισθών και δικαιωμάτων. Αυτή είναι η δημοσιονομική πειθαρχία, επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων για νέα πεδία κερδοφορίας, νέα πακέτα στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων, προσέξτε με μισθούς ακόμα πιο κάτω. Αναφερόμαστε σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο στην Ελλάδα, γιατί έχει κηρυχθεί, έχει αναγορευτεί η ανταγωνιστικότητα σε σύγκριση με Κίνα, Ινδία και Βραζιλία, όπου οι μισθοί είναι κάτω κι απ' το κατώτερο ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ευρωομόλογο, είναι μια μορφή δανεισμού, όπου η Γερμανία αρνείται να μπει εγγυήτρια γι' αυτό δεν το θέλει. Αυτή θα είναι ο εγγυητής και σ' αυτήν την περίπτωση και αν περάσει το ευρωομόλογο, η Γερμανία θα πάρει μεγάλο μερίδιο διείσδυσης των γερμανικών μονοπωλιακών ομίλων στην Ευρώπη. Η επαναδιαπραγμάτευση, αν γίνει, θα είναι με νέους όρους σφαγής. Η διαπάλη Ολάντ και Μέρκελ αφορά τα γερμανικά και γαλλικά κεφάλαια, τους γερμανικούς και γαλλικούς μονοπωλιακούς ομίλους, δεν αφορά τους λαούς, θα το πούμε για χιλιοστή φορά. Απέναντι στον ελληνικό λαό έχουν κοινή γλώσσα. Και μάλιστα, επιτρέψτε μου, να σας διαβάσω ένα κομμάτι απ' το πρόγραμμα του Ολάντ. Προσέξτε, πίσω από αθώα πράγματα, πίσω από τίτλους που μπορεί να τους υιοθετήσουμε κι εμείς ως κόμμα και όλα τα κόμματα, τι μπορεί να κρύβεται σε συνθήκες κρίσης και μεγάλων περικοπών των κοινωνικών δαπανών. Λέει ο Ολάντ: «θα προτείνω κάθε ενήλικας, σε προχωρημένη ηλικία ή τελευταία φάση ανίατης ασθένειας η οποία προκαλεί ανυπόφορο ψυχικό, φυσικό κ.λπ. πόνο να ζητήσει υπό συγκεκριμένες και αυστηρές προϋποθέσεις ιατρική βοήθεια για να τελειώσει τη ζωή του με αξιοπρέπεια». Εάν έγραφε είμαι υπέρ της ευθανασίας, θα το υπογράφαμε και εμείς, με την έννοια την εξής: Η ευθανασία για να γίνει έχει ορισμένες ιατρικές, επιστημονικές και νομικές προϋποθέσεις. Εμείς έχουμε κάθε δικαίωμα, γιατί αυτό κάνει το ΚΚΕ, ψάχνει τα πράγματα όχι στους τίτλους, έχουμε κάθε δικαίωμα να πούμε ότι σε συνθήκες που περικόπτονται δαπάνες ακόμα και στα ΑΜΕΑ, υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να φτάσουν μέχρι το τέλος της ζωής σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, να είναι τυφλοί κ.λπ. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι για εύλογους λόγους αυτή η θέση Ολάντ μπορεί να οδηγήσει, αντί να μπορεί ένας ηλικιωμένος να ζήσει, με όποιο τρόπο μπορεί να ζήσει, να μας πεθαίνουν στο τέλος. Γιατί ξέρετε η προστασία των ανθρώπων με προβλήματα ποιότητας ζωής κοστίζει πάρα πολύ.
Δεν είναι τυχαίο στο προεκλογικό πρόγραμμα, αν έγραφε είμαι υπέρ της ευθανασίας, καταλαβαίνουμε όλοι τι θα πει ευθανασία.
Τέλος, επειδή ανέκυψε το θέμα των δημοψηφισμάτων. Βεβαίως εμείς ως Κόμμα δεν έχουμε αντίρρηση και έχουμε ζητήσει αρκετές φορές να γίνει δημοψήφισμα, και για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, δεν είναι έξω απ' τη λογική του ΚΚΕ, είναι μια μορφή πάλης, ενταγμένη μέσα στο κύριο μέτωπο της ταξικής πάλης, που κατά περίπτωση μπορεί να το ζητήσεις. Ξεκαθαρίζουμε όμως το εξής πράγμα. Τα δημοψηφίσματα που γίνονται στην Ευρώπη, τα γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια, ακόμα κι όταν η Ιρλανδία με όρους ομοφωνίας καταψήφισε το Σύμφωνο για το ευρώ ή αυτό το σύμφωνο της Λισαβόνας, περίμεναν ένα χρόνο, προχώρησαν τα μέτρα σε όλες τις άλλες χώρες και περίμεναν ένα χρόνο να ξαναψηφίσει αλλιώς ο λαός της Ιρλανδίας. Πρέπει λοιπόν να ξέρουν οι λαοί ότι τα δημοψηφίσματα δεν σημαίνει σεβασμός, υπάρχουν τρόποι να παρακάμπτονται και πολύ περισσότερο τα διλήμματα που μπαίνουν, τα ερωτήματα στα δημοψηφίσματα, είναι τέτοια που επιτρέπουν εν πάση περιπτώσει να περάσει η τρομοκρατία. Απ' αυτή την άποψη εμείς καλούμε τον ελληνικό λαό κι όταν έρθει η ώρα για το δημοψήφισμα να ξέρει καλά τι θα ψηφίσει. Να κάνει σημαία του στις σημερινές συνθήκες, που δεν έχουν διαμορφωθεί όροι ανατροπής, να κάνει σημαία του την απειθαρχία και ανυπακοή στις δεσμεύσεις της ΕΕ. Και να τα μεταφράσει αυτά σε στόχους πάλης σε αιτήματα, δεν είναι μια γενική άναρχη και αφηρημένη απειθαρχία. Αυτό σημαίνει π.χ. ότι παλεύεις, τουλάχιστον σήμερα, για συλλογικές συμβάσεις που δεν έχουν μείωση. Αλλιώς όταν ψηφίζεις είτε στις εκλογές που έρχονται, είτε στα δημοψηφίσματα, ξέροντας ότι πρέπει να ψηφίζεις εντός της στρούγκας, αυτά τα δημοψηφίσματα δεν γίνονται όπλο του λαού, γίνονται όπλα νομιμοποίησης της σημερινής άγριας και βάρβαρης κατάστασης.
Οι εκλογές, λένε, ότι πρέπει να πάρουν ένα δημοψηφισματικό χαρακτήρα. Εμείς δεν παίζουμε τώρα με τα λόγια. Όντως προσδίδουν χαρακτήρα δημοψηφίσματος με την έννοια «ποιος είναι ο καλύτερος διαπραγματευτής στην ΕΕ». Αν θα είναι ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Τσίπρας δεν ξέρω ο Κουβέλης ή ο Καμμένος. Εμείς λέμε ότι αυτός που μπορεί να «διαπραγματεύεται» είναι ο αγωνιζόμενος λαός, από τα κάτω προς τα πάνω και αυτοί που έχουν καταλήξει ότι μέσα στην ΕΕ δεν μπορεί να υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση και φιλολαϊκή ανάπτυξη.
Ένα τέτοιο κίνημα, που δεν είναι ακόμα πλειοψηφικό, με την έννοια να έχουν ανατραπεί οι συσχετισμοί μέσα στην κοινωνία, μπορεί να διαπραγματεύεται, το λέω εντός εισαγωγικών, δηλαδή να αποσπά κάποιες κατακτήσεις. Μόνο όταν έχεις ξεφύγει από το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή» και έχεις στο μυαλό σου, στη συνείδησή σου, ότι πρέπει σε κάποια φάση να νικήσεις στην αποδέσμευση, με τους όρους που βάζει το ΚΚΕ, γιατί αποδεσμευμένη Ελλάδα αν ο λαός δεν είναι αφεντικό της, δεν θα είναι καθόλου καλύτερα. Θα είναι ακόμα περισσότερο δεσμευμένη και στην ΕΕ και στο ΔΝΤ, χωρίς να υπάρχει γραπτή δέσμευση. Επομένως κι αν θέλουν να πάρουν δημοψηφισματικό χαρακτήρα, αυτός είναι κάλπικος γιατί είναι εκβιαστικός.
Το ΚΚΕ δεν πρόκειται ως κόμμα, με το πρόγραμμα και τη στρατηγική του να πειθαρχήσει στις αποφάσεις των βιομηχάνων και της ΕΕ. Αλλά η απειθαρχία πρέπει να γίνει πράξη για το κίνημα, ένα κίνημα πλειοψηφικό που η ρίζα του, η βάση του, τα πόδια του, είναι στους τόπους δουλειάς. Οποιοδήποτε άλλο κίνημα δεν έχει βάση στους τόπους δουλειάς ακόμα και όταν έχει ριζοσπαστικά, γνήσια αιτήματα, αυτό το κίνημα θα γίνει αλά Κον Μπετίτ στην πορεία και χωρίς καλά καλά να το καταλάβουν κι αυτοί που μετέχουν με πάρα πολύ καλή πρόθεση και με πάρα πολύ καλή διάθεση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου