Ο Αλέξης Τσίπρας και οι δύο......... Ελλάδες!!!!!

Κατά τη διάρκεια της παρουσία του στην Ημαθία ο Αλέξης Τσίπρας μιλώντας  σε τοπικούς φορείς των νομών Πέλλας και Ημαθίας, στο πλαίσιο περιοδείας του για το ροδάκινο τόνισε: «Και μέσα από την κρίση βλέπουμε ότι αυτά τα 4 χρόνια υπάρχουν δυο Ελλάδες που συγκρούονται και το ποια θα υπερισχύσει είναι κρίσιμο για το αν θα καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση. Η μια είναι η Ελλάδα της παραγωγής, οι άνθρωποι του μόχθου, οι παραγωγοί, οι αγρότες, οι επαγγελματίες, οι επιστήμονες που στην πλειονότητά τους είναι νέοι άνθρωποι που δεν μπορούν να ζήσουν σε αυτόν εδώ τον τόπο με αξιοπρέπεια και αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό ενώ αυτή η χώρα έχει πληρώσει σημαντικό οικονομικό τίμημα για να τους μορφώσει και πάνε και στηρίζουν άλλη παραγωγική βάση. Υπάρχει λοιπόν η Ελλάδα της παραγωγής και υπάρχει και η Ελλάδα της αρπαχτής. Η Ελλάδα της διαπλοκής, των αετονύχηδων δήθεν επενδυτών, των λογιών λογιών επιχειρηματιών λαμόγιων που έρχονται και με τη στήριξη του κράτους συνήθως να κάνουν δήθεν επενδύσεις. Αυτοί οι οποίοι τώρα έχουν βγάλει του κουτάλια, τα πιρούνια και έχουν βάλει την πετσέτα στο λαιμό και περιμένουν το ξεπούλημα της ΔΕΗ για να κερδοσκοπήσουν και να κονομήσουν….»

Ας μας επιτραπούν ορισμένα σχόλια:

1.Πράγματι σε κάθε καπιταλιστική χώρα, (και στην Ελλάδα), συνυπάρχουν και βρίσκονται σε καθημερινό αντιπάλεμα, «δύο Ελλάδες» και όχι μόνο σε περιόδους κρίσης. Από τη μια η χώρα των κεφαλαιοκρατών και από την άλλη η χώρα αυτών που παράγουν τον κοινωνικό πλούτο με πρώτα και κύρια την εργατική τάξη. Από τη μία οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεαλοεξαγωγείς κ.α, ανεξάρτητα από σε ποιον τομέα της καπιταλιστικής οικονομίας δραστηριοποιούνται (πρωτογενή, δευτερογενή ή τριτογενή, ή και σύμπλεξη συνήθως αυτών) και από την άλλη οι εργάτες στις φάμπρικές και τις υπηρεσίες, οι μικρομεσαίοι αγρότες και οι μικροεπαγγελματοβιοτέχνες. Από την μια δηλαδή , το «έθνος» των αστών κι από την άλλη το «έθνος» των εργατών και των κοινωνικών συμμάχων τους. Καμία κοινότητα συμφερόντων δεν υπάρχει, και δε θα υπάρξει ποτέ, ανάμεσα σε αυτά τα δύο «έθνη». Καμία «εθνική συναίνεση», όπως την ευαγγελίζεται - πάντα - το «έθνος» των καταπιεστών δεν ωφέλησε ποτέ και πουθενά το «έθνος» των καταπιεσμένων.

2.Η τοποθέτηση του Αλέξη Τσίπρα, συνειδητά προσπαθεί να υπερβεί αυτόν τον «ταξικό σκόπελο». Να μην απαντήσει στον πραγματικό ταξικό διαχωρισμό (και) της Ελληνικής κοινωνίας, αλλά να εμφανίσει τον διαχωρισμό πλαστά ανάμεσα στους «παραγωγικά εργαζόμενους-δραστηριοποιούμενους» (ανεξάρτητα από την ταξική τους θέση) και των «αρπαχτικών και λαμόγιων». Μ’αυτό τον τρόπο επαναφέρει τον αποπροσανατολιστικό διαχωρισμό της άρχουσας τάξης της χώρας μας σε όσους από αυτούς δήθεν προσφέρουν στην «οικονομία της χώρας» και σε όσους απλά την απομυζούν μέσω «δήθεν» επενδύσεων. Ουσιαστικά δηλαδή «αθωώνει» ένα κομμάτι της άρχουσας τάξης, «κλείνοντας της ταυτόχρονα και το μάτι», ότι όταν θα έρθει στην κυβέρνηση θα το στηρίξει προβλέποντας παράλληλα και στήριξη απ’ αυτό. Η θεωρίας της «υγειούς ή μη επιχειρηματικότητας» σε όλο της το μεγαλείο.

3. Σε «πείσμα» του Αλέξη Τσίπρα η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας υπάρχει και οξύνεται στη χώρα μας. Οι κάθε είδους διαχειριστές του συστήματος δεν μπορούν να προσπεράσουν αυτό το αντικειμενικό γεγονός. Προσπαθούν όμως να το καλύψουν, αποπροσανατολίζοντας το λαό και καλώντας τον σε συμμαχία με κομμάτια της άρχουσας τάξης της χώρας, που δήθεν είναι «εθνικά και παραγωγικά σκεπτόμενα». Αθωώνοντας δηλαδή συνολικά το καπιταλιστικό σύστημα, καλούν την εργατική τάξη να παλέψει κάτω από ξένες σημαίες, για την «παραγωγική του ανασυγκρότηση», δηλαδή για την μακροημέρευση του συστήματος. Χρέος της εργατικής τάξης και των κοινωνικά σύμμαχων της είναι να χαράξουν το δικό της δρόμο που βρίσκεται σε ριζική αντίθεση και σύγκρουση μ’αυτόν. Δρόμος που δεν περνά φυσικά μέσα από τις διάφορες προτάσεις διαχείρισης του συστήματος που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ και ο επικεφαλής του.  Οι Μάρξ-Ενγκελς ήδη από το ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ σημείωναν: «η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, αν όχι στο περιεχόμενο, στη μορφή, είναι στην αρχή εθνική. Φυσικά το προλεταριάτο κάθε χώρας πρέπει να ξεμπερδέψει, πριν απ' όλα με τη δική του αστική τάξη». Μόνο στο δρόμο αυτό, δηλαδή της οικοδόμησης μιας άλλης κοινωνίας του σοσιαλισμού-κομμουνισμού μπορούν οι ανάγκες τους να ικανοποιηθούν! 

η άλλη άποψη