Από την πρώτη ημέρα της ψηφοφορίας στο 12ο Συνέδριο. Σύνεδροι από την Ημαθία: Αντώνης Καμπούρης (αριστερά), Σίμος Λιλίτσας (στο κέντρο με το μουστάκι μετακόμισε αλλού), Χρήστος Μπέλλος (δεξιά)
Πίσω στο 1987, έπειτα από εφτά περίπου χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ, εφτά χρόνια δημαγωγίας και καπηλείας των αντιιμπεριαλιστικών συνθημάτων, η πραγματική του φύση έχει ήδη ξεσκεπαστεί. Η πολιτική του κινείται σταθερά σε συντηρητική κατεύθυνση, προσαρμόζοντας την κοινωνικοοικονομική ζωή στις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου, οξύνοντας τα λαϊκά προβλήματα, δημιουργώντας όλες τις προϋποθέσεις για να εμφανιστούν, πλάι στα παλιά, και «νέα τζάκια», που διεκδικούν μερίδιο από την «πίτα» που δημιουργείται.
Ο «κιτρινισμός», η διαφθορά, τα σκάνδαλα ταλαιπωρούν την πολιτική ζωή του τόπου, ενώ η αρρώστια του Α. Παπανδρέου θα γίνει αφορμή να πέσει «λάδι στη φωτιά».
Μπροστά σε νέες επεξεργασίες
Το 1987, στο διάστημα από 12 έως 16 του Μάη, το ΚΚΕ πραγματοποιεί το 12ο Συνέδριό του, απ' το βήμα του οποίου εκτιμά: «Βαθύτερη προσαρμογή στην ΕΟΚ και στο σύστημα του ιμπεριαλισμού, ενίσχυση της μονοπωλιακής συγκέντρωσης και διεθνοποίησης του κεφαλαίου, επιθέσεις ενάντια στις κατακτήσεις των εργαζομένων, βίαιη προσαρμογή της οικονομίας στις κατευθύνσεις της ΕΟΚ και στις δυνάμεις του άνισου καπιταλιστικού ανταγωνισμού, νέες εξαρτήσεις και μορφές εκμετάλλευσης, ακόμα πιο μαζική ανεργία, μεγαλύτερο στράγγισμα της δημοκρατίας, περιορισμό των δημοκρατικών δικαιωμάτων». Θα επιβεβαιωθεί πανηγυρικά από την ίδια τη ζωή.
Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση, το Συνέδριο θα επεξεργαστεί και θα αποφασίσει την πρόταση για αλλαγή, για μια νέου τύπου ανάπτυξη, με κατεύθυνση το σοσιαλισμό. Θα εκτιμήσει ότι η επίτευξη του στόχου περνά μέσα από τη συγκρότηση ενός κοινωνικοπολιτικού συνασπισμού. Το εγχείρημα πρωτόγνωρο, εξαρχής επισημαίνονται οι δυσκολίες και η ανάγκη να δοθεί βάρος στην «ανάπτυξη ενός τέτοιου μαζικού λαϊκού κινήματος, που θα είναι ικανό να αχρηστεύει τις υπονομευτικές ενέργειες των αντιπάλων και να υπερασπίζεται τη δημοκρατικά εκφρασμένη θέληση της πλειοψηφίας του λαού».
Η ΚΕ εκτιμά ότι η αλλαγή «δεν αποτελεί μια νομοτέλεια για το πέρασμα στην επαναστατική διαδικασία μετάβασης στο σοσιαλισμό», αλλά, ωστόσο, «πηγάζει από πραγματικές ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, αποτελεί ριζοσπαστική λύση στα εκρηκτικά προβλήματα του λαού, προσφέρει την εναλλακτική λύση ενάντια στο δικομματισμό, διευκολύνει την παραπέρα συσπείρωση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, της ίδιας της αλλαγής και του σοσιαλισμού. Ταυτόχρονα, μπορεί να αποτελέσει το πέρασμα στην ενιαία επαναστατική διαδικασία μετάβασης στο σοσιαλισμό. Η κατεύθυνσή της είναι αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή».
Το Συνέδριο ξεκαθαρίζει ότι δεν προκαθορίζει την έκταση και τη σύνθεση του συνασπισμού. Επιδιώκει σχέσεις με όλες τις δυνάμεις, βασισμένες στην ισοτιμία, στο σεβασμό της αυτοτέλειάς τους, στην αναγνώριση της διαφορετικότητάς τους, στην αμοιβαία εμπιστοσύνη, ενάντια σε κάθε πνεύμα ηγεμονισμού ή παραγνώρισης της επιρροής κάθε ξεχωριστής δύναμης. Υπογραμμίζει ακόμη ότι είναι στρατηγικής σημασίας η συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά, τα μικρομεσαία στρώματα, τη διανόηση, τη νεολαία κ.ά. Και τονίζει πως η ενότητα της εργατικής τάξης αποτελεί τη βάση για την προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας. Ταυτόχρονα, το Συνέδριο εκτιμά ότι συντελούνται νέες ποιοτικές αλλαγές στην κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα και αποφασίζει το επόμενο, 13ο, Συνέδριό του να είναι Προγραμματικό.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 15-06-2001
Καπου στο πληθος ειμαι και εγω .Τι σχεση εχει το 12 το με το 19το; Ποιο ειναι το ρεαλιστικο συντροφε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν άλλες οι συνθήκες το 1987 και άλλες το 2013. Τα ντοκουμέντα του 19ου Συνεδρίου συγκροτούν την κατεύθυνση δράσης σε θεμελιακά ζητήματα, με βάση τη στρατηγική του Κόμματος. Από αυτήν απορρέουν η πολιτική συμμαχιών, η προτεραιότητα της δουλειάς μας στην εργατική τάξη, η τακτική στα διάφορα κινήματα, στα μέτωπα πάλης, στις εκλογικές πολιτικές μάχες, oι υποχρεώσεις του ΚΚΕ στο διεθνές κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα. Ακόμα, η σημασία να προσανατολιστεί το ΚΚΕ στις νεότερες ηλικίες, καθώς και στις γυναίκες των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα ντοκουμέντα του 19ου Συνεδρίου εξοπλίζουν παραπέρα το ΚΚΕ, προκειμένου να ανταποκριθεί στις σύγχρονες απαιτήσεις της ταξικής πάλης και να αντιμετωπίσει με αποφασιστικότητα τις δυσκολίες, επιβεβαιώνοντας το ρόλο του ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ως κόμμα παντός καιρού.
Η ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Οι διαφορές ανάμεσα στο φιλελεύθερο και κεϋνσιανό μοντέλο εκφράζονται και στη χώρα μας στη διαπάλη για την εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων, αξιοποιούνται για τον εγκλωβισμό των λαϊκών μαζών «εντός των τειχών», στην προσπάθεια να αναμορφωθεί το αστικό πολιτικό σύστημα, ώστε να μπορεί να δώσει ποικιλία εναλλαγής αστικών κομμάτων στη διακυβέρνηση, στη βάση της μεταξύ τους συνεργασίας.
Η αστική τάξη προσαρμόζει τις επιλογές της. Παίρνει υπόψη ποια κυβέρνηση μπορεί να ελέγξει το εργατικό κίνημα, να προλάβει την άνοδο της ταξικής πάλης και να εξασφαλίσει ότι η κλιμακούμενη επίθεση στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα και γενικά οι συνέπειες της κρίσης, με κύριο χαρακτηριστικό το μεγάλο ποσοστό της ανεργίας, θα προχωρούν με όσο γίνεται λιγότερες αντιδράσεις, είτε με μνημόνια μέσα στην Ευρωζώνη είτε με ελεγχόμενη είτε με ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με έξοδο από το ευρώ.
Οι απόπειρες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος θα συνεχιστούν προσανατολισμένες σε δύο πόλους: Τον κεντροδεξιό με άξονα τη ΝΔ και τον κεντροαριστερό με άξονα τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται σε κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας, πιο συντηρητικό σε σύγκριση με το κλασικό σοσιαλδημοκρατικό ΠΑΣΟΚ της λεγόμενης μεταπολιτευτικής περιόδου. Στον ΣΥΡΙΖΑ αναζητούν και βρίσκουν πολιτική στέγη σημαντικά τμήματα της εργατικής και κυβερνητικής γραφειοκρατίας, τμήματα μεσαίων στρωμάτων, που είχαν βρει ασυλία ως σύμμαχοι της αστικής τάξης και των κομμάτων της, με παροχές, φοροδιαφυγή και συμμετοχή στη διαχείριση κοινοτικών κονδυλίων. Η ιδιαιτερότητα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι απαρτίζεται και από οπορτουνιστικές δυνάμεις που αποσχίστηκαν από το κομμουνιστικό κίνημα, διατηρώντας ορισμένα συνθήματα και μεθόδους δουλειάς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως ένα αριστερό κόμμα που συσπειρώνει στις γραμμές του από σοσιαλδημοκράτες της 3ης Σεπτέμβρη έως τους δήθεν «ανανεωτές κομμουνιστές», που υπερασπίζονται το «κράτος πρόνοιας». Η στρατηγική του, όσον αφορά το θέμα της εξουσίας και την ΕΕ, είναι σοσιαλδημοκρατική, φιλομονοπωλιακή.
Στην πρότασή του για τις συμμαχίες και για «κυβέρνηση της αριστεράς» ή και «σωτηρίας της Ελλάδας», ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται από τμήματα της αστικής τάξης και επιδιώκει συνεργασίες με πολιτικές δυνάμεις όπως οι ΑΝΕΛ και η ΔΗΜΑΡ. Ρίχνει γέφυρες και προς τις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Βραζιλία, αλλά και τη Ρωσία.
Όσο ισχυροποιείται ο ΣΥΡΙΖΑ ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα για τη διακυβέρνηση, τόσο εντείνονται οι διεργασίες διαμόρφωσης νέων αναχωμάτων, από δυνάμεις της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς ΑΝΤΑΡΣΥΑ - ΝΑΡ ή και άλλες ομάδες, «Σχέδιο Β - Αλαβάνος, ακόμη και φυγόκεντρες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, της λεγόμενης αριστερής ή κομμουνιστικής ανανέωσης, οι οποίες κινούνται στη γραμμή των λεγόμενων μεταβατικών στόχων και μεταβατικών κυβερνήσεων διαχείρισης.