Δια χειρός Αλιθέρση
Ίνι κιρός Αλέξ(ι) που σκέφτουμι να σιγράψου. Ίμι η Κώτσιους απ τουν 'Ολυμπου. Δεν έτχ(ι) να σιναντιθούμι απού κουντά, ιγό όμως σι βλέπου κάθι μ(ι)έρα στντηλιόρασ(ι), κι ούλου γιλάς ιφχαριστιμένους, σι χέρουμι κι σι καμαρόνου. Ίσι λιβέντς.
Ιγό ίμι μι τουν Σίρζα, κι ούλου του χουριό πσίφσι Σίρζα. Προυιγούμινα ίμασταν μι τν(ι)έα Διμουκρατία κι μι τουν Σαμαρά τουν Αντών(ι), που ίταν κι προυσουπικόσμ φίλους. Γνουριζόμασταν πουλί καλά. Τουν ίχα σιναντίσ(ι) μια φουρά όταν ίρθι στν Κατιρίν(ι) κι πίραμι κι χιραψία.
Ι Σαμαράς όμους μας κουρόιδιψι. Μας έλιγι ότ(ι) θα μας φέρ(ι) τνανάπτιξ(ι) στου χουριό κι μις δεν τνίδαμι πουθινά. Ουλόκληρου του χουριό αγανάκτσ(ι). Ιγώ όμους τουν προυιδουπί(ι)σα κι δεν έχου ιφθίν(ι) αν αφτός ίνι μιγάλους πσέφτς.
Τότις τσίπα στου χουριό, ούλ(ι) μ’ ακούν ιμένα στου χουριό, τόρα θα ψιφίσουμι Σίρζα, κι μάκουσαν. Τσίπα ιπίσις κι για τι σένα που ίσι νέους άνθρουπους κι εχς κι μπέσα κι ίσι κι αγουνιστίς κι σουβαρός κι πουνάς τουν λαό κι λ(ι)ες μόνου αλίτθια κι θέλτς κι να τουν σώ(ι)ς.
Τνιπιστουλί αυτίν, Αλέξ(ι), στγράφου κιρίους για να σι ινιμιρόσου για τα προυβλίματα που ταλανίζν του χουριό, γιατί ίμι σίγουρος ότι ισί μπουρίς να μας τα λί(ι)σ.
Ίδό ι κόσμους ίνι άνεργους, κι ι χιμόνας που πέρασι ίταν πουλί σκλιρός κι δι ξ(ι)έρουμι τι θα γίν(ι) φέτους. Λίγ(ι) πλ(ι)έον καλιιργούν τα χουράφια γιατί δεν σιμφέρ(ι) όπους λ(ι)εν. Παλιά ιδώ εφκιανάμι καπνά τα καλίτιρα στνηλάδα κι δούλιβαν ούλ(ι), όμους τόρα δεν μας ιπιτρέπν τνκαλιέργια.
Μας ίπαν ότι ι ιβρουπαϊκί ένουσ(ι) δεν χριάζιτι καπνά, θέλ(ι) τσία(ι), κι λιβάντα, κι γκότσ(ι), κι ρόιδα, κι γκατζ(ι)όμαρα. Όσ(ι) έβαλαν όμους απ τ(ι) αφτά ι πιρισότιρ(ι) τα παράτσαν γιατί δεν βγαζν τίπουτα κι ίνι μιγάλ(ι) κουρουιδία λεν.
Κι ι κτινουτρόφ(ι) ιπίσις δεν βλεπν χαϊρ(ι). του γάλα οι ιμπόρ(ι) τσουπέρν τζιάμπα κι του κρ(ι)έας στουν παραγουγό δ(ι)έν έχ(ι) τιμί, κι ι τρουφές, κι τα έξουδα για τα ζώα ανιβέν στα ίψι. Όσ(ι) τα κράτσαν, τα ζόα, ίν(ι)ε έτιμ(ι) να τα χαλάσν κι αφτί.
Του σχουλιό μάς τόκλισαν ιδό κι πέντι χρόνια κι σίμιρα κατάντσ(ι) ιρίπιου. Γιατρό έχουμι να δούμι πουλί κιρό στου χουριό, πιριμένουμι όμους πος κι πος να μας φέρι ι Σίρζα τουν ικουγινιακό μας γιατρό για να ίμαστ(ι) ασφαλίς.
Ι νέοι, Αλέξ(ι), ιγκαταλίπν του χουριό κι παέν για δλιά στ Γιρμανία. Πουλί λίγ(ι) νέοι απόμναν στου χουριό.
Του ένα καφινίου έκλισ(ε) κι έχουμι μόνου ένα, κιούτ(ι) έναν καφέ δεν μπουρούμι να πάμι να πιούμι, ούτι μια μπίρα. Δεν έχουμι λιφτά κι δ(ι)έν σιμφέρ(ι), πουλί ακρίβιναν κι αυτά. Ι καφιτζίς, που παραμέν(ι) Ν(ι)έα Διμουκρτία, κι πουλιμάι τν κιβέρνισ(ι), για να δικιουλουγιθί για τστιμές, ι ψέφτς, λέι ότι ι κιβέρνισ(ι) έβαλι σ(ι)αφτά ιδικό φόρου.
Μάλιστα ισχιρίζιτι, χουρίς ντρουπί, ότι ι κιβέρνισι θα βάλ(ι) ιδικό φόρου κι στου χαρτί ιγίας κι ότ(ι) θα διπλασιστί ι τιμίτ. Προυχτές πταέλιγι τουν άρπαξα. Δεν αντρέπισι ρε παλιουν(ι)εουδιμουκράτ(ι) να λ(ι)ές τέτια ψ(ι)έματα; Στου κάτου κάτου στου χουριό ιμίς έχουμι κι άλ(ι)ες λίσις. Η μάνας μι χαρτί ιγίας σι σφούγκζι;
Ιπίσις του χουριό μας έχ(ι) κι μια παραδουσιακί νταβέρνα, όμους ιμίς μόνου τηρούμι αυτά που ψίν(ι) κι ξιρουγλιφουμέστι. Κάθι σαβατουκίριακου έρχουντι κάτι μι τραν(ι)ές τζιπάρις που δεν τσχουράι ούτι ι δρόμους, κι τρον σαν γρούνια κι εχν φκιάσι κάτι κλιές ίσια μι σιαπέρα. Ικί θα σι παένου για να σι κιράσου όταν θα ρθίς στου χουριό κι όταν ιμίς θα έχουμι κι λιφτά πθα βγάλουμι απ τνανάπτιξ(ι).
Δεν θέλου να μακριγουρό κι να σι κουράζο. Αυτό πθέλου να σι πο ίνι ότι, μιταξί μας, στου χουριό ιπάρχι σουβαρό πρόβλιμα ιπιβίουσις, πουλί χιρότιρου απού προυιγούμινα. Κάθι χρόνου κι χιρότιρα.
Ιδό ι κόσμους ίνι ανάστατους κι αγανακτισμένους, κι γο τσλέου για να τς καθισιχάσου, κάντι λίγου ιπουμουνί. Δεν βλέπιτι τι μάχις δίν(ι) ι προυθυπουργός μας, ι Αλέξ(ι)ς, σκόν(ι) τσφκιάνι ούλι στνιβρόπι. Τουν φουβούντι κι τουν ικτιμούν ούλι σνιβρόπ(ι) κ(ι)αφτός διαπραγματ(ι)έβιτι κι φκιάν(ι) πάντα του θκότ. Τουν Σόιμπλ(ι)ε που φτέγι για ούλα τουν έστιλι σπίτιτ.
Τσλέου ιπίσις ότ(ι) ι δ(ι)έφτιρ(ι) αξιουλόγισ(ι) έκλισι. Ι τσιακαλότους έδουσι ρέστα κι έφκιασι ότ(ι) τουν ίπι ι προυθιποργός μας. Ι τρίτ(ι) αξιουλόγισ(ι), να ίστι σίγουρ(ι) γι αυτό, τσλέου, θα κλίσ(ι) τσάκα τσάκα, λόγου προυτέρας ιμπιρίας, κι μιτά ι δρόμους πλέουν ίνι ανιχτός.
Τόρα πιριμένουμι να ρθι η ανάπτιξ(ι) στου χουριό του σιντουμότιρου, θα γίν(ι) κι ρίθμισ(ι) τχρέους κι θα χρουστούμι λιγότιρα στν ιφουρία.
Κι του σιμαντικότιρου! Βγίκαμι κι στσ αγουρές. Τσεδουσάμι ένα χαρτί πτουλέν ουμόλουγου κι μας έδουσαν λιφτά. Άβριο θα τδόσουμι ένα άλου χαρτί κι θα μας δόσν πάλι λιφτά. Τσξιγιλούμι διλαδί τσχαζ(ι)ές τσαγουρές. Ι σαμαράς ίταν ανίκανους να του φκιάσ(ι) αυτό, ινό ι Αλέξ(ι)ς, τσλέου, τσκατάφιρι τσαγουρές, γι αφτό τουν έχν κι πουλί μιγάλι ιμπιστουσίν(ι) ι ιβρουπέ(ι) σίμαχ(ι) κι ιτέρ(ι).
Καταλαβέντι τι σιμέν ούλα αυτά τσλέου μι έμφασ(ι) κι νόιμα!
Θα έχουμι σίντουμα ούλι δλιές, τρανό μισθό, θα γ(ι)έν κι ξινουδουχία στου χουριό, θα έρχουντι κι πουλί ξέν(ι) κι θα αφίν τα λιφτάτς κι μις θα ίμαστι άρχουντις.
Διεν βλέπιτι πως η κυβέρνισι αξιουπιά(ι) του Ιλινικό κι τ’ αϊρουδρόμια κι τς παραλίις ικί ι ανάπτυξι πίν(ι) καφ(ι)έ κι ριμβάζ(ι).
Ίγο Αλέξ(ι) κάνου ότι μπουρό αλλά βλέπου ότι δεν πίθου. Τσίπα ακόμα να παρν κι σιμέες για να ιποδιχτούμι τν ανάπτιξ(ι) όταν θα μπέν(ι) στου χουριό αλά δεν μι ακούν πλ(ι)έουν. Τσλέου κάντι λίγου ιπουμουνί, όταν θάρθ(ι) ι ανάπτυξ(ι) θα τρόμι ούλ(ι) μι χρισά κουτάλια, θα γίνουμι πλούσιοι κι θα τν κρατίσουμι γιρά κι δεν θα μας φίγ(ι) πουτές. Ιγό τν ιλπίδα πμασέφιρις, Αλέξ(ι), τνέχου φιλαγμέν(ι) μ(ι)έσαμ κι τνταίζου κάθι μ(ι)έρα.
Τσλέου καταλαβιτέτου. του παν ίν(ι)ε ι ανάπτιξ(ι). Κι για να ρθι ι ανάπτιξ(ι) ίν(ι)ε απόλιτα λουγικό να μιουθούν ι σιντάξις κι ι μισθί, κι ι γιατρί, κι δάσκαλ(ι) να γιν λιγότιρ(ι) κι τα φάρμακα, κι τα καπνά, να γ(ι)εν κι κατασχ(ι)έσις κι προυπαντός να ακούμι ότ(ι) λεν ι δαν(ι)στές. Αφτό ίν(ι)ε του παν. Δεν βλέπιτι ι προυθιπουργός; σιμφονά(ι) σινιχός μι αφτά πτουν λ(ι)εν ι δαν(ι)στές άρα φκιάν(ι) πάντα του θκότ, γιαφτό ιπουμένους θα μας φέρ(ι) κι τνανάπτιξ(ι).
Ιγό να σι πο έχου τρανί ιμπιστουσίν(ι) σι αφτά που ισί λ(ι)ές Αλιέξ(ι), κι όταν ούλα αφτά θα γιν πραγματικότιτα τότι θα πιστούν κι ούλι αφτί που φκιάν σίμιρα τσάπιστ(ι) θουμάδις κι λ(ι)έν ότ(ι) μπίτσι τάχα ι ιπουμουνίτς.
Αρκιτά σι κούρασα πρόιδρι μι τα προυβλίματα στου χουριό, να σι πο τόρα ενσιντομία κι τα ικουγινιακάμ πδεν ίν(ι)ε καθόλου καλά.
Τγνέκαμ τλεν λέγκου κι έχουμι κι ένα πιδί τουν γιόρι. Ι λέγκου όπους όλ(ι)ες ι γνέκ(ι)ες γκρινιάζ(ι) κι γο κάμου μιγάλ(ι) ιπουμουνί, όμους κι σι κάπια πράματα αναγνουρίζου ότ(ι) έχ(ι) κι δίκιου.
Ι γιορς ίνι χουρίς δλιά πουλά χρόνια. Κι σι μι λέει, ι λέγκου, που στίριξις τουν σίρζα, κι έβαλις κι ούλου του χουριό να ψιφίσ(ι) σίρζα, ι γιόρς δεν έπριπι μι διο χρόνια τόρα που έχουμι Αριστιρί κιβέρνισ(ι) να μπι σι μια δλιά, μέχρι να ρθι ι ανάπτιξ(ι) στου χουριό κι τότις να πάρ(ι) τθέσι που τουν αξίζ(ι);
Ι γιόρς μας δούλιβι ντιλίβιρις στσαλουνίκ(ι) κι έπισι απ του μιχανάκ(ι) κι κόντιψι να σκουτουθί. Ι σαμαράς, ι ψεφτς, μι ίχι ιπουσχιθί ότι θα τουν διουρίσι αλά τίπουτα. Του πιδί όμους ίνι άξιου κι ταξίζ(ι) μια καλί θές(ι), αφού κι γο τρέχου για τουν Σίρζα.
Κι να σι πο κι αυτό Αλέξ(ι). Σκέφκα, όταν θαρθί η ανάπτιξ(ι) στου χουριό κι γίνι ι μιγάλι ξινουδουχιακί μουνάδα, πιός θα γίν(ι) διεφθιντίς; Ι γιόρς. Γι αυτό κι γω ίπα τγνέκαμ, τλέγκου, να πάρουμι δανκά κι να αγουράσουμι ένα κουστούμ(ι) τουν γιόρ(ι) για να ίνι έτοιμους για διεφθιντίς.
Ούλα τα κουρίτσια στου χουριό ήθιλαν τουν γιορι για γαμπρό όταν έμαθαν για τ θέσ(ι) πθα πάρ(ι). Αυτός όμους τγιάλιξ(ι)ε τ Μπουτζιό που ίν(ι)ε όμουρφ(ι) κι απού καλί ικουγένια.
Του πιδί όμους ίνι πουλί στιναχουριμένου κι έχει αγουνία για τνανάπτυξ(ι). Μι λέι πατέρα μίπους δερθί κι αγορασάμ(ι) τζιάμπα του κουστούμ(ι); μι απιλάι κι η Μπουτζιό ότι θα μι χουρίσ(ι) άμα δι γίνου σίντουμα διιφθιντίς.
Ίγω τουν καθισιχάζου. Γιόρ(ι) πιδίμ τουν λέου ι προυθιποργός ίνι αγουνιστίς κι έχ(ι) κι μπέσα κι θα τνφέρ(ι) τν ανάπτιξ(ι).
Του πιδί κάθι μέρα φουράει του κουστούμι μέσα στου σπίτ(ι) κι κάν(ι) βόλτις, τιριέτι κι στουν καθρέφτι κι βλέπ(ι) πος θα ίνι διεφθιντίς.
Η λέγκου ιπιμένι να γίνι προυιστάμινους στα διόδ(ι)α πθαμπούν στου χουρίο μι τνανάπτιξ(ι). Κάθι μέρα Αλέξι έχου γρίνια. Μι λέει. Ισί τσέβγαλις, ίγο να μιν πάρου μια θέσι;
Αυτά στα γράφου για να τα ξέρς απού τόρα. Ισί όμους δεν ίσι πσέφτς σαν ικίνουν τουν σαμαρά που χάθκι απού προυσόπου γις κι τουν ξ(ι)έχασαν κι ι θκιτ. Τουν ίχα στίλι κι έναν κόκουτα χουριάτ(ι)κου αλά δεν του ικτίμσι ου αχάριστους.
Πρέπι ιπίσις να σι ινιμιρόσο Αλέξ(ι) ότι ίνι κάτι(ι) στου χουριό που μιλούν για εμφιάδες κι τέτια. Κι ότι τάχα η κιβέρνισ(ι) τς Αριστεράς φουρουλουγάει μόνου τσφτουχί κι βουηθάι τσπλούσιοι, κι ότι ισίς κι ι βουλιφτές, πέρνιτι τρανί μισθί κι πιρνάτι ζουί κι κότα, ινό ι λαός ιπουφέρ(ι). Κι να σι πο τναλίθια μι στριμόχν πουλί κι δεν ξέρο τι να τσαπαντίσο.
Κι δι φτάν αυτά, λεν χουρίς ντρουπί ότι τάχα ι κιβέρνισ(ι) ξιπλάι τχόρα, τα καλίτιρα φιλ(ι)έτα, ούλα ταξιπούλτσ(ι), ακόμα κι τα ν(ι)ερά ιτιμάζιτι να ξιπλίσ(ι). κι ότ(ι) τάχα θα ξιπλίς(ι) κι του χουριό μας ουλόκλιρου. ιγώ ιδό τσαπαντό μι μία λεξ(ι): Θλίβουμ(ι)ε για λουγαριασμό σας.
Άκου Αλέξ(ι) κι αφτό. Μη λεν, αφού δεν μπορούμι ούτι να ζίσουμι, γιατι μας βαζν φόροι κι ινφιάδις, αφού ξέρν ότι δεν μπουρούμι να τσπλιρόσουμι κι τα πιδιά μας τάχουμι νιστ(ι)κά. Οι φόροι σινιχός κασιαπάν τα έσοδα μας κασιακάτ, έφτασαν στουν πάτου. Μήπους του φκιαν αυτό για να μας πάρν τα σπίτια κι τα χουράφια που μας απόμναν; Ιδώ Αλέξ(ι) θέλου μια ιπέφθιν(ι) απάντισ(ι) απ τι σένα. Ιπάρχ(ι) τέτια σκέπσ(ι) απ τν κιβέρνισι τς Αριστεράς;
Τότι μι ροτούν. κιαν δ(ι)εν ίν(ι)ε έτσ(ι) πός θα πλιρουθούν ούλα αφτά τα χρέ(ι) που σισουρέβουντι; Ιγώ τσαπαντό, ότι θα ρθι ι ανάπτιξ(ι) κι ούλι θα έχουμι πουλά λιφτά κι τότις θα πλιρόσουμι κι τα χρέ(ι). Σουστά δ(ι)εν τσαπαντό;
Λ(ι)εν όμους κι΄αλα πουλά πδεν τουλμό ούτι να στα γράψου…
Ας μι σι κουράζου, Αλέξ(ι), όμους άλου. Εχς απ τη μένα, τουν Κότσιου, ιπίσιμι πρόσκλις(ι) να ρθις στου χουριό για να σι κάμουμι θιρμί ιποδουχί, να σι ανακιρίξουμι ιπίτιμου διμότ(ι), κι να σι προυσφέρουμι κι του χρισό κλιδί τσπόλις μας για όλ(ι)ες τσιπιρισίες που προυσφέρς στου λαό κι θισιάζισι προυσουπικά για να τουν σό(ι)σ.
Κλίνουντας σι χιριτό μι τιμή Κότσιους κι στου ιπανιδίν.
ΙΓ. Αναγκάζουμι Αλέξ(ι) να επανέλθου ιπουχριουτικά μι τν πρότασ(ι) τσλέγκους. Ι λέγκου άμα πι κάτ(ι) θέλ(ι) να γέντι πάντα του θκότς. Μια Κιριακή λιπόν, ίπι ι λέγκου, να παρς κι σι τγνέκας, τνπαγόνα, κι να πάμι τα διο ζιβγάρια ένα πικνίκ μι του προυθιπουργικό αϊρουπλάνου για να γνουριστούμι κι καλίτερα. Ισίς δεν θα χριαστί να κουραστίτι κι να ιτιμάστι τίπουτα. Ι λέγκου θα φκιάσι μια πρασόπ(ι)τα κι θα βράσ(ι) κι χουριάτ(ι)κα αβγά, θα πάρουμι κι μιρικά κουψίδια απού ένα θκόμας βιτούλ(ι) που έσφαξάμι πρόσφατα.
Κι ου πιλότους να μιν ανισιχάι θα φάι απ τα θκάμας. Κι άμα θέλ(ι) ας πάρι κι αυτός τγνέκατ για να μιν ισθάνιτι άσχιμα. Αφτό του πικνίκ ι λέγκου πουλί του θέλ(ι) γιατί δεν ανέβκι πουτές σι αερουπλάνου. Ιξάλου δεν ίνι κι δίσκουλου. θκός ίν(ι)ε του αερουπλάνου ότι θες του φκιάνς.
Να σι διατιπόσου κι μια απουρία που μι τιρανάι χρόνια. Αυτό του ρότσα κι στουν αντόν(ι) αλά δεν μι απάντσ(ι)ε. Αυτοί μι τστραν(ι)ές τζιπάρες που δεν τσχουράι ούτι ι δρόμους, που όταν έρχουντι στου χουριό, παν σνταβέρνα κι τρον σαν τα γρούνια κι δ(ι)εν χουρτ(ι)έν, τι δλιά φκιάν;
Τέλους σι ιπισινάπτου κι τβ(ι)αρισίμαντ(ι) ιπιστουλί που έστιλα στουν αντών(ι) τουν σαμαρά, που μι διέπσιφσι ιντιλός. Για να λαβς γνόσ(ι) κι να τνδίς κάν(ι)ε κλίκ ΙΔΩ.
Θέλου ιπίσις να σι ζιτίσου σιγνόμ(ι) αν μι διέφιγε καν(ι)ένα ουρθουγραφικό λάθους.
Κιριακί πρότ(ι) Ουκτουμβρίου δίου χιλιάδις δικαϊφτά
-------------------------
Διευκρινήσεις
Τα γράμματα που είναι σε παρένθεση στην ανάγνωση δεν ακούγονται ολόκληρα.
Μπουτζιό είναι η Παρασκευή
γκατζιόμαρα είναι τα βατόμουρα
κλιές είναι οι κοιλιές
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου