Τα πανηγύρια της ........κυβέρνησης!!!!!!!!

Τα πανηγύρια της κυβέρνησης, ότι έχει την κοινωνία στο πλευρό της, διαψεύδονται στην πράξη.

 Πριν ακόμα κλείσει - με επιστράτευση - το μέτωπο στις συγκοινωνίες, άνοιξε το μέτωπο με τους αγρότες. Και πριν ακόμα βγουν οι αγρότες στο δρόμο, έχουν κηρύξει απεργία οι ναυτεργάτες, ανάλογη απόφαση έχουν πάρει και στη ΔΕΗ, ενώ σε εξέλιξη είναι οι διεργασίες για την πανεργατική απεργία του Φλεβάρη.

Βάλε από κοντά την αγριάδα που κυκλοφορεί στις εφορίες, όπου οι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν, στα συσσίτια, όπου καταφεύγουν όσοι δεν έχουν να φάνε, μέσα στα σπίτια, όπου έγινε μόνιμο ένδυμα η κουβέρτα καθώς τα καλοριφέρ δεν άναψαν φέτος.

Ποια κοινωνία, λοιπόν, έχει μαζί της η κυβέρνηση; Εκτός κι αν «κοινωνία» είναι οι δικαστές που τρέχουν κυριακάτικα να βγάλουν κατά παραγγελία αποφάσεις ενάντια στους εργάτες, εκτός κι αν «κοινωνία» είναι οι αστυνόμοι που γράφουν υπερωρίες και νυχτερινά παντού όπου το κράτος των καπιταλιστών τους καλεί. Αυτοί, όμως, δεν είναι «κοινωνία», είναι μόνο υπηρέτες των μηχανισμών του αστικού κράτους.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως η κυβέρνηση κι όλος ο μηχανισμός που τη στηρίζει κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να διαμορφώσουν μια συνείδηση αν όχι συναίνεσης, τουλάχιστον ανοχής της κυβερνητικής πολιτικής. Οι ίδιες οι ερωτήσεις που βάζουν στα διάφορα γκάλοπ καθορίζουν και τις απαντήσεις. Παρ' όλα αυτά την κοινωνία δεν την έχουν μαζί τους.

Η κυβέρνηση δίνει ιδιαίτερο βάρος στον προπαγανδιστικό μηχανισμό της. Σχεδιάζει προπαγανδιστικά κάθε επίθεση πριν την εξαπολύσει. Παρ' όλα αυτά η προπαγάνδα της είναι αντιμετωπίσιμη για έναν απλό λόγο: Γιατί μέτρο πάντων είναι η πράξη. Οταν δηλώνει ότι επιτρέπονται οι κινητοποιήσεις «εντός της νομιμότητας» οι πάντες καταλαβαίνουν πως απαγορεύεται κάθε κινητοποίηση. Οταν ζητά σεβασμό στη Δικαιοσύνη οι πάντες μπορούν να δουν τον δικαστή που δικάζει κυριακάτικα. Κι όταν ορίζει ότι αποδεκτά αιτήματα είναι αυτά που δεν ανατρέπουν τις συμφωνίες με την τρόικα οι πάντες καταλαβαίνουν πως δεν υπάρχουν τέτοια αιτήματα.

Καθώς στο πεδίο της πράξης η κυβερνητική πολιτική είναι υποχρεωμένη να ηττηθεί, το βάρος ρίχνεται στην εξασφάλιση συμμαχιών που να επιτρέπουν ιδεολογική ηγεμονία στην αστική τάξη. Αυτά που εμφανίζονται ως λαϊκά αιτήματα για «πολιτική σταθερότητα» και «κοινωνική ειρήνη», είναι υποβολή συνείδησης που υποστηρίζεται και από δυνάμεις που τυπικά αντιπολιτεύονται τη σημερινή κυβέρνηση.