ΗΠΑ-ΠΕΡΣΙΚΟΣ ΚΟΛΠΟΣ

Η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στον Κόλπο

Η μεγαλύτερη αμερικανική βάση, η οποία λειτουργεί επί της ουσίας και ως κέντρο της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης της περιοχής, βρίσκεται στο Κατάρ. Πρόκειται για την αεροπορική βάση αλ Ουντάιρ, που στήθηκε το 2001 και μετά (κόστος μεγαλύτερο του 1 δισ. δολαρίων), και πλέον μετά από έργα (εννοείται με παραχωρήσεις σε μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες) εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, που χρηματοδοτήθηκαν τόσο από τις ντόπιες αρχές όσο και από τις ΗΠΑ, θυμίζει πια μικρή πόλη.

Εξίσου εντυπωσιακή είναι η αμερικανική παρουσία και στο Κουβέιτ, όπου οι αμερικανικές βάσεις παραμένουν από τη δεκαετία του '90, με τη μεγαλύτερη -την Αριφτζάν- να φιλοξενεί σταθερά 15.000 άνδρες, και τη μικρότερη -την Μπουέρινγκ- να θυμίζει εμπορικό κέντρο των ΗΠΑ... Ο αριθμός των Αμερικανών στρατιωτών που θα μείνουν στο Κουβέιτ, σύμφωνα με τις μέχρι στιγμής πληροφορίες, θα αυξηθεί σημαντικά, ενώ την τελευταία 8ετία εκτιμάται ότι έχουν δαπανηθεί περίπου 600 εκατομμύρια δολάρια για κατασκευές στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις.

Σταθερή και σημαντική είναι η αμερικανική στρατιωτική παρουσία και στοΜπαχρέιν, το οποίο αποτελεί και τη βάση του 5ου αμερικανικού Στόλου. Στο εμιράτο, όπου επίσης τη δεκαετία 2001 - 2010 ξοδεύτηκαν από τις ΗΠΑ περισσότερα από 200 εκατομμύρια δολάρια για βελτιώσεις των εγκαταστάσεων, βρίσκονται σε μόνιμη βάση 3.000 Αμερικανοί στρατιώτες, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου ο αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος αφού ελλιμενίζονται τα πλοία τα στόλου.

Η πλέον μακρόχρονη στρατιωτική σχέση των ΗΠΑ, στην περιοχή του Κόλπου, είναι αναμφιβόλως με τη Σαουδική Αραβία, καθώς χρονολογείται από τη δεκαετία του '50. Η σχέση «περιλαμβάνει» υπέρογκα συμβόλαια αγοράς στρατιωτικού υλικού από το Ριάντ και εκατομμύρια δολάρια σε «στρατιωτική βοήθεια» που χρησιμοποιήθηκε και για κατασκευή τεράστιων και σύγχρονων εγκαταστάσεων. Με αφορμή τον πρώτο πόλεμο κατά του Ιράκ, το 1991, οι ΗΠΑ ανέπτυξαν χιλιάδες στρατιώτες στο βασίλειο, οι οποίοι παρέμειναν εκεί περίπου μέχρι το 2003. Η παρουσία τους αξιοποιήθηκε ως πρόταγμα από τις ακραίες ισλαμιστικές δυνάμεις, στις οποίες στηρίχθηκε η «αλ Κάιντα». Η αποχώρηση των στρατιωτών, βέβαια, δε σήμανε και ολοκληρωτική αποχώρηση. Στη χώρα παρέμειναν δυνάμεις που έχουν το ρόλο του εκπαιδευτή, ενώ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000, επενδύθηκαν περίπου 900 εκατομμύρια δολάρια σε εγκαταστάσεις, εκσυγχρονισμό οπλικών συστημάτων κλπ.

Μακροχρόνια, αν και με πολλούς ελιγμούς λόγω της απροκάλυπτης αμερικανικής υποστήριξης προς το Ισραήλ και την άμεση εμπλοκή της με το Παλαιστινιακό, είναι και η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στην Ιορδανία. Εδώ δεν υπάρχουν βάσεις, αλλά κατασκευάστηκε με, κυρίως, αμερικανική χρηματοδότηση το Κέντρο Εκπαίδευσης Ειδικών Δυνάμεων «Βασιλιάς Αμπντάλα» (κόστος 200 εκατομμύρια δολάρια), ενώ άλλα περίπου 900 εκατομμύρια δολάρια έχουν δοθεί από την αμερικανική αεροπορία για έργα, των οποίων η φύση δεν έχει ξεκαθαριστεί. Σε αυτά θα πρέπει να προστεθούν τα έργα που βρίσκονται σε εξέλιξη, αλλά δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμη, στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτακαι στο Ομάν (στην πρώην βρετανική αεροπορική βάση).

Εξοπλισμός και «μάχιμη προτεραιότητα» στους συμμάχους

Δεν χρειάζεται πολύ για να γίνει κατανοητό ότι ουσιαστικά ο αμερικανικός στρατός έχει δυνάμεις διάσπαρτες σε όλον τον Περσικό Κόλπο. Πρόκειται για ένα σχέδιο ανάπτυξης που τέθηκε σε εφαρμογή εδώ και αρκετά χρόνια και τώρα βρίσκεται στο στάδιο της ολοκλήρωσης.

Οπως χαρακτηριστικά δήλωνε ο επικεφαλής προσωπικού της αμερικανικής Κεντρικής Διοίκησης στην περιοχή, αντιστράτηγος Καρλ Χορστ, στόχος του σχεδιασμού είναι να αναπτυχθούν σε όλα αυτά τα σημεία «ολιγάριθμες ευέλικτες μονάδες» άμεσης αντίδρασης, οι οποίες, ουσιαστικά, θα επικουρούν ή θα διοικούν τις μονάδες των «αγαπημένων» συμμάχων στον Κόλπο (στις χώρες των οποίων παρεμπιπτόντως, ούτε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, αλλά ούτε άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις διαπιστώνουν σοβαρές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων παρά το γεγονός ότι πρόκειται ίσως για τα πλέον αυταρχικά και καταπιεστικά καθεστώτα παγκοσμίως). Αλλωστε, εκτός των άλλων, στόχος της προεδρίας Ομπάμα είναι να μειωθούν, τα επόμενα χρόνια, οι στρατιωτικές δαπάνες κατά 450 δισ. δολάρια.

Προκειμένου, δε, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός να διασφαλίσει ακόμη περισσότερο την παρουσία του στην περιοχή και τον έλεγχό της έχει, ήδη,προτείνει στο Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου (Σ. Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν, Κατάρ, Κουβέιτ, Ομάν και με συνεργάτες τις Ιορδανία - Μαρόκο) να προχωρήσουν σε περαιτέρω ενίσχυση της στρατιωτικής τους συνεργασίας, υιοθετώντας μια «κοινή αρχιτεκτονική ασφαλείας» (που θα περιλαμβάνει σταθερές αεροπορικές και ναυτικές περιπολίες, καθώς και ανάπτυξη πυραυλικών και αντιπυραυλικών συστοιχιών), στην οποία κομβικός θα είναι ο ρόλος του αμερικανικού στρατού. Η πρόταση, σε γενικές γραμμές, έχει γίνει δεκτή από το Συμβούλιο, εφαρμόζεται, όμως, με αργά βήματα.

Αυτό που μάλλον θα πραγματοποιηθεί γρήγορα είναι η αποστολή στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα 600 διατρητικών βομβών για «λόγους περιφερειακής ασφάλειας», ένα αίτημα που ο Ομπάμα έχει καταθέσει στο Κογκρέσο και αναμένει απάντηση (πιθανότατα θετική) εντός των ημερών. Είναι μάλλον περιττό να σημειώσει κανείς ότι οι διατρητικές βόμβες παραπέμπουν άμεσα στο Ιράν, λόγω του ότι φέρεται να έχει μεγάλο μέρος του πυρηνικού του προγράμματος, αλλά και στρατιωτικές του βάσεις, σε υπόγεια σημεία.

Πόσο μάλλον, που τις τελευταίες εβδομάδες και μέρες, η ένταση μεταξύ Ιράν και Δύσης, και κυρίως ΗΠΑ - Βρετανίας, έχει οξυνθεί τόσο με τη γνωστή αφορμή του πυρηνικού προγράμματος, όσο και μετά το κλείσιμο των διπλωματικών αποστολών Βρετανίας - Ιράν εκατέρωθεν, λόγω της εισβολής διαδηλωτών στη βρετανική πρεσβεία στην Τεχεράνη. Το κλίμα «βάρυνε» περισσότερο από τιςπροειδοποιήσεις του Ιράν ότι θα «κλείσει» τα στενά του Ορμούζ (από όπου περνούν καθημερινά 15 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου, περίπου το 1/3 της παγκόσμιας ημερήσιας διακίνησης) σε περίπτωση που επιβληθεί εμπάργκο στις ιρανικές πετρελαϊκές εξαγωγές. Η απάντηση των ΗΠΑ ήταν άμεση και σαφής: δεν πρόκειται να επιτραπεί κάτι τέτοιο.

Ακόμη και αν η Τεχεράνη δεν πραγματοποιήσει ποτέ την απειλή της σχετικά με τα στενά του Ορμούζ, κάτι που οι αναλυτές θεωρούν πιθανότερο, αφού μια τέτοια κίνηση θα έβλαπτε και την ίδια, αλλά και εκείνες τις δυνάμεις που στέκονται στο πλευρό της -όπως η Κίνα και η Ρωσία-, το βέβαιο είναι ότι υπάρχουν πολλές άλλες αφορμές για την πρόκληση μιας γενικευμένης στρατιωτικής έκρηξης στην περιοχή.Σχετικά πρόσφορο έδαφος υπάρχει στο Ιράκ, στο Μπαχρέιν, στη Σ. Αραβία, ενώ «ανοιχτό» παραμένει και το «μέτωπο» της Συρίας που εξοπλίζεται ο λεγόμενος Ελεύθερος Συριακός Στρατός.

                                                 

                                                                                               ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 31-12-2011