2011
«Δώστε μου λίγο φαγητό για τα παιδιά μου» , ήταν η φράση της την οποία σας μεταφέρω με κάθε ειλικρίνεια. Τα μάτια της δακρυσμένα και το μέτωπο της ζαρωμένο. Δεν ήταν πάνω από τριάντα πέντε χρονών. Η γυναίκα έστεκε στην πόρτα του μαγαζιού της μάνας μου, και εκείνη τη στιγμή εξυπηρετούσαμε πελάτες. Και οι πέντε που βρισκόμασταν εντός του μαγαζιού αντιληφθήκαμε πως δεν επρόκειτο για μια «επαγγελματία επαίτη», αλλά για μια μάνα που χαράκωσε την αξιοπρέπεια της για να ταΐσει τα δυο της παιδιά. Ο κύριος της έδωσε ένα 50αρικο και εμείς ένα παιχνίδι για τα δύο της παιδιά –δεν συγκράτησα τα ονόματα τους λόγω της φορτισμένης στιγμής κάνοντας τον δημοσιογράφο να χάνεται
μπροστά στην ελεημοσύνη που ζητούσε η μάνα- αλλά και λίγο κρέας από αυτό που είχαμε πάρει για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι μας. Η γυναίκα έκλαιγε με λυγμούς και έκανε να μας φιλήσει τα χέρια, της είπαμε πως δεν κάνει, αφού δεν είμαστε παππάδες, έτσι για να γελάσει λίγο. Εκείνη αγκάλιασε σφιχτά την σύζυγο του κυρίου, τα δάκρυα κυλούσαν στα μάτια της, αλλά αυτή τη φορά από ευγνωμοσύνη. Θα πάω δώρο, κρέας και λεφτά στα παιδιά μου, σας ευχαριστώ. Η μάνα μου, της είπε ότι δεν είναι τίποτα και να περνά όποτε θέλει. Από τη μία ένιωσα περήφανος για τη μάνα μου, πως φέρθηκε εκείνη τη στιγμή που εγώ παρακολουθούσα σοκαρισμένος, αλλά και ευτυχής που το ζευγάρι που ήταν εκείνη τη στιγμή στο μαγαζί παρέδωσε μαθήματα ανθρωπιάς. Ταυτόχρονα όμως ένιωσα –και ακόμη νιώθω – οργισμένος από τους αλήτες που μας κατάντησαν έτσι. Οι ψίθυροι μου που αποτυπώνονται αυτή τη στιγμή δεν θα φτάσουν ποτέ στα αυτιά τους, θα τους αγνοήσουν, άλλωστε στα ξενοδοχεία και στα παλάτια που θα περάσουν την αποψινή τους βραδιά, η ηχομόνωση δεν επιτρέπει τέτοιες σκέψεις. Καλά Χριστούγεννα και μια τελευταία παράκληση σε όσους διαβάζεται τις σκέψεις μου, παρακαλώ, μια μικρή ευχή γι’ αυτή την μάνα και τις όμοιες της, να έχουν δύναμη και κουράγιο για τις ημέρες που έρχονται. Ας έχουν και εμάς δίπλα τους, όχι μόνο τα Χριστούγεννα και τη Πρωτοχρονιά. Και πάλι καλά σας Χριστούγεννα.
ΥΓ: Το συμβάν είναι πέρα για πέρα αληθινό και δεν πρόκειται για μυθοπλασία
ΥΓ2: Από τις λίγες φορές που δεν διάβασα το κείμενο που έγραψα για να αποτυπώσω ευθέως τις σκέψεις μου και αυτό που έζησα. Συγγνώμη για τυχόν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη http://pinakio.blogspot.com/2011/12/blog-post_7416.html
Η μάνα που ζητά ελεημοσύνη
μπροστά στην ελεημοσύνη που ζητούσε η μάνα- αλλά και λίγο κρέας από αυτό που είχαμε πάρει για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι μας. Η γυναίκα έκλαιγε με λυγμούς και έκανε να μας φιλήσει τα χέρια, της είπαμε πως δεν κάνει, αφού δεν είμαστε παππάδες, έτσι για να γελάσει λίγο. Εκείνη αγκάλιασε σφιχτά την σύζυγο του κυρίου, τα δάκρυα κυλούσαν στα μάτια της, αλλά αυτή τη φορά από ευγνωμοσύνη. Θα πάω δώρο, κρέας και λεφτά στα παιδιά μου, σας ευχαριστώ. Η μάνα μου, της είπε ότι δεν είναι τίποτα και να περνά όποτε θέλει. Από τη μία ένιωσα περήφανος για τη μάνα μου, πως φέρθηκε εκείνη τη στιγμή που εγώ παρακολουθούσα σοκαρισμένος, αλλά και ευτυχής που το ζευγάρι που ήταν εκείνη τη στιγμή στο μαγαζί παρέδωσε μαθήματα ανθρωπιάς. Ταυτόχρονα όμως ένιωσα –και ακόμη νιώθω – οργισμένος από τους αλήτες που μας κατάντησαν έτσι. Οι ψίθυροι μου που αποτυπώνονται αυτή τη στιγμή δεν θα φτάσουν ποτέ στα αυτιά τους, θα τους αγνοήσουν, άλλωστε στα ξενοδοχεία και στα παλάτια που θα περάσουν την αποψινή τους βραδιά, η ηχομόνωση δεν επιτρέπει τέτοιες σκέψεις. Καλά Χριστούγεννα και μια τελευταία παράκληση σε όσους διαβάζεται τις σκέψεις μου, παρακαλώ, μια μικρή ευχή γι’ αυτή την μάνα και τις όμοιες της, να έχουν δύναμη και κουράγιο για τις ημέρες που έρχονται. Ας έχουν και εμάς δίπλα τους, όχι μόνο τα Χριστούγεννα και τη Πρωτοχρονιά. Και πάλι καλά σας Χριστούγεννα.
ΥΓ: Το συμβάν είναι πέρα για πέρα αληθινό και δεν πρόκειται για μυθοπλασία
ΥΓ2: Από τις λίγες φορές που δεν διάβασα το κείμενο που έγραψα για να αποτυπώσω ευθέως τις σκέψεις μου και αυτό που έζησα. Συγγνώμη για τυχόν ορθογραφικά και συντακτικά λάθη http://pinakio.blogspot.com/2011/12/blog-post_7416.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου