Ο πραγματισμός των κομμουνιστών!!!

Σε μια πολύ πρόσφατη, αυστηρά ακαδημαϊκή, ομιλία-παρουσίαση έρευνας συγκριτικής ανάλυσης κομμάτων, με βασικό αντικείμενο ανάλυσης και τα κομμουνιστικά κόμματα, έγινε αναφορά στην περίπτωση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας (το οποίο πρωτοστάτησε  στην ίδρυση του ρεύματος του ”ευρωκομμουνισμού” ) σαν ένα κόμμα που φάνηκε στην πορεία του πιο ρεαλιστικό μιας και πέταξε τα κομμουνιστικά οράματα και τα περί προλεταριάτου, επικεντρώθηκε στο τώρα, σε αντίθεση με άλλα που παρέμειναν στην μαρξιστική-λενινιστική παράδοση. Η συγκεκριμένη λέξη που χρησιμοποιήθηκε ήταν ”πραγματιστικό”. Πραγματιστικό όχι τόσο με την έννοια της φιλοσοφικής θεωρίας του πραγματισμού (μια συγκεκριμένη θεωρία που αναπτύχθηκε στην αμερική στα τέλη του 19ου αιώνα) αλλά με την έννοια που έχει η λέξη στην καθημερινή της χρήση στην γλώσσα. Δηλαδή, ο πραγματιστής σαν κάποιος ο οποίος κρίνει και πράττει με βάση τα αντικειμενικά δεδομένα, την σκληρή πραγματικότητα, πατάει γερά στη γη και δεν πετάει στα σύννεφα βασίζοντας την πράξη του σε αβάσιμες, συναισθηματικές ονειροπολήσεις, ο σόφρων, ένας πρακτικός άνθρωπος.

Ως γνωστόν το ΚΚ Ιταλίας, το μεγαλύτερο δυτικό κομμουνιστικό κόμμα που την δεκαετία του ’70 έφτανε το 34%, το κόμμα του Γκράμσι, σήμερα δεν υπάρχει. Μετά το 1991 διαλύθηκε, το μεγαλύτερο του κομμάτι κατέληξε σήμερα σε ένα υποτίθεται κεντροαριστερό κόμμα, στην πραγματικότητα κάτι σαν το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Σαν αποτέλεσμα, σήμερα στην Ιταλία δεν υπάρχει κανένα απολύτως κομουνιστικό ή σοσιαλιστικό κόμμα, οργάνωση ή ομάδα με κοινοβουλευτική παρουσία ή, έστω, αισθητή παρουσία στην δημόσια ζωή.

Η παρατηρήσεις είναι δύο, στενά συνδεδεμένες:

1) Για την αμερόληπτη, αντικειμενική και υψηλού ακαδημαικού επιπέδου Πολιτική Επιστήμη, το πιο πραγματιστικό πράγμα που έχουν να κάνουν οι κομμουνιστές είναι να εξαφανιστούν. Τότε είναι πιο πραγματιστές, πιο ρεαλιστές οι κομμουνιστές όταν επιλέγουν να αυτοδιαλυθούν, να απαλλάξουν την χώρα από την ενοχλητική τους παρουσία και να την αφήσουν να απολαύσει επιτέλους την υπέροχη ζωή κάτω από έναν Μπερλουσκόνι (κάποιον που η επιστήμη αναμφίβολα θα έκρινε ως σόφρων) με μοναδικό αποκούμπι τον καραγκιόζη, φιλοακροδεξιό, Μπέπε Γκρίλλο ή την ενισχυόμενη γοητεία του σημερινού κινηματικού φασισμού.

2) Πως γίνεται να κρίνονται οι επιλογές ενός κόμματος, οι επιλογές μιας οποιασδήποτε οντότητας που οδήγησαν τον εαυτό της στην απόλυτη εξαφάνιση σαν ”πραγματιστικές”; Από που κι ως που είναι πραγματιστής κάποιος που πηδάει από ένα κτίριο και αυτοκτονεί;  Είναι πραγματιστής μόνο από την μεροληπτική πλευρά και το συμφέρον κάποιου άλλου ο οποίος αντιπαθεί και απεχθάνεται τον αυτόχειρα, επιθυμεί την εξολόθρευση του και με έναν κυνικό χιουμοριστικό σαρκασμό αποκαλεί την πράξη αυτή ”πραγματιστική”. Για να το φέρουμε στο σήμερα: Πόσο (ή από την πλευρά ποιου;) πραγματικός  ”πραγματισμός” είναι αυτό το οποίο καλείται από όλα τα αστικά μέσα και ιδεολόγους να επιδείξει ένας, ας πούμε, αριστερός σχηματισμός απέναντι στις ”προκλήσεις της νέας εποχής” και να αφήσει τον ”ξύλινο λόγο”;

 Αγκάρρα