Χάριν υποθέσεως: Το ΚΚΕ κυβέρνηση

Διάβασα χθες, σε μια ανάρτηση του Ενικού για μια συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ Δημ. Κουτσούμπα, ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο, το οποίο είχε περίπου ως εξής: καλά τα λέει, δεν είναι ότι δεν τα λέει καλά, αλλά δεν καταλαβαίνει αυτό το κόμμα ότι στις εκλογές ο λαός ψηφίζει για κυβέρνηση και όχι για αντιπολίτευση;

Το σχόλιο το βρήκα ενδιαφέρον για πολλούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι τεχνικά μιλώντας, είναι παράλογο. Στις εκλογές, ο λαός δεν ψηφίζει για κυβέρνηση. Δεν υπάρχει κάποιο ψηφοδέλτιο που να λέει "ψηφίστε για κυβέρνηση" και κάποιο άλλο που να λέει "ψηφίστε για αντιπολίτευση".  Στις εκλογές, ο λαός απλώς ψηφίζει το κόμμα της αρεσκείας του. Και βάσει του πόσοι ψήφισαν τι, σχηματίζεται, είτε αυτοδύναμα είτε με συνεργασίες, μια κυβέρνηση.

Αυτό σημαίνει ότι αν αρκετοί άνθρωποι ψήφιζαν το ΚΚΕ, το ΚΚΕ, βάσει νόμου, θα γινόταν κυβέρνηση. Δεν υπάρχει κάτι τυπικά αυτή τη στιγμή που να μην το επιτρέπει. Συνεπώς, όταν ο σχολιαστής λέει ότι το ΚΚΕ δεν καταλαβαίνει ότι ο λαός ψηφίζει για κυβέρνηση και όχι για αντιπολίτευση, δείχνει ο ίδιος να μην καταλαβαίνει ότι δεν τον εμποδίζει τίποτε, αυτόν και άλλους, να ψηφίσουν τόσο μαζικά το ΚΚΕ ώστε να γίνει το ΚΚΕ κυβέρνηση.

Αλλά τότε φτάνουμε στο γεγονός ότι το ίδιο το ΚΚΕ μιλά για την επιλογή σ' αυτό ως επιλογή αντιπολίτευσης, πράγμα που φαίνεται να δίνει ένα δίκαιο στο αλλιώς ακατανόητο σκεπτικό του σχολιαστή. Γιατί το κάνει αυτό;

Πρώτα απ' όλα, το κάνει διότι θα ήταν γελοίο ένα κόμμα με 4.5% στις προηγούμενες εκλογές να θέτει στην προπαγάνδα του την προοπτική αυτοδύναμης κυβέρνησης. Υπάρχει δηλαδή ο στοιχειώδης ρεαλισμός ως υποχρέωση. Και δεύτερο, το κάνει λόγω ιστορικής εμπειρίας: είναι εξαιρετικά απίθανο ένα Κομμουνιστικό Κόμμα να αναδειχθεί εκλογικά πρώτη δύναμη σε μια καπιταλιστική χώρα. 

Ας παρακάμψουμε όμως και τους δύο αυτούς λόγους, και ας φανταστούμε το απίθανο, χάριν υποθέσεως:

Στις 25 Γενάρη, η κάλπη, για κάποιον μεταφυσικό και ακατανόητο λόγο, δείχνει ΚΚΕ 39% και αυτοδυναμία. Τι θα κάνει το ΚΚΕ;

Ασφαλώς, θα εκπλαγεί. Αλλά όσο και να εκπλαγεί, δεν μπορεί παρά να αναλάβει, αυτοδύναμα βέβαια, την κυβέρνηση της χώρας. Και αναλαμβάνοντάς την βάσει λαϊκής εντολής, με όρους δηλαδή αστικού δημοκρατικού συστήματος, θα πρέπει να υλοποιήσει το πρόγραμμά του. 

Θα είχε λοιπόν τότε τη λαϊκή εντολή δια της ψήφου το ΚΚΕ να υλοποιήσει τους ακόλουθους, διαρκώς επαναλαμβανόμενους προγραμματικούς του στόχους:

μονομερή και ολοσχερή διαγραφή του χρέους, αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, κυβέρνηση της εργατικής – λαϊκής εξουσίας.

 
Όλα αυτά τα πράγματα θα είχαν άμεσες συνέπειες. Ακόμα και αν φανταστεί κανείς ότι οι συνέπειες δεν θα ξεκινούσαν το επόμενο δευτερόλεπτο της ανακοίνωσης του αναπάντεχου αυτού εκλογικού αποτελέσματος που φανταστήκαμε, θα ξεκινούσαν οπωσδήποτε απ' τη στιγμή που η κυβέρνηση του ΚΚΕ θα προχωρούσε σε μια σειρά μέτρων στις κατευθύνσεις του κομματικού προγράμματος.
Οι συνέπειες βεβαίως θα ήταν οικονομικές, θα ήταν πολιτικές, και πιθανώς να ήταν και στρατιωτικές.

Ποιος θα τις αντιμετώπιζε; Ένας λαός που ψήφισε το ΚΚΕ να γίνει κυβέρνηση αλλά δεν έχει καμία διάθεση να αναλάβει τις ευθύνες να υπερασπιστεί την επιλογή του να ψηφίσει ένα τέτοιο πρόγραμμα;

Αν συνέβαινε αυτό, τότε το πραξικόπημα θα ήταν το ελαφύτερο των πραγμάτων που θα γινόταν άμεσα. Θα συλλαμβανόντουσαν όλα τα στελέχη του ΚΚΕ, το κόμμα θα απαγορευόταν, θα ακολουθούσαν διώξεις διαφόρων μορφών και έντασης.

Το συνολικό σενάριο θα ήταν ένα κακόγουστο ανέκδοτο μαύρου χιούμορ. Το οποίο μας δείχνει κάτι ουσιώδες: υπάρχουν προγράμματα που μπορείς νόμιμα να ψηφίσεις (τουλάχιστο σήμερα), αλλά τα οποία δεν μπορείς να υπερασπιστείς περιοριζόμενος στην εκλογική πρακτική της ανάθεσης της ευθύνης σε τρίτους. Υπάρχουν δηλαδή προγράμματα τα οποία μπορούν μεν να αναδειχθούν στην κυβέρνηση με εκλογικά μέσα αλλά δεν μπορούν να υλοποιηθούν μέσα στα όρια του εκλογικού συστήματος.  Δεν μπορείς "νόμιμα", μέσα στα πλαίσια του αστικού νόμου, να κοινωνικοποιήσεις τα μονοπώλια, ούτε να διαγράψεις το χρέος μονομερώς, ούτε να εγκαταστήσεις τη λαϊκή εξουσία. Αυτά χρειάζονται μια νομοθετική ισχύ που δεν μπορεί να περιοριστεί στην ψήφο. Χρειάζονται συντακτική εξουσία, και αυτή δεν απορρέει απ' την ψήφο. Απορρέει από την υλική ισχύ της πλειοψηφίας να επιβάλλει τη βούλησή της.

Όταν λοιπόν κάποιος λέει "καλά τα λέει το ΚΚΕ, αλλά εμείς δεν ψηφίζουμε για αντιπολίτευση, ψηφίζουμε για κυβέρνηση", αυτό που λέει στην πραγματικότητα είναι "καλά τα λέει το ΚΚΕ, αλλά εγώ θέλω άλλη μια αστική κυβέρνηση, και μου τη δίνει που το ΚΚΕ δεν συνεργάζεται γι' αυτό."

Αυτά για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις για το αν το ΚΚΕ "θέλει να κυβερνήσει." Αναγκασμένο είναι να κυβερνήσει αν το εκλέξεις στην κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα, εσύ που λες ότι το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει δεν θέλεις να κυβερνήσει το ΚΚΕ, για κατανοητούς βέβαια λόγους -- δεν είσαι έτοιμος να υπερασπιστείς έμπρακτα μια τέτοια κυβέρνηση, ακόμα και αν συμφωνείς θεωρητικά και αφηρημένα με το πρόγραμμά της. Αλλά δεν είναι ωραίο να προβάλλεις τους δικούς σου φόβους στους άλλους και να αντλείς συμπεράσματα για το τι λένε βάσει των δικών σου φόβων.

 

 

 Πηγή: Lenin Reloaded