Του Δημήτρη Τσιμούρα
Η Κυβέρνηση επανειλημμένα επικαλείται τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, που έχει συνάψει με τους “εταίρους”, την οποία μάλιστα μας την παρουσιάζει και ως ένα σημαντικό της… “επίτευγμα”.
Βέβαια, η εν λόγω συμφωνία, δεν δόθηκε από την ίδια ποτέ στη δημοσιότητα αλλά ούτε και στη Βουλή την έφερε προς ψήφιση. Έτσι, όπως είναι φυσικό, ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να γνωρίζει το ακριβές της περιεχόμενό παρά μόνο όσα εξ αυτής διαρρέουν.
Συνεπώς, είναι εύλογο να εγείρονται σοβαρά ερωτηματικά στους πολίτες για ενδεχόμενες σημαντικές δεσμεύσεις και παραπέρα υποχωρήσεις της Κυβέρνησης έναντι των δανειστών-τοκογλύφων, ερωτηματικά που καθιστούν δικαιολογημένη κάθε σχετική ανησυχία.
Η ανησυχία, κυρίως γι αυτούς που πίστεψαν ότι έστω και στο ελάχιστο θα αλλάξει κάτι προς τη θετική κατεύθυνση, αλλά ακόμη και για την πλειοψηφία των Ελλήνων, έχει απόλυτα λογική βάση. Ανησυχία που θεμελιώνεται ακόμη βαθύτερα απ’ τη στιγμή μάλιστα που και η ΝΔ, η οποία προφανώς και γνωρίζει το περιεχόμενό της συμφωνίας, δήλωσε, πως αν η Κυβέρνηση τη φέρει στη Βουλή, θα την ψηφίσει!
Όμως, αυτό που κατά τη γνώμη του γράφοντος είναι το πιο σοβαρό σ’ αυτή τη συμφωνία, πράγμα που κάνει να μην αρκεί εγρήγορση ή απλή ανησυχία αλλά να απαιτείται άμεση λαϊκή αντίδραση, είναι, ότι σ’ αυτήν την συμφωνία η Κυβέρνηση δέχτηκε, και μάλιστα τη στιγμή που είχε τη στήριξη της απόλυτης πλειοψηφίας του λαού, να μπει ως όρος ότι, “απαγορεύονται εκ μέρους της οι μονομερείς ενέργειες”.
Δηλαδή, σε απλή μετάφραση, αυτό σημαίνει ότι οποιαδήποτε απόφαση της Κυβέρνησης είναι έωλη, και είναι σε ισχύ μόνο, αν συμφωνούν μ’ αυτήν οι δανειστές! Μια φράση που από μόνη της ακυρώνει το ρόλο της Βουλής και των βουλευτών, που ακυρώνει την όποια κυριαρχία, την αξιοπρέπεια των πολιτών αυτής της χώρας, αλλά και που επιτρέπει χωρίς προσκόμματα τη συνέχιση αδιαλείπτως της ίδιας για το λαό καταστροφικής πορείας. Πορείας που όμως οριστικά και αμετάκλητα καταδικάστηκε από τον ίδιο με την ψήφο του.
Έτσι λοιπόν, η παρούσα Βουλή ή θα αποφασίζει κατά τη θέληση των δανειστών, μ’ αποτέλεσμα οι αποφάσεις της να γίνονται δεκτές απ’ αυτούς και να δίνεται η αίσθηση ότι εμείς αποφασίζουμε ή διαφορετικά να μην έχουν ισχύ και να γίνονται συζητήσεις στη βουλή, “θεατρικές παραστάσεις” στην ουσία, για προσωρινή ικανοποίηση του λαϊκού αισθήματος και μόνο!
Το ίδιο συμβαίνει και με τις… “επαναστατικές” δηλώσεις υπουργών, λέγοντας ότι δεν θα επιτρέψουν άλλες ιδιωτικοποιήσεις, ότι θα φτηνύνει το ηλεκτρικό ρεύμα κι άλλα τέτοια… “ευτράπελα”! Για τα οποία φυσικά “θεσμοί”, “δανειστές” και “εταίροι”… απλώς γελούν! Όμως κι αυτές οι δηλώσεις παίζουν το ρόλο τους, γιατί καλλιεργούν ψεύτικες προσδοκίες, ροκανίζοντας έτσι το χρόνο για μια δυναμική αντίδραση των πολιτών!
Αλλά και μόνο ένας τέτοιος όρος στη συμφωνία, την καθιστά ετεροβαρή, και σημαίνει ότι τίποτα απ’ όσα έχουν προηγηθεί, καμιά από τις καταδικαστικές αποφάσεις για τον ελληνικό λαό, των προηγούμενων κυβερνήσεων, δεν πρόκειται ν’ αλλάξει, γιατί κάτι τέτοιο δεν θα δεχτούν οι εταίροι δανειστές-τοκογλύφοι! Για παράδειγμα, η ελληνική κυβέρνηση είναι βέβαιο ότι δεν θέλει το Στουρνάρα ως διοικητή της ΤτΕ, σ’ αυτή τη θέση κλειδί, αλλά δεν μπορεί να τον αλλάξει, γιατί τον θέλουν οι εταίροι, κι αυτό το κρύβει από τον ελληνικό λαό! Θα ήταν επίσης αφέλεια να πιστέψει κανείς ότι η επιλογή του μνημονιακού Παυλόπουλου, ως νέου Πρόεδρου της Δημοκρατίας, κόντρα στη νωπή λαϊκή εντολή, ήταν απόφαση της Κυβέρνησης κι όχι των δανειστών!
Επίσης, τα ψηφισμένα, από την Ελληνική Βουλή νομοσχέδια για την “ακραία φτώχεια” και τις “εκατό δόσεις”, τα οποία έχει κάνει… “αντιμνημονιακή” σημαία της η Κυβέρνηση προφανώς και δεν έχουν ισχύ χωρίς την έγκριση των δανειστών. Kαι φυσικά, για να δοθεί έγκριση, θα πρέπει ο λογαριασμός των λεγόμενων ισοδύναμων μέτρων που απαιτούνται και θα απαιτούνται κάθε φορά να αποστέλλεται στους συνήθεις “ύποπτους”!
Μ’ άλλα λόγια, πέρα από την όποια κυβερνητική φρασεολογία, που προσπαθεί να καλλιεργήσει την ελπίδα της αναμονής, η ουσία είναι ότι ακολουθείται η πεπατημένη, που βέβαια οδηγεί στο ίδιο ακριβώς προκαθορισμένο σημείο. Στο σημείο της φτώχειας και εξαθλίωσης για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και του άκρατου πλούτου για μια μικρή του μερίδα. Στο σημείο που δεν θα υπάρχει πλέον δημόσια περιουσία και δημόσιος πλούτος, γιατί θα τον έχουν εκποιήσει δεξιές, “σοσιαλιστικές”, κι “αριστερές” κυβερνήσεις στο σύνολό του!
Το ερώτημα όμως που προκύπτει για τη συγκεκριμένη κυβερνητική δέσμευση είναι: Πότε ο ελληνικός λαός εκχώρησε στην κυβέρνηση, όπως και στις προηγούμενες κυβερνήσεις, ένα τέτοιο δικαίωμα; Δικαίωμα στην ουσία εκχώρησης της δικής του κυριαρχίας;
Βέβαια, η σημερινή Κυβέρνηση, στην κριτική που της γίνεται, ότι δέχτηκε στην συμφωνία της με τους “εταίρους” να μην μπορεί να πάρει καμιά μονομερή απόφαση, αντιτάσσει ως… “επιχείρημα” ότι η “διαπραγματευτική” της ικανότητα είναι μεγάλη και προφανώς μπορεί να πείσει τους “εταίρους” για το… “σωστό”!
Πολιτική αφέλεια; Ίσως! Aν φυσικά πιστέψουμε ότι οι σαρκοβόρες ύαινες μπορούν να τραφούν και με… χόρτο!
ΥΓ. Και βέβαια, το ότι οι κυβερνητικοί βουλευτές, όπως και οι προκάτοχοί τους, δέχτηκαν στην ουσία να εκχωρείται στους ξένους το δικαίωμά τους για να αποφασίζουν, χωρίς γι αυτό να αντιδρούν, δείχνει το μέγεθος των τεράστιων ευθυνών που έχουν. Προφανώς, οι ψηφοφόροι τους δεν τους έστειλαν στη βουλή για να δεχτούν κάτι ανάλογο. Κι αν κάποιοι εξ αυτών, κατόπιν εορτής, καταγγείλουν τα σημερινά τεκταινόμενα, δεν απαλλάσσονται σε καμιά περίπτωση των ευθυνών τους. Ίσως τότε να έχει δημιουργηθεί στη Βουλή μια άλλη ισχυρότατη πλειοψηφία, ενάντια στη θέληση του λαού, οπότε η ψήφος τους πλέον δεν θα έχει κανένα νόημα!
Τέλος, επειδή και σήμερα υπάρχει ένα ικανό ποσοστό που πιστεύει ότι η Κυβέρνηση θα τηρήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και έχει την άποψη ότι πρέπει να περιμένουμε, αυτό θα είχε ίσως κάποια βάση, αν η μέχρι τώρα πορεία της έδειχνε κάτι τέτοιο. Δυστυχώς, η ευτυχώς, η ελπίδα για να κρατηθεί θέλει αποδείξεις ότι πάμε μπροστά. Πόσοι όμως σήμερα μπορούν να τεκμηριώσουν κάτι τέτοιο;
πηγη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου