Η Νατοϊκή βάση της Σούδας
Η Ελλάδα γίνεται απ' άκρη σ' άκρη ΝΑΤΟικό πολεμικό ορμητήριο. Μετά τις συμφωνίες της κυβέρνησης με τις ΗΠΑ, αναβαθμίστηκε η βάση της Σούδας και άνοιξε ο δρόμος για νέες βάσεις, όπως στην Αλεξανδρούπολη, που χαρακτηρίζεται πλέον προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ για την ανάπτυξη στρατιωτικών δυνάμεων προς τα Βαλκάνια. Η Σύρος μετατρέπεται σε «μίνι Σούδα», αμερικανικά drones σταθμεύουν στη Λάρισα, ενώ δεν υπάρχει ΝΑΤΟική πρωτοβουλία στην περιοχή η οποία να μη στηρίζεται από την Ελλάδα.
Καμιά ασφάλεια δεν υπάρχει για το λαό στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ
Αυτή η εμπλοκή παρουσιάζεται από την κυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, από παράγοντες της τοπικής διοίκησης και επιχειρηματίες, ως «ευλογία», ως προϋπόθεση για τη διασφάλιση της σταθερότητας σε ένα «περιβάλλον αστάθειας», όπως λένε. Πόσο ασφαλής όμως μπορεί να νιώθει ο λαός ως μέρος των πολεμικών προετοιμασιών του ΝΑΤΟ; Πόση ασφάλεια μπορεί να δώσει το ΝΑΤΟ στον ελληνικό και στους άλλους λαούς, την ίδια στιγμή που στην ουσία είναι σε φάση πολεμικής προετοιμασίας, όπως φάνηκε και με την πρόσφατη άσκηση «Ηνίοχος», η οποία ήταν πραγματικά μια πρόβα πολέμου;
Αυτό άλλωστε επιβεβαιώνεται και από το σχέδιο της ΕΕ για τη «βελτίωση της στρατιωτικής κινητικότητας», που παρουσίασε η Κομισιόν, ώστε να εξασφαλιστεί η γρήγορη μετακίνηση στρατιωτικών δυνάμεων προς τα ανατολικά σύνορα της ΕΕ, δηλαδή στη μεθόριο με τη Ρωσία. Αυτό επιβεβαιώνει η προμήθεια του αντιαεροπορικού συστήματος «Patriot» από τις ΗΠΑ στην Πολωνία για να «κουμπώσει» με την αντιπυραυλική ασπίδα, την επιθετική δηλαδή διάταξη του ΝΑΤΟ απέναντι στη Ρωσία. Και όλα αυτά σε μια περίοδο που οι ΗΠΑ και κράτη της ΕΕ ανταλλάσσουν κατηγορίες με τη Ρωσία, διπλωμάτες απελαύνονται ένθεν κακείθεν, συντίθεται δηλαδή ένα σκηνικό μεγάλης ρευστότητας, συγκρότησης αξόνων και αντιαξόνων.
Η ''θαλπωρή'' του ΝΑΤΟ. Παιδιά νεκρά στο Αφγανιστάν από βομβαρδισμό του ΝΑΤΟ
Η κυβέρνηση, κάνοντας το άσπρο μαύρο, προσπαθεί να πείσει τους εργαζόμενους ότι σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να αισθάνονται ασφαλείς, να αφήνονται στη «θαλπωρή» του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Στην ουσία στέλνει το μήνυμα ότι σε αυτές τις συνθήκες η λαϊκή πάλη περισσεύει, ότι τώρα το λόγο έχουν οι «διπλωμάτες» και ότι η ίδια μπορεί να χειριστεί τα κρίσιμα ζητήματα, παρουσιάζοντας τις λυκοσυμμαχίες ως τοποτηρητές σταθερότητας, την ίδια στιγμή που οι δυνάμεις αυτές αποτελούν την καρδιά του προβλήματος.
Η ίδια η πραγματικότητα, με την ένταση της τουρκικής επιθετικότητας, παρά τις «διεθνείς πρωτοβουλίες» που παίρνει η κυβέρνηση, είναι ενδεικτική του τι έχει να περιμένει ο λαός από την εμπλοκή στα σχέδια των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Αλλωστε οι ΗΠΑ, στο πλαίσιο της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία τη στρατηγική τους θέση για πάση θυσία παραμονή της Τουρκίας στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο, ενώ δεν πρέπει στιγμή να ξεχνούν οι εργαζόμενοι ότι τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα δεν αρμενίζουν στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο για να προστατεύσουν τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας (άλλωστε το ΝΑΤΟ δεν αναγνωρίζει τέτοια σύνορα), αλλά για να προστατεύσουν τις επενδύσεις των αμερικανικών μονοπωλιακών κολοσσών.
Η επιθετικότητα της Τουρκίας, λοιπόν, δεν είναι άσχετη με τις παραπάνω εξελίξεις, με τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα. Δεν είναι αποτέλεσμα της «νευρικότητας» του Ερντογάν, όπως συχνά - πυκνά λένε η κυβέρνηση και άλλα αστικά κόμματα. Αντίθετα, η αναβάθμιση της τουρκικής προκλητικότητας, η αμφισβήτηση συνόρων και συνθηκών, το γεγονός ότι διατηρεί στρατό κατοχής σε τρεις χώρες, αποτελούν στοιχεία της προσπάθειας της τουρκικής αστικής τάξης να αναβαθμιστεί στην περιοχή, να αποτελέσει ισχυρό «παίκτη», μαζί με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία.
Αιγαίο, κυπριακή ΑΟΖ, Συρία και άλλα μέτωπα στα οποία εμπλέκεται η Τουρκία αποτελούν πλευρές αυτού του πολύπλευρου, επιθετικού παζαριού που διεξάγει, και αποδεικνύουν ότι το βάθεμα της εμπλοκής σε αυτούς τους ανταγωνισμούς μόνο κινδύνους εξασφαλίζει και όχι σταθερότητα και ασφάλεια.
άρθρο από την εφημερίδα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 31032018-01042018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου