Ποτάμι με....... ανάχωμα!!!!!!!!!!

Και εγένετο ...ποτάμι. Η πολιτική κίνηση του γνωστού -από την τηλεοπτική του κυρίως παρουσία- δημοσιογράφου Σταύρου Θεοδωράκη. Με ρέοντα στην εκφορά του και πλούσιο στο περιεχόμενό του λόγο υπόσχεται ότι θα κομίσει κάτι νέο στην πολιτική ζωή του τόπου, καταρχήν μια νέα αντίληψη. Πόσο νέες, ρηξικέλευθες, ριζοσπαστικές, πρωτοπόρες είναι, όμως, τελικά οι αντιλήψεις του κ. Θεοδωράκη και των συν αυτώ; Ας το πάρει το ποτάμι:

Ξεκινώντας από τον συνωστισμό στα πρωινά λεωφορεία και φτάνοντας μέχρι τη γραφειοκρατία, την εκπαίδευση και το χρέος, ο Σ. Θεοδωράκης δεν κάνει τίποτα άλλο από το να συρράφει ήδη εκπεφρασμένες ή εφαρμοσθείσες πολιτικές με ανώδυνες αντιδράσεις ή κριτικές. Ο συνωστισμός στα λεωφορεία είναι πρόβλημα ...βλακείας των υπευθύνων, η λειτουργία του κράτους πρόβλημα γραφειοκρατίας, το πρόβλημα της εκπαίδεσης και της "φοιτητικής μετανάστευσης" ευκαιρία ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων. Το μείζον, δε, πρόβλημα του χρέους είναι πρόβλημα (ξένων) επενδύσεων και ανταγωνιστικότητας. Κάποιος που δεν προσγειώθηκε ξαφνικά στην Ελλάδα το 2014, κάπου τα έχει ξανακούσει όλα αυτά. Το πιθανότερο είναι από το κανάλι-εργοδότη του κ. Θεοδωράκη.

Συνεχίζει ο γνωστός δημοσιογράφος με το πρόβλημα των ναρκωτικών, της απονομής της δικαιοσύνης, των στρατοπέδων, αλλά και των διαδηλώσεων που ταλαιπωρούν τους κατοίκους και κρίνονται αναποτελεσματικές. Ασχολείται με τα ναρκωτικά και προτείνει την μετατροπή των δομών υγείας σε νόμιμο πρεζέμπορα μέσω της διάθεσης μεθαδόνης στους εξαρτημένους. Ούτε λόγος για τα στεγνά προγράμματα που απολαμβάνουν άλλωστε και τη μερίδα του λέοντος της στήριξης της επιστημονικής κοινότητας, αν και το πρόβλημα δεν είναι μόνο ούτε κυρίως ιατρικό. Είναι βαθιά πολιτικό. Το ζήτημα είναι να στοχαστεί κανείς ποιούς εξυπηρετεί ο εξαρτημένος νέος. Ποιούς εξυπηρετούν τα ιδιωτικά πανεπιστήμια με τα δίδακτρα και το προκαθορισμένο από τους ιδιοκτήτες τους πρόγραμμα σπουδών. Ποιόν εξυπηρετεί η περίφημη ανταγωνιστικότητα και ποιές επιπτώσεις φέρνει στη ζωή του Έλληνα εργαζόμενου.

Ο Σ. Θεοδωράκης σε πολλά επιλέγει να μη δώσει οριστικές απαντήσεις. Καλύτερα ίσως έτσι, αν αναλογιστεί κανείς τι απαντήσεις έδωσε στα προβλήματα που διάλεξε να θίξει. Απαντήσεις και λύσεις τόσο παλιές και αντιδραστικές, όσο και το κοινωνικοοικονομικό μοντέλο που πιστά υπηρετεί. Απαντήσεις και λύσεις πασπαλισμένες με μια γενική απαξίωση στην πολιτική, τα κόμματα, το "σύστημα" που φαίνεται να πουλάει.

Το βασικότερο πρόβλημα του Θεοδωράκη δεν είναι μόνο οι απαντήσεις που δίνει. Είναι και ο ρόλος που καλείται να παίξει. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΧΩΜΑΤΟΣ σε ένα πραγματικό ποτάμι που πρέπει να δημιουργηθεί. Κι αυτό το ποτάμι από την πηγή κατά την ροή και μέχρι την εκβολή του, θα αξιώσει αυτό που δικαιούται: Τον πλούτο στα χέρια αυτών που τον παράγουν. Κι αν τον αξιώσει βίαια ή ορμητικά ας μην παρεξηγηθεί ο κύριος Θεοδωράκης. Άλλωστε "Γιατί να λέμε βίαια τα νερά ενός ποταμού και όχι τις όχθες που τα περιορίζουν"; (Μπ. Μπρέχτ)

πηγη alfavita

Βαγγέλης Τσιμούρας