Οι Ευρωεκλογές και τα πραγματικά διλήμματα!!!!!

Μπορεί σε τοπικό επίπεδο η συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από τα πρόσωπα που θα «κατέβουν» στις δημοτικές-περιφερειακές εκλογές, όμως κανείς δεν πρέπει να υποτιμήσει και τη σημασία των Ευρωεκλογών. Κάθε πρόβλημα- όπως είναι και αυτό των κριτηρίων της ψήφου- για να λυθεί χρειάζεται πρώτα και κύρια να τεθούν σωστά τα δεδομένα.

Τα δεδομένα αυτά, δεν είναι άλλα από τις συνέπειες που είχε σε τοπικό και πανελλαδικό επίπεδο η παραμονή της χώρας μας στην Ε.Ε, αλλά και οι προοπτικές που υπάρχουν για το επόμενο διάστημα με βάση και τις γενικότερες κατευθύνσεις που πορεύεται η Ε.Ε.

Από την αρχή να τονίσουμε ότι η Ε.Ε είναι μορφή διακρατικής ένωσης που συνδετικός κρίκος των χωρών που συμμετέχουν σ’αυτήν δεν είναι τα συμφέροντα των λαών, αλλά αυτά των οικονομικά ισχυρών, των πολυεθνικών που διαφεντεύουν την «Ευρωπαϊκή Κοινότητα» από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της. Η φύση και ο χαρακτήρας της Ε.Ε δεν αλλάζει, ούτε και μπορεί ν’ αλλάξει, ανάλογα με το ποιες π.χ πολιτικές δυνάμεις κυριαρχούν στα διάφορα όργανα της. Είναι απάτη κάθε προσπάθεια εξωραϊσμού της Ε.Ε, κάθε καλλιέργεια ελπίδας και προσδοκίας ότι μπορούν να μεταρρυθμιστούν σε φιλολαϊκή κατεύθυνση οι θεσμοί της.

Το δίλημμα είναι «ναι ή όχι στην ΕΕ», ισχυρίζεται η κυβέρνηση. Για να ολοκληρωθεί η «προσαρμογή», για να μην πάνε χαμένες οι θυσίες, για να πραγματοποιήσουμε μια «αληθινή αναπτυξιακή επανεκκίνηση», αλλά πάνω στην «υγιή βάση» που εξασφαλίζουν τα «πρωτογενή πλεονάσματα» κ.τ.λ. Φαύλος κύκλος, ανταπαντά η αξιωματική αντιπολίτευση , είναι η συνέχιση της λιτότητας που οδηγεί σε συνέχιση της ύφεσης, σε διόγκωση του χρέους, παραπέρα διάρρηξη της «κοινωνικής συνοχής», άρα το δίλημμα  των εκλογών είναι «λιτότητα ή ανάπτυξη», με κρατική στήριξη της ρευστότητας των μονοπωλίων. Η αξιωματική αντιπολίτευση καλεί τους εργαζόμενους να συμβάλουν στην αλλαγή της ΕΕ από τα μέσα, διαβεβαιώνοντας μάλιστα ότι αυτό είναι εφικτό χωρίς καν να αλλάξουν οι Συνθήκες της ΕΕ.

Η αντιπαράθεση τους δεν μπορεί να κρύψει ότι κοινοί στόχοι και των δύο είναι η περίφημη “ανάκαμψη”, η εξασφάλιση των συμφερόντων του ελληνικού κεφαλαίου στο πλαίσιο της ΕΕ, η υπεράσπιση του στρατηγικού πλαισίου της ΕΕ και της Ευρωζώνης.Το ερώτημα που τίθεται είναι ποιο μείγμα δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής θα εξασφαλίσει την  “ανάπτυξη” (που προφανώς δεν αφορά το λαό και τις ανάγκες του). Γύρω από αυτό το ζήτημα υπάρχουν διαφορετικές απόψεις, εκδηλώνονται συγκροτημένες διαφωνίες και προτάσεις που εμφανίζονται εναλλακτικές, εκφράζοντας αντιθέσεις στους κόλπους του κεφαλαίου στην Ελλάδα, στην ΕΕ και διεθνώς.

Το πραγματικό, όμως, δίλημμα μπροστά στις ευρωεκλογές για το λαό είναι: Ναι ή όχι στην ΕΕ και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, στα κόμματα που υπερασπίζονται τον συγκεκριμένο δρόμο “ανάπτυξης”. Και εδώ θα πρέπει να αξιοποιηθεί η πολύχρονη πείρα που υπάρχει και τοπικά.

Ας αναρωτηθούμε για παράδειγμα ως Ημαθιώτες τι έγινε με μια σειρά αγροτικές παραγωγές του παρελθόντος όπως βαμβάκι, καπνός, βιομηχανική ντομάτα κ.α Τι έγινε με μια σειρά βιομηχανίες-βιοτεχνίες που άλλοτε ανθούσαν όπως κλωστοϋφαντουργία, ιματισμός κ.α. Ας σκεφτούμε τι φταίει και είναι ένας από τους 5 νομούς με τη μεγαλύτερη πτώση του ΑΕΠ από το 2000 μέχρι σήμερα. Ας σκεφτούμε γιατί ο «ευλογημένος» αυτός τόπος εμφανίζει τα τεράστια ποσοστά ανεργίας και «διώχνει» τους νέους επιστήμονες στο εξωτερικό.

Με όπλο την πολύχρονη πείρα μπορεί στις ευρωεκλογές να γίνει ένα μεγάλο βήμα χειραφέτησης του λαού από την ΕΕ, τις πολιτικές και τα κόμματά της. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αντιπαρατεθούμε στη σημερινή αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ και να ανοίξουμε το δρόμο για μια πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση. Κάθε άλλη επιλογή παγιδεύει τη λαϊκή οργή, γυρνώντας τη στην ίδια κοίτη, της ΕΕ και των αυταπατών ότι μπορεί αυτό το αντιδραστικό οικοδόμημα του κεφαλαίου να εξανθρωπιστεί.

 Η άλλη άποψη