Η ψεύτικη προεκλογική πόλωση έχει από κάτω της να σιγοκαίει και να φουντώνει η πραγματική ταξική και πολιτική σύγκρουση:
Ολοι εναντίον των κομμουνιστών.
Αυτό το άγριο αντικομμουνιστικό κλίμα που διαπνέει το φάσμα από τον Πάιατ και τους χρυσαυγίτες, ως τους καρεκλοκένταυρους της ΓΣΕΕ και τους μπράβους τους, χτύπησε ταβάνι με τα χιλιοπαιγμένα πλανάκια βαβούρας στα κανάλια, αλλά κυρίως με το απύθμενο θράσος να αποκαλούνται φάτσα κάρτα στις κάμερες «φασισταριά» οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ.
Η δε ειδεχθής αυτή έκφραση ήρθε τόσο «αυθόρμητα», όσο και η επαγγελματική οργάνωση ενός τέλειου εγκλήματος, σαν κι αυτά που δείχνουν οι περιπέτειες στην τιβί, με πρωταγωνιστές τις... «υπηρεσίες» και «εταιρείες».
Η οδηγία της συνδικαλιστικής μαφίας προς τις οργανώσεις των συμφερόντων της, που βαφτίζονται μάλιστα «παράταξή μας», να χρησιμοποιείται παντού η φράση «εγκληματική οργάνωση», ως επιθετικός προσδιορισμός, παντού, του ΠΑΜΕ.
Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι ο ηγετικός υπόκοσμος της ΓΣΕΕ επέλεξε για να πλήξει κάθε τίμιο και συνεπή συνδικαλιστή την έκφραση που και ο τελευταίος μη αποκτηνωμένος άνθρωπος στη χώρα μας χρησιμοποιεί, αποδέχεται και κατανοεί ως όρο που ταιριάζει γάντι στη διαβόητη Χρυσή Αυγή.
Στην πραγματικότητα, είμαστε μπροστά στο θαύμα που πέτυχε η αριστερά του Αλέξη.
Κι αυτό δεν είναι άλλο από την πρόσληψη της πραγματικότητας σε δύο επίπεδα.
Στο πρώτο ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη βοήθεια των ΑΝΕΛ και στη συνέχεια των άτακτων προθύμων, μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις, ένα δημοψήφισμα, μια άθλια διεθνή συμφωνία, ένα τρίτο μνημόνιο και μπόλικες αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις χάρισμα, αποδείχτηκε η καλύτερη δεξιά της δεξιάς, το καλύτερο πλυντήριο της ακροδεξιάς και ο μεγαλύτερος συκοφάντης του κομμουνισμού.
Μουτζάλωσε αγώνες, θεοποίησε τον οπορτουνισμό, αναγνώρισε ως κοινωνικό εταίρο της εργατικής τάξης τους κεφαλαιοκράτες, εξευτέλισε την αλληλεγγύη των λαών στα τραπέζια των ενεργειακών προνομίων. Στο δεύτερο επίπεδο, όπως λέμε στην επόμενη πίστα του υπαγορευμένου απ' τα μεγάλα αφεντικά που κάποτε λέγονταν ξένοι δάκτυλοι, η κυβερνώσα τάχα μου δήθεν αριστερά παίζει το παιχνιδάκι της συγκρότησης ενός προοδευτικού μετώπου που έχει ως βασικό συστατικό τον αντικομμουνισμό.
Γιατί μέτωπο μπορεί να έχουν μόνον οι αστοί και οι υπηρέτες τους, αλλά οι εργάτες ούτε μέτωπο μήτε καν κεφάλι για να σηκώσουν απέναντι στην «εγκληματική οργάνωση» των αδίστακτων οπορτουνιστών, που ανακατεύει το φασισταριό με τους παμίτες, μπας και κάποιος μπερδευτεί και μυρίσει τα γαϊδουράγκαθα σαν να ναι γαρύφαλλα. Για τους παμίτες, για τους κουκουέδες, ακόμα και για τους κουρασμένους δημοκράτες, η αθλιότητα είναι εξόφθαλμη.
Ομως, για μεγάλη μερίδα της πολτοποιημένης από τα προβλήματα, τη φτώχεια, την ανασφάλεια, την ανεργία, μάζας του ελληνικού λαού, η χαρακιά σ' αυτούς τους καιρούς κακοφορμίζει ευκολότερα.
Σε αυτόν τον πόλεμο που άνοιξαν οι βολεμένοι, τα μέλη της «εγκληματικής οργάνωσης» των βολεμένων, η απάντηση καθημερινά πια, επίμονα απ' τους δρόμους και τους τόπους δουλειάς ως τις σκοτεινές αλέες του διαδικτύου είναι μία, ενιαία, ιδεολογικά και ιστορικά αποστομωτική στην ποιητική της έκφραση:
«Αυτά τα δέντρα δεν βολεύονται με λιγότερο ουρανό / Αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου από τα ξένα βήματα / Αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνον στον ήλιο / Αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου