Τι περιμένουμε για ν’ αντιδράσουμε;;;;;;

Η έρευνα της «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» σχετικά με την κατάσταση στη λεγόμενη «αγορά εργασίας» είναι αποκαλυπτική. Αποδεικνύει ότι η καπιταλιστικής κρίση, χρησιμοποιείται από τους μεγαλοεργοδότες, ως «ευκαιρία» για να αφαιρέσουν ότι έχουν κατακτήσεις με σκληρούς αγώνες οι εργαζόμενοι όλα τα προηγούμενα χρόνια. Όσοι είναι «τυχεροί» και έχουν (ακόμη) εργασία συνήθως δεν πληρώνονται ή πληρώνονται με μισθούς πείνας. Η σχετική έρευνα υπογραμμίζει: «...Το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ υποστηρίζει ότι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι υπόκεινται σε πάνω από ένα μήνα καθυστέρηση για την καταβολή του μισθού τους, που αποτελεί για τη μεγάλη πλειονότητα το βασικό ίσως και το μοναδικό μέσο βιοπορισμού. Σύμφωνα με τις ίδιες εμπειρικές μελέτες και τις καταγγελίες που φτάνουν με τη μορφή ερωτημάτων στα κέντρα ενημέρωσης των εργατοϋπαλληλικών κέντρων και ιδιαίτερα στη νομική υπηρεσία του ΕΚΑ, μόνο μία στις 2 επιχειρήσεις συνεχίζει να πληρώνει κανονικά κάθε μήνα τον μισθό στους μισθωτούς που παρέχουν εξαρτημένη εργασία….» Και φυσικά επειδή ο ιδεολογικός της προσανατολισμός, δεν της «επιτρέπει» να καλεί π.χ τους εργαζόμενους σε συσπείρωση στα σωματεία τους και αγώνα σημειώνει: «Πώς προστατεύεται, όμως, ο μισθός του εργαζόμενου όταν δεν του καταβάλλεται εγκαίρως; Όλοι οι νομικοί θα συμφωνήσουν ότι εκτός από την προσφυγή στο ΣΕΠΕ και την επίσχεση εργασίας, ο νόμος δίδει τη δυνατότητα άσκησης αγωγής για λήψη ασφαλιστικών μέτρων με αίτημα την κήρυξη πτώχευσης ή άλλες ποινικές κυρώσεις. Το θέμα απασχόλησε έντονα το 13ο πανελλήνιο συνέδριο της Εταιρείας Δικαίου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης χωρίς να διαφανεί μια πειστικά εναλλακτική λύση. Αντιθέτως, αυτό που απεδείχθη και μέσα από τη μελέτη της νομικού κ. Ουρ. Ζερβομπεάκου είναι ότι πρόκειται για ποινικό αδίκημα, το οποίο επισύρει ακόμη και τη διαδικασία του αυτοφώρου από την επομένη της μέρας που θα κριθεί ληξιπρόθεσμη η οφειλή. Φυσικά δεν αντιμετωπίζεται ως τέτοιο. Το ΣΕΠΕ είναι ακυρωμένο και οι μισθωτοί είναι εγκλωβισμένοι αφού φοβούνται το χειρότερο, δηλαδή την ανεργία...»

Δεν θέλουμε φυσικά να υποστηρίξουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν και το νομικό οπλοστάσιο που ακόμη παραμένει για «εργασιακά ζητήματα».Το κύριο όμως κατά τη γνώμη μας, είναι επιτέλους να σηκώσουν το κεφάλι τους, γιατί όσο το σκύβουν και υποτάσσονται στο όνομα του ρεαλισμού, τόσο τα πράγματα θα πηγαίνουν χειρότερα γι’αυτούς. Η οργάνωση της αντίστασης σε κάθε χώρο εργασίας σε συνεργασία με τα υπάρχοντα σωματεία αλλά και η δημιουργία νέων εκεί που δεν υπάρχουν είναι απολύτως απαραίτητη! Δρόμος μακρύς, δύσκολος αλλά αναγκαίος…